Nog even dit afmaken

Zometeen moet ik naar de garage. Mijn Fransien wil niet meer open. Eigenlijk wil ik niet weg want er zit net een lekker stukje in mijn hoofd. Het hoeft alleen nog maar te worden opgeschreven. Met mijn bolletje in de zon zit ik aan de keukentafel achter de laptop.

Terwijl ik schrijf, pardon tik, trekt er via internet allerlei kleurigs aan mijn ogen voorbij. Een voordeel van mijn drukke hoofd is dat tijdens het schrijven ook gewoon kan internetten en twitteren. Ik moet per slot van rekening wel een beetje bijblijven. Gelukkig weet ik nu, dat de opperrabijn weer aan de slag mag, dat de vermiste jongen van 10 helaas nog niet terecht is èn ik zag vanmorgen en passant dat de verkeersjuffrouw van RTL 4 ineens een bos blond lang haar heeft. Het kan verkeren.

Met dat digitaal gelummel kom ik echter niet van mijn stoel en daarmee dus niet bij mijn auto om naar de garage te vertrekken. Wat is dat toch? Goed dan. Ik zie er tegenop. Fransien en ik zijn nog niet zulke dikke maatjes als mijn vorige vierwielvriendinnen. Het is allemaal nog ontzettend wennen. 

Finette, mijn klein groen Peugeootje uit 1994, met haar olijfgroene lijf, was mijn grote verkeersliefde. Op de weg waren wij één. Inparkeren, omrijden, filefröbelen, het was geen moeite en het was leuk. Tanken ging bijna vanzelf en in de winter waren wij als een blok op de weg. Daarna kwam Paola in mijn leven. Het petieterig blauw Fiatmobieltje. Met haar racete ik de grotere automobielen eruit, wanneer ik bij een groen stoplicht optrok. Helaas is Paola niet meer. Daar heeft de verbouwing niet eens aan meegeholpen; Paola is motorisch gezien overleden. Een kapotte hartklep werd haar fataal.

En nu, nu heb ik Fransien. Een prachtige donkerrode schone, daar niet van. In tegenstelling tot hoe haar typenaam doet vermoeden, is er weinig meganieks aan haar. Ze rijdt fantastisch hoor, de vering is pico bello, de bekleding en de stoeltjes zitten heerlijk, maar ze heeft excentrieke kuren rondom haar elektriek systeem.

Fransien heeft namelijk automatische deurvergrendeling. In theorie heerlijk, in de praktijk is het een portie prutsen. Wanneer ik op het sleutelknopje druk, gebeurt er niets. Voorzichtig peuter en morrel ik wat heen en weer. Soms is er dan toch ineens een zachte klik geweest en is de auto open; alleen heb ik dat dan weer niet gehoord en gezien. Doordat ik niet de meest geduldige mens ben, blijf ik vaak nijdig klikken op de sleutel en daarmee sluiten de deuren zich weer direct en als een blok. Woest om de auto lopen en haar vervloeken helpen niet. Zij kan er echter ook niets aan doen, het is de techniek die weigert.

Of ik wil of niet, of de zon schijnt en ik heerlijk achter mijn keukentafel met de lèp zit geparkeerd, het maakt niet uit. Ik moet ter garage, want zo kan het niet langer. Het is vervelend wanneer het stroomt van de regen en ik wil de auto instappen terwijl mijn haar verregent, tegelijk met mijn humeur. Maar ik heb geen zin, ordinair geen zin.
Eerst even dit lummelstukje afmaken, dan ga ik. Echt.