Herfst

Buiten loeit het restant van een tropische orkaan en binnen wachten we angstvallig af of de partytent het houdt. Tot nu toe wel. Schuddebuikend trotseert het doek de stormvlagen in een woeste dans met de buitelende wind. Ik heb haar maanden geleden uit voorzorg met de accuschroefboormachine verankerd. Wat een genot om die lange  schobbejakken, waar ik vroeger mijn polsen de soep mee indraaide, nu moeiteloos in het hout te persen. Je voelt je potdorie nog een echte timmerman ook , even in de lucht proefzoemen op z’n A-teams, inklinken en hup daar verdwijnt het schroefdraad murmelend in de balk. Zo jij zit, súcker!

Maar eh.hó eens even, Green Dolphin Street, dát zouden we toch doen?

Zie je wel, is ‘t weer eens zover, het stukje neemt een ander loopje met me.

Het zou gaan over weemoed die zacht en zoetjes opwelt en tranen die nergens over gaan maar me toch ineens op het spoor zijn.

John Coltrane en Miles Davis spelen het themanummer van de gelijknamige film uit 1947 en nu ben ik het op gitaar aan het instuderen. De mooiste akkoorden uit de jazz wat mij betreft.

Regenvlagen onder oude straatlantaarns, de opgestoken kraag van een gabardine regenjas een wolk sigarettenrook, het snelle getik van hoge hakken in een donkere steeg.

Soms bereikt muziek onbekende  regionen in jezelf, afgronden van diep verlangen naar een tijd en een leven dat niet meer bestaat maar waar je de geur even van opvangt.

Sommige noten doen haast pijn omdat de schaduw van vergankelijkheid en afscheid erin besloten ligt. En als je reikt naar de betekenis zijn ze  alweer weggewaaid.

Ik rek mijn vingers in nieuwe martelende grepen en zet de versterker een klein stukje open. Buiten buigen de iepen nog vol in het blad.

Zo werkt dat in het leven, meezwiepen en als de wind wegvalt richt je je  weer op.

Green Dolphin Street en het is herfst geworden.