Sylvio 1.

Toen ik de eerste lekke koffiepadjes uit het open pak Regular schudde had me een licht moeten opgaan.
Als verwende stedeling denk je onmiddellijk aan een productiefout bij AH.
Tere zakjes die op een maandagochtend langs de scherpe rand van een sorteermachine.. zoiets.
Vervolgens vallen me de kleine extra pure hagelslagjes op die willekeurig tussen de opeengepakte levensmiddelen in de voorraadkast verspreid liggen.
Kaarsrechte pikzwarte kegeltjes. Ik ken geen kaarsrechte hagelslag die ook nog eens niet ruikt naar hagelslag en een angstig vermoeden neemt bezit van mijn zonnige morgenstemming.
Als ik achter een rijtje conserven ook nog een aangevreten ui ontdek waar ik niet aan heb gezeten, weet ik het zeker. Muis in huis!

Ik sluit de kastdeur en overleg hoe ik Mevrouw Pasquali dit nieuws weer ga overbrengen. We kampen al met een ernstige electriekstoring, de sifon onder het aanrecht lekt,de ketel heeft kuren en de dimmers brommen. Als we teveel licht tegelijk aan hebben knalt de aardlek eruit en moet ik bij nacht en ontij met mijn zaklamp naar een schakelkast aan de overkant om ons knopje over te halen.
Kan zij dit er nog bij hebben voor ze ons avontuur afbreekt en spoorslags naar haar warme probleemloze appartement afreist.

Herfst en winter aan de bosrand was het plan. Vanuit bed gezellig kijken hoe de wind de bomen geselt met een aanstormend geloei dat alleen te vergelijken valt met het geluid van stormvloed aan het strand.
Op een knisperende ochtend de eerste vorst op de struiken zien glinsteren, koolmeesjes spotten die zich rondom de opgehangen vetbolletjes verdringen. Het is allemaal prachtig en in 3D maar ja het blijft natuur, zo'n bos.

MUIS! Ik kijk hem recht in de ogen op de bovenste plank van de kast als ik een uur later een flesje koffiemelk wil pakken. Mijn hart staat stil. Het beestje probeert in paniek tegen de achterwand omhoog te springen en verdwijnt razendsnel achter een prop plastic zakken.
Ik sla de deur dicht.
'Is er wat', klinkt het vanuit de slaapkamer.
'Neuh..'
'Jawel, ik hoor aan je stem dat er wat is.'
' Wat zou er kunnen zijn?
' Vertel jíj me dat maar.'
'We..eh.. hebben een ongenode gast.
' Nee toch.'
Mevrouw Pasquali zit rechtop in bed. Sneller heb ik iemand niet wakker zien worden.
' Waar?'
Ik leg uit.
'Het is toch geen rat hè..'.
'Nee hoor', zeg ik met mijn ongediertebestrijderstem, 'het is een bosmuisje met hele kleine poepjes.'
'Ja ja.'.
'Een Italiaans bosmuisje, liefhebber van pittige gerechten en espressootjes. Hij heet Sylvio..'
'Ja leuk hoor, maar als het Sylviá is zijn we mooi klaar.'
'Je regelt het maar', zegt ze, terwijl haar hoofd terugzakt in het kussen.
'Hoezo ik?'
'Het is jóuw muis, jij zag hem het eerst.'
Als ik even later koffie voor haar neerzet knijpt ze me onverwacht in mijn zij en roept 'PIEP'!
Mijn hart slaat over..