Uitputting

Twintig jaar geleden leed ik aan onverklaarbare vermoeidheid, zelfs zodanig dat ik verwachtte op den duur in een rolstoel te eindigen. Mijn huisarts deed zijn best vriendelijk te blijven, maar wekte niet de indruk dat hij zelfs maar een begin van een vermoeden had van wat ik doormaakte. Uiteindelijk kreeg ik hem zo ver dat hij een uitgebreid onderzoek naar mijn bloedsuikerspiegel wilde laten verrichten. De dag van het onderzoek moest ik drie keer naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Het ziekenhuis was een paar honderd meter bij mij vandaan. De eerste keer ging ik lopend. Een paar uur later nam ik de fiets. En de derde keer ging ik met de auto, zo moe was ik inmiddels. Het onderzoek leverde niets op.

Een door mij geraadpleegde paranormaal genezeres pendelde mijn voeding uit. Dat ging als volgt: ze had een lijst met alle gangbare voedingsmiddelen erop en boven elk voedingsmiddel hield ze haar pendel om te zien of ik het wel of niet mocht eten. Dus: varkensvlees, broccoli, witbrood, cola, ontbijtkoek, je kon het zo gek niet bedenken of het stond op haar lijst. Wat bleek? Ik mocht geen tomaten, paprika, sinaasappels, wijn en een heleboel andere dingen die ik me niet meer herinner, maar wel bijna dagelijks at of dronk. O ja, en geen suiker of wit meel natuurlijk, maar dat is bijna standaard bij iedere alternatieve genezer die je bezoekt. ‘’Ik verdiep me verder nergens in’’, zei de genezeres, ‘’geen idee waarom je iets wel of niet mag eten.’’ Toen ik het dieet ging houden werd ik pas echt ziek. Onder mijn linkeroksel scheidde ik voordurend scherp, stinkend zweet uit. Als ik mij gedoucht had en afdroogde, rook ik de geur alweer en onder die oksel had ik chronische pijn door de irritatie van de huid daar. Iedere dag had ik hoofdpijn en was zó misselijk dat ik aanvankelijk niet meer durfde te eten, totdat ik ontdekte dat er niets gebeurde als ik wel at: de misselijkheid bleef, maar mijn maag weigerde het voedsel niet. Dit duurde enkele maanden. Op een dag was de misselijkheid weg. Een paar dagen later verdween de hoofdpijn. Eén of twee weken daarna stond ik onder de douche en rook niet meer de stank van mijn eigen zweet. De pijn onder mijn oksel verdween. Niet lang daarna moest ik voor een afspraak naar de andere kant van de stad en realiseerde mij dat ik voor het eerst sinds een jaar of twee weer zin had om daar naartoe te fietsen in plaats van de auto te pakken. Kortom: ik was genezen.

Toen kreeg ik een boekje in handen over voedselallergiën, -intolerantie en –overgevoeligheid. Wat bleek? Het dieet dat mijn genezeres in haar onwetendheid voor mij had uitgependeld stond te boek als salicylarm. Kennelijk had ik een overgevoeligheid voor deze stof en was daardoor zo ziek geworden. Toen ik mijn huisarts het goede nieuws ging vertellen wenste hij me geluk met mijn herstel. Het idee echter dat dat te maken zou kunnen hebben met een salicylarm dieet, wuifde hij minzaam glimlachend weg. Er werd veel onzin op dat gebied verkocht, liet hij me weten en beëindigde snel het consult.

Doodmoe voelde ik mij, toen ik weer buiten stond.