Scheppen

Scheppen is maken, creeren. Scheppen is orde op zaken stellen; graven, speuren en zoeken.

Na veel vijven en zessen, getwijfel, gedraai en geneuzel is de kogel door de kerk. Onze zoon heeft mogelijk dyslexie. Het getwijfel kwam van mijn kant. Al jaren probeer ik tevergeefs aan de bel te trekken maar blijkbaar heeft de basisschool de klepel van de klok verwijderd; zij waren doof voor mijn gerinkel.

Mijn getwijfel wordt niet zozeer veroorzaakt door de specifieke kenmerken die zich bij dyslexie kunnen uiten, dan wel door de a-specifieke kenmerken. Op late leeftijd pas kunnen fietsen. Geen klok kunnen kijken en dus steevast te laat komen. Afspraken die over tijd gaan, zijn rampzalig binnen ons gezin. Tot slot: lang doen over een zwemdiploma. Ik heb lichtjaren aan de rand van het zwembad doorgebracht.

En nu moet ik scheppen. Orde in de chaos, die op zolder heerst. Vorig jaar heb ik alle belangrijke papieren met een Hoofdletter zo zorgvuldig opgeborgen vanwege de verbouwing, dat ze niet zonder slag of strijd zijn terug te vinden. Gewapend met goede moed vertrek ik naar zolder. Gelukkig heb ik de CITO score apart gehouden, op een ander Speciaal Stapeltje, ook met hoofdletter. Dat weet ik nog, omdat ik vorig jaar al wist, dat ik dat papiertje dit jaar nodig zou kunnen hebben. Verderop, ergens in een vergeten laatje, vind ik de rapporten van de basisschool. Vanaf groep 2. Vertederd blader ik ze terug.

Nu de uitkomst van de entreetoets nog vinden. Uit 2010. Na een stief halfuurtje vloeken en zweten, vind ik ook dat belangrijke papiertje terug. Notabene onder de gebruiksaanwijzing van de magnetron, die we moesten aanschaffen, doordat de oude halverwege de verbouwing kapot ging. Dat scheelt, dan kan dat nagenoeg nieuwe apparaat direct op marktplaats.

Met armen vol werkboeken, schriften, rapporten en uitkomsten van CITO danwel Entreetoets klauter ik langs de vlizo naar beneden. Alles verdwijnt in een grote map waarop ik met zwarte viltstift “DISLEKSIE” kalk. De schoolcarriere van pubermans gevangen, in een map.
Eenmaal beneden verraadt een “pling” , dat ik elektronische post heb gekregen. Vast van de dyslexiemevrouw. Gisteren heb ik haar gebeld, ze klonk erg aardig. Ze zou vragenlijsten sturen, voor ons en voor de school. Het klopt, er is disleksiepost. Met vragenlijsten voor ons en een vragenlijst voor de school.

Een van de vragenlijsten mail ik door, naar de oude juf van pubermans. Per slot van rekening heeft hij het grootste gedeelte van zijn onderwijscarriere op de basisschool doorgebracht. En daar hebben ze het of liever gezegd hèm, over het hoofd gezien. Tenminste, zo denk ik erover.
De andere vragenlijst gaat naar de huidige school van pubermans. Naar de “vreselijke juf van Engels”. Voor mij is ze niet zo vreselijk. Zij is de eerste, die zaken bij pubermans heeft gesignaleerd, die anderen –al jaren- over het hoofd zagen. Bovendien nam ze ook mij serieus. Ook niet onbelangrijk.

In twee dagen tijd zes mails verzonden, vier telefoontjes gepleegd, een afspraak gemaakt en bergen informatie verzameld. Zonet zijn de laatste twee mailtjes de deur uit gegaan. Als dat geen scheppen is. De scholen kunnen aan de slag; hopelijk verschaffen ze duidelijkheid. En hopelijk doen ze dat ook op tijd. Lief en ik gaan ook scheppen vanavond. Eerst vanaf onze bordjes, daarna worstelen we ons door de vragenlijst voor ouders.