Een leuk uitstapje

Uitstapjes gingen bij ons per fiets of met het openbaar vervoer. Moeizaam dus, wat nog verergerd werd door het feit dat mijn ouders het zelden eens waren over hoe de dag precies moest worden ingevuld. Een groot deel van de tijd die voor ontspanning gebruikt had kunnen worden ging op aan geharrewar en getouwtrek over wat de volgende stap op ons dagje uit precies ging inhouden. De grootste spanning ontstond echter steevast halverwege de middag als we, zoals mijn vader het altijd uitdrukte, ergens iets ‘’zouden gaan gebruiken’’. Ongelooflijk, hoeveel terrassen er ook in die tijd al waren, en geen van alle goed genoeg in de ogen van mijn vader. Te druk, te leeg, teveel zon, te weinig licht, te duur, ook te duur, veel te duur, goedkope meubels, harde muziek, u kunt het zo gek niet bedenken of er mankeerde altijd iets. Tegen de tijd dat iedereen boos was en niemand meer zin had namen wij dan toch nog ergens plaats om van het gezeur af te zijn, meestal op een terras dat veel minder was dan veel van de terrassen die in het afgelopen uur verontwaardigd waren afgekeurd. Nu kwam de volgende fase in onze marteling. Mijn vader ging zich nu uitgebreid door de bediening laten informeren over alle prijzen, het personeel zowel als ons het gevoel gevend dat eigenlijk alles te duur was en we hier min of meer bestolen werden. Na veel vijven en zessen werd dan toch een bestelling geplaatst, meestal van dien aard dat niemand van de kinderen kreeg wat hij of zij echt graag wilde. Omdat het personeel inmiddels ofwel een hekel aan ons gekregen had ofwel doodnerveus van ons was geworden werd na lang wachten meestal iets geserveerd dat niet overeen kwam met het gevraagde, wat weer tot nieuwe ergernissen aanleiding gaf enzovoort.

Ik herinner mij nog twee fietstochten die ik als jongen met mijn vader maakte. Op de eerste zouden wij onderweg een uitsmijter eten. Ik had geen idee wat dat was, maar ik begreep van mijn vader wel dat het iets bijzonders moest zijn. Alvorens zijn bestelling te plaatsen informeerde mijn vader zich weer uitgebreid over de prijs en de precieze samenstelling van het gebodene. Gelukkig viel het geserveerde bij hem in de smaak. Onderweg naar huis vroeg ik mij af wat er zo bijzonder was aan een uitsmijter, behalve dan dat je dubbel beleg op je boterham deed en ik vroeg mij af waarom je hiervoor naar een restaurant zou gaan, als je het thuis ook gewoon zou kunnen maken. Kennelijk was hier sprake van een zo ongehoorde luxe, dat men dit in een aangepaste omgeving diende te nuttigen. Op de tweede fietstocht die ik mij herinner strafte God zelf mijn eeuwig wantrouwende vader. Wij streken neer op een warm terras en mijn streng protestants christelijke vader vroeg om bier. Toen het gevraagde gebracht werd meende mijn vader te moeten vragen of het bier ‘’wel echt koud’’ was. De cafébaas keek hem onbewogen aan en antwoordde langzaam: ‘’Mijnheer, dit bier is wel zo god-ver-domd koud’’ en zette het glas voor hem neer. Mijn vader knikte, trok zijn portemonnee en rekende meteen af.