De Volkskrant

Het is mijn krant niet meer.

Neem het VK magazine, dat tegen de crisis in maar bezig blijft met design -en exclusieve prullaria en mode porno. Gaat tegenwoordig ongelezen de papierbak in. Al die skeletten waar weer textiel overheen gedrapeerd wordt. Tassen van duizenden Euro's gepresenteerd als  het ultieme raison d'être. De hunkerstories vol overspel, bedrog en gebroken harten. De nikserige collumpjes over grachtengordelleed op nanoschaal. En al die mensen die zich maar publiekelijk binnenste buiten keren..Het is allemaal zo 2010. Bij de Volkskrant is nog niet gevallen dat het feest voorbij is.

Of neem Didu, de apenkooi van de VK, waar de jongste bedienden in boterhammentijd hun gekkigheidjes mogen botvieren.

Het belegen absurdistisch universum van Gumbah,

de vieze praatjes van Arthur van Amerongen, het mutserig gefrut van Aaf 

de tweetjes van bekende onbenullen, leuk geweest..

Je kunt ook te vaak op je kop in het wandrek hangen. Dan verlang je naar een echte gymles, met een stok waar je in looppas overheen moet en poten voor een partijtje blokjesvoetbal.

Dieptepunt in het ironiseren van alles en iedereen; die nieuwe infantiele tekeningetjes met een driedubbele bodem waar ze ondanks hun gebrek aan gewicht genadeloos doorheen zakken. Het vliegtuig als alibi voor pretentieus geklieder, de nieuwe kleren van de keizer revisited.

Maar wat dan, vraagt u mij af. 

Nou, een wekelijkse greep uit zoveel kwaliteitsblogs bijvoorbeeld, of doe zelf eens een kunstje en stop met die eeuwige knipoog en die rare grijns.

Voor je het weet slaat het klokje van Rome en kom je er nooit meer van af. Maar laat opa Bé tot in alle eeuwigheid , zo af en toe een Johnny Ceres is ook ok. En plaats eens een stukje van mij, natuurlijk.