Vlinder

In de stilte van mijn werkkamer hoor ik een geritsel dat alleen van binnenuit kan komen.  Op mijn knieën ga ik onder het bureau op onderzoek. Er zit een grote gekleurde Atalanta achter de kast van de PC tegen het raam gedrukt. Hij heeft zijn vleugels ingevouwen alsof hij zich al bij het onvermijdelijke heeft neergelegd. Achter het gesloten gordijn is het vaak een insectenkerkhof, vooral na een hete dag waarop de zon in de ramen heeft gebrand en de energie van de beestjes is opgegaan aan het vruchteloos zoeken naar een opening in het vensterglas. Zonder ingrijpen is de vlinder kansloos.

Nu ben ik met het pakken van insecten geen held, zoals ik ook gruw van de grillige bewegelijkheid van vogels, hamsters of cavia's en beperk ik  me bij het vangen van binnengewaaide bijen en wespen meestal tot een glas en een stukje keukenpapier. Je drukt het glas over het beestje dat tegen het venster zit en schuift het papiertje ervoor.
Het probleem daarbij is de snelheid waarmee je de opening moet afdichten voordat de vliesvleugeligen de rand opzoeken en je ondanks alle goede bedoelingen alsnog de kans loopt gestoken of bekriebeld te worden.
'Sla ze dan dood' , zult u zeggen, maar dat is weer een handeling die ik alleen toepas bij lagere soorten als mug, langpoot of huisvlieg.
Daar heb ik geen gewetensconflicten over. Ik ben iemand die gewapend met de mepper wel degelijk een vlieg kan doodslaan, meerdere zelfs.
Probleem daarbij is dat het vliegenlijkje vaak tegen de gaatjes van de klapper blijft plakken zodat je hem eraf moet schrapen of dat je de vlieg maar gedeeltelijk hebt geraakt en genoodzaakt bent er een eind aan te maken door hem alsnog op de grond te kraken, wat een heel klein griezelig geluidje geeft. 

Dat gaat nog met een redelijk neutraal gevoel, hij heeft 10 keer op je been gezeten en nu is het klaar.
Maar dan de blinde woede die de mug oproept als hij zich de nacht voor de fatale zwiep met het electrocuteerracket aan mij heeft volgezogen. De klap is harder dan ik wil, gevoed vanuit een diep verborgen killers instinct.
De extra lange stoot electriek is eigenlijk onnodig,de dood is immers al ingetreden, en het verbrande bloed geeft een hele nare stank in de slaapkamer.

Maar een vlinder is schoonheid,vrijheid, levenslust, symbool van ons tijdelijke leven, die hoort hier niet te verkommeren.
Ik buk, kruip,verplaats de PC, stoot me venijnig en heel voorzichtig schuif ik het glas over hem heen.
De vlinder blijft stil zitten en als ik hem buiten met een ferme worp de vrijheid teruggeef draait hij nog een rondje om mijn hoofd en fladdert gedragen door de wind met grote snelheid naar de bosjes aan de overkant. Genietend van mijn goede daad blijf ik even in de deuropening staan en overdenk het leven aller schepselen.  
Voelt zo'n diertje de opluchting, de euforie, de nieuwe kans..?

Heel even, want buurman met het petje heeft zijn zwarte golfje gestart en besluit tot een sportief begin van de dag, net op het moment dat mijn Atalanta de weg oversteekt. 
Als hij de hoek om giert zie ik zijn ruitenwissers op de hoogste stand heen en weer bewegen.
Onnodig, want het is een stralende ochtend.