In gesprek

"Lekker he, nog even en dan zit je er."
Nou, zeg dat wel. Ergens diep in mij keert mijn maag zich om.
"Heerlijk hoor, met zo'n knaloranje bank, een nieuwe keuken en die mooie ramen"
Ik hoop, dat ik me er ooit thuis voel. Het voelt nu nogal showroomachtig.
"En dan die voordeur. Wat prachtig. En zo mooi in de kleur!"
Jammer dat hij niet open gaat, hij is aan de vloer vastgeverfd.
"Denk je ook niet,  dat je over twee weken vreselijk gaat genieten?"
Ik denk, dat ik ondanks alle ellende, mijn schuurhuisje ga missen.
"Ah joh, binnen kun je toch eerdaags ook kaarsjes aansteken? Je hebt toch geen gordijnen. Wat maakt het uit?"
Dat klopt, maar in de schuur ruikt het naar CO2. Dat is een prima alternatief voor wierook. En ik ben eraan gewend.
"En wat doe je met de kerstboom? Waar ga je die zetten? Kunnen we komen met de kerst?"
Ik heb zo ontzettend geen idee. In ieder geval op een plek waar geen keuken, geen kast en geen bank staat. En nee, je mag niet komen. Ik wil eerst zelf mijn huis uitwonen.
Genier ervan he?
Tuurlijk. 

Het ziet ernaar uit, dat we over twee weken kunnen wonen. Na mijn maanden van gemopper begin ik drempelvrees te ontwikkelen voor mijn nieuwe huis. Het is te nieuw, nog niet ingeleefd en het voelt nog niet als thuis. 

Een goed gesprek.
Met, voor en over mezelf.  Elke dag opnieuw.