Een fluitje

Hij staat er. Mijn nieuwe aanwinst. Een knalrode waterkoker in de vorm van een fluitketel. Vorige week gescoord, in de Warmoesstraat. Terwijl ik haar bolle buik vul met koud water en het knopje omhaal, dwalen mijn gedachten af naar vroeger.

Mijn moeder had een fluitketel. Hip in 1979. Zo’n glimmend ding, met een rode knop om het tuitje te bedienen. Meer nog: met dat knopje kon je de ketel laten klepperen. Ik vond het geweldig, mijn moeder vond het wat minder. Die fluitketel floot overigens niet, hooguit wapperde het dopje wat. Het water was -vaak tegelijk met moeder- over de kook en het ding zat altijd vol met ketelsteen.

Nee, dan de fluitketel van oma. Die had een aluminium exemplaar, met een zwarte bakelieten handvat (au, heet!!) en een losse dop. Je moest altijd uitkijken met die dop. Wanneer dat ding te los zat, dan vloog ze met een straaltje gekookt water door de keuken. En zat het dopje te vast, dan kreeg je de ketel van zn lang zal ze leven niet meer uitgeschonken.
De fluittoon daarentegen maakte alle ongemak goed. Ze klonk prachtig en was door het hele huis te horen. Oma’s fluitketel was ook een verkapte wekker. Wanneer je de fluitketel hoorde wist je gelijk hoe laat het was. Koffietijd of theetijd. Vaste prik, er werd niet aan getornd.

Nu de laatste antieke stukken inclusief ikzelf zijn terugverhuisd naar ons nieuwe oude huis, staat ook oma’s theekastje weer binnen, inclusief het mimosaservies. Vandaag is een bijzondere dag, besluit ik. Voorzichtig open ik het deurtje en pak een kop en schotel van het plankje. Uiterst behoedzaam schuifel ik op kousenvoeten met mijn kostbare vracht over het verwarmde beton, waarna ik het antieke setje op de aanrecht plaats. Een zacht klikje geeft aan, dat mijn rode ketel klaar is met water koken.