Arm land

Die Rutte ik kan er niet meer tegen. Nu weer een Duitse medaille vanwege zijn bijdrage aan het bestrijden van de crisis.

Slappe lach in huize Pasquali en verstandsverbijstering alom in het buurland. Oh hij geeft Angela twee mooie droge kusjes, de parelende lach spat in het rond en er is niemand die zijn colbertje zo keurig open en dichtmaakt als hij gaat zitten of staan.

Altijd dezelfde gepolijste zinnen met de vanzelfsprekendheid van de interimmanager die de helft van het personeelsbestand de WW injaagt.

De intonatie waarmee hij zijn betrokkenheid met het land en de burger predikt, het samentrekken van de voorhoofdspieren waarmee hij slecht nieuws van een persoonlijke touch voorziet, het is spel van begin tot eind. En het wordt pas echt pijnlijk als je hem achter elkaar op verschillende momenten dezelfde stoplappen op dezelfde manier ziet uitdragen, of gladjes hoort verdedigen wat hij de dag daarvoor nog krachtig heeft bestreden. 

Het gaat Mark Rutte om de macht, de stoel, de positie, de historie die hij hoopt te schrijven. Het aanzien in Europa als hij ons land onder het juk van de 3% heeft weten te wringen.

Ik denk dat het zo langzamerhand genoeg is. Maatje Samsom doet nog wel een poging het geld uit uw zak te kloppen- en wees op uw hoede want het stimuleren van bestedingen betekent in Den Haag, belasten dwingen en forceren- maar zal dit keer met zijn 6 miljard en zijn 'eerlijke verhaal' aan dichte deuren kloppen. Met hem was het klaar toen hij zich in dat maatpak liet hijsen.

Ik heb denk ik wel 15 kabinetten bewust meegemaakt, maar dit gezelschap zwalkende visieloze dilettanten kent geen precedent.

De rek is eruit. Aan de pomp, in de winkel, bij de bushalte mort het volk. 

De wal gaat dit schip keren, deze herfst nog, op het Malieveld en in de straten.