vrijdag 30 september 2011

Een pianist

Hij was een kind, zijn vingers huppelden
over het toetsenbord, ze sprongen
naar alle kanten maar ze kwamen
toch altijd op hun pootjes weer terecht
hij reeg de noten en diploma's
van de muziekschool moeiteloos aaneen.

Hij werd een puber en met weerzin
sloeg hij verveelde dissonanten aan
zijn kruk was ongeschikt om op te hangen
zijn voet verplaatsen richting het pedaal viel zwaar
de klap waarmee de klep sloot was zijn slotakkoord
soms is het leven heel zwart-wit.

donderdag 29 september 2011

wacht

ik wacht
verborgen nog
gespannen
mijn web van woorden
breekt het ochtendlicht
ik wacht
tot straks het argeloos gedicht
tussen de draden wordt gevangen
en ik de tere beelden
in ga spinnen
ik wacht
tot ik met schrijven
kan beginnen

maandag 26 september 2011

Verbeet

Juf Gerdi, hoofd van onze 2e Kamer,
heeft vragen uit het hele land ontvangen.
Waarom ze, toen Geert Mark liep te stangen,
niet ferm op tafel mepte met haar hamer.

Het blijkt nu achteraf dat het haar speet
en dat ze zich wel degelijk verbeet.

vrijdag 23 september 2011

Neutrino

Het schijnt dat deeltjes sneller dan het licht
Laatst door een lange tunnel zijn gegleden
We kunnen straks terug naar het verleden
De wetenschap betwijfelt het bericht

Ik vind het dan ook tijd om toe te geven
Dat ik dit in de toekomst heb geschreven.


Het bericht dat de lichtsnelheid mogelijk niet langer absoluut is, schokt
de wetenschap over de hele wereld. ' Oneindige vergezichten openen
zich', sprak een natuurkundige vandaag.

donderdag 22 september 2011

Debat

Hoe ging dat op het schoolplein ook alweer
Soms was er eentje die je liep te pesten
Als mikpunt zat je aardig in de nesten
Hij bleef maar aan het sarren, keer op keer

En heel de klas wist best dat dat niet mag
Maar meester die deed net of hij niets zag.

Premier Rutte weigert een oordeel te geven over
het grensoverschrijdende gedrag van Wilders tijdens de debatten over
de miljoenennota.

woensdag 21 september 2011

Hoed

Geert ging weer voluit  los op goeie Job
Nu noemde hij hem smalend de gedoger
De toon kon niet veel snerpender en hoger
En even dacht Cohen: ' Ik sla er op!'

Elk jaar zit hij op Prinsjesdag vol woede
Alleen al door die vreselijke hoeden!

zondag 18 september 2011

‘Iz nie goed’..,


Hussain, met wie ik net via een ferme handdruk kennis heb gemaakt, kijkt me een tikje duister en verwijtend aan. Hij wijst op de twee blote stekkertjes die vanuit het binnenste van de scootmobiel in de accu steken.
Ik ben bij het Scootmobiel Paradijs, een donkere hal op een industrieterrein waar in lange rijen talloze variaties aan merken, afmetingen en uitvoeringen van dit vervoermiddel staan opgesteld. Honderden tweedehands wagentjes wachten op het losbarsten van de Grijze Golf. Volgens Hussain, die met zijn familie de bussiness runt, een gouden handel. Gezien de ringen aan zo’n beetje elke vinger en de dubbele gouden hanger die zijn borstkas siert, ben ik geneigd dit letterlijk te nemen.
Ik ben bij het Paradijs  om voor mevrouw Pasquali een nieuw accupak te laten installeren. De snelheid van haar ‘scootie’ ging zienderogen achteruit en de actieradius verschrompelde  waardoor zij beperkt werd in haar ommetjes.
‘Iz nie goe’, herhaalt Hussain.
Omstandig leg ik uit dat de geliefde bezitster van dit voertuig
de driepolige stekker niet meer in het accugat kon wrikken en daarom besloot de verbinding te ontmantelen en terug te brengen tot twee kale pooltjes, wit boven ,zwart onder. Zo kon het ook.

‘Gaat nie goed’ concludeert ook Omar, die erbij is komen staan. Hij schudt zijn hoofd en lijkt haast wel verdrietig  over zoveel technisch onbenul. Omar is een zorgvuldig onderhouden verzameling spiergroepen in een te krap t-shirt dat opzwelt en heen en weer golft als hij met een achteloze zwaai de 10 kilo zware accu als een broodje kebab op de werkbank zet.
‘Ik maak voor jou, niet duur’ zegt hij  dreigend.
‘Is mijn neef, technische man’, Hussain wijst glimlachend op zijn verwant met een  blik van ‘die kan er wat van', en steekt bemoedigend zijn duim op.  
In mijn verbeelding zie ik mij straks thuiskomen met een hernieuwd accupak en een in oude luister herstelde scoot. 
Dat zal mevrouw Pasquali nog meer voor mij innemen dan zij gebruikelijk al doet. Aan de andere kant, ik ben alleen gekomen voor die accu’s en heb qua tijd ook niet op een extra reparatie gerekend.
'Even opzij ja ,alstublieft'.
Omar heeft inmiddels  met zijn linkerpink  het voertuig op zijn rug gekanteld, geeft me een gebiedend duwtje in de rug waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies en grist in een snelle beweging de eerste gereedschappen van de muur.
In een vergeefse poging mijn status als klant van het Scootmobiel Paradijs nog even hoog te houden,mompel ik ;
‘Ok, maak ‘m maar’.
 Maar Omar is al te zeer verdiept in zijn werkzaamheden om nog enige notie van mij te kunnen nemen.

Hij start de reparatie met een ferme knip waarmee hij de twee pooltjes
van de accudraad verwijdert. Vervolgens snelt hij de hal uit om even later met een nieuwe stekkerset terug te keren. Ook hier hanteert hij met overgave de schaar en gaat vervolgens zacht in zichzelf pratend  met de kale stekker en de twee uiteinden naast de scootmobiel op de grond zitten.
‘Rood was zwart en zwart was wit’, mompelt hij.
Een vage ongerustheid nestelt zich rond mijn ingewanden.
‘Gaat het goed’, informeer ik monter,
Zonder me aan te kijken antwoordt Omar;
‘Maak geen ongerust meneer, kom goed’.
‘Ik ga plakken’, zegt hij ineens resoluut alsof hij de oplossing voor een immens probleem gevonden heeft, zoekt een soldeerapparaat rommelt in alle laden naar soldeerdraad en beveelt mij naast hem plaats te nemen.
‘U hier vasthouden’, wijst hij.
Op de grond zitten we tussen  een chaotische verzameling schroevendraaiers, draadtangen, knippers ,snoeren en allerhande stekkers in verschillende staten van ontbinding.
Om het accudraad aan de stekkerpolen te bevestigen moet ik het soldeer op het koper drukken, waarna Omar er de juiste nippel tegenaan houdt.
‘Niet onder, bovenop, stil houden’ zegt hij geirriteerd.
In de schemering van het Paradijs en zonder leesbril kan ik alleen op de
tast en goed geluk assistentie verlenen.
‘Nee, nee, drukken, drúkken!,’ zegt Omar.
De stank van verbrand soldeer beneemt me even de adem.
Ineens krijg ineens het onaangename gevoel dat ik in gepruts verzeild ben geraakt. Bij een professionele  aanpak zou de hulp van de klant  immers niet noodzakelijk moeten zijn. De chirurg vraag ook niet of ik bij mijn eigen buikoperatie wil assisteren.
Ik krijg het visioen dat ik staks met een verzameling losse onderdelen
de terugreis moet aanvaarden.
Intussen blijkt de combi van staal,koper en soldeer niet te hechten en na  nog twee pogingen geeft het Omar het op en verdwijnt voor de tweede keer om even later met weer een nieuwe stekkerset te verschijnen.
‘Ik ga anders doen’.
Hij schroeft de onderkant van de scootmobiel open, verwijdert pluggen, kroonstenen en bevestigingen en legt die in een vormeloze hoop achter zich tussen het opgestapelde gereedschap.
Dan komt een vrouw met een jongetje van een jaar of drie het Paradijs binnengelopen.
Het kind stort zich in de armen van Omar die hem heftig kust onder het herhaaldelijk uitroepen van;
' Mo is lekkere vent van papa'.
De lekkere vent, rukt zich los, beklimt voortvarend de dichtstbijzijnde
seniorenmobiel en maakt overtuigende Formule1 geluiden.
Als hij losgaat op de startknoppen en de remkabels en moeder hem uit de cockpit wil verwijderen, weerkaatst zijn gekrijs tegen de wanden van de loods en moet zijn vader optreden om erger te voorkomen.
Ik ben bang dat dit de concentratie van Omar niet ten goede komt. Tien minuten en een krachtige discussie later gaat de familie weer op huis aan en keert Omar bezweet terug naar de klus, die hij wonder boven wonder na een half uur  en nog twee nieuwe gemolde sets weet te klaren.
Ik reken af.
'Aldoende leert men', zeg ik opgelucht.
In mijn onnozelheid meen ik mij een ondersteunende opmerking te kunnen permitteren.
Omar kijkt me echter verontwaardigd aan en antwoordt:
' Iz nu goed'.


donderdag 15 september 2011

Gewas

het addertje zit
straks niet meer tussen de hei
maar onder het gras


Door het toenemend vergrassen van de heidevelden in Nederland moet de adder op zoek naar een ander leefgebied. Schrijfveer “Schrijf over de hei” 15-09-2011

HOERAAAA!!!

woensdag 14 september 2011

Meal

Sinds Happy Feet het ruime sop verkoos
Is er geen piepje meer van hem vernomen
Waar hangt hij uit, hoever is hij gekomen
Er is een moddervette pinguin loos

Wie weet is er iets mis met zijn mobiel
Of werd hij soms voor Jaws een Happy Meal?

maandag 12 september 2011

Gereserveerd

“Dé Nederlander bestaat niet,” zei Maxima eens.
Ik was het met haar eens en dat ben ik nu nog. Toch is er een eigenschap, die misschien niet alle maar dan toch 95% van de Nederlanders hebben:
Nederlanders houden van reserveren.

Jaren geleden, toen ik regelmatig met mijn ouders naar de gereformeerde kerk ging, viel het me op dat de meeste mensen in de kerk het liefst altijd op dezelfde plaats zaten. De favoriete stoelen waren achterin en op de hoeken, vooral populair bij tieners. En als er dan eens iemand ging zitten op de plek die eigenlijk van jou was, dan werd er niets gezegd, maar wel dwingend gekeken. Zo van:
“Weet u wel dat ik hier altijd zit?”

Dit reserveergedrag levert kostelijke taferelen op in de bioscoop. Tegenwoordig heb je twee soorten bioscoopkaartjes. Met rij- en stoelnummer en zonder. Ik heb het idee dat het afhangt van de drukte wanneer je welk kaartje krijgt. Op een avond als de plaatsen vrij zijn is er geen probleem. Maar als er wel vaste plaatsen zijn, dan gebeurt het regelmatig dat iemand zo maar ergens is gaan zitten. De rechtmatige, tijdelijke eigenaar van de betreffende stoel kan dan of boos worden en de stoel opeisen, of schaapachtig staande aan het begin van de rij op zijn of haar kaartje kijken. Als deze persoon uiteindelijk ook ergens anders gaat zitten, dan heb je de poppen aan het dansen.

Maar het ergste van alles is het gedrag in het zwembad. De mensen die direct na openingstijd zo snel mogelijk het bad in rennen en hun badlakens van één bij twee meter met hun tassen en koelboxen verdelen over tenminste vijf van de keurig op een rij opgestelde ligstoelen.
Even uitblazen en met de handen in de zij rondkijken en lijken te willen zeggen:
“Zo, deze stoelen zijn van mij voor de rest van de dag. Als iemand van jullie het waagt hier te gaan zitten, die sla ik persoonlijk op de bek!”






Schrijfveer "Je gereserveerd opstellen"

donderdag 8 september 2011

Kunst

Het Stedelijk Museum gaat weer dicht
Al eerder was het 7 jaar gesloten
Verbouwinkje, maar niet echt opgeschoten
De opening is mijlenver uit zicht

Er wordt voortdurend maar wat aangeklunsd
Dat blijkt in Amsterdam totaal geen kunst.


Na een tijdelijke openstelling voor publiek, gaat het Stedelijk Museum
in Amsterdam weer voor een onbepaalde periode dicht.

woensdag 7 september 2011

Hillen



Zo werkt het dus in politiek Den Haag.
Hans Hillen heeft zijn mening uitgesproken,
wordt eerst door Rutte in de rug gestoken
en krijgt daarna van Sap de volle laag.

Nu moet hij straks de kamer toe gaan zeggen
dat hij de waarheid nooit meer bloot zal leggen.


Minister van Defensie Hillen, noemde in Vrij Nederland
de missie in Kunduz militair en moet zich voor die uitspraak
komen verantwoorden in de Tweede Kamer.

maandag 5 september 2011

Happy




Het moest de net herstelde Happy Feet
Vanaf de start al zeer wanhopig stemmen.
Je zal maar naar de zuidpool moeten zwemmen
Zo vetgemest en al, dat wordt hem niet.

'Ik ga zo kopje onder', denkt hij. ‘ Wedden
dat ze me dan weer lekker komen redden?’

Het is de bedoeling dat de onlangs aangespoelde pinguin Happy Feet
2600 km terugzwemt naar Antarctica. Met de eerste dagen een gemiddelde snelheid van 300 meter, schiet het nog niet lekker op.

zondag 4 september 2011

Hollands Glorie



We gingen op bezoek bij de Chinezen,
het Nederlandse boek stond er centraal.
Dus waren de auteurs er allemaal
om er hun vrije woorden voor te lezen.

En al die streng vervolgde dissidenten?
Nu even niet, we kwamen voor de centen.

-----------------------------------------------------
Nederlandse auteurs op bezoek bij de Chinese boekenbeurs
zwijgen over de censuur en het lot van hun vervolgde collega's.