Maillot

‘Je moet eerst je voeten er helemaal intrekken en dan pas je benen, anders blijft hij lubberen.’
Mevrouw Pasquali begeleidt me bij het aansjorren van de XXL maillot die ik ter bescherming tegen de snijdende kou onder mijn trainingsbroek ga dragen.
Ik heb het pakje met een vooruitziende blik een maand geleden aangeschaft bij de Aldi waar het in de restantenbak prettig geprijsd op me lag te wachten.
‘En nu je andere voet!’
Terwijl op soortgelijke momenten mijn mannelijke trots in het geweer komt tegen zoveel goedbedoelde vrouwelijke hulpvaardigheid, laat ik me haar aanwijzingen dit keer gehoorzaam aanleunen. Zij heeft immers vroeger op ballet gezeten en weet van wanten, qua maillots.
Als ik de dunne stof om mijn dijbenen naar boven trek en het kruis ophijs, heb ik even het verwarrende gevoel dat ik aan de mij onbekende  kant van het seksuele universum ben beland.
‘Draai je eens om’, zegt ze, ‘en doe ’s een plissé..’
 
Dik ingepakt en goed gemutst ga ik op weg om een boswandeling te maken. Dat bos begint aan de overkant van de sloot achter onze winterresidentie. Daar ligt een stille witte wonderwereld te wachten op de echte natuurlief hebber, de doorzetter die lacht om een graadje vorst meer of minder.
Eenmaal buiten valt de gevoelstemperatuur me toch wat rauw op het dak. Het is of de koude wind me met ijzige armen omknelt. Maar na 100 meter rechtsomkeert is geen optie na alle heisa die ik rond mijn ommetje heb gemaakt.
Via de honden uitlaatplaats kom ik op een veilig oversteekje en bereik de bosrand.
Tegen de wind in zwoeg ik door de maagdelijke sneeuw. Bij nader inzien laat ik de zijpaden
die diep het bos invoeren maar ongemoeid. Hoe aanlokkelijk ze er van achter dubbel glas ook uitzagen, in 3D zie ik mezelf jammerlijk verdwalen en is de wolf niet al bij onze landsgrenzen gesignaleerd?
Ik besluit de richting van mijn Behouden Huis in te slaan waar Mevrouw P. me vanachter het slaapkamerraam kan zien staan. Plotseling overvalt me een wee gevoel dat ik
herken als voorbode van de hongerklop. Ik heb te weinig gegeten. Wielrenners die niet genoeg pasta en mueslirepen gebunkerd hebben vallen stil op een zinderende berghelling. Noordpoolexpeditiemannen eten 8 keer per dag om de kachel brandend te houden. Ik heb nog geen pepermuntje in mijn jaszak om naderend onheil te voorkomen.
 
Als met al ben ik nu  een klein kwartiertje onderweg. Als ik de achterkant van ons huis zie naderen bel ik Mevr. P.,die enthousiast zwaait alsof we elkaar straks na felle ontberingen en een onzekere tijd weer in de armen kunnen sluiten.
Gezien de appelflauwte die op handen is,  besluit ik om via de kortste weg, over de sloot,  weer bij moeders pappot aan te schuiven.
Achterste voren, in een weinig elegante houding voor een maillotdrager, glijd ik onwennig het talud af. Oude braamtakken slingeren langs mijn gezicht en haken zich vast in mijn muts.
Dan zet ik een eerste stap op het dik besneeuwde ijs. Het kraakt.
Dat kan, ‘kraokend is, brekt net’, zegt een oud Fries spreekwoord.
Snel nu, vier grote stappen dan ben ik aan de veilige overkant.
Met een verrassend zachte  PLOP..verdwijnt mijn  laatste been tot aan de knie onder het ijs en in de modder.
Kletspoot, schiet het door me heen, dat is al haast een mensenleven geleden. Ik trek mezelf uit de blubber en sop naar de voordeur. Binnen is de stank meteen niet te harden en hoor ik een bekende stem:
‘Gaat het? Je moet die maillot van bovenaf helemaal afrollen, en niet bij de voeten beginnen, want anders…’