Vaste vloerbedekking

Ik vermoed dat het in 1971 was. Samen met mijn beste vriend keek ik naar het eerste afscheidsconcert van de Rolling Stones. Of het live was of een opname weet ik niet, maar het kwam vanuit een Engelse nachtclub, voor een handvol publiek en ik herinner mij in ieder geval het nummer “Brown Sugar”. Daar zaten wij, ongelovig en lichtelijk verbijsterd. De Rolling Stones stopten met optreden. Het was toch een stuk van je leven dat daar werd afgesloten. Hoe was het mogelijk. En ze waren nog zo jong. Het was bijna niet voor te stellen dat ze voortaan alleen nog maar platen zouden maken.

Nou, dat hebben we geweten. We zijn inmiddels ruim veertig jaar verder en alweer gonst het van de geruchten over het zoveelste afscheidsconcert. The Rolling Stones featuring Heintje Davids. Maar goed, die avond. We waren te gast bij de oudste zus van mijn vriend, want bij je burgerlijke ouders kon je onmogelijk ongestoord naar zoiets hoogstaands als het afscheidsconcert van de Stones kijken. De zus was niet lang daarvoor getrouwd met wat gerust de ideale schoonzoon genoemd mocht worden. Sympathiek, humoristisch, onderwijzer, langharig, progressief katholiek en ook nog eens gemeenteraadslid voor de PPR. Ze bewoonden een flat, een baby was er ook al. Voor aanvang van het concert bekeken wij het slapende kind waar de zus van mijn vriend opgetogen over doorratelde. Ja, er lag een hoopje mens in die wieg, dat zag ik ook wel, maar waarom je daar zo opgewonden van zou moeten raken ontging mij. Ik was nog jong en vol van mijzelf. Nouja, het sliep in ieder geval, dat scheelde.

Terug naar de zwart-wit beelden die met Heineken werden weggespoeld. Het afscheid van de Rolling Stones, dat maak je toch maar één keer mee. Na afloop trok ik mij even terug op het toilet om het bier uit te scheiden. Prettig toch, om te gast te zijn bij mensen iets ouder dan jijzelf, die helemaal begrepen hadden dat er een nieuwe tijd was aangebroken. Nieuwe tijd? Ik staarde naar de vloer van het toilet. Rondom de wc-pot lag vaste vloerbedekking. Deze belangrijke vernieuwing had ik nog niet eerder gezien, maar ik begreep onmiddellijk de vergaande consequenties hiervan. In 1971 was dweilen zó 1964. Wat kon er knusser zijn dan een toilet met paarsgeverfde muren en vloerbedekking die je alleen maar even hoefde te stofzuigen? En ach, die enkele druppel urine die er misschien eens op de vloer viel die rook je een paar dagen later toch allang niet meer?

Die vriend van mij ben ik een paar jaar later uit het oog verloren en dat huwelijk van zijn zus heeft ook niet lang geduurd, heb ik inmiddels op het internet uitgevonden. Waar dat aan lag weet ik natuurlijk niet, maar ik weiger te geloven dat de ideale schoonzoon er een gewoonte van maakte om buiten de pot te pissen.

En bij vaste vloerbedekking hoort natuurlijk ook een muzikaal behangetje, al hoop ik van harte dat ik het afscheid van de Rolling Stones nog mee zal mogen maken: