Hei..Hó..

Aarzelend kriebelt de schemering door de gordijnen van de slaapkamer..Een vervreemdend gezicht, normaal is het licht vele tinten voller en het zonnetje allang op als bij mij de luikjes opengaan. Kwart voor 8 zegt m’n mobiel, nacht en ontij dus,  waar ben ik wakker van geschrokken. Er was lawaai, ik spits mijn oren, en daar is het weer. Gierend scheurt de stilte open, ik heb de neiging zelfs in bed te bukken voor het geluid dat lijkt op twee f 16’s die rakelings over ons dak bulderen. Eruit, naar buiten, kijken. Aan de overkant van de sloot zie ik de contouren van een helse machine en hoor ik het geruis van vallende bomen. Staatsbosbeheer is bezig het bos uit te dunnen. Men gebruikt daarvoor een reusachtige Transformer die de iepen en elzen lostrekt om ze vervolgens met een turbo cirkelzaag in een oogwenk aan stukken te snijden. Onweerstaanbaar baant hij zich een weg door het gebladerte en laat een spoor van verwoesting achter. Takken, stammen, diepe rupssporen  modderplassen, bomkraters...

Was ik een adept van prinses Irene geweest dan had ik een arm om de stammen heengeslagen en ze geruststellend toegesproken. Nu snoert de koopman mijn spirituele ik de mond en denkt likkebaardend ‘gratis hout’, de kachel moet branden. Als tegen vijven ook in de verte het geluid verstomd  is en de werkmannen naar huis, trek ik laarzen , werkhandschoenen en een oude jas aan en vertrek welgemutst richting bos.

‘Hei ho.. hei ho..ik krijg het hier kado, pom.. pom.. pom.. pom’ etc..

Oh wat een weelde, schots en scheef ligt vlak achter ons huis  een hoeveelheid hout waar ik

jaren van kan stoken. Alleen is er weer eens niet gedacht aan de eenzame sprokkelaar, geen handzame stukken, maar stammen van 2 meter 50 en die moeten de sloot over om  in onze achtertuin gezaagd en gekloofd te kunnen worden.

Vastberaden puffend sleur ik een berk los uit de wirwar aan twijgen die hem omklemt.

Mooi hout maar hoe krijg ik dat binnen. Slepen is net te doen, maar ik moet ook gooien. Ik besluit tot een imitatie van het paalwerpen wat ik ooit op tv door sterke mannen heb zien doen. Ze liepen in schotse rokjes. Waren dat nou de Scotland games of de Wintergames..en hadden ze er nou wel of niet iets onder..nutteloze gedachten .. weg ermee. Aan het werk!

Stam verticaal optrekken, rechterhand onderop, linkerhand steunt zo hoog mogelijk, door de knieën, stáán, wérp, lós en..knák.. er verschuift iets diep onder in mijn rug. Met de kleinst mogelijke kabouterpasjes slaag ik er een half uur later in het Behouden Huis te bereiken.

‘En..gelukt?’, informeert mw. P. vanachter de laptop.

De volgende ochtend.

Aarzelend kriebelt de schemering door de gordijnen van de slaapkamer.

Éindelijk, is de nacht voorbij. Als ik twee centimeter probeer te verliggen nagelt een duivelse pijnscheut die als schrikdraad door mijn lichaam trekt, me vast op de matras.

Hei..ho..hei ho….hei..

-------

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen’, zegt mijn nieuwe jonge dokter als ik in een hoek van 90 graden de behandelkamer binnenstrompel.. ( wordt dus vervolgd..)