Even mutsen 2

De middenstand heeft aan mij geen gemakkelijke. Welke poets men mij ook probeert te bakken, welke kleintje men mij door de neus probeert te boren, ik sla verwoestend terug.

Als royale inkoper en vriendelijke klant die zich kieskeurig en prijsbewust een eenzame weg door de supermarkt baant, heb ik de vermoeiende gewoonte ontwikkeld terúg te gaan,
Terúg om elk akkefietje op de bon, om elke ongerechtigheid in zak of pak, om alles dat riekt naar slechte waar en rekenfouten.
Wrakke sperzieboontjes..terúg, niet doorberekende bonussen, ook al kom ik er thuis pas achter, het doet me in verontwaardiging ontsteken.Terúg ermee. En hoe ze me ook trachten te kalmeren;
'Kom op Joh, er zit maar één brak bolletje knoflook in dat leuke roze netje, je hebt er nóg twee en het kost je ook nog eens twee liter benzine.
Niks mee te maken. Ik ga ermee terúg.! NU!
Met mijn beste op hoge poten gezicht haal ik het betreffende product uit de tas en leg het op de klanten counter, terwijl de zaterdaghulp bedeesd terugdeinst en om haar chef begint te piepen.

‘Mevrouw, ik heb dit vorige week.., en moet u nu eens kijken, proeven, horen. Neem de kurk van deze muffe port..ruikt u nou zelf..Ja, natuurlijk is de fles half leeg.. ik had mijn bezoek al ingeschonken en dan ga ik dat niet terug..Nee zeg, dan gaat de helft eroverheen. Alstublieft de bón,..en Ja, geld terúg.


Wat denken ze wel die voedseldealers, dat ze de kleine klant, die loser met zijn volle karretje, dat ook nog eens aanloopt, maar wat in hun mik kunnen duwen. Het is mijn heroïsche strijd als kritische consument tegen de C1000 voudige verschrikking die Tineke Schouten heet. Tegen de opgeshopte frisheid van die PLUS meisjes met hun tot suïcide aanzettende vrolijkheid en hun verplichte troetelallochtoon. Tegen de tenenkrommende oerburgerlijke middelmatigheid van de Harrie Stiekema's ( Mr. AH) van onze wereld.
Harrie, die zingt en rapt en dansjes doet en flauwe verhaaltjes voorleest aan nare kinderen en buiten met klanten staat te beppen. Harrie die uit efficiency overwegingen elke week wel weer een volledig schap naar een onontgonnen kant van de winkel verhuist zodat ik een Tom-Tom nodig heb om een simpel potje gembersaus te scoren.
Harrie die me direct na binnenkomst drie giga zakken bederfelijke wokgroenten aanbiedt voor de prijs van twee, terwijl ik er eigenlijk maar één nodig heb. Zodat ik bij aanvang van mijn helletocht al moet beslissen of ik dief van mijn eigen portemonnee ga worden. Wetend dat die twee extra zakken aan het eind van de week klikovoer worden, blijven ze toch tot aan de vleeswaren als ping pong ballen door mijn hoofd buitelen. Want het is wél voordeel..niewaar, toch?

En straks na oud en nieuw als ik blut ben gaan ze die hamsters weer op onze oerinstincten loslaten. Het is het jaarlijkse bombardement van mioezikalkaartjes, disneypoppetjes, eftelingetjes , poppenkastjes en voetbalplaatjes. Thuis hebben we een propvolle la met al die supermarktmeuk, die ik toch niet kon laten liggen. En waarom?
Omdat anders de volgende ermee vandoor zou zijn gegaan en omdat het grátis is!
GRATIS ! Ik haat mezelf erom. Ik durf u nauwelijks meer onder ogen te komen.
Hoe graag had ik die beweegbare Donald Duck niet met een hautaine blik en een erudiete snier bij de kassa laten liggen. Maar nee hoor, ik ram de zegels desnoods met spuug ter plekke op de spaarkaart.
Hij staat nu in mijn werkkamertje boven op een plank met wijd uitgespreide armen en verwelkomt me iedere morgen als ik de compu aan kom zetten. En ik zeg ‘Hallo Donald’ tegen hem en ik vind het LEUK! LEUK! LEUK!
'Komt u mee, meneer Pasquali, de gespreksgroep voor uw fobie is al begonnen hoor..'