Campinggasje

Het blijft hoe dan ook telkens wanneer we onze spullen ergens in den verre uitpakken, weer een feest. En wanneer we het eindelijk kunnen gebruiken, een terugkerende bron van ergernis. Een blauw bolletje op pootjes. Daarop moet een schaaltje. Als garnering nog een ringetje en een bakplaatje. “Vanavond barbekjoe!” roep ik enthousiast. Lief kijkt minder blij.

Eerst naar de winkel, een kleine vijf kilometer verderop. Nou ja verderop, eerst de berg zien af te komen met twee volwassenen, een kind en twee uitgelaten hondjes die volop aan de riem trekken. Dat is lastig. De berg zelf is niet zo erg, de bekleding van steentjes, gruis en modder is dat wel. Dat krijg je na een lange zomerse bui. Uren later keren we ter tent terug. Eerst nog maar eens naar beneden, naar het zwembad. Na een frisse duik in het zwembad treffen we de noodzakelijke voorbereidingen.

Ik snijd de uien, de paprika en de champignons, die zometeen ook gebarbekjoet worden. Lief houdt zich bezig met het vlees. Zes minuten nadat het eerste stukje vlees met mijn gekleurde alternatieve groentespiesjes op het campinggasje liggen, gebeurt het. Het tafereel, inclusief het gasje, flikkert om. Angstig trappen we het vuurtje uit, wat om de barbekjoe en richting tent ontstaat. Het vlees ligt zielig in het gras; de groentespiesjes liggen er treurig omheen gedrapeerd.

Een half uur later -ons veldje is weer keurig- vertrekken we opnieuw naar beneden voor een écht vakantiemaal. Friet mét. Niet gezond; wél veilig. En stressvrij.