Innerlijke vriend

Vroeger, als kind, had ik een binnenvriend. Ten minste, dat is de beste omschrijving voor nu, nu ik er als volwassene op terugkijk.

Mijn innerlijke vriend was altijd bij me, waarschuwde me voor mensen die ik moest mijden en voor mensen waar ik wel een gesprek mee kon aanknopen. Mijn innerlijke vriend vertelde me, wanneer ik het beste door de achterdeur naar binnen kon en wanneer het tijd werd, via de trap naar boven te vertrekken, wanneer de sfeer om te snijden was.

Mijn innerlijke vriend gaf me een duw in de rug in de richting van mijn vriendje. Het was een goede jongen, ik moest er maar voor gaan. Hij had gelijk, dat was en is nog zo.

Ergens in mijn twintig jaren ben ik die innerlijke vriend uit het oog verloren. Er was teveel te doen. Een nieuwe baan, een school. Ik kocht het ouderlijk huis, dat (voor de eerste keer) werd verbouwd. Tussendoor werd er ook nog getrouwd. Er was veel te beleven en innerlijke signalen van onrust nam ik niet serieus. Ik werd een illegale kopie van mezelf en dreef steeds verder bij mijn innerlijke vriend vandaan en dwaalde op een doodlopend spoor.

Tien jaar na het overlijden van mijn vader kwam ik mijn innerlijke vriend tegen op het kerkhof. Voor het eerst bezocht ik mijn vaders graf. Tot die tijd had ik er niets mee gehad, een graf met een steen en een naam erop. Mijn vader was ergens anders, zo vond ik. Een depressie stuurde me in de richting van het kerkhof, maakte een bezoek mogelijk. Het weerzien met mijn innerlijke vriend was hartelijk, er waren geen verwijten over gemis en wat had kunnen zijn. Hij nam me mee terug naar het verleden en toonde me in flashbacks de verschillende keuzemomenten die tot een zijspoor van mijn werkelijke levenspad hadden geleid.

Ik bleef mijn innerlijke vriend een tijdje trouw, het ging eventjes goed, totdat er nieuwe zaken en ontwikkelingen van buitenaf op mijn pad kwamen. Ik volgde een intensieve opleiding en de resultaten werden niet altijd gewaardeerd, hoewel je achteraf van een briljante studie kunt spreken. Opnieuw werd ik een andere versie van mezelf, niet meer te herkennen. Een chagrijnig mens, eeuwig moe, geen rust en ruimte tot ontspanning. Het ging mis en ik raakte burn-out, tien jaar later na mijn ontmoeting op het kerkhof.

Opnieuw kwam hij terug, mijn innerlijke vriend. De begroeting was warm en hartelijk. Geen flashbacks dit keer. Hij vertelde me dat ik blijkbaar de persoon was die eerst moest besluiten om te leren dat zo’n besluit achteraf toch niet bij me paste. Hij leerde mij dat fouten maken menselijk is, en dat er zonder fouten niet kan worden geleerd, gelééfd. Hij gaf me mijn intuitie terug, die hij veilig had bewaard. De intuitie kwam samen met een innerlijke antenne. Nou ja antenne, een hoogspanningsmast is er niets bij.

Het wil niet altijd wennen, die hooggevoeligheid en die antenne voor andermans emoties, spanningsvelden en sferen die ik -ongewild- opvang. Soms probeer ik dat apparaat in mijn achterhoofd te negeren en dan hoor ik mijn innerlijke vriend schateren. Hij weet wel beter.

Afdrijven zal ik nog gerust en dat geeft niet; mijn innerlijke vriend is bij me, ziet mij. Ook al zie ik hèm niet altijd op tijd.