zaterdag 30 oktober 2010

Sharon

DEN HAAG - De overlast door scooters moet worden beteugeld. Tweede Kamerlid Sharon Dijksma (PvdA) pleit voor hogere boetes en wil dat opgevoerde scooters sneller in beslag worden genomen.


                                                           -------

In jaren had ik niets van haar gehoord
Nu wil Sharon die scooters aan gaan pakken
Om ze desnoods tot schroot te laten prakken
'T is lik op stuk, dat dezer dagen scoort!

Dus blijkbaar ronkt en knettert de ambitie
Pas als je terugkeert naar de oppositie.

vrijdag 29 oktober 2010

Wintertijd

De PVV heeft onlangs voorgesteld
De wintertijd volledig af te schaffen
Gedaan dus met dat uurtje langer maffen
Waar u zich nu al op had ingesteld

Het plan is zelfs, u had het kunnen raaien
De klok zo'n 50 jáár terug te draaien.

donderdag 28 oktober 2010

NORM

In het onderwijs zijn de topsalarissen de laatste jaren ver boven de Balkendenorm uitgestegen.
Koploper onder de grootverdieners was vorig jaar Aalt Dijkhuizen, collegevoorzitter van de Wageningen Universiteit. Hij zag zijn inkomen met 7 procent stijgen tot ruim 350.000 euro.




Trring.

Dijkhuizen.

Spreek ik met de voorzitter van het Bestuurscollege van Universiteit Wageningen?

Zeker en met wie heb ik het genoegen?

U spreekt met Pasquali van Internet, klopt het of moet u het nog narekenen?

Wat?

Nou, uw jaarsalaris van ver boven de Balkenendenorm..

Ach die Balkenendenorm meneer Pasquali.. Dat is voor losers, een fooi, daar doen wij het niet voor in het onderwijs.

U zat hoger?

Vanzelfsprekend, conform bedrijfsleven, ze zien me al aankomen bij de Rotary..

3,5 ton?

Daar kom ik niet eens voor op kantoor meneer Pasquali. Daar beginnen we pas, da's basis, pocketmoney!

Basis?

Jazeker daar komen de emolumenten nog bij.

Emolu..

Pensioengarantie, bonussen, ontslagverzekering. diverse handdrukken, reis en verblijfkosten, gevarengeld..

Gevarengeld?

Dit zijn banen waar je snel afbrandt hoor, hell of a job. 10.00 uur beginnen, lange lunches veel het land in en niet zelden pas na 4en thuis.

En al dat geld wat doet u daar dan voor?

Nou ja ,managen, aansturen, initiëren, implementeren, en dat weer evalueren. Daar kom je een end mee hoor..

Maar u als manager moet toch weten dat het salaris van uw docenten ver achterbl..

Docenten?

Ja, de mensen die bij u op school werken..

Ja ja..

Die Lés geven..

Oh u bedoelt die lui met van die verkeerde schoenen en flodderjasjes en zo'n echte ouwe schooltas. Zijn dat..?

Nu heb ik gehoord dat u gaat inleveren..

Oh ja?

U gaat uw eindejaarsbonus geleidelijk afbouwen..toch?

‘……..’

Meneer Dijkhuizen..

…Ik eh..ga u hangen meneer Pasquali, ik moet nog wat koffiebonnetjes declareren en straks is de administratie dicht..

....Meneer Dijkhuizen..

tuut..tuut

Sharly

Buren die het hondje van Patricia Paay allang gevonden hadden, zagen vandaag pas de affiche waarop de vermissing, eigenaar en de € 10.000 beloning vermeld stonden..

                                                        --------


Het hondje van La Paay is weer terecht
Zo'n klein petieterig chihuahua puppy
En dan die boze wereld in je uppie
Maar ho eens even, denk ik nou zo slecht

Of hielden ze dat beest gewoon gevangen
Totdat ze die beloning zagen hangen?

woensdag 27 oktober 2010

Rap

Als u een zakelijk conflict hebt uit te vechten
Denkt u dan ook eens aan de vrouw van Lange Frans
Die is in dat soort akkefietjes heel wat mans
En kan het zaakje in een handomdraai beslechten

Dan komt ze samen met haar moeder bij je bellen
En schiet je zomaar voor je rap, die Danielle.

zondag 24 oktober 2010

Redder in nood

Met volle boodschappentassen kom ik hijgend de huiskamer binnen.
Mevrouw Pasquali staat voor het raam en wijst naar beneden.
'Zie je dat'?
Ze heeft na mijn entree nog niet op of om gekeken. Normaal brandt ze van nieuwsgierigheid of ik van mijn winkelexpeditie nog iets lekkers of wat leuks van de 'non food' afdeling heb meegebracht. Iets dat buiten de voorspelbare bulk aan boodschappen een verraste glimlach op haar gezicht kan toveren.
Iets handigs voor in huis bijvoorbeeld. Zoals laatst de afstofhandschoen met magnetiserende coating, waarmee je alleen maar naar het af te stoffen object scheen te hoeven wijzen, maar dat na ampel gebruik zijn stofafnemende werk geheel gestaakt heeft.

'KIJK nou eens goed! Nee daar, is dat nou een hoopje bladeren of een beest'?
Ik zet mijn tassen neer en kijk. Het is bruin met zwarte vlekken en het ligt in de beschutting van de heg in het hoge gras.
'Wat denk jij dat het is'?
Omdat mijn ornithologische kennis stokt bij huismus en stadsduif, blijf ik aan de veilige kant.
'Een vogel', zeg ik, ' het is een vogel, ik zie het kopje.'
'Hij zit er al twee uur zou ie dood zijn? Of misschien aangevallen en gewond'.
Ik tuur naar het lijfje en zie iets op en neer gaan.
'Hij leeft'.
'We moeten iets doen', zegt ze.
Dat voelde ik al aankomen, alleen is 'WE' in haar universum synoniem voor het teken dat IK in actie moet komen.

De dierenambulance, lees ik op internet is, 24/7 bereikbaar.
En dat klopt.
'Kunt u de vogel alvast even in een doos doen', vraagt telefoniste Carla.
'IK'?
'Ja, daarna komen wij pas, want als straks de vogel gevlogen is dan hebben we voor niks gereden'.
'Ik denk er niet aan', antwoord ik.
'Wat bedoelt u'?
Zoals gewoonlijk laat ik in het oog van de storm elk mannelijk decorum zakken.
'Zo'n vogel pakken dat doe ik niet'.
'Ze bijten niet hoor, meneer'.
'Dat zal wel, maar het spartelt en het fladdert'.
'Tja', zegt Carla.' Weet u wat? U kunt ook een omgekeerde doos over de vogel plaatsen en daar dan een steen bovenop zetten. En als u dán belt'.

We hebben geen stenen in huis.
'Dan neem je een blik erwtensoep', suggereert Mevrouw Pasquali.
'Kan tomaten ook', probeer ik de spanning te breken.
Ik vind een doos, waarin ik op eigen initiatief met een schaar verwoed luchtgaten prik en begin me daardoor zowaar al een beetje een dierenhulpverlener te voelen.
Verder gewapend met een zwaar blik Gamma muurverf en gadegeslagen door mevrouw, begeef ik me naar buiten.
Daar ligt ie, op grondhoogte, bijna niet te zien.
Beantwoordend aan een oeroud jagersinstinct besluit ik de vogel ongezien van achteren te besluipen.
Gekromd maak ik met de doos in de aanslag een omtrekkende beweging.
EN deins geschrokken achteruit als vlak voor me een zeer levende vogel met een schrille kreet opvliegt en met felle vleugelslagen aan de overkant van de straat over de daken verdwijnt.

'Een verdwaalde grutto, da's een weidevogel', houd ik mij even later thuis staande.
Gelukkig heeft mevrouw Pasquali de foto's nog..

woensdag 20 oktober 2010

Fles

'T is brekend nieuws wat ik zojuist verneem
Mark Rutte is in Brussel opgedoken
Daar heeft hij net het stilzwijgen doorbroken
Dat tweede paspoort is dus géén probleem

Zó sta je nog bij Bea op 't bordes
Zó gaat je kabinet weer op de fles.

dinsdag 19 oktober 2010

Zaad

ROTTERDAM - Het Nederlandse eetpatroon is uitstekend voor de vruchtbaarheid. Mannen die vaak aardappels, groente en vlees eten, hebben een tweemaal zo hoge concentratie zaadcellen als mannen die anders eten.

-------


'N piepertje, andijvie, bal gehakt
Daar lijkt het Hollands zaad op te floreren
'T schijnt dat u zelfs dúbbel gaat doneren
Ook als u alles stevig heeft geprakt

Nou fijn dat men ons dat heeft laten weten
Maar hoeft 't even niet tijdens het eten?

maandag 18 oktober 2010

Dansen op een graf

Ik wil dansen, dansen
dansen op het graf
van onrecht, hebzucht
angst en domheid, exclusiviteit

begraven wil ik de conventies
van het algemeen fatsoen
een maand lang feesten, zingen, dansen:
''Zó gaan we het nooit meer doen!''

We dopen alle kerken om
tot tempels van de hoop
we richten alle bankgebouwen in
als museums van de angst
we lopen eindeloos polonaise
door de paleizen van het volk
en van het woord pensioenopbouw
krijgen we spontaan de slappe lach.

En als ik eenmaal dood ben dans dan
dans dan op mijn graf
zodat mijn dode buren zich beklagen
vanwege de geluidsoverlast.
''Kameraden!'' zal ik tot ze roepen
''Raap je knoken bij elkaar
onze tijd is weer gekomen
het is tijd om op te staan!''

Dansen wil ik
dansen zal ik
op mijn eigen graf.
Dansen zal ik
tot ik er bij neerval
op mijn eigen graf.

Zak..

Er komt 'n film over een griezelsint
Die gaat wat kleine kinderen onthoofden
Ook ik die al zo lang niet meer geloofde
Hoor toch weer enge stemmen in de wind

Dus schreef ik Piet een brief; 'Die maniak,
Hij heet Dick Maas, en stop 'm in de zak!

zondag 17 oktober 2010

Wat ik het liefste zou vergeten

Ze had er wel eens over nagedacht. Er een einde aan maken. Geen pijn meer voelen. Niets meer voelen. Maar vooral niet meer voelen. De geneugten van het leven hielden haar overeind. Niks lekkerder dan zich helemaal te laten gaan. Zich volledig over te geven. Aan een man. De euforie die drank en drugs veroorzaakten. Daarmee overleefde ze zelfs de leegte, die achterbleef. Er zou toch weer een volgende keer komen. Die de herinnering aan de vorige leegte deed vergeten. Met elke slok, snuif of stoot. Verslaafd was ze nooit geraakt. Dat verbaasde haar. Of eigenlijk ook niet. Ze haatte zwakte. En haar tweelingzus genaamd afhankelijkheid. Dat was voor anderen. Niet voor haar. Zij was sterk. Nee, de slechte dingen des levens smaakten te goed. Maakten draaglijk. Misschien was er ergens ook nog wel een vleugje hoop. Op geluk. Toekomst. Het leek haar sterk. Maar je wist het nooit. Zeg nooit, nooit tenslotte. Als er iets was wat ze het liefste zou vergeten dan was het hoop. Dan kon ze er een einde aan maken.

zaterdag 16 oktober 2010

Bárst..

DEN HAAG - De PVV wil dat de nieuwe staatssecretaris van Volksgezondheid, Marlies Veldhuijzen van Zanten, afstand doet van haar Zweedse nationaliteit.
----

'N dubbel paspoort mag van Geert niet mögen
Dus zit de eerste barst al in het glas
Terwijl de sfeer gewoon geweldig was
'T is alweer bijna klaar met dat gedögen

Ons land gaat naar de klöten en de reden?
We worden overspoeld door al die Zweden.

vrijdag 15 oktober 2010

Leuk

Nederland telt vandaag de dag 16 miljoen cabaretiers. In alle media struikel je over de leukigheden. De collumnpjes, de meninkjes, de anekdotes, de reactietjes, de twittertjes,de chersootjes. Iedereen is leuk en iedereen heeft ook het recht om leuk gevonden te worden. De een nog leuker dan de ander,
Laat ons maar lachen, we liggen in dit land onder een vette deken van ironie en comedy, van woordgrapjes, karikatuurtjes, brutaaltjes, versprekinkjes en knipoogjes.
Alweer een typetje, een fukke en een sokke, elke week Neon, Koefnoen, de tv draait door, 'n Gumbaatje, 'n stemmetje, de laatste Dijkshoorn of het oudste van van Duyn.

Wij zijn het volk van de vette lach,de kleine grinnik, de ginnegap, de schuddebuik, de snap je 'm, en heb je dat gezien.
Spoel ons maar door, draag ons maar weg. De beroepsleukerds strijken neer in alle schouwburgen en achterafzaaltjes en op alle zenders van het land.
Als een zwerm sprinkhanen vreten ze elk onderwerp in een mum van tijd kaal. En wie even zijn best doet, kan ze op zijn beurt ook weer net zo leuk imiteren. You tube filmjes, candidcamera grapjes, valpartijen, wat is het toch lachen in Nederland. Wat een leuk land is dit. Wij ZIJN gewoon humor of niet soms?

Waar zou je je nog druk om maken, of de straat voor op gaan. We zijn klaar hier. Alles in een itempje, 'n grapje, montagetje en we hebben het weer gehad. Wat nou voelen of nadenken, we hebben erom gelachen, klaar toch?

Soms is het heel even stil bij een echte tragedie maar hup daar komt de eerste leukerd alweer voorzichtig om de hoek kijken.. Beetje gewaagd maar eh..Kan ie weer?
Tuurlijk,wat dácht je, moet kunnen.

We gaan een barre tijd tegemoet, met een door ultra rechts gecontroleerd liberaal crisiskabinet.En een onvoorspelbare gedoger.
Dus; wat rijmt er op Rutte en zet Ivo de zaak nog op stelten.
Amechtig verleuken we ons leven. We leven onder een constante Leukdwang.

Ik heb het ineens gehad. Ik zag Dolf Janssen bij Pauw en Witteman. Hij werd voortgestuwd door een onstuitbare leukstroom, in elke zin drie invalletjes en oprispinkjes, leunend op de lach aan tafel.
En ik werd er zó moe van.
Ik ga ontleuken want ik vind het niet leuk meer, beroerd word ik van m'n eigen leukigheid en die van andere leukerds.

Verwacht van mij niets leuks meer en kom me ook niet meer aan met iets leuks.

Het is even leuk geweest.

Vergeten

Mijn innerlijk
is de verzameling
van gedachten,
dromen en
ervaringen.
Een schakeling
van inneringen.

Vergeten
is het verliezen
van een schakel
uit de keten.

Herinneren
is het repareren
van vergeten dingen.
Het creëren
van mijn herinnerlijk.


(c) Papagoose, 15-10-2010, mijn inzending voor de Trouw schrijfwedstrijd: Vergeten
http://www.trouw.nl/opinie/letter-en-geest/vergeten/article3254051.ece/Vergeten.html

donderdag 14 oktober 2010

Dertiener

Met de snelheid
van het licht
groeit de afstand
zienderogen
tussen tenen en gezicht

De verhouding
van horizontale
tot verticale as
loopt danig
uit de pas

Daarom moeten
met gezwinde spoed
ook de voeten groeien
volgens de stelling
van Pythagoras


(c) Papagoose, schrijfveer "Grote voeten", 14-10-2010

Gerd..

Hoe kwam Gerd Leers in Rutte 1 terecht
Hij moest bij Geert op audiëntie komen
Om even informeel wat bij te bomen
Had ooit wat nare dingetjes gezegd

Toen volgde er het likken van de hielen
Gelukkig wist Gerd nog hoe hij moest knielen.

woensdag 13 oktober 2010

Bas..

Een Vandaag Nederland 1, na het 6 uur nieuws. Je bent net door Rick van de Westerlaken, die betrouwbaar ogende jonge benedenbuurman, op de hoogte gebracht van het wereldnieuws.
Of er is geen woord tot je doorgedrongen omdat je de duizelingwekkende glimlachjes van Astrid Kersseboom nog op je netvlies hebt twinkelen.
In de keuken sissen de slavinkjes in de gezonde boter. Alvast een klein slokje voor het eten. Kortom je bent klaar voor de achtergronden.
En daar komt plotseling een tweedehands Lada verkoper door de beeldbuis denderen.
Bas van Werven. 120 kilo TROS. Als een golden Retriever springt hij tegen je broekspijpen omhoog, bedelend om een kroeltje.
Zijn reusachtige gestalte ingeklemd tussen twee presentatiedeskjes. Op de achtergrond zien we nog de schim van zijn kleermaker, die overspannen de studio verlaat nadat hij tijdens de repetities voor de zoveelste keer de gesprongen naden van het XXXXL colbertje van ons koekimonster met een paar wanhopige steekjes vast moest zetten.
Plak er een pallet aalbessen omheen en het is Flipje Tiel.
Als een getrainde flipper in het dolfinarium Harderwijk slaat Bas, gehoorzamend aan een raadselachtig intern mechanisme, de handen in en uit elkaar. Het is het manueel van de Papier Hier Gijs in de Efteling.
Met de snelheid en de intonatiewisseling van een top 40 Dj debiteert hij zijn Peppi en Kokki teksten alsof we naar een aflevering van Knoop in je Zakdoek zitten te kijken.
Na elk onderwerp vinden we hem terug op een ander verstevigd plekje van het decor. 'Niet daar gaan staan Bas daar komen nog steunbinten.., wat zei ik nou!"
En dan als klap op de vuurpijl; Introductie Sportjournaal. Let op de Grap. Eerst 6 keer herschreven en toen de hele middag voor de voltallige redactie geoefend.
'Nóg eens Bas, 't is 'm nog nét niet'..
' En Toine, is de Turnbond nu van de kook?' ( voor de TROS meelezers, lees 'coke'... Meevallertje, hij legt deze briljante woordspeling niet aan ons uit).
Zijn eigen schalkse glimlach is nog genanter dan die van van Peperkoeken. Zo vreselijk onecht, zo ranzig gezellig, zo vet aangezet. En hij wéét het.
Hoe komt zo'n man daar, wat heeft hij met Liesbeth Staatsen gedaan, waar is ze, wanneer wordt ze gevonden?

Natuurlijk zou ik mijn tijd niet aan dergelijke onzin moeten besteden en nu eindelijk eens aan die roman moeten beginnen.
Wat mooie herfstpoëzie desnoods of een prikkelend essay over de staat van ons land. Zodat ik ook eens 'n keer op de opiniepagina van de Volkrant kom met een scherpe, goed gelukte zwart wit foto en een kort maar indrukwekkend CV.:
"Pasquali is buitengewoon hoogleraar Dagvers aan de Vrije Universiteit van Lommel en HoofdAdviseur innerlijke betrekkingen van diverse Hoogwaardigheidsbekleders."
Maar zolang ik voor die buis blijf hangen, zal het er wel nooit van komen.

Terugval

Helaas, het zijn voor Yuri zure druiven
Want hij is voor de 2e keer betrapt
En dus wordt er uit alle macht gegrapt;
'N Lijntje trekken, hangen, sfeertje snuiven'

Je hoort van mij niet gauw zo'n flauwe mop
Daar haal ik, heel beschaafd, mijn neus voor op.

Zwakke plek

Gepantserd,
bedekt met platen
als van staal.
Een van buitenaf
afgevuurd projectiel
kan mij niet deren.

Kwetsbaar,
open gelaten
als een portaal.
Een van binnenuit
gerichte aanval op de ziel
kan mij bezeren.


(c) Papagoose, schrijfveer "Ik kan me nergens aan bezeren", 13-10-2010

dinsdag 12 oktober 2010

Pensioen

Omdat u langer leeft dan was berekend
Kampt uw pensioenfonds weer met tegenslag
Zodat u weet dat straks uw oude dáág
Meteen het afscheid van uw inkomen betekent

Men is bereid u met een bónus te verblijden
Als u oprecht belooft op tijd te overlijden.

maandag 11 oktober 2010

Mam..

Trring
Rutte..
Mark, met máma!
Hoi mam.
Niks te hoi mammen, hoe haal je het in hersens..
Wat?.
Het is bijna 2011 jongen..
Ja en..?
Drie(!) hele vrouwen in je kabinet dat is nog geen kwart..de helft van ons land bestaat uit vrouwen hoor..
Maar mama ik..
Ja, ja kletsverhalen over de beste man op de beste plaats je hebt gewoon je vrindjes gekozen..
Wat moet bijvoorbeeld zo'n Bleker op landbouw, nog nooit van gehoord voor dat het gedonder in het CDA begon..
Henk heeft een stuk land en drie merries hoor mam..
Had jij maar eens 'n merrie die zou je wel anders laten piepen..
Mam we zouden..
Ja ja ok, einde discussie, gepasseerd station, daar hebben papa en ik al genoeg verdriet van gehad..
Er waren gewoon geen goede vr..
Onzin en wat heb je nu? Donner, Hillen, Rosenthal, Opstelten, Leers. Heb je de thuiszorg al geregeld?
Mam ik vind het heel positief dat je meedenkt..
Hou je brutale mond Mark ! Die truc ken ik, daar trapt iedereen in maar ik niet, dat zei je ook als je je lego op moest ruimen...
Ja mam..
Neelie had wel gewild hoor, en Annemarie ook, als je maar eens 'n keer had doorgedrukt..
Maar meneer is een beetje bang voor sterke vrouwen hè..
...Mark..?
..Ze kunnen zó gemeen zijn mam en ze willen altijd gelijk en ze práten zoveel en je doet het áltijd verkeerd en..
Rustig maar manneke, mama toch niet?
Nee mam..
Nou, je was staat weer klaar in de vestibule. Gestreken en al..
Fijn..Wat eten we?
Balletje, boontjes, piepertje..
En appelmoes..?
Ook appelmoes, maar 6 uur thuis hoor..
Tot straks mam
Dag jongen..

Trein

Het spoor is volgens Pro Rail winterklaar
Een landelijke test heeft uitgewezen
Dat niemand straks voor chaos hoeft te vrezen
'T was zondag en het liep gesmeerd, zowaar

Men kreeg ook nog tomatensoep met ballen
Alleen..het eerste herfstblad moet nog vallen.

zondag 10 oktober 2010

Na twintig jaar kan ik het nog steeds niet

The sky is the limit.
Een van mijn favoriete oneliners. Maar wat wil je ook. Als rasdromer. Imagine van John Lennon, mijn levenslied. Die, zoals een andere Trouwschrijver beschreef, helaas geen zeventig mocht worden. Yoko Ono droomt nog steeds van zijn terugkeer. Ik ook (al weet ik niet of John zo graag zou terugkeren in deze wereld). Afijn, dat is slechts een van mijn dromen. Een van de vele, wel te verstaan. Ze komen op elk moment. Dag, nacht. Als ik slaap. Als ik werk. Als ik kook. Als ik schrijf. Als ik in de spiegel kijk. Ja, zelfs als ik seks heb. Het maakt niet uit waar ik ben. Ik doe het overal. Op het toilet. In de sportschool. In de bibliotheek. In bed. In een kledingwinkel. Het maakt ook niet uit met wie ik ben. Vrienden, familie, minnaar, vijand of alleen. Noem een plaats, tijdstip of activiteit en..
ik droom. Grootse, kleine, oppervlakkige, diepgaande, erotische, aardse, hemelse, bereikbare, onbereikbare, mooie, naargeestige, levensechte...Ze komen in alle vormen.
The sky is the limit.

Zoveel dromen. En maar een leven.

The sky is the limit.

Eigenlijk haat ik oneliners, en deze in het bijzonder. Want er is altijd een limit. Niets zo begrensd als de mens. Zijn denken, zijn mogelijkheden, zijn kunnen. Natuurlijk: groei, ontplooiing, ontwikkeling en wat al niet meer door de jaren heen. Kleine veranderingen, grote veranderingen. Veranderingen in uiterlijk. In innerlijk. Sommige gewenst, andere ongewenst. Maar het dromen blijft. Van een andere dag. Een andere plaats. Een andere tijd. Een andere maatschappij. Met een ander politiek klimaat. Een ander mens.

Altijd dezelfde limit. De realiteit. Na twintig jaar kan ik het nog steeds niet. De realiteit accepteren en stoppen met dromen. Het ontwaken een pijnlijke kwelling. Ik zet Imagine nog maar eens aan. Op vol volume. You may say I'm a dreamer. En inderdaad John, je was niet de enige. Ik droom. Mijn hele leven.

IJS

De Internationale Schaatsunie ISU heeft haar regels afgelopen zomer aangescherpt. Wie voortaan op het rechte eind met de 'volle schaats' de lijn overschrijdt, wordt gediskwalificeerd.

IJS

Trring..
ISU, met Veter
Spreek ik met de internationale Schaatsunie?
Jazeker en wie mag u wel zijn?
Meneer Veter, u spreekt met Pasquali van Internet, is het waar?
Wat?
Nou dat van die hele schaats over de middellijn.
Klopt meneer Pasquali, wie eroverheen gaat, vliegt eruit..
Gediskwalificeerd?
Onmiddellijk, wegwezen, nieuw beleid..We hebben de eersten al te pakken..
Jan Blokhuizen..
Klopt en Oldeheuvel, dachten dat ze op de baan een loopje met de nieuwe regels..
Maar waarom zo streng ineens meneer Veter?
Het is geen gezicht meneer Pasquali dat gezwalk over die lijnen, die liggen er niet voor niks..
Een man linkerbaan, een man rechterbaan en daar blijf je potdomme..
Want anders..
Dan begeef je je op glad ijs, dat beloof ik u
Tot aan de wissel toch?
Niks wisselen, is ook afgeschaft, allemaal veel te rommelig..kijk maar naar Sven en Gerard die snapten er vorig jaar ook niks meer van.
Maar dan is de afstand voor de een toch veel langer dan..
Nou en? Pech gehad dan doe je maar wat meer je best..
Nog meer nieuwe regels?
Volgend jaar, verbod op pootje over in de bochten..
Nou zeg dat is..
Zwaaien met de armen tijdens de sprint.. afgelopen..
Maar..
Jaar daarop, wie bij de start met z'n schaatsen in het ijs loopt te prakken is nog niet jarig..
Want?
De starter krijgt toestemming om gericht te schieten..
Meneer Veter u lijkt wel gek..
Klopt meneer Pasquali maar hoe denkt u dat het is om de hele zomer
met die oude zakken van het ISU te vergaderen terwijl de mussen dood..Wacht ik moet u hangen..
Oh ja?
Ja, nieuwe oekaze van het hoofdbestuur..
Wat?
Alleen nog roomijs op de baan!
Meneer Veter..hallo?
tuut..tuut

Kandidaat

Natuurlijk ben ik informeel gevraagd
Hield Rutte mij voortdurend in de smiezen
Ik kon gewoon een ministerie kiezen
Dat had de Majesteit ook vást behaagd

Maar toch ga ik dat kabinet niet in
Ik kies, zoals 't hoort, voor mijn gezin.

zaterdag 9 oktober 2010

John Lennon wordt vandaag geen zeventig

Er was dus toch een hemel
want anders hoorde je me nu niet.

Verbeeld je:
de mensen leven nog steeds niet voor vandaag
het nationalisme viert hoogtij
er is nog veel om voor te vechten en te sterven
soms lijkt het of er meer godsdienst
en minder vrede is dan ooit
geen eind aan hebzucht en honger
en ieder voor zichzelf.

Stel je voor:
je wilt niet weten wat ze tegenwoordig bedoelen
met: geef de macht aan het volk
en ja, we zijn allemaal druk bezig
om de vrede geen kans te geven.

Maar om jou nou een dromer te noemen
dat gaat me toch te ver
eerder een realist die zijn tijd vooruit was
en al die zogenaamde realisten
zijn in mijn ogen de dromers
die niet willen ontwaken
uit hun illusievolle nacht.

O trouwens,
Yoko zingt nog als een kievit.

Heeren

Dit wordt een kabinet van senioren
Van sombere mannen in een morsig pak
De geur van whiskey, donkere tabak
Hun diepe bas die je van ver kunt horen

De kromme butler heeft een bitterhap bereid
Rutte 1, het is de Heerensociëteit.

Scheuren

Mijn autootje Paola is terug in het rijk der levenden, na een paar weken uit de roulatie te zijn geweest. Kwestie van een defecte luchtpijp. Niet alleen honden lijken op het baasje, mijn auto doet dat ook.

Daarnaast heft ze net als ik verschrikkelijke kuren, vreemde buien en regelmatig heeft ze een grote bek. Geduld heeft ze niet, ze wil vooruit. Scheuren. Toch wilde dat de laatste tijd niet zo goed lukken.

Mijn adellijke blauwe dame had last van een behoorlijke hoest. Daarnaast begon ze een beetje te stotteren en te piepen. Ouderdom, in combinatie met achterstallig onderhoud. Terwijl ik dacht, dat mijn buurman een Harley Davidson had gekocht –zonder rijbewijs- bleken de onbekende harde motorgeluiden in de steeg hiernaast van onze eigen Paola afkomstig te zijn. Een formule-1 apparaat was er niets bij.

Natuurlijk had ze geen simpele bronchitis, dat met een beetje olie en smeer weer te verhelpen was. Nee, haar luchtpijp was uiteraard helemaal vanaf het begin, vanaf het hart van de knalpot, stukgegaan. Zoals het hoort. Nadat Lief wat avonden aan haar gesleuteld en gelast heeft, is het euvel weer hersteld. Ze heeft een vloeibare versnapering gehad, samen met een ferme wasbeurt. Als toetje ingewreven met bodywax en zo konden we vanmorgen samen weer eens toeren, Paola en ik.

Het was spannend, want met Paola weet je het nooit. De koppeling bijvoorbeeld werkt soms net even anders, als ze een bui heeft. Dan kan ze zomaar ineens vooruitschieten en even later abrupt weer stoppen. Met wat liefdevolle bewegingen van mijn voet over het gaspedaal en een ferme ruk aan de versnellingsbak komt het dan vaak wel goed, maar toch ben ik vaak op kuren en streken van mevrouw voorbereid.

In de vroege morgen, met haar vensters nog beslagen van de vroege ochtenddauw, maakte ik voorzichtig haar deur open. Zowaar geen deurfratsen. De contactsleutel omgedraaid en als een goed geoliede naaimachine begon ze prettig te spinnen. Liefdevol ontdeed ik Paola van dauw en spinnenwebben. Even later konden we goedgemutst vertrekken, een prettig muziekje op de achtergrond.

Uit pure blijdschap van onze reunie hebben we een ferm blokje om gedaan. Zogezegd een flinke uitlaatbeurt. Gewoon, omdat het kon. Soepel schakelend van één tot vijf en in vijftien seconden naar honderd (waar het mag, natuurlijk). Even ouderwets scheuren. Toen ik uiteindelijk na wat omwegen de supermarkt binnenstapte was ze lekker warm gedraaid en draaide ze haar motorkap eens lekker in de zon. “Tot zo, lieverd” fluisterde ik zachtjes tegen Paola.

Ik zou gezworen hebben, dat ze me een vette knipoog gaf.

Een nieuw seizoen

Heus, ik heb het geprobeerd. Me open stellen voor al het nieuwe dat de televisie ons dit seizoen voorschotelt. En zoals bekend ben ik allesbehalve een verstokte chaggerijn, beroepsmopperpot, vileine afzeiker, of iemand die van cynisme zijn 'raison d'être' heeft gemaakt. Integendeel, altijd goed gemutst en positief treed ik de wereld om mij heen tegemoet. Graag bereid me met van alles en nog wat te laten verrassen.

Maar mensenlief wat een bagger!
Want zeg nou zelf, wat was er mis met NOVA zoals het was. Lekker decortje, mooie letters, warme kleuren, elke dag een ander verkeerd leren jasje voor Clairy ende moeizame, door hartelijke lachjes begeleide schakeling naar Den Haag.
'Ben je daar Ferry'. ' Jazeker, hallo Clairy'. 'Hallo Ferry'.
Voorbij, voorgoed voorbij. Elke avond voor het slapen gaan word ik geteisterd door de natte droom van een stagiaire decorbouw uit Hilversum, die er voor zijn MBO opleiding figuurzagen een afstudeeropdracht van gemaakt heeft.

Nieuwsuur!
Op mijn vertrouwde tijdstip bevind ik mij plotseling in een ruimteschip, schetterend hagelwit en helblauw gekalkt, met overal niet terzake doende futuristische elementen.
Een regelrechte cultuurshock na al die maanden afzondering in onze medialoze zomerrresidentie.
Mariëlle Tweebeeke - ze kijkt wél lief hoor- ontbeert de bite van haar voorgangster die haar gasten zo genadeloos klem kon zetten dat ze wanhopig om hun moeder riepen.
Ferry is er nog wel, maar heeft er ook zichtbaar moeite mee. Hij verschijnt als een geest uit de fles op een Star Trek navigatiescherm dat zomaar uit de desk verrijst en breekt avond aan avond zijn eigen hakkelrecords. En dan ook nog integraal sport, nieuws en het weer, alleen Patty ontbreekt nog met het shownieuws.

Waarom moet alles altijd anders en nieuw?
Waarom krijgen we bij Een Vandaag ineens een zekere Bram of Bart, het gemankeerde neefje van Han Pekel, die mij toespreekt alsof ik in de peuterspeelzaal nu eindelijk eens aan mijn fruithapje moet beginnen en wiens dubbelgevulde gestalte voortdurend uit de breedbeeld barst. Waar is Sonja Bakker als je haar bij de Publieke Omroep nodig hebt.
En wat moet ik met de ranzige flauwiteiten van die dekselse krullebol van Powned, het slaapverwekkende gemummel van Jan Tromp bij Uitgesproken VARA, de MADIWODOVRIJDAG chaos van Paul de Leeuw?
Er zit niets anders op ik zal gedógen!

vrijdag 8 oktober 2010

Oma Dekker

Alweer Laura Dekker. Mag het nu eens afgelopen zijn. Denk je net dat ons sprieterige autistje het ruime sop gekozen heeft op weg naar de Foetsjie Foetsjie eilanden.
Heb je net het beeld van die enge vader van je netvlies gewist, blijkt ze ook een oma te hebben. Oma Dekker! Niet mevrouw Dekker of desnoods Lousewies Dekker maar Oma Dekker!
En die Oma heeft een boek geschreven. Een heuse biografie, van een 14 jarig meisje. Over hoe het allemaal zo gekomen is. En dat boek moet verkocht en waar ben je dan aan een beter adres dan bij Matthijs van Nieuwkerk die daar in DWDD weer zijn bekende slijmslierten overheen moet droelen.
'Goh een boek, u bent een gisse oude dame, en wat was nou het állerergste, het meest vréselijke, het ténenkrommendste dat uw kleindochter..etc ec..'
'Nou', glimlacht oma, 'toen de rechter had gezegd dat Laura niet op wereldreis mocht heeft ze haar polsen doorgesneden, Ja het is me er eentje meneer Matthijs.'
'Als ze haar zin niet krijgt gaat ze snijden hè, of ze stapt op het vliegtuig naar st. Maarten. Ach, meisjes van die leeftijd. Ze wilde het zó graag.
Maar het is een kanjer hoor, een heel evenwichtige meid. Dat zei de psycholoog van Jeugdzorg ook.'
Niet te geloven. Welke fielt in het bezit van een schriftelijke introductiecursus psychotherapie heeft die gesprekken gevoerd en niet geconstateerd dat Laura Dekker de sociale vaardigheden heeft van een
fokkemast, rancuneus is, egocentrisch tot op het bot en toegerust met een minimale frustratie tolerantiedrempel.
Niks individueel op wereldreis maar een ponykamp, op volleybal, naar het bushokje. Samen met andere pubertjes keten en ruziemaken.
Nou ja, weg is weg. Als je maar lang genoeg drenst en dramt. En nou maar hopen dat ze geen walvissen of losgeslagen containers tegenkomt.
Maar Oma heeft de tijdgeest goed begrepen. Eerst een boek, de film, de game en dan.. Laura, de Mioesikal !

donderdag 7 oktober 2010

Jezelf verkiezen

Met een brede grijns
schuift de stemmende premier
zichzelf door de gleuf



(c) Papagoose, schrijfveer "Jezelf verkiezen", 07-10-2010

woensdag 6 oktober 2010

Ophoesten, niet opgeven. (ik moet vooruit)

Na in de afgelopen weken zes keer met veel plezier de hardloopdraad weer te hebben opgepakt, kon het niet uitblijven. Een ordinaire griep heeft een voortijdig einde aan mijn net weer opgestarte loopcarrière gemaakt. Het is niet bij griep gebleven. Na een week van algehele malaise zijn de bacterien naar beneden afgedaald en hebben zij de afslag naar mijn bronchiën gevonden.

De slijmcellen in mijn luchtpijptakken, vergezeld van een bacterie hier en daar, vieren sindsdien hun eigen feestje. Gezellig pruttelen en roggelen ze vierentwintig uur per dag, steeds op- en afgaand tussen bronchiën en alveoli. Soms verdwalen ze achter mijn sternum. Met een pijnlijke hoestbui tot gevolg. Een spoedig vertrek van deze vijanden uit mijn lichaam kan ik vergeten, de slijmcellen en bacteriën hebben maling aan mij, hun gastvrouw. Ze peinzen er doodeenvoudig niet over om hun warme verblijfplaats in mijn luchtpijptakken te verlaten.

Ik zou zo aan de slag kunnen in het Dolfinarium, als hoofdattractie van de middagmatinee bij de walrussen. Een kwestie van een baard laten aanmeten, mijn voortanden laten bijvijlen en echt, ik pas er zó tussen. Helaas is het talent om een visje tussen mijn tanden te kunnen vangen, aan mij voorbijgegaan. Een bijbaan in de dolfijne entertainmentbusiness zit er dus niet in, noch heb ik de energie ervoor.

Intussen zit ik als eigenaresse van die besmette luchtpijptakken looploos op de bank en nee, ik ben niet blij met die ontwikkeling. Weer stoppen met hardlopen. Weer uitstel. Het kost me minstens weer twee weken, zo niet meer, om weer op een klein beetje conditie te komen. Mijn verstand weet, dat dit tijdelijke uitstel beter is, dan de boel verder te verzieken door te vroeg te gaan lopen en daarmee een nieuwe ontsteking uit te lokken.

Verdorie, ik wilde vooruit. Nu sta ik stil. Diep van binnen weet ik best, dat deze stilstand uiteindelijk vooruitgang oplevert. Het is slechts een kwestie van geduld.
Laat ik dat nou net niet hebben. Het gen daarvoor is ongetwijfeld deze week door de een of andere bacterie weggevreten.

dinsdag 5 oktober 2010

Brieven naar Libanon

Palestina en Israël. Een omvangrijk conflict waarvan Alice de achtergrond slechts vaag kende. Iets met Joden en moslims. Die allebei op hetzelfde stuk land wilden wonen. Hamas, Hezbollah. Fata. Arafat. Netanyahu. Er daagde iets uit een geschiedenisles van het eerste jaar. De uittocht van Mozes. Kanaän. Heette de zanger van dat liedje van het EK Voetbal trouwens ook niet zo?

Ze was al lang geleden opgehouden met het volgen van nieuws uit dat gebied. Kruisraketten. Zelfmoordaanslagen. Actie en reactie. De VN die zich er dan wel en dan niet mee bemoeide. Amerikaanse presidenten schenen zich er ook altijd mee bezig te houden. Conny Mus identificeerde ze er ook mee. Die was onlangs overleden. Of was dat iemand anders? Ze wist het niet. Iedere keer als er weer ingeschakeld werd op een live-verbinding met Tel Aviv of Gaza zapte ze weg. What’s new. Het was zoveel van hetzelfde. Nee, dan keek ze liever naar MTV. Of TMF.

Tot de dag dat ze Heleen ontmoette. Heleen was de nieuwe lerares levensbeschouwing. Heleen was op zichzelf al uitzonderlijk. Een Nederlandse vrouw, of eigenlijk moest ze zeggen autochtone vrouw, van top tot teen gehuld in islamitische gewaden. Overtuigd moslim. Nu dan. Via Jodendom en christendom was ze uitgekomen bij het moslimdom. Of kon je dat niet zo zeggen, moslimdom? Nou ja, ze had alle religies doorlopen. Nu had ze als hobby boeddhisme. Ze was blijkbaar nog altijd zoekende. Nu kon Alice dat wel begrijpen – ze was zelf overtuigd agnost, voor zover je daar dan overtuigd van kon zijn als 17 jarige – maar dat was niet wat haar het meest intrigeerde aan Heleen. Haar man was Palestijn. Een politiek vluchteling. Al jaren was hij bezig om zijn zus naar Nederland te halen. Zijn zus zat in een Palestijnenkamp, iets buiten Beiroet. Brieven schrijven, brieven schrijven en nog meer brieven schrijven. Het hielp allemaal niets.

De meeste van de brieven leken sowieso niet aan te komen. Na zestig jaar was de postvoorziening nog steeds belabberd. Maar dat was niet het enige wat belabberd was. De verhalen van Heleen over dat kamp in Beiroet logen er niet om. Onhumanitair was een understatement. Grote armoede. Geen gelijke rechten. Geen enkele kans om een bestaan op te bouwen. Werken mocht immers niet. Geen paspoort. Dus ook geen kans om weg te komen of het bestaan - legaal dan - te ontvluchten.

Alice begreep er maar de helft van. Zoiets kon toch niet? Anno 2010? En dat al zestig jaar lang? Ik bedoel, je had toch Amnesty enzo. De VN. Het Rode Kruis. En wat al niet meer. En Libanon zelf dan? Ze had nog nooit iets over dat kamp gehoord op het nieuws, dat wist ze zeker. Op een bizarre manier hadden de verhalen van Heleen zich vastgebeten in haar. Ze kon ze niet meer uit haar hoofd zetten.

Een uurtje googlen werd een dag googlen. En nog een dag googlen. En nog een. Het liet haar niet los. Ze besloot om haar profielwerkstuk erover te schrijven. Haar klasgenoot Pieter was wat moeilijk te overtuigen geweest van het belang ervan, en ook de geschiedenisleraar stemde niet meteen in, maar ze had haar zin gekregen. Zoals altijd. Ze kwam erachter dat de verhalen van Heleen overeen kwamen met de werkelijkheid. Na aanvankelijk een generatie vluchtelingen waren er inmiddels vier generaties vluchtelingen. Als vluchteling geboren, betekende vluchteling blijven. Ze kwam er ook achter hoe het kwam dat het kamp nog altijd zo voort kon bestaan. Een politiek wespennest, dat was het. En niemand wilde bulten op zijn vingers.

Na het afronden van het VWO in de zomer van 2010 is Alice begonnen met twee studies. Nederlands en Internationale betrekkingen. Met een doel voor ogen: op een dag een roman schrijven. Over het kamp in Beiroet. Opdat niemand meer zou niet-weten. Vastbesloten om de toestand te veranderen. Ze zou haar zin krijgen. Zoals altijd.

maandag 4 oktober 2010

Over die Dagen

Op deze dierendag 4 okt. 2010 wil ik Jip aan het woord laten met de column die nog moet verschijnen in de VoordorpVooruit van oktober 2010. Ik zou graag een foto van hem er bij plaatsen, maar zie er geen mogelijkheid meer voor.

Over die Dagen

Iedereen weer gezond terug van de zomervakantie? Nou ik heb het ook heel goed gehad hoor. Samen met Ietje – mijn logeer vriendin – rende ik over het strand van Almere Haven, terwijl Baasje steunend en kreunend in Polen bergen beklom. Gelukkig heeft ze het overleefd en zegt ze: 'die Polen zijn echt heel aardige mensen.' Dat was nog aan het begin van de zomer. Inmiddels is de langste dag verstreken en vandaag – de dag, dat ik dit schrijf – is het BURENDAG. Ik wist niet goed wat buren waren, dus heeft baasje mij dat uitgelegd. Buren, vertelde ze mij, is een ouderwets begrip en stamt uit een tijd dat mensen, die dicht bij elkaar woonden bijna dagelijks bij elkaar over de vloer kwamen. De achterdeur stond gewoon wijd open en kon soms niet eens op slot. Ook 's nachts niet. Ze babbelden wat over het een en ander – social talk heet dat – en hielpen elkaar als dat nodig was. De vrouwen werkten vooral binnenshuis en hadden daardoor meer tijd voor elkaar. Dus echt heel lang geleden en uit die tijd stamt ook het spreekwoord: Een goede buur is beter dan een verre vriend. Heel mooi! Baasje heeft het allemaal gekend, maar hier in onze flat in Voordorp zie ik nooit buren. Wij hebben helemaal geen buren. Wij hebben alleen geluiden. Voetstappen, rennende kindervoeten een huilende baby, een dicht slaande deur, geklop, geboor, en soms een scheldende vrouwen- of mannenstem.

Iemand wel eens een boze buur aan de deur gehad? Nou daar zit je natuurlijk ook niet op te wachten. Daar zet je toch geen koffie voor. Dat kunnen ze dan wel willen bij dat Oranje Fonds maar daar beginnen we echt niet aan. Nee hoor die tijd hebben we gehad. Geef mij maar liever die verre vriend. Weten jullie dat ik heel veel internetvrienden heb? Dat komt door mijn weblog 'Jip's Snuffelhoek', daar plaats ik al mijn columns geïllustreerd met foto's en filmpjes. Ik heb ook een eigen mailadres, dus als jullie een verre vriend van mij willen worden kan je me gewoon mailen. Twitteren mag ook. Net als de Koningin. Vandaag twitterde ze, dat ze een kaars heeft aangestoken tegen het geweld. Gek eigenlijk want kaarsen aansteken is toch iets van katholieken. O jé! Dat doet me ineens denken aan de dag dat Prinses Juliana ter communie ging en dat was geen gezond teken. Ik hoop voor de Koningin dat die dag voor haar niet gauw zal aanbreken. Voorlopig krijgen we op 4 oktober eerst nog een dierendag en dan is het wachten op de kortste dag. Aan het Oranje Fonds zal ik vragen of ze volgend jaar een 'aardige mensendag' willen stimuleren want aardige mensen wonen er genoeg in Voordorp en in onze flat en dat is ook meer van deze tijd.

Woef ! Jip

Jip's Snuffelhoek

mailadres: jip.russell@gmail.com

zondag 3 oktober 2010

Elastiekjes en knopen en gebruiksaanwijzingen

‘Mevrouw Leijtens, neem plaats op de bank. Maak het uzelf maar gemakkelijk. Wilt u koffie?’
‘Nee.’
‘Thee misschien?’
‘Welke smaken heeft u?’
‘Groene thee, Yogithee en kamillethee.’
‘Geen bosbessen?’
‘Nee, geen bosbessen.’
‘Oke.’
‘Groene thee dan maar?’
‘Nee dank u.’
‘Zullen we dan maar beginnen?’
‘Ja.’
‘Mag ik je Natasha noemen trouwens?’
‘Ja.’
‘Oke, Natasha. Ik ga je zo een aantal woorden noemen en jij moet zeggen wat het in je oproept. Welke emotie je voelt. Wat het met je doet. Oke?’
‘Ja.’
‘Hier is de eerste: elastiekjes.’
‘Die gebruik ik in mijn haar. Ik heb er nu een in. Andere toepassingen ken ik niet. Soms doet het pijn, het verwijderen van een elastiekje. Weet u wel, als er haren aan vast zitten?’
‘Ja, oke, duidelijk. Het volgende woord: knopen.’
‘Die bewaar ik. Ik vind het vervelend als er ergens een knoop afgaat. Ik kan ze namelijk niet zelf aanzetten, weet u. Denk ik trouwens.'
'Waarom denk je dat?'
'Eigenlijk heb ik het nog nooit geprobeerd. Mijn moeder deed het altijd. Soms doet een vriendin het. Ik heb een hele la met allerlei knopen. Soms gooi ik een kledingstuk weg, als de knoop eraf is. De knoop bewaar ik. Is dat erg?’
‘We gaan nu nog niet analyseren. Probeer alleen te denken aan het gevoel dat het oproept, en veroordeel het gevoel niet. Verbindt er geen conclusies aan. Het volgende woord: gebruiksaanwijzingen.’
‘Gebruiksaanwijzingen. Moeilijk.’
‘Ja? Hoezo? Omschrijf me wat je voelt. Wat je er moeilijk aan vindt.’
‘Ik heb er niks mee. Ik begin meestal gewoon. Het ‘bezint’ sla ik over. Of laat ik aan een ander over. Ja, ik zie u denken: is dat verstandig? Nou nee. Maakt het me gelukkig? Ja, als die ander erin slaagt om mijn fouten te herstellen.’
‘Sorry Natasha, ik moet je even onderbreken. Omschrijf wat je voelt. Ik ben er niet om te oordelen. Ik luister. Laten we opnieuw beginnen. Ik zeg gebruiksaanwijzing en jij stelt je voor dat je een gebruiksaanwijzing ziet. Hij ligt voor je. Hoe voel je je nu?’
‘Onmachtig. Onbenullig. Nutteloos.’
‘Ja, ga door. Omschrijf waarom. Waarom voel je je onmachtig?’
‘Ik snap het niet. Ik snap niet hoe andere mensen het kunnen. Ik begrijp het niet. Ik mis een gen denk ik. Het klusgen. Maar ik wil het niet niet-begrijpen. Ik kan niet niet-begrijpen. Uren kan ik naar zo’n gebruiksaanwijzing kijken. Proberen er wijs uit te worden. Proberen me in te leven in Nico van Eigen huis en tuin, hoe hij het zou aanpakken. Maar het lukt niet. En nog geef ik het niet op. Ik blijf ernaar kijken. Ik moet ernaar blijven kijken. Ik kan het niet loslaten. Ik kan niet opgeven. Ik kan het niet. Sorry, hebt u een tissue?’
‘Hier. Neem ook even een slok water. Ik zie dat het veel in je oproept. We gaan verder als jij er klaar voor bent.’
‘Ik moet ook altijd huilen. Daarna. En dan pak ik mijn telefoon en scroll door de lijst. Op zoek naar een man. Om me te helpen. Maar er is alleen mijn vader. En een (ex)-scharrel. Die wil wel langskomen, maar niet om te klussen. Ik voel me nutteloos. Waarom kan ik het niet.’
‘Oke, Natasha. Kom nog even tot jezelf. Hier heb je nog een tissue. We gaan zo verder met analyse.’
‘De seks was overigens wel goed.’
‘Oke.’

Rechte lijn

Het leven
is een rechte lijn
dat steeds
tussen twee punten,
zich kronkelend
aan mij voltrekt.

Schrijfveer

vrijdag 1 oktober 2010

Een boom opzetten

''Dus hier moeten ze komen?''
''Ja, kijk maar, ze liggen er al, we hoeven ze alleen maar op te zetten.''
''Oja, ik zie het, drie stuks. Een hele klim trouwens, zo'n heuvel op, vroeger moesten ze die dingen zelf dragen.''
''Ja, heuvels zat, hier bij Arnhem, maar dat zelf dragen vroeger schoot ook niet op, hè. En morgen is het strak geregisseerd, een vlotte show, het draaiboek is van minuut tot minuut. Die hele kruisiging gaat niet meer dan dertig minuten duren.''
''En daarna?''
''Daarna gaat gewoon de applausmachine aan, hè. Hosanna voor Maxime, zal ik maar zeggen.''
''En Bleker?''
''Die wast zijn handen in onschuld.''
''Oké, doen we de middelste eerst? Voor Klink zeker?''
''Ja, Koning Klink in het midden en Koppejan en Ferrier aan weerszijden van hem. Bij Klink komt er ook nog een bordje op.''
''Oja? Wat komt daar op te staan?''
''Geen idee, wordt nog over vergaderd.''
''Zou het nou echt wel goed zijn voor de Partij, die samenwerking met Wilders?''
''Tsja, daar zouden we nog eens een boom over kunnen opzetten.''