Ruzie

Lieve jij,

Ik schrijf toch maar lieve want “beste” dekt de lading niet. Per slot van rekening delen we een verleden dat ongeveer de leeftijd kent van een kind dat op weg is naar de volwassenheid. Samen groeiden we op tot slungelige jongedames.

Het is nu meer dan zeven jaar geleden dat ik besloot geen contact meer met je te willen. De reden daarvan staat me nog goed bij. Of ik je getuige wilde zijn van een bruiloft die dankzij mij zou zijn ontstaan.  Je begreep het niet, toen ik je vertelde geen deelgenoot te willen zijn van een verbintenis, welke uit ontrouw is ontstaan. Een echtvereniging waarmee je mij hebt verraden, meer dan je ooit zult kunnen begrijpen. 

Door jou ben ik in een positie gebracht van waaruit ontsnappen nauwelijks mogelijk was. Overal zat ik tussenin, moest me verdedigen tegen mensen waarvan ik het bestaan niet kende. En toch deed ik het. Want ik begreep evenwel je beweegredenen, je kansen op geluk. Helaas begreep je mij niet. Hoewel ik dat wel weer snapte want het gegeven "begrip"  is in onze vriendschap altijd eenzijdig geweest.

Via-via lees ik over je nieuwe bestaan. Over de verhuizing, de brand. De crisis. Het opnieuw opbouwen van een eigen zaak, samen met je levenspartner. Hoe ironisch is het te lezen dat jullie samen workshops verzorgen in het kader van relaties, onderhouden en opbouwen ervan, terwijl jullie zoveel andere relaties en vriendschappen om zeep hebben geholpen. Het zal wel net als met de timmerman zijn, die overal reparaties van kozijnen uitvoert, terwijl zijn eigen voordeur nagenoeg uit de sponningen valt.

Wrok koester ik niet. Niet meer. Ik ben blij dat het goed met je gaat, want als het goed gaat met je, gaat het ook goed met je kinderen. Geen geschreeuw meer, geen wanhopige acties met als resultaat aandacht, waarvan je nimmer genoeg zult hebben. Je bent een gevaarlijke vrouw, met name voor jezelf. Zijdelings hoor ik over de scheurtjes, die zich zachtjes in je nieuwe relaties hebben genesteld. Het is pijnlijk te constateren dat je -inmiddels in  bezit van psychologische graad- na al die jaren niets over en van jezelf hebt geleerd. Ik vraag me dan ook serieus af, of je wel aan de goede kant van de behandeltafel bent beland. 

Hoe het met mij gaat? Het gaat me goed, ondanks de zorgen die als een zwarte wolk om mijn hoofd dansen.  Ondanks dat ben ik zielsgelukkig, omdat ik ervoor gekozen heb te kiezen op basis van gevoel en niet meer vanuit het verstand. Vrij van enige wroeging. Gelukkig met mezelf en met het kleine selecte groepje mensen om mij heen, die mij begrijpen. Die mij niet kleineren en telkens opnieuw benadrukken dat een “sterke”  persoonlijkheid van belang is in het leven.

Ik volg mijn hart. Omdat dat klopt.

Meiske, ik laat je los. Zodat ik verder kan, met licht gemoed en een vrij hart. Het ga je goed.

Ik