Onafhankelijk

Vandaag ben ik alleen. Verkeer ik mijn eigen gezelschap. Daar heb ik behoefte aan, sterker nog: ik kijk er naar uit.

Na het vertrek van de puberT hol ik een rondje. Gisteravond ging dat niet zo goed, doordat de kip madras ergens halverwege mijn spijsverteringskanaal bleef steken en vervolgens luid protesteerde. Of ik wel wist dat hij nog aan zijn reis bezig was. De hele avond heb ik plezier van die kip gehad, in de vorm van pijn in mijn zij. Vanmorgen gaat het lopen ook niet zonder slag of stoot: mijn bammetjes met Nutella liggen dwars. Misschien zit ik mezelf wel in de weg, dat zou ook nog kunnen.

Eenmaal thuis gekomen sproei ik mezelf schoon onder een lauwe douche en smeer ik mijn lijf in met een luxe bodycreme. Ik ben vrij vandaag, per slot van rekening. En het lijf wordt tijdens drukke weken nogal eens vergeten.
Na het doucheritueel spring ik op de fiets. Het wordt een ritje naar de overkant van het IJ, naar Amsterdam Centrum. De Noordermarkt. Daar wil ik zijn, deze ochtend. Helemaal alleen in mijn eentje, niemand om me heen met vragen waar we naartoe gaan, of er een ijsje kan, of met de hamvraag wanneer we weer naar huis gaan omdat er niets ààn is, aan de markt.

Op de pont heb ik veel bekijks, met mijn bloemetjesfiets. In de stad ook trouwens. Langs de Brouwersgracht fiets ik, die het fenomeen lente lijkt uit te schreeuwen, getuige het bloeiende fluitekruid aan de wallekanten. Ik parkeer mijn fiets op de brug, pal naast een accordeonspeler die er dit keer zetelt. Mijn benen voelen nog wat stijf aan van het ritje, maar een kwartier nadat ik me op de markt heb begeven is dat over.

Overal steek ik mijn neus in, ik graaf in de lappen stof en bevoel de schoenen die tentoongespreid op de kraampjes liggen. Heerlijk, geen verantwoording, ik zou kunnen kopen wat ik wil. Nou ja, budgettair gezien niet helemaal, maar het gaat me om het principe. Ik heb een hekel aan winkelen met het gezin, met name aan het commentaar achteraf, vlak na de aankoop. Ik weet ook wel dat ik heus nog wel een aantal slippertjes op zolder heb liggen. En dat jurkje, ja, dat lijkt heel erg op dat exemplaar dat werkloos in de kast hangt. Nou èn.

Uren later fiets ik –zonder aankopen- terug door de Haarlemmerstraat. Er is een nieuw plan in mijn hoofd gerezen, dat ter plekke moet worden uitgevoerd. Ter kapper en wel nu. Mijn haar wordt te lang en ik ben een beetje gebrouilleerd met mijn tondeuse. Het is tijd voor een vrouwelijk kapsel. Liefst wel apart, van van mij passen er immers geen dozijn in een doosje.

Voorzichtig loop ik een schreeuwerige New Age kapsalon binnen. Ja, ze hebben tijd. Drie kwartier en een berg euro’s later stap ik tevreden naar buiten. In het spiegelende etalageraam maak ik kennis met mijn pasgeboren kuif. Tevreden grijnzen we naar elkaar. “Omdat het kan,” lijken we elkaar te zeggen.

Terug fietsend naar de groene kant van het IJ, kan ik niet besluiten. Ga ik nog een rondje over het NDSM terrein, of pak ik de ronde langs het kanaal? De pont geeft uitsluitsel: de Buiksloterwegveer ligt op me te wachten. Dat is eigenlijk wel mooi want daar is ook een cafe met een terrasje. Eenmaal van de pont af parkeer ik mijn bloemetjesfiets bij het café en ga heerlijk op het terras zitten, dat elk kwartier volstroomd met een verse lichting toeristen.

De oberin brengt glimlachend mijn bestelling. Ik vroeg me af of dit kon maken op dit tijdstip. De toeristen naast en achter mij hebben de knoop in mijn hoofd doorgehakt, door zich met een fris glas witbier naast mij te scharen. Een rosé gaat het worden. Vijf in de klok? Natuurlijk. Het is vijf minuten over twee.

Met een grijns zet ik het glas aan mijn lippen. Toedels. De middag is van mij.