Je eigen naam

''Het mag geen naam hebben,'' zei de vroedvrouw over de heg tegen de buurvrouw die informeerde of de bevalling moeilijk verlopen was en gooide, ten teken aan de hele buurt dat de bevalling achter de rug was, de nageboorte de tuin in voor de hond om op te eten. ''Nee, het mag geen naam hebben, herhaalde ze nog een keer en voegde er aan toe: '' 't Was in een wip gebeurd.'' Daarna verdween ze zonder verdere bijzonderheden mee te delen weer naar binnen, de buurvrouw teleurgesteld achterlatend.

In de keuken zette de vroedvrouw een grote ketel water op om te koken. Boven huilde de baby. Toen ze opnieuw de slaapkamer inkwam had het jonge stel dat zojuist hun eerste kind gekregen had, de woordenwisseling van daarstraks alweer hervat. ''Je wist dat ik zwanger was,'' zei de jonge vrouw ''en ik heb het je gezegd: als het een jongen is noem ik hem Adriaan, naar zijn vader, als herinnering. Zeg maar tegen je familie dat hij naar je broer vernoemd is, die heet tenslotte ook Adriaan.'' ''Mijn broer!'' stoof de jonge man op ''die al twee jaar niets van zich heeft laten horen, dat zal indruk maken, ja!'' ''Zolang ze maar niet denken dat het kind van hem is, vind ik alles best,'' zei de vrouw en drukte het huilende kind iets dichter tegen zich aan. ''Zijn voornaam en jouw achternaam, eerlijk zullen we alles delen. En ga nu maar naar je moeder om te zeggen dat ze oma is geworden.'' De man vloekte, verliet de kamer en sloeg de deur hard achter zich dicht. Met veel lawaai hoorden de twee vrouwen hem de trap afrennen en de voordeur met een klap achter zich dichttrekken. ''Stil maar,'' zei de moeder zachtjes tegen het huilende wezen naast zich en drukte met haar lippen zachtjes een kus op het voorhoofdje. ''Je heet naar je vader hoor, naar je echte vader. Alleen je papa moet er nog aan wennen.''

''We zullen het zo maar eens gaan aanleggen,'' zei de vroedvrouw met een zucht en dacht aan de ketel heet water beneden.