Omdat het kan

De veters gestrikt; los aan de bovenzijde, strak bij de enkels. Een voor een prop ik de muziekdopjes in mijn oor. Even zien, ja het rode lampje brandt. Ik druk op “play”.

In een sukkeldrafje hobbel ik over de klinkertjes die langs het huis liggen. Even opkijken voor het verkeer en hopla, rechts af. Op het asfalt want dat loopt het lekkerst. Even zien, kan ik nog met mezelf praten? Niet dat het kan, met die oordopjes in mijn hoofd. Maar de stem van mijn gewezen trainer schalt door mijn hoofd dat ik met mezelf moet kunnen praten, dan is mijn looptempo goed.

Begeleid door de zon, die straalt alsof het mei is, bereik ik even later het witte bruggetje. Daar zal ik mijn beenspieren onderwerpen aan een intensieve strekpartij. De bovenbenen, veertig plus en wat stram, worden voorzichtig opgerekt, nogmaals uitgevouwen en gaandeweg strijk ik de kreukels die ik vanmorgen na het opstaan vond, glad.

Daarna nog de middenrifspieren even heen-en-weer rekken, een molentje maken van mijn rechterhand naar mijn linkerenkel terwijl ik buig (anders wordt het zo’n rotzooitje) en ik voel elke spiervezel die ook maar iets met hardlopen te maken heeft, langzaam wakker worden.

Ik controleer mijn horloge en parkeer op “chrono”. Terwijl ik de eerste stap zet, druk ik op het knopje. Terwijl ik rustig draaf, krijst er een heerlijke dance-tune via mijn oren dwars door mijn hersenschors. Ik loop niet, ik zweef. Ik ben niet meer hier, ik ben ergens tussen hemel en aarde beland. Tenminste zo voelt het. Mijn voeten lijken vleugels te hebben gekregen. Op de automatische piloot bewegen zij zich geheel vanzelf over het geasfalteerde fietspad.

Voor ik het weet, zijn de eerste zes minuten om. Het wordt een blokje van drie maal zes minuten hardlopen, afgewisseld door drie minuten wandelen. Met mijn veertigplus lijf, nog moe van de verbouwing, is het niet verstandig om direct vijf kilometer achter elkaar te gaan beulen, al hebben mijn benen daar een geheel andere mening over.

Bij het tweede setje van zes minuten zingen mijn longen, ondanks dagelijkse nicotinevervuiling, een vrolijk deuntje mee. Onderweg passeer ik de treurwilgen, die vandaag een begin maken met het opbouwen van hun groene jurkje voor dit seizoen. Een setje eenden ligt lui aan de wallenkant te genieten van de zon. Een verdwaalde zwaan peutert aan haar achterste en klappert ineens met haar vleugels. Deze schrikactie leidt direct tot een verhoging van mijn hartslag. Angstig loop ik een eindje om haar heen. Voorlopig mag ik drie minuten wandelen en bijkomen van deze zwanensessie.

Ik ben nog lang niet thuis, zie ik terwijl ik wandelend om me heen kijk. Verdorie, ik moet nog aan het derde hardloopsetje beginnen. Maakt niet uit, ik zal het zo wel zien. Niet te ver vooruit piekeren, dat kost me minstens zes extra hartslagen per minuut en dat is niet handig en bovendien niet nodig ook. Hupsakee, ik klik het timertje op mijn horloge aan en mijn onderdanen schakelen naar de tweede versnelling.


Na drie minuten moet ik een heuveltje op rennen. Helaas gaat dat minder gesmeerd dan ik zou willen. Eenmaal op het heuveltje krijg ik de wind in de rug en zijn de vleugels op mijn voeten opnieuw geïnstalleerd. De housebeats dreunen nog immer door mijn hersencentrum door. Heerlijk. Wanneer ik even op mijn polshorloge kijk, zit ik al over de zes minuten.

Verstandig geworden in mijn drieënveertigste levensjaar, besluit ik om gewoon het wandelrondje af te maken. Maar ja, ik ben nog lang niet thuis en dus zal ik wandelend en wel naar huis toe moeten. Wil ik dat? Nee, dat wil ik helemaal niet. Ik check mijn innerlijke voorraad lef, moed, en energievoorraad. Het kan. Ik wil het gewoon. Na drie minuten wandelen zet ik het klokje opnieuw op de timerstand. Op, naar huis.
Omdat het kan.