Lucht

Ik ga vooruit, na al die jaren begin ik de signalen te herkennen.

In dit geval een geurspoor dat begon bij de terloopse vraag of ik- als ik toch naar de keuken ging- een stickertje op het prikbord wilde hangen.

Het turqoise lokkertje kwam uit een decadente glossy waarvan je als man alleen de lingeriespecial nog weleens door wilt bladeren.

Hoewel het een krijgertje was, ( lente 2011, Mw P. is wel vrouw, maar niet gek), bleek het proefmonstertje nog onaangeroerd aan de advertentie

te zijn vastgeplakt. Een uitbundig blondgelokt model, waar het leven nog niet op gekrast had, hing zwoel over de rand van een reusachtige 100 milliliterfles en raadde deze sensationele fragrance namens de parfumeur van harte bij ons aan. Een buitenkansje dus, dat ruimschoots op polsen en boezemstreek werd geconsumeerd en waar ik -vooruit- ook even aan mocht ook snuiven.

Na een verzaligd 'lekker hè', was de koek op en verdween ik, onnozele hals met het uitgegeurde papiertje naar binnen.

Natuurlijk heb je als man in een lange relatie altijd wel wat goed te maken.

Vaak heb je teveel gezegd of juist te weinig, niet overtuigend genoeg geluisterd naar de wervelingen en de muizenissen van het vrouwenhart of sta je na twee woorden alweer met een ordinaire oplossing klaar. En anders is er wel een faut pas uit het verre verleden die vanuit het niets opnieuw als een kletsnatte handdoek in je nek gelegd wordt.

Niet verwonderlijk dus dat me, tijdens de boodschappen bij het passeren van een drogisterij/parfumerie, een licht opging. Naar binnen dan maar.

Nu kan het nooit kwaad om in een damesbolwerk enige charmante hulpeloosheid te veinzen. Of het gaat om een verrassingstopje bij H&M of een verjaardagssetje bij Linera, de verkoopsters eten in een oogwenk uit je hand. Ook hier fladderde meteen na mijn aarzelende entree een parfummevrouw opgewekt mijn richting uit.

Goedemorgen en waar de voorkeur van meneer naar uitging.

Ik besloot mijn eerste ongepaste ingeving in te slikken en deelde mee dat het een geur voor mijn vrouw betrof waarvan het merk me helaas ontschoten was. Het rose doosje herinnerde ik me nog wel en iets met een N. Dat moest geen probleem zijn en samen liepen we de glazen kasten bij langs, speurend tussen eindeloze rijen doosjes en fantasierijk vormgegeven flacons.

Als het succes van een samenleving valt af te meten aan het aantal beschikbare geuren in een gemiddeld filiaal van de hedendaagse Josef Geelman ( ken uw klassiekers) dan hoeven wij ons in dit land geen zorgen te maken.

Er kwam een tweede hulpverleenster bij. De geuren die ze beroepsmatig uitwasemden vermengden zich tot een zoete opdringerigheid waarvoor ik

in de buitenlucht het milieuloket gebeld zou hebben.

Of het allemaal lukte. Dat gebeurde echter pas in een hoekje op de hoogste plank van de laatste vitrine.

Er moesten zelfs een trapje en een sleutel aan te pas komen om het kleinood te bemachtigen.

'Meneer heeft een goede smaak..' Ook dat voorspelde weinig goeds.

Kirrend begeleidden de dames me naar de kassa waar ze eendrachtig een waar kunstwerk van het pakje maakten,compleet met zilveren krullen leuke lachjes en speels vouw- en knipwerk.

Toen kon ik het bizarre bedrag intoetsen, om daarna thuis mijn bonuspunten te incasseren en ach, verder leven we deze maand wel van de lucht.