vrijdag 31 december 2010

Hebbes

'Heb je soms pauze', vraag ik, als de flappen van het windscherm achter me dichtslaan.
De haringman zit op een krukje achter zijn snijplank. Zijn hoofd komt net boven de toonbank uit.
Het is zijn vrouw die de klanten helpt. Ze zegt nooit veel. In haar houding ligt de welwillende afstand die vrouwen soms in acht nemen nadat ze hun echtgenoot een levenlang van te dichtbij hebben meegemaakt.
Niet te beroerd om te blijven, maar gematigd enthousiast over zijn vorderingen in het huwelijksleven.
Ik hoor een onverstaanbaar gebrom, de haringman heeft zijn mond vol. Met een afgehapte witte boterham in zijn hand tast hij naar de beker koffie die achter hem staat.
Dan komt een ouder echtpaar binnen. Abrupt staat hij op om de nieuwe bestelling aan te nemen.
'Rustig aan, je moet goed kauwen', zegt de nieuwe klant. Hij draagt zijn vrouw als een handtas aan zijn linkerarm.
'Káuwen', herhaalt de haringman in overdreven Haags.
'Precies, rustig káuwen', imiteert de ander.
Dat is ook beter voor de spíjsvertering, voeg ik er in mij beste Haags aan toe.
'En voor dat andere', vult de man aan.
'Zoals Kooten en Bie', het gezicht van de haringman licht op bij de herinnering. Hij buigt zich samenzweerderig naar ons toe, trekt een scheef gezicht en zegt met zijn toneelstem:
'Ik spuit nog steeds vanaf 50 meter een volwassen man van ze brommer'.
Hij kijkt ons aan met de blik van een vijf jarige die voor het eerst een moederdagversje heeft opgezegd.
........
Er wordt een moment gezwegen. Ik zie zijn vrouw die zich afwendt en een stapje achteruit doet.
'Nou zijn van Kooten en de Bie 20 jaar op de televisie geweest', zeg ik. 'En dit is weer het enige dat bij deze man is blijven hangen.'
'Het is hier een poel des verderfs', zegt de andere man somber.
'Ik moet van mijn vrouw elke zaterdag mijn mond spoelen als ik thuiskom, verklaar ik.
'Maar dat komt ook door zijn haring', plaatst mijn gelegenheidspartner de touché..
Verbluft kijkt de haringman ons aan.
'Ik verkoop jullie nooit meer wat', zegt hij met een heel klein lachje
Hebbes!

Wens


Ik heb er weer lang over nagedacht: Wat wens ik mensen toe bij het aanbreken van dit nieuwe jaar? Vrede! Veiligheid! Geluk! Vrijheid! Misschien is het juist wel fijn om van tijd tot tijd een flink robbertje te vechten. Ik wens dan wel dat iemand daar dan gezond uit te voorschijn komt. Dat natuurlijk weer wel!
Ik kan ook net als mijn Opa altijd deed, op Oudejaarsavond om vijf minuten voor twaalf uit mijn stoel opstaan en me terugtrekken in de lakenstraat. Dan hoef ik me ook geen kopzorgen te maken over dat wat ik mensen allemaal toe wens! Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik hou het dit jaar dus maar op gezond. Want heb ik bedacht, als je gezond bent kan je zelf wel voor vrede, veiligheid, geluk en vrijheid zorgen!

donderdag 30 december 2010

Over lopen

Even een kort bericht vanuit de loopgraaf. Hier loopt alles naar wens. De vijand loopt hier regelmatig in de val, dus dat loopt echt goed. We moeten natuurlijk wel steeds alert blijven, want anders worden we overlopen. Hoe loopt het bij jullie? Loopt de kleine al? En lopen de zaken naar wens? Is de overloop al geschilderd? En loopt de wastafel alweer door?

De emoties lopen hier hoog op als de mannen eraan denken hoe ze vorig jaar om deze tijd nog met hun gezinnen door het bos liepen. Dan lopen ook bij mij de tranen wel eens over de wangen, maar niet van het lachen. Van de week is er één van ons overgelopen. Echt onbegrijpelijk. Als we het geweten hadden, hadden we hem natuurlijk nooit laten lopen. Maar soms lopen die dingen nu eenmaal zo. Het loopt sowieso natuurlijk zoals het loopt. Het moet ook lopen zoals het loopt, want als je van tevoren alles wist zou alles natuurlijk anders lopen.

Ik moet de loop van mijn geweer nog poetsen, maar ik wil niet te hard van stapel lopen. Als alles loopt zoals gepland, ben ik over drie maanden weer thuis. Als ik tenminste niet overgeplaatst word naar het andere district, waar een rivier doorheen loopt. Wij bouwen daar bruggen - letterlijk bedoel ik - en de locals plegen daar nogal wat aanslagen. Ze zwemmen zeker liever dan dat ze lopen. Maar het recht moet zijn loop hebben en daar zorgen wij dan voor.

Nou ik ga stoppen. Loop niet in zeven sloten tegelijk. Ajuus.

Bij het raam

De tijd is oud
ik strompel door de dagen
de rug gebogen
mijn gemoed is zwaar
Ik ben
zoals dit
bijna dode jaar
en al mijn daden
worden streng gewogen

mijn lentes waren
licht en onbezonnen
in alle zomers
was ik
lui en loom
En menig herfst vervloog
als in een lange droom
nu is de winter
aan zijn overval begonnen

Het is te kort
zo kort
dit zoele zoete leven
het beeld vertekent in
de druppels op de ruit
onder mijn ogen
zaait
de tijd zich uit
ik koester zacht
wat mij van nu af
is gegeven

Er piept een schommel in
de tuin waar ik ooit was
Ik hoor een jongen huilen
achter het glas.

Job

DEN HAAG - Job Cohen wil leider blijven van de PvdA, ook als zijn partij verliest tijdens de Statenverkiezingen in maart.
----


Er heeft ons net een Jobstijding bereikt
In maart gaat zijn partij dus dik verliezen
En ook daarna valt er niets nieuws te kiezen
Want Job zegt dapper dat hij niet bezwijkt:

Al blijft er niemand over, valt het doek
Hij gaat niet naar een andere Job op zoek.

woensdag 29 december 2010

Tijd

AMSTERDAM – De Sahara bood duizenden jaren geleden mogelijk onderdak aan vele soorten vissen. Dat hebben Britse wetenschappers vastgesteld.

----

In de Sahara zwommen vroeger vissen
En op de Noordpool joeg de krokodil
De mammoet stampte, verder was het stil
En er liep nog geen mens te kissebissen

De sterreling die hier de boel komt checken
Zal ooit van ons geen spoortje meer ontdekken.

De komst van het licht (2)

Kou regeert het land
vorst houdt de grond in zijn greep
de dagen lengen.

dinsdag 28 december 2010

Timmertje

Marianne Timmer kondigt vandaag aan dat ze per direct stopt met schaatsen.
Margot Boer werd Nederlands kampioene sprint.

----

Daar staat de koningin van Nagano
De streep, de spanning, ze verroert geen vin
Ze stárt maar tegen beter weten in
En doet de troon nu over aan Margot

Eén zin die ik voor altijd bij me hou;
Frank Snoeks en: 'Timmertje wat doe je nóu!'

maandag 27 december 2010

Wat je ver haalt is lekker

Dit is een tijd van chocolade:
scheepsladingen vol cacao, containers overslagbedrijven oceaanstomers
zeehavens drijvend op cacao, inklaring uitklaring één en al
bedrijvigheid, werkgelegenheid, innovatie
ratelende kettingen, stampende machines
klotsende golven, schreeuwende bootslui pek en teer
laden en lossen in continue cadans
de donkere schat zoals eertijds de balen wit katoen:
''Zing het o broeder, van de cacao''
''Zing het o zuster, van de cacao''
''Dank U, o Heer voor de cacao.''

Dit is een tijd van puur genot:
chocolade babes kronkelen over je beeldscherm
schudden met hun kokosnoten, lachen hun melkwitte tanden bloot
draaien met alles wat rond is en maar bewegen kan
Xochiquetzals dochters rijden tegen gangstertypes op
blijf cool man, stay in control
in de verte dreunt de bongo
zag ik daar twee hazelnoten?

Dit is een tijd voor eerlijke handel:
anonieme speculanten achter flitsende schermen
schuiven met pakhuizen vol cacao
verdienen grof geld om juwelen te kopen
voor hun kreunende vriendinnen die eenzaam thuis op de bank
overweldigd worden door chocola: verleidelijk zoet en opwekkend
exotische verrukkingsstoffen schieten rechtstreeks
naar de vreugdecentra van lichamelijk genot.

Dit is geen tijd voor koetjesrepen, voor vlokken of fantasie.
Dit is een tijd voor grote woorden
een tijd voor de smaak van het volk:
''Chocoladebruine Kussens van Glanzend Satijn gevuld met Donzige Slagroom''
twee bollen in een plastic bakje gekwakt
die alleen maar wroeging, maagzuur en misselijkheid brengen.

Dit is een tijd dat dichters zich buigen, vreugdeloos over een toetsenbord
met lange tanden tikken zij onsmakelijke teksten
die door een handige kruidenier zijn bedacht.

Actuele aforismen

Kabinet boekt nieuw succes: recordopbrengst Serious Request.

Als Jeugdzorg geprivatiseerd was zouden ze nu Laura Dekker kunnen sponsoren.

Laten we de Elfstedentocht één keer houden op ijs dat niet dik genoeg is, en daarna nooit meer.

Westerse emancipatiegedachte schiet wortel in Afghanistan: eerste vrouw pleegt zelfmoordaanslag.

Rabobank naait Van Gogh Museum oor aan door sponsoring te stoppen.

Het strafbaar stellen van de oproep tot een bankrun zal ertoe leiden dat de uitlatingen van De Nederlandsche Bank nog waziger zullen worden dan ze onder Wellink al waren.

Witte Kerst bij NS: nostalgische stoptreinen en gratis erwtensoep.

Het wordt steeds duidelijker dat de politiek zich met de privatisering van NS op glad ijs heeft begeven.

Baanbrekend inzicht bij VVD: NS- en ProRailtop dienen in sneltreinvaart vervangen.

Wie het Spoor volgt, ontdekt dat het privatiseren van een staatsmonopolist niet automatisch tot marktwerking leidt.

zondag 26 december 2010

vrijdag 24 december 2010

Kaartje

Bij de haringkraam staat een postbode.
'Zo, zit het er weer op?', vraagt de haringman
'Jazeker, de post loopt altijd, zegt de blozende jongeman in zijn oranje post bodywarmer. Zijn zware schoenen gaan gebukt onder de grauwe sneeuwprut.
Ik krijg een warm kerstgevoel. Daar staat toch maar weer een werknemer van TNT die ondanks het gesol met arbeidsplaatsen en het getreiter van het geprivatiseerde management, op aandoenlijke wijze dienstbaar staat te zijn. Het ligt niet aan de mensen die het werk doen, het is het winstmaximaliserende tuig dat in het achterwerk van de aandeelhouder naar zijn bonussen graait.
Zo, dat is eruit.

'Een zoute met ui',zegt de haringman, als hij de ingepakte vis op de toonbankt legt.
De jongen betaalt.
'En nog bedankt hè', zegt hij bij het weggaan, ' voor het kerstkaartje.'
'Oh, je hebt het gevonden.'
'Ja, het zat vorige week onder de makreel in het plastic zakje.. Nou zeg, nog prettige dagen.'
....
'Waarom heb ik geen kaartje gekregen', vraag ik aan de haringman.
Als ik de juiste dosis ironische overdrijving in mijn stem weet te leggen hapt hij, dat weet ik zo onderhand zeker.
'Dat komt meneer, omdat we onderscheid maken.'
'Hoezo', vraag ik verontwaardigd.
'De ene klant is ons nu eenmaal liever dan de andere.'
Met hem zou ik zo in het programma ' Op de Vloer' een improvisatie aandurven.
'Dus ik ben geen kaartje waard?'
Zo zou ik het niet willen zeggen. Maar als ze bijna op zijn...
'Dan gaan anderen voor, dáar ben ik mooi klaar mee.'
Hij reikt achter zich naast de magnetron en legt zwijgend een gesloten envelopje voor me neer..
Ik doe alsof ik aarzel om het aan te pakken.
'Er is één maar bij', zegt de haringman.
'Het is geen nieuwe, hij is van vorig jaar, toen hadden we juist weer óver.'
'Geen nieuwe', zeg ik peinzend, 'zeker net als die haring van u.'
Pijlsnel trekt hij het passende strijdbare gezicht en vervolgen we onze sketch voor twee heren.
Even later gaat onder applaus van een dankbaar publiek het doek weer dicht.
'Fijne dagen en tot volgende week.'

Sprinter

Hij ziet er heftig uit, die nieuwe Sprinter
Maar hij is duidelijk niet diepvriesklaar
Het blijkt gewoon een slome duikelaar
Die bibbert bij het eerste vleugje winter

NS zegt: 'Iedereen kan nou wel schreeuwen
Maar wie had er verwacht dat het zou sneeuwen?'

----

Van de nieuwe Sprinters staat driekwart met winterschade in de remise.

Hoe werd je genoemd (sv)

“Detteke, ben jij het?”, klinkt het zacht vanachter de deur. “Ja oma, ik ben het” antwoord ik. Het is drie uur en het is theetijd. Vaste prik, om kwart voor drie hoor ik standaard haar keukenkraan lopen, wanneer ik in moeders keuken sta. Even later hoor ik dat er een lucifer wordt afgestreken voor het op te zetten water en om vijf minuten voor drie gaat de fluitketel. Mijn oma, uit 1899, heeft de gelukkige precisie van een Zwitsers uurwerk.

Ik steek de bijkeuken over naar oma’s kant. Oma sloft op haar enigszins versleten pantoffels rond in de keuken om de fluitketel van het vuur te halen. Het hete water verdwijnt voorzichtig in de porseleinen theepot. Voorzichtig loopt ze met de theepot naar de huiskamer. Eigenlijk vind ik dat nogal griezelig, want je weet het maar nooit, met dat hete water.
Op het eikenhouten theekastje staat de elektrische warmhouder. Een verschrikkelijk prutsding, want wanneer je het schakelaartje omzet komt er regelmatig een vonk vanuit de schakelaar naar buiten, soms ook nog vergezeld van een elektrische schok.

De theepot verdwijnt, mét een zee van theeblaadjes, onder een gewatteerde muts, op het warmhoudplaatje. Even later vist oma de theeblaadjes voorzichtig uit de theepot vandaan met een klein soort schepnetje en wordt de thee voorzichtig opgeschonken in de porseleinen kopjes met mimosa-afbeelding, die als schat in het theekastje zijn opgeborgen. Die kopjes gebruiken we niet vaak, maar dit keer wel.

Thuis krijg ik altijd lichte thee met een suikerklontje, bij oma drink ik èchte thee. Donker doorgetrokken thee, met suiker èn melk.
Een tijdje zitten we tegenover elkaar, elk in een groene fauteuil op houten pootjes, te genieten van onze thee. Oma roert met de echte J”. Een echt zilveren theelepel met een J erop. Ik mag vandaag roeren met de “oude H’. Een doffig geworden koffielepel met de eerste letter van opa’s naam erop. Opa zelf ken ik niet, hij is helaas overleden nèt voor ik geboren werd.

Bij de thee heeft oma biskwietjes die niét in de thee gedoopt mogen worden (kind dan krijg je vieze vlokken in je thee!) en vaak heeft ze er zoete chocoladeflikken bij. Oma garneert de thee met verhalen over hoe het vroeger was. Als ik opsta om weer naar onze kant van het huis te gaan, pakt ze me even beet.
“Detteke”, zegt oma zachtjes, “wat fijn dat je er weer was. Tot morgen”.

Fijne Dagen!

donderdag 23 december 2010

Loket

De zoutvoorraad slinkt snel, Rijkswaterstaat beheert vanaf vandaag zoutloketten waar de laatste voorraad verdeeld wordt.

----


Vanochtend was ik bij het zoutloket
Omdat men daar de laatste snuf verdeelde
Maar men vroeg zuur of ik mij wat verbeeldde
Mijn stoepenzout ging naar het wegennet

En toen ik zoetjes zei: 'Dan maakt de inkoop fouten.'
Werd mij op bittere toon bevolen óp te zouten.

dinsdag 21 december 2010

Helden



In de Eerste Kamer moest VVD Staatssecretaris Weekers inbinden rond de geplande verhoging van de 'kunsten BTW'. Minister Kamp van Sociale zaken past onder druk zijn AOW korting aan.


De doorgaans zo bedaagde senatoren
Blokkeren de verhoogde BTW
Geknars der tanden bij de PVV
En ook Henk Kamp krijgt er de wind van voren

De 'oude' Eerste Kamer laat zich gelden,
Ontpopt zich als een zaal vol jonge helden

Verjaardagsfeestje


Gefeliciteerd Heldinne! Heb wat presentjes bij me.

Engeloorlog

Mijn voeten zakken diep weg in de sneeuw, wanneer ik met de kinderen ons huis verlaat. Dertig centimeter hebben ze voorspeld en, al ben ik niet zo’n goede schatter: Ik denk dat het wel klopt. De randen van de stoepen zijn nauwelijks zichtbaar, waardoor zich al snel twee witte rondjes ter hoogte van mijn billen aftekenen op mijn jas. Bij mijn volgende val ga ik liggen en maak een gebroken sneeuwengel, half op straat, half op de stoep. De kinderen volgen mijn voorbeeld en al snel lijkt de parkeerplaats op de hemel.

Met slepende passen maken we een spoor richting het park. Het is al donker, maar de beige-oranje lucht geeft een tussensfeer. Alsof het donker is, maar toch niet. Of het schemert, maar toch niet. Ik probeer de kinderen uit te dagen tot het benoemen van de kleur boven ons, maar verder dan goorranje komen we niet.

Aan het einde van de straat doemen de eerste bomen op. Ze lijken geen last te hebben van hun zware versiering. Stoer staan ze overeind en lijken hun winterdracht vol trots aan de wereld te showen. Bram kan zich niet meer beheersen en zijn eerste sneeuwbal raakt mij vol in het gezicht. Koud en zacht. Al snel vliegen de ballen over en weer, tegelijkertijd met ‘oh-ik-pak-jou-terug’s’ en ‘wacht maar’s’! Mijn broek is al snel doorweekt en ik voel de huid eronder gloeien.

Het duurt niet lang voor we gezelschap krijgen. Eerst twee blije honden, die al het kabaal geweldig vinden en proberen om elke bal terug te halen en, wanneer dat niet lukt, van de koude gezichten af te likken. Lachend kijkt het baasje toe. Tot hij geraakt wordt en fanatiek zijn eerste sneeuwbal begint te kneden. Raak! Al snel worden meer mensen door bekogeling bij het gevecht betrokken. Er wordt geschuild achter bomen en hekjes. Stategieën worden uitgedacht-en gevoerd onder het roepen van oorlogskreten.

Alsof het afgesproken is roept iemand plots ‘Engel’! Iedereen gaat als één liggen en maakt een engel op het slagveld, als om te bewijzen dat de bedoelingen in dit gevecht goed zijn. Zonder woorden gaat iedereen weer zijn eigen weg.

Doorweekt komen we aan bij de kuil, waar de kinderen willen gaan sleeën. Met enorme snelheid vliegen ze van de helling op hun zelfgemaakte sleeën van oud zeil. Staand, zittend, liggend, de gekste capriolen halen ze uit. Rillend van de kou lopen we uiteindelijk weer huiswaarts met de geur van warme chocolademelk al in onze neuzen. Armen hangen zwaar langs onze lichamen, onze voetstappen tonen slechts lange strepen.

De sneeuw glinstert sprookjesachtig in het schijnsel van de straatlantaarns, wanneer we de weg willen oversteken. Ik voel een doffe klap tegen mijn hoofd en kijk naar de kinderen. Zij waren het niet. Ik kijk om en hoor een ingehouden lach achter een boom.

“Jongens, we zijn nog niet klaar.” Ik buk, pak een stevige hand sneeuw en ren terug met Bram en Marie in mijn kielzog, een vlaag van sneeuwballen afwerend.
“Ze hebben ons opgewacht, de etters”, roep ik.

Pas als we weer thuis zijn vraag ik me af wie deze mensen eigenlijk waren.

maandag 20 december 2010

Nachtsneeuw en Sneeuwpret

Baasje heeft wat beelden van het afgelopen weekend aan elkaar geplakt. Gewoon met een fotocameraatje waarmee je ook een beetje kan filmen. Ze vindt het zo leuk als iets beweegt. 'Jip moet je kijken het lijkt net of iets echt leeft': roept ze dan. Ja wat moet ik daar dan op zeggen. Dat er misschien wel beweging in zit, maar dat ik niets ruik? Baasje houdt niet van snuffelen, zoiets begrijpt ze helemaal niet.
Nog een bijzonderheid is dat Paul - haar jongste zoon die nota bene filmmaker wil worden de camera een beetje verneukt ( mag ik dat zeggen?) heeft. Hij heeft tijdens een experiment de lens van de camera p.o. in een teiltje met sop gehouden waarin hij zijn andere hand (onder water) wilde fotograferen. Het is nooit meer goed gekomen met die lens. Als je goed kijkt zie je af en toe een wollig vlekje in het filmpje. Ja dat zit dus op de lens aan de kant waar baasje niet bij kan komen.

Wat wel heel leuk is dat ik nu zo veel als ik wil kan kijken naar Maxime (mijn grote vriendin) en haar kleine stiefzusje Fify. En op het tuinenpark 'Ons Buiten' kwam ik ook nog een paar bekenden tegen.

Deken

Er mag vandaag op de snelwegen niet harder dan 50 km per uur worden gereden.
Rijkswaterstaat heeft over de matrixborden een 'snelheidsdeken' gelegd,

----

Er wordt om elk risico te mijden
Een snelheidsdeken op de weg gelegd
Terwijl het kabinet ons had gezegd
Dat we wel 130 mochten rijden

Dit vind ik weer ontzettend van de softe
Dus houd ik Rutte strak aan zijn belofte.

Alles waait jou aan

Geboren
als zondagskind
kreeg je vanaf
je geboorte
de wind mee,
nestelde zich
comfortabel
in je rug

Altijd op koers
voorwaarts
het pad
geëffend
door eerdergeborenen
uit jouw stal

Geboren voor
geluk
onwetend, onbekend
met liefdeloosheid
en verdriet

En toch...
ruilen met jou
dat wil ik
niet

zondag 19 december 2010

Gedachten voor het slapen gaan

Omdat de acties bij de distributiecentra van Albert Heijn precies op tijd beëindigd zijn, kunt u ook dit jaar op Kerstavond weer gewoon uit de Allerhande voorlezen.

Ofschoon Jolande Sap ook uit Venlo afkomstig is, spreekt ze een heel andere taal dan Geert Wilders.

Door de gebrekkige screening van kandidaten bij GroenLinks is Jolande Sap abusievelijk niet geweerd, terwijl ze nota bene afkomstig is uit Venlo.

Met Wouter Bos als vriend heeft Job Cohen geen vijanden meer nodig.

Er daagt hulp voor Job Cohen: GroenLinks is bereid de tent over te nemen.

Trekt Femke Halsema zich terug in een links klooster?

Humaan beleid: asielzoekers op straat zetten tussen twee vorstperiodes in.

Ook menige uitgeprocedeerde asielzoeker hoopt dit jaar in stilte op een Elfstedentocht.

De onderwijswereld haalt opgelucht adem: eindelijk een minister die alles anders wil.

Zou minister van Bijsterveldt echt denken dat Nederlanders bereid zijn het moeizaam verworven recht op slecht onderwijs zo gemakkelijk weer op te geven?

Uit solidariteit met de stakende postbodes heb ik besloten om, tegen mijn gewoonte in, dit jaar ook weer eens kerstkaarten te versturen.

De werkelijke reden dat Nederland en België in 2018 het WK voetbal niet mogen organiseren is natuurlijk dat het volstrekt onduidelijk is of België dan nog bestaat.

Dat Nederland en België het WK voetbal in 2018 niet mogen organiseren is een morele overwinnig. De keuze voor Rusland bewijst onze onkreukbaarheid.

De ark van Wubbo is tot zinken gebracht. Moge de zondvloed de daders snel achterhalen.

Gelukkig dat onze gesneuvelde jongens in Uruzgan niet geweten hebben van die 52 miljoen dollar contant drugsgeld die de Afghaanse vice-president meenam op zijn buitenlandse reis.

Het PVV-kamerlid Lucassen was op werkbezoek in een Vogelaarwijk. Hij deelde bloemen en cadeaubonnen uit aan zijn oude buren.

De meest passende sanctie voor Hero Brinkman zou zijn geweest dat de PVV wel een jongerenafdeling zou krijgen, maar niet onder zijn leiding.

Penose Voor Vrijheid.

Ik blijf het jammer vinden dat de PVV geen bewindslieden heeft mogen leveren. Kortenoeven zou het bijvoorbeeld uitstekend gedaan hebben op Oorlog (voorheen Defensie).

Een trein zonder toilet heet natuurlijk niet voor niets een sprinter.

Sociaal plan Defensie: binnenkort gaan ontslagen Nederlandse militairen als politieagent op vredesmissie in achterstandswijken.

Het wachten is nu op een rabbijn die bewust-liberale Nederlanders oproept de VVD te verlaten.

Kerstborrelen

Het is weer tijd voor de jaarlijkse kantoorborrel. Samen met de collega's het werkjaar afsluiten onder het genot van een hapje en een drankje. Een mooie gelegenheid elkaar van een andere kant te leren kennen.
En in ontspannen contact met de leiding aan je carriére te werken.
Ook bij Krimp Technical Assets komen de tongen los.

Achtergrondmuziek: Christmas with the Carpenters.
Locatie: bedrijfskantine
Versiering: 3 kersttakken boven de uitgiftecounter met in elk twee rode en twee witten ballen. 1 kerstboom, merk fijnspar met 16 lichtjes en eén lange sliert engelenhaar
Hapjes : toastjes kip kerry, ( ingedroogd) toastjes zalmsnippers
(al een uur óp..), kaas in blokjes, worst in plakjes , zoute pindás en bitterballen ( net onder gejoel binnengebracht )
Drank: Wit, rood, pilsener, jus en spa..
Tijdstip : 19.30 het feest is op zijn hoogtepunt

-------

Natuurlijk weet ik hoeveel u van ons bedrijf houdt, mevrouw van Donselaar
Zeg toch Do..Do. Dorien , meneer Krimp we kennen elkaar nu toch al.., weet ik veel ..,'n hééle tijd..
Ja 'n hele tijd , maar wilt u nu even uw arm van mijn schouder halen, dank u..
En ik weet héus wel, Meneer Krimp, u bent natúúúrlijk mijn directeur, en 'n héele goeie..hoor, dat mag u best wel weten..
Dank u.
Maar u bent ook 'n mens hè.. 'n MENS en ik ben óók een méns..
We zijn allemáál mensen mevrouw van Donselaar en doet u voorzichtig met die fles wijn, als u ermee knoeit maakt dat lelijke vlekken..
En OMDAT u een mens bent, net als wij allemaal hier. Allemáál mensen, zeg ik gewoon Theo, hè zeg ik Théo Krimp je mag dan zo af en toe een vréselijke botte húfter zijn,hè..
Niet doen mevrouw, niet aan me zitten..
Maar ónder die buitenkant bent jij een góed mens..dat wéét ik gewoon.
Mevrouw van Donselaar zou het niet verstandig zijn als u nu..
Want IK zeg altijd, áltijd.. óók als Mia Bo-..Bokkewagen van de- debiteuren jou weer eens 'n totaal in- incompetente zák noemt.. dan zeg IK altijd,
Zet u die fles maar even hier neer..
Dan zeg ik OK Mia maar het blijft wél een mens hè, snap je . Theo..dát zeg ik..
Ik snap het Mevrouw en het lijkt met het beste als we daar maandagochtend..
En de héle ex-..peditie mag dan zeggen
Even niet bij mijn oor Mevrouw..
Dat ze je het liefst van-vandaag nog met pre- p-pensioen zagen gaan ..
En ook niet leunen..
Maar voor mij mag je bl-blijven hoor Theo..nog jáááren,hoor je ?
Fijn, we spreken elkaar maandag mevrouw van Donselaar.
Ik ga nu éven verderop want ik zie dat collega de Beuker net in een blad met vuil glaswerk is gaan zitten..
En mevrouw Bokkewagen, HALLO! wilt u niet in de verlichting hangen daar kan zo'n armatuur niet tegen..

Allen in gezang uitbarstend: Zo ‘n goeie hebben wij nog niet gehad ( bis)..

En het bleef nog heel éven gezellig ..

zaterdag 18 december 2010

Een klein schaartje

Nog jaren na zijn dood bleef het in ons gezin een veel gebruikte grap: ''Wacht, ik heb hier een klein schaartje.'' Een uitdrukking die mijn vader iedere Sinterklaasavond serieus gebruikte, als weer iemand moeite had om een pakje open te krijgen, en die bij de rest van zijn gezin alleen maar de lachlust opwekte.
En gelachen werd er, die avonden. Om de surprises, de gedichten met steken onder water, de cadeaus die subtiele toespelingen bevatten op de onhebbelijkheden van de ander. En natuurlijk om het schaartje van mijn vader waarmee hij zelf met eindelos geduld zijn pakjes opende zonder het papier te beschadigen. Ooit maakte ik van stijfsel een lillende pudding in visvorm waarin iets voor mijn moeder verstopt zat. Het geluid van de hele avond werd opgenomen op de met Albert Heijn koopzegels bij elkaar gespaarde bandrecorder van de Premie van de Maand Club. Nog heel vaak hebben we die band afgedraaid en dubbel gelegen om het hysterische gelach van mijn moeder en het gegil van een ongetrouwde tante die tussen twee lachbuien door uitriep: ''Kijk uit, hij leeft nog!''
En nu? Onze ouders zijn dood. Het huis is verkocht, de erfenis verdeeld. De inboedel en karrevrachten herinneringen, schemerlampen, brieven, foto's en roestige steelpannen zijn afgevoerd naar kringloopwinkel, gemeentewerf en uiteenlopende liefhebbers. Maar in mijn oren klinkt nog het gierende gelach en drukke geroep en gepraat van alle ooms en tantes die 's avonds op verjaardagen in twee kringen de woonkamer vulden en die nu bijna allemaal dood zijn of zó oud en gebrekkig dat je bijna medelijden met ze zou krijgen dat ze nog in leven zijn.
Heb ik dat echt allemaal meegemaakt? Is al dat leven nu verstomd? En zo ja, wat was dan de zin ervan? Wat was het nut van al die verjaardagen, waarom vierden ze feest, wat viel er eigenlijk te lachen, welbeschouwd, nu bijna iedereen dood is?
En waarom moeten mijn zussen en ik eigenlijk nog steeds lachen als op een verjaardag één van ons als eerste zegt: ''Wil je soms een klein schaartje?''

Herberg De Kleine Hemel

Lente 2013

Eindelijk een zomers kleedje!







vrijdag 17 december 2010

Femke

Net middenin de moeder aller buien
Deelt Femke plotseling mee dat ze vertrekt
Dat paarse kabinet heeft haar genekt
Ze miste net die échte portefeuille

En koud doet ze de deur achter zich dicht
Of Nederland is al totaal ontwricht.

donderdag 16 december 2010

Kop

De foto's van Robert M. zijn in de media alomtegenwoordig.
----

Ik zie hem steeds in groot formaat verschijnen
In alle praatprogramma's op TV
Ook in de krant krijg ik hem steeds maar mee
En telkens kruipt mijn hart in de gordijnen

Want een keer was genoeg, ik hoef sindsdien
De kop van deze creep nooit meer te zien.

Zegt u het maar

‘Vooral als het mist, dan verga je helemáál van de stank.’
De oude man staat met een broodje Hollandse garnalen en een blikje Fanta in de hoek van het overdekte windscherm dat de haringkraam beschutting moet geven tegen de snijdende kou.
Vanonder zijn oranje ijsmuts priemt hij naar de jongere man die tegen de toog leunt en een in kleine stukjes gesneden haring met een witte plastic vork naar binnen werkt.
‘En het is zó’n smerige lucht.’
Met het aplomb van een acteur in een klucht van John Lanting vertrekt hij zijn gezicht in de mimiek die zijn woorden moet onderstrepen.
De haringman vermoedt wrijving en komt vanachter zijn snijplank in de hoek van de kraam tevoorschijn.
‘Ach Jacob, zegt hij, Bart moet het toch ook lekker warm hebben.’
‘Maar daarom hoeft ie nog geen nat hout te stoken.’
De jongere man ziet eruit als veel van de woonbootbewoners in deze buurt; schipperstrui, versleten zeiljack, regenbroek en zware halfhoge schoenen.
Hun schepen, zij aan zij in de gracht, zijn zomer en winter het toneel van onduidelijke opknap- en herstelwerkzaamheden. Het gieren van zaag- en schuurmachines, begeleid door de zware slagen van hamers op oud ijzer. En altijd drijft er rook van potkachels of fornuizen over het zwarte water. Zonder zich naar de spreker om te draaien bijt hij hem toe;
‘Ik stook geen nat hout. Dat zijn die burgers met hun open haarden.’
De oude voelt kennelijk geen behoefte de discussie verder op de spits te drijven. Hij neemt een hap en gromt een onverstaanbare tegenwerping.
Omdat heibel in de tent slecht is voor de eetlust, zegt de haringman;
‘Iedere stad heeft nou eenmaal zijn luchten. Neem de suikerfabriek, als de wind verkeerd stond zat je van oktober tot na Nieuwjaar in de stank.’
De anderen mompelen bevestigend. Opgelucht dat hij de aandacht naar een gemeenschappelijke vijand heeft afgeleid, weet hij er nóg een;
‘En dan de Niemeijer. Soms kom je buiten, is het net of je met je neus boven een pak zware shag hangt.’
‘En wat dacht je van Rotterdam’, neemt de bootbewoner bereidwillig over.
‘Of Delft’, vult de oude aan. ‘Daar heb ik jaren gewoond, ik heb voor mijn leven genoeg gist en spiritus geroken.’
Omdat ik meen dat dit het juiste ogenblik is om me in het gesprek te mengen zeg ik op besliste toon:
‘Fabrieken horen niet in de stad.’
Er wordt oorverdovend gezwegen. Ik ben te vroeg, men was nog niet toe aan de conclusie.
De haringman kijkt me verwonderd aan, alsof hij zich nu pas van mijn aanwezigheid bewust is.
‘Of neem Den Haag’, probeert hij nog.
Maar de fut is eruit, het praatje is leeggelopen.
Het steekt nauw.
‘Zal ik ze in een zakje doen Bart?’
De bootman schudt zijn hoofd, neemt met een beroete hand het pakketje aan, gooit de resten van zijn haring in de afvalbak en verdwijnt in de schemering. De plastic flappen van de overkapping wapperen nog even na.
Met een vleugje verwijt in zijn stem wendt de haringman zich tot mij;
‘Zegt u het maar.’

Iemand zal komen

Er zal iemand komen
die een eind maakt aan je problemen
hij heelt alle pijn
hij neemt weg alle verdriet
hij geneest alle herinneringen
hij neemt je mee naar een onbekende verte.

Schrik niet als je hem ziet
schrik niet van zijn zwarte mantel
schrik niet van zijn grimmig gezicht
schrik niet van de scherpe zeis in zijn hand.

Verwelkom hem glimlachend, als je hem ziet.

woensdag 15 december 2010

Meer tijd voor elkaar

Er was eens een land waar alle mensen het iedere dag heel erg druk hadden. Druk met werken en druk met ontspannen. Druk met de kinderen wegbrengen, of ophalen, druk met de kleinkinderen, druk met grootouders, druk met uitstapjes om zich te ontspannen, druk met in de rij staan, druk met online reserveren, druk met de juiste balans tussen werk en privé, druk met sociale media, druk met Persoonlijke Ontwikkelings Plannen, druk met de sportschool, druk met besparen op hun uitgaven, druk, druk, druk, druk, druk. Als iemand in dat land aan je vroeg: ''Hoe gaat het?'' was het ook heel gewoon om te antwoorden: ''Drukdrukdruk. Maar verder alles super, ja echt top, helemaal geweldig.''

Ook de overheid in dat land was altijd heel erg druk. Druk met files bestrijden, de luchtkwaliteit bewaken, de ecologische hoofdstructuur uit te kleden, de maximum snelheid te verhogen, Europese richtlijnen aan te vechten, ambtenaren te ontslaan, misdaad te bestrijden, immigratie te beperken, banken overeind te houden, begrotingstekorten terug te brengen, inflatie te bestrijden, de rente laag te houden, de exportpositie te versterken en de kwaliteit van het onderwijs te bewaken.

Ook de journalisten in dat land waren altijd heel erg druk. Druk met onrecht signaleren, met speuren naar schandalen. Druk met politici in verlegenheid brengen en druk met nieuwe bladen, formules, programma's, talkshows, verdachtmakingen, hoor en wederhoor, kortom met nieuws te maken. En de politici in dat land die konden het helemaal niet meer bijbenen. De bevolking was druk, de journalisten waren druk, de regering was druk en de politiek werd geacht overal een mening over te hebben, ieder probleem op te kunnen lossen en elk moment van de dag aanspreekbaar te zijn voor iedereen.

En over dat land regeerde een hele wijze koningin, die weduwe was. En ook zij had het druk. Druk met het openen van nieuwe ziekenhuizen, tunnels, bruggen, architectonische hoogstandjes en het bijwonen van herdenkingen, plechtigheden, bijzondere concerten, en het eenmaal per jaar ergens in het land vieren van haar verjaardag met een deel van de bevolking dat dan heel druk aan het zaklopen en koekhappen en klompendansen was. En in het hele land was het dan zo druk op straat dat je eigenlijk beter thuis kon blijven, omdat je nergens echt goed kon lopen. En verder had de koningin het ook nog druk met poseren voor fotografen, het uitreiken van Koninklijke prijzen, wintersportvakantie, de administratie van haar gehandicapte zusje, het consulteren van vertrouwelingen als er een kabinet geformeerd moest worden en het voorbereiden van haar kersttoespraak. Want één keer per jaar hield die wijze koningin op eerste kerstdag, als iedereen binnen rond de kerstboom en de dure, luxe hapjes was gezeten, een toespraak tot het volk, waarin zij opriep tot bezinning.

En zo zat die wijze koningin ook dit jaar in haar werkkamer in haar werkpaleis aan haar werktafel en kon maar aan één ding denken: hoe druk zij het nog had. Eigenlijk had ze helemaal geen tijd om de kersttoespraak voor te bereiden en daar kwam nog bij dat er de laatste jaren onverholen kritiek op de inhoud was geweest. ''Ja, iedereen heeft het druk,'' dacht ze bitter, '' maar er zijn nog genoeg mensen die graag even tijd vrij maken om mij een trap na te geven.'' Opeens miste ze haar overleden echtgenoot weer heel erg. Dat was weliswaar een man van weinig woorden geweest die, als het aan de politiek gelegen had, überhaupt nooit een woord had mogen uitbrengen, maar op dit soort momenten had hij haar altijd kunnen helpen, met een paar welgekozen woorden, uitgesproken met datzelfde grappige Duitse accent dat ook haar vader altijd had gehad. Ja, ze had hem eigenlijk wel verwaarloosd, toen hij nog leefde. Drukdrukdruk was ze geweest. Achteraf wilde ze dat ze meer tijd aan hem besteed had. ''Hadden we maar meer tijd voor elkaar genomen,'' mijmerde ze. Zou hij dan nu nog in leven zijn geweest? Je wist het nooit natuurlijk. Maar zou het niet goed zijn….''Ja,'' dacht ze ''dat is een idee!'' Ze zou dit jaar haar toespraak wijden aan het thema: ''Meer tijd voor elkaar.'' Al die onderdanen van haar die altijd maar drukdrukdruk waren moesten nodig meer tijd voor elkaar nemen.

En zo gebeurde het dat die wijze koningin op eerste kerstdag haar toespraak begon met: ''Landgenoten. Wij leven in een drukke tijd waarin van ieder van ons op allerlei wijze steeds meer inzet en toewijding gevraagd wordt, ongeacht onze dagelijkse bezigheden. Daarbij ontstaat licht het gevaar dat wij, door al onze beslommeringen en alles wat onze aandacht vraagt, niet of onvoldoende toekomen aan één van de belangrijkste taken die het leven ons stelt, namelijk het tijd maken voor elkaar….'' En overal in het land waren toch weer mensen die nadenkend en instemmend knikten, terwijl ze achteloos een zalmsnipper met wildzwijnragout in hun mond staken.

Mevrouw de Voorzitter..

PVV' er Kortenoeven riep in de Tweede Kamer op tot een preventieve oorlog tegen Iran.

'Als ik collega Kortenoeven hoor
Wil ik hem wel aan oorlog laten wennen,
Dus gaat hij eerst Afghanistan verkennen
En namens onze fractie stel ik voor:

Hij krijgt daar een vooruitgeschoven post
Waar hij voorlopig niet wordt afgelost.'

Kerstgeraas

Er heerst een vredige sfeer in het ziekenhuis. Alles is een beetje gemoedelijker dan normaal. Stil is het niet, de wachtkamer is goed gevuld met vrouwen, waarvan een aantal zwangere dames. Ondanks de wachttijd, die door de drukte naar soms wel een uur oploopt, zijn de dames onderling in goede sfeer en harmonie.

Onze poli is gezellig versierd met lichtjes en guirlandes en een enkele kerstboom. Een handjevol dokters en assistentes snoept tussen de spreekuren door gauw nog even wat van de schaaltjes met zoetigheden, die op de balie liggen. De patiënten smullen graag mee, evenals van de smeuiige roddels die worden uitgewisseld.

Ik loop de gang door, op weg naar de koffiepot. Normaal gesproken is het druk op de gang, klinken er gejaagde voetstappen van dokters en haastige assistentes achter me, maar vandaag niet.
Plotseling hoor ik een geluid en ik sta stil. Zachte plofjes klinken door de muur, in het ritme van een dieseltreintje. PofPofPof. Het geluid van een nog ongeboren hartslag vult de echokamer, reikt tot in de gang. Iedere keer wanneer ik dat geluid hoor, ontroert het me opnieuw.

Als alles verder goed gaat, klopt het hartje volgend jaar buiten de buik van de zwangere mevrouw. Zover is het nog lang niet. Het mensje in wording moet voorlopig nog een tijdje in het eenkamerflatje bij de aanstaande moeder blijven wonen. Waarin het soms aardig krap en benauwd is, wanneer je je best doet om te groeien als baby.

Deze ochtend mag de baby zich in de buik alvast aan zijn of haar aanstaande ouders presenteren. Even een korte kennismaking om te laten zien, wat het allemaal voor kunsten kan uithalen, daar in die buik. Het is soms zelfs vreemd te noemen, dat de aanstaande moeder er nog niets van voelt, met zoveel babycircuskunsten.

Dat de kersttafel van de aanstaande ouders volgend jaar compleet zal zijn omgetoverd tot een babytafel en er in plaats van flessen wijn flesjes melk of afgekolfde flesjes borstvoeding op tafel zullen staan, weten ze nog niet. En dat de schaaltjes met kerstchocolade in 2011 vervangen zal worden door een gezellig gekleurde plastic Zwitsaldoos met billendoekjes evenmin.

Als nieuwbakken aanstaande ouders gaan zij ervan uit, dat alleen de baby groeit.

dinsdag 14 december 2010

Zonder titel

Dit zijn geen dagen voor een leuk sonnet
Nu alle nieuwsberichten zijn vervuild
Verbijstering en woede; Holland huilt
Want veiligheid en onschuld zijn besmet

En zoveel lieve woorden blijken schijn
Je kijkt zelfs met een scheve blik naar Nijn.

Witte man met viskom

Potsierlijk dansend
kleine stap en grote stap
trager dan maanstof.

Schrijfveer over ''Een man op de maan.''

zondag 12 december 2010

Een whiskietje

Met bejaardenpasjes glibber ik over de verblubberde stoep. Een dun smeltlaagje vriest weer vast op oud ijs, gladder kan niet. Ik heb het alweer gehad met die winter.
Vlakbij ons huis staat een donkere gestalte de ruiten van een auto schoon te krabben. Dat deed hij ook al toen ik hem 10 minuten geleden op weg naar de brievenbus passeerde.
De motor draait stationair en braakt benzinedampen uit die in de dunne mist blijven hangen. Er brandt een lampje in de wagen en samen met het lage gebrom van de uitlaat geeft dat het tafereel een zekere gezelligheid. Omdat ik vandaag nog geen praatjes heb gemaakt zeg ik:
'Hele klus, niet?'
De man komt achter de zijkant van de auto overeind. Zijn forse gestalte licht op in het gele schijnsel van een straatlantaarn. In zijn houding straalt hij uit volledig tot mijn beschikking te zijn.
Hij heeft de onbezorgde openheid van de vertegenwoordiger die elke klant na een eerste handdruk het gevoel geeft een oude vriend te zijn.
'Ach meneer', zegt hij, 'ik heb de tijd en als ik straks geen zin meer heb dan ga ik weer naar binnen, dan blijf ik thuis. Alles kan.'
Een samenzweerderige glimlach trekt over zijn gezicht.
'Ik werk niet meer'.
Ik knik begrijpend.
'En dat is het mooiste wat me overkomen is. Ik moet alleen nog even een nieuw ritme vinden.'
'Wat langer blijven liggen, wat later erin', antwoord ik en leg zo een voertje voor de rest van zijn verhaal dat stuiterend van verlangen in hem klaar ligt.
'Ritme, daar gaat het om', zegt hij beslist. 'Mijn broer is ook gestopt en die zegt dat dat het belangrijkste is. Dat je niet blijft zitten, dat je wat blijft doen. Vooral als je alleen bent, zoals ik.'
Dan buigt hij zich wat verder naar me toe en zegt:
'En ik hou nogal van een whiskietje.'
In het verkleinwoordje zie ik een heel leven opdoemen van wankele stappen op een krakende trap op weg naar een kil echtelijk bed.
'En daar moet je mee oppassen.'
Hij trekt de schuldbewuste grimas van de man die veel geleerd heeft van alle whiskietjes en graag bereid is mij die levensles mee te geven.
Ik zwijg veelbetekenend om aan te geven dat ik ook wel weet wat een glaasje teveel met je kan doen.
'Daarom', vervolgt hij, 'als ze me vragen dan ga ik nog wel een paar dagen naar de oude stek, ben je ook weer eens onder de jongens.'
Ik besluit het gesprek af te ronden voordat we een volgende fase van intimiteit bereiken. Ik ken mijn pappenheimers.
'Nou succes dan maar', zeg ik opgewekt en maak aanstalten.
Maar zo gauw ben ik niet van hem af.
Hij verkleint de afstand tussen ons en dempt zijn stem.
'En dan ben ik ook nog op zoek naar een nieuw vrouwtje, op Parship. Maar niet zo een van in de 60 met van die krulletjes, dan heb ik net het gevoel of ik met mijn moeder aan het daten ben.'
Ik heb plotseling spijt van mijn praatje en beperk me tot een laf knikje.
Behoedzaam ben ik al een paar stappen achteruit gedeinsd.
Het gaat vooral om de tekst heeft hij ontdekt;
Jeugdig, wandelingen, open haard, glas wijn..
'Als u dat whiskietje maar weglaat', zeg ik leutig en draai me schielijk om, op weg naar mevrouw Pasquali die op me zit te wachten en die ik ineens hevig mis.

zaterdag 11 december 2010

Wiki

Het is geen nieuws wat Wiki Leaks onthult
Veel landen zijn corrupt, hun leiders zwak
Dus waarom moet Assange in de bak
En is er overal zo'n hoop tumult

Ik kijk pas op als er geheimen lekken
Om wereldwijde vrede te verstrekken.

De forumfetisjist

mijn naam is mijn naam niet
maar ik ben ik, en nog meer ik
dan mijn scheppers ooit zagen
schiep ik zelf opnieuw *klik*
in de anonimiteit van internet
schud ik mijn schaapskleren af
om mijn wolfsheid in naaktheid
te tonen aan zij die niet zien
en slechts het blaten horen
terwijl ik boosaardig grijns, ja
nettiquette is mij even vreemd
als mijn alterego in werkelijkheid

vrijdag 10 december 2010

Zout

AMSTERDAM - Strooizout is vanwege het vroege winterweer al op rantsoen. Zoutproducent AkzoNobel vraagt zijn klanten om naar hun verbruik te kijken en zegt de leveringen te gaan uitsmeren.


De winter heeft zijn eerste zet gedaan
En nu al gaat het strooizout op rantsoen
Zodat u straks niet meer met goed fatsoen
Uw straatje of de snelweg op kunt gaan

De les van vorig jaar lijkt glad vergeten
Zó zout heeft u 't vast nog nooit gegeten.

Alarm

Er is gedoe over het zoveelste onterechte spitsalarm van de ANWB.


Als er voortaan een spitsalarm weerklinkt
Dan zou u zo een tourtocht kunnen plannen
Want dan is er geen file te bekennen
Geen vuiltje aan de lucht, het asfalt blinkt

Maar als men zegt: 'Gaat u gerust van huis',
Dan is het op de weg bepaald niet pluis.

woensdag 8 december 2010

Sprint

UTRECHT - Op aandringen van de vakbond is de voorgenomen aankoop van dertig lightrail-Sprinters zonder toilet van de baan.


Het heetste nieuws in deze koude winter
Dat komt vandaag alweer van de EN ES
Die in haar onnavolgbaar denkproces
Geen plee bestelde in de nieuwe Sprinter

Na WIKI zou dan ook de trein gaan lekken
Dus tijd om deze order dóór te trekken.

dinsdag 7 december 2010

Snoep

Het is glad buiten. Hobbelige half gesmolten sneeuwresten met een dressing van vastgevroren mist op een bedje van verraderlijke ijzel.
Toch moet ik er uit, de middenstand verwacht me. Ze zitten met een hele mand Chileense wijn van de week en ik heb gisteren ook al verstek laten gaan.
Met macaronimix en karnemelk als camouflage op mijn boodschappenbriefje, ga ik op pad. Maar niet voordat ik op aandrang van mevrouw Pasquali van schoeisel heb gewisseld.
Met het oog op mijn onmisbaarheid moet ik de snelle laarzen met de leren zolen verruilen voor bonkige stappers met een stroeve rubberen coating.
Onbegrijpelijk hoe je vroeger als kind met ware doodsverachting en een krachtige aanloop de spiegelgladde glijbaan op het schoolplein nam.
Terwijl ik nu met een tas vol lege flessen stapvoets naar de glasbak strompel. Ho, daar ging ik bijna..
In de heiige schemering krijgen de kale takken van de bomen de griezelige scherpte van een fijne pentekening met Oost-Indische inkt. .
Bovenop een tak zie ik een paar schimmige figuurtjes die nog net iets zwarter afsteken tegen de avondlucht. Als in een sprookje zitten twee kauwen onbeweeglijk naast elkaar naar het stoplicht te staren.
Het schijnt dat die vogels een paar voor het leven vormen.
Vervuld van mooie gedachten stap ik de helverlichte tempel van de consumentenwaan binnen. Waar zoeven nog strooigoed, letters en boterstaven hoog opgetast lagen, zijn nu overal de sporen van de goedheiligman uitgewist om plaats te maken voor de kerstterreur. Slingers, ballen, klokken, het werk is nog in volle gang en er zijn al kerststukjes en rollades met een onbestemd sausje en een toefje groen.
Bij de kassa pakt een jongetje een zakje M&M's uit het op kinderhoogte geplaatste snoepschap. De laatste kwelling voordat de uitgang bereikt wordt en oorzaak van menig hoog oplopend ouder-kind conflict, terwijl het eigenlijk tot dantoe zo goed was gegaan. Het jongetje van een jaar of 9 heeft het peenhaar van een hoofdrolspelertje uit zo'n armoedige musical van Albert Verlinde, waarvoor de kinderen heel professioneel sufgecast zijn en waarin ze heel hard en plat Amsterdams moeten praten.
Met het zakje in zijn hand richt hij zijn blik hoopvol en smekend op zijn vader.
De man draagt een pet met losse kleppen die een stukje opzij van zijn oren bungelen en heeft het gezonde roze gezicht van een buitenman met kleine coupe roses op de wangen.
‘Nee’, zegt hij zacht, terwijl een meelevende maar besliste glimlach over zijn gezicht trekt.
‘Je hebt al genoeg snoep gehad.’ Tot mijn verrassing legt het kind het zakje zonder morren terug. Een mooi moment om mijn mond open te doen, besluit ik.
‘Én St. Maarten, én Sinterklaas, er zijn grenzen’, zeg ik met een in huichelarij soppende braafheid waar ik op het laatste moment in de stembuiging nog een zweem van ironie aan mee probeer te geven.
Inderdaad en dan was hij ook nog jarig deze maand.
Vooral St. Maarten was een ramp, de man breekt los in een klaagzang over de gevaren van kleurstof en suiker voor gebit,karakter en kinderziel.
Ik beaam hartelijk en doe als bewuste ex-opvoeder ook een duit in het zakje met het verhaal over hoe wij na afloop van de lampionnenstrooptocht de verzamelde rommel afkochten met een geldbedrag.
De man kijkt mij bewonderend aan. In zijn ogen ben ik niemand minder dan de Dr. Spock van het nieuwe millennium. Bij het afrekenen krijg ik zijn gourmetzegel voor mijn spaarkaart.
Hartelijk nemen we afscheid, waarbij ik nalaat te vermelden dat onze St. Maartensactie er steevast op uitdraaide dat de kleine Pasqualietjes het door mij verstopte snoep razendsnel terugvonden en daarna zowel over een ruime mondvoorraad als over een vrij besteedbaar briefje van 5 gulden beschikten.
Voor straf blijk ik halverwege op de terugweg de macaronimix te zijn vergeten.

Haai

SHARM AL-SHEIKH. Na de recente aanvallen op zwemmers zegt de directeur van het Zuid-Sinaï Natuurbeschermingscentrum: 'We denken dat iemand de haaien heeft laten wennen aan voer en daarmee is gestopt.' De haaien zijn daarna op zoek gegaan naar makkelijke prooien.


In Sharm al-Sheikh werd illegaal gevoerd
Je doet er in het water één klein stapje
Komt Jaws voorbij en denkt: 'Hé, lekker hapje'
En dat is voor de bussiness heel beroerd

Toeristen zullen daar dan ook voortaan
Uitsluitend nog maar naar de haaien gaan.

maandag 6 december 2010

Ruilen

Veel Sinterklaascadeaus vallen niet in goede aarde en worden dan ook spoedig na het heerlijk avondje geruild.
----

Vandaag was ik de hele dag op pad
Met boeken die ik al eens heb gelezen
CD's waar ik allang van ben genezen
En films die ik reeds gedownload had

Gelukkig Heeft de Sint mij nog wel even
De bonnetjes en tasjes meegegeven.

zondag 5 december 2010

Rail - 2e versie

Zo'n sneeuwvlok is heel erg voor onze treinen
Zo sprak vandaag de leiding van Pro Rail
En bovendien het waren er zovéél
Rampzalig, ook voor wissels en voor seinen

Aan reparatie valt niet te beginnen
Het rollend materieel blijft 's winters binnen!

Rail

'Zo'n vlok is voor 'n trein nóg erger dan regen'

Zo sprak vandaag de leiding van Pro Rail

'En bovendien, het waren er ontzettend veel

Daar kunnen deuren, wissels, seinen niet goed tegen


Wij overwegen de NS nu voor te schrijven

Dat de wagons tijdens de winter bínnen blijven!'

zaterdag 4 december 2010

Haring

Ik ben op weg naar de haringman. De poolwind blaast, de korrelsneeuw schuurt.
Ik heb wel een ijsmuts maar geen handschoenen. Mijn wollen wanten liggen kletsnat in de auto, waar ik ze gisteren geirriteerd naar binnen heb gesmeten nadat ik de sneeuw van het dak en de ruiten had geveegd. Vandaar dat ik lopend ben, want zonder handschoenen is het geen doen op de fiets.
Eigenlijk is het ook geen weer voor haring.
Haring eet je als het lekker warm is buiten.
Aan de kraam. Hoofd achterover en dan in een keer zo'n frisse. koele vis, ruim in de uitjes naar binnen laten glijden.
Nu is het een beetje omdat het moet
Uit gezondheidsoverwegingen doen Mevrouw Pasquali en ik iedere week vette vis vanwege Alfa en Omega en al die rode wijn.
Bij de warme bakker maak ik een tussenstop. Een heel brood extra want je weet maar nooit hoe het er volgende week aan toe gaat.
De bakkersvrouw is boos. Terwijl een brood door de snijmachine dendert, wijst ze naar een tiental vuilniszakken die voor de deur tegen de ondergrondse vuilcontainer staan opgestapeld.
Pal voor de bakkerij. Ze zijn niet goed wijs.
Als je even wacht zie je muizen eronder vandaan komen. En de gemeente dan? Praat haar er niet van. Protest had indertijd niks geholpen
Nee hoor, er zou nooit iets mee zijn en hij werd twee keer per week geleegd, was de belofte.
Met haar handen in de lucht en een blik vol walging etaleert ze haar diepe afkeer van de gemeente. Ze gaat zo bellen, zéker weten.
Dan pas informeert ze naar mijn bestelling.

Bij de haringman ben ik de enige. Normaal is het er een drukte van belang. En vliegen de loze praatjes en de flauwe grappen je om de oren. Het is er bijna gezellig, als in een huiskamer van vroeger vol oude ooms en tantes. Mensen krijgen bij een haringkraam iets café-achtigs over zich.
Misschien wel omdat ze, ongezien,alvast gulzig een paar broodjes makreel of paling naar binnen werken terwijl ze op de vis voor thuis staan te wachten.
Of omdat ze zo weer weg en vergeten zijn.
De haringman en zijn vrouw voeren voor elke klant een apart toneelstukje op.
'Zo ben jij er ook weer', tegen een goede bekende.
'Vindt u die meneer daar ook zo lelijk?, tegen een nietsvermoedende binnenkomer.
Nu vraagt de haringman aan zijn vrouw of zij mij wel aardig vindt.
'Hmmm', zegt ze aarzelend.
''Ok, dat is genoeg', zegt hij en tovert van onder de koeling een kraakverse zaterdagse Volkskrant tevoorschijn.
Die krijg ik gratis, want zijn neef loopt kranten en hij houdt over.
En zoals elke week vraag ik of hij er niet met zijn vieze vingers aangezeten heeft en wens ze een fijn weekend.

vrijdag 3 december 2010

Alles is mogelijk

Ik droomde over het Damrak
het was lente, de lucht was schoon.
Verdwenen waren de schertsmusea
de coffeeshop was bloemenwinkel geworden
- maar dan zonder tulpen natuurlijk –
waar vogels en vlinders zich thuis voelden
en bijen af en aan vlogen.
Amusementshallen hadden het veld geruimd
voor informatiecentra waar gidsen
boeiende verhalen vertelden
over de rijke geschiedenis van hun stad.

Winkeliers oogden niet langer vermoeid
maar geïnteresseerd en vitaal
het vuur in hun houding verraadde
een aanstekelijk geheim.
De slecht onderhouden shoarmatenten
en huiveringwekkende restaurants
waren omgetoverd in frisgeverfde
vegetarische eethuizen
overal geurden de heerlijkste gerechten
prachtige groenten en verleidelijk fruit
hadden op borden de plaats ingenomen
van onwelriekende en gefragmenteerde kadavers.

Toeristen groetten mij vriendelijk
en maakten opgetogen kennis met elkaar
het geldwisselkantoor vroeg in plaats van provisie
om een vrijwillige bijdrage.
Passagiers in voorbij rijdende trams
wuifden naar mij.

Ik droomde over het Damrak
en voelde mij er thuis.

donderdag 2 december 2010

Bid

Vandaag wordt er in Zwitserland beslist
In welk land de FIFA vanaf heden
Naar eigen zin de wet mag overtreden
En hoeveel geld er straks wordt meegegrist

Ik zag hoe onze trotse voetbalzonen
De schoenen kusten van Don Corleone.

woensdag 1 december 2010

Leuk is Anders

Mijn nieuwe boekje is zo goed als klaar. Geen roman, ( natuurlijk komt die nog..), maar een bloemlezing van alle verhaaltjes die ik dit jaar heb geschreven.
Voor familie, vrienden, verzamelaars én belangstellende uitgevers die zich 'en masse' gaan melden.
Wat is de oogst, wat ligt er in mijn blogmandje.
Welk stukjes zijn gerijpt en glimmen me zo mogelijk nog stralender tegemoet dan toen ik ze voor het eerst aan het oog van de wereld prijsgaf.
Welke zijn verschrompeld tot oude appeltjes die hun bestaan alleen te danken hadden aan de boom der actualiteit waarvan ze geplukt waren.
Want ik moet toegeven dat ik sommige van die verhaaltjes niet meer kan plaatsen. Waar ging het allemaal over, hoe kwam ik zo verontwaardigd?
Wouter Bos, wie was dat, en wat betekent de afkorting JP in hemelsnaam?
Ook de tv recensies vallen af. Wat heeft de lezer nu nog aan een doorwrochte analyse van het geriatrische conflict tussen Theo Maassen en Patricia Paay in DWDD.
Of aan de beschrijving van een foute gast in Pauw en Witteman. Weg ermee. Ze waren goed om even stoom af te blazen maar ogen bleekjes, zelfs in het fletse winterlicht.
Dan de afzeikstukjes. Die liggen nog steeds sardonisch te grijnzen, maar hebben hun scherpe kantje verloren. Aardige stilistische oefeningen, maar ik kom er niet mee weg.
Eigenlijk wil ik niet meer gevonden worden met mijn leukigheidjes over de oudejaarsconference van Jan Jaap van der Wal of de idylle tussen Eva en Bram..
Wat overblijft is alles wat ik aan het dagelijks leven heb ontfutseld, de straat, de mensen, mijn geliefden, de tipjes die ik zo af en toe van mijn eigen sluier durf op te lichten.
De terzijdes, de ironietjes, de presentjes voor de goede verstaander. Alle kleintjes die vanuit het donker even oplichten; dat ene zinnetje, die blik, dat korte praatje.
Vaak anders vastgelegd dan ik in eerste instantie in gedachten had, omdat het mij ook maar aan komt waaien.
Mijn taak is ervoor te gaan zitten, de tijd nemen en er op vertrouwen dat de deur naar Associatië weer opengaat. Dat is al lastig genoeg.

En dan nu een boekje.. dus. Met alle stukjes in de juiste afmeting, voorzien van de correcte interpunctie, de laatste spelling , een strakke alinea indeling, gelijke lettergrootte en regelafstand.
Leuke plaatjes invoegen, allemaal 5,6 bij 4,8, juiste grijswaarde instellen..
En dat allemaal inWord, dat voortdurend hinderlijk in mijn nek hijgt met ongevraagde controles, klemborden, onaangekondigde Engelse woordenboeken, waarschuwingen over een 'hersteld document' en lachende paperclips.
Slavenarbeid waarvan ik na twee uur verfrommeld uit mijn concentratie glijd. Op naar Twitter, het weerbericht, de kranten,You Tube..
Maar nu heb ik na een week afzien en een RSI attack mijn nieuwe boekje - zo goed als - klaar.
Deel 2 in de reeks. 155 pagina's die gezien mogen worden. 56 stukjes, getiteld : 'Leuk is Anders.'
Nu nog even de tekst converteren naar PDF op A5, dan naar USB kopiëren plus voor en achterkant in de juiste resolutie JPEG omzetten, zei de haastige drukker aan de telefoon.
En ik moet deze maand vóór Kerst ook de snelsonnetjes nog bundelen.

Winter in Holland

Fel is de kou nu
ongehoord hard het klimaat
versteend het gevoel.

dinsdag 30 november 2010

Dirk

Vandaag verschijnt een boek met nieuwe onthullingen over de handel en wandel van Dirk Scheringa.

-----


Vandaag staat Dirk Scheringa te boek
Als tollenaar die klanten wist te flessen
Daarbij had hij geheime minnaressen
En nu is ook het geld van moeder zoek

Geknipt, geschoren en failliet vrijwel
Dus nu dan maar naar Lenen punt en el?

breaking:

Zijn vrouw nog steeds witheet: 'Hij is het haasje,
voor Dirk geen; 'Kom maar binnen Sinterklaasje.'

maandag 29 november 2010

Nú al?

Er geldt in Friesland al een vaarverbod
Men staakt het lozen van het boezemwater
Ik lees die mededeling en dan gaat er
Een rilling door me heen van puur genot

Straks zit er weer, ik slaap er nauwelijks van
Zo'n ijsmeester bij Pauw en Witteman.

zaterdag 27 november 2010

Sinterklaaspapier

Ik zit in de slaapkamerkast van mijn ouders. De kast is min of meer half vakkundig onder het dak van het huis getimmerd. In het voorste deel kun je staan, achterin kan dat niet. Daarom heeft vader regelmatig rode en blauwe plekken op zijn hoofd.

Om me heen hangt de bonte verzameling kledingjuwelen van mijn moeder. Lange rokken, van wol en met stroken, gezellig naast de blouses en de sjaals. Helemaal achterin de kast, op de vloer onder het schuine dak van het huis, liggen mijn moeders lederen schatten. Haar knielaarzen, mét hak. Die moet ik hebben vandaag. Niet dat ik haar maat heb, maar ze zitten zo lekker. Hoge hakken en warm gevoerd. Helemaal leuk voor mijn verkleedplan.

Wanneer ik de laarzen voorzichtig van hun plaats pak, zie ik iets anders dat mijn aandacht trekt. Sinterklaaspapier. Het bestaat niet, het kan niet, het is oktober. Hoe kan dat? Vorig jaar zeker vergeten af te leveren door de goedheiligman. Mijn hart jubelt, mijn verstand twijfelt. Zal ik... mag ik? Zou moeder het weten, dat hier zo’n schat ligt verborgen in haar eigen kledingkast? Met bevende handen neem ik een pakje in mijn hand. Mijn naam staat erop. Dus is het voor mij, besluit ik kordaat. Aan de hand van de vorm probeer ik te raden wat het voor kado is.

Mijn verstand verliest het van het oergevoel dat pakketjes ervoor gemaakt zijn om te openen en dus gaat het sinterklaaspapier voorzichtig los. Een ballet-Cindy grijnst me tegemoet, gekleed in roze tutu en met roze balletschoentjes aan. Van pure opwinding en schrik frommel ik het papier weer dicht, gooi het pakje in de richting waar het vandaan kwam en ik struikel de kast uit.

Wanneer ik Cindy op 5 december ’s avonds legaal uit haar verpakking peuter, kan ik niets anders dan beschaamd met rode wangen mompelen “Dank je Sinterklaasje”.

Kwal

Er is een nieuwe diersoort opgedoken
In Zeeland zwemt nu de trompetsteelkwal
Het is een miniscuul klimaatgeval
En heeft de vinder ook al flink gestoken

Maar ik zie, en ook dat is interessant
Steeds vaker nieuwe kwallen op het lánd.

vrijdag 26 november 2010

'N spelletje

Even 'n spelletje



M-A-R-K R-U-T-TE

- TREURTAKT
- KRATERMUT
- TERMKRAUT
- RUKMATTER
- TRAMKEURT
- RATTEKRUM

Morgen S-Y-B-R-A-N-D V-A-N H-A-E-R-S-M-A B-U-M-A

Jacht

Geert Wilders heeft genoeg van het gewroet in zijn fractie en geeft geen commentaar meer op nieuwe onthullingen.
----

Ik ben die heksenjacht nu méér dan zat
Heeft Hero een politiefuik ontweken
En Eric UWV geld opgestreken
En Jhim vervalste vrachtbrieven, so what?

De media komt mij hier niet meer tegen
Want ik ben met mijn bezem opgestegen.

donderdag 25 november 2010

Losgaan

Onrust giert door mijn lijf. Het is donderdag, hardloopdag. Het schema hangt op een prominente plaats, op de deur van de koelkast. Opdat wij niet zullen vergeten.

Eigenlijk word ik een beetje vervelend van schema’s. Het betekent namelijk dat ik in een hokje moet en daar pas ik niet in. Geen verplichte rondjes, geen vastgestelde paden en geen klok. Geen tijd, jaja, daar heb ik in het dagelijkse leven al genoeg van. Met mijn koninklijke oranje hardlopigheden aan de voeten wil ik het asfalt betreden, de confrontatie aangaan. Ik haat het, wanneer ik net in het ritme ben gekomen en mijn klokje ijzig piept dat ik toch vooral moet stoppen.

Met een schuin oog kijk ik naar de koelkastdeur met het schema. Het vermeldt tien minuten hardlopen, vijf minuten wandelen en dan nog eens tien minuten rennen. Over timemanagement gesproken.

Vooruit, ik strik de veters vast en ik ga naar buiten. Het is prachtig weer, nog wel, want voor vanmiddag en vanavond hebben ze sneeuw beloofd. Bij mijn Mp3-speler zit de moed er ook in, zij start spontaan op mijn favoriete muziekje en voorzichtig draaf ik de straat uit. Richting de dijk, waar ik regelmatig met de honden loop.

Het gaat lekker, de lucht is droog, voor een loper ideale omstandigheden. Voor ik het in de gaten heb, loop ik langs de uitgestrekte velden van het Twiske, bij mij in de achtertuin gelegen. Even rekken en strekken bij het bankje en hup, daar ga ik weer. Mijn benen lijken wel van elastiek gemaakt en mijn longen ook. Dit voelt vorstelijk, dit is nu precies waar ik het voor doe, waarvoor lopen bedoeld is. Lijf, hoofd en leden in gezamenlijk tempo op het asfalt, verstand op nul en los van de wereld.

Verderop doemt de molen op en de typische geur van geiten walmt me tegemoet. Even tempo maken, van deze grazende geiten word ik misselijk en dat kan ik nu even niet hebben. Een bochtje naar rechts en ik loop in licht tempo met de weg mee naar beneden, wind in de rug. Ik vergroot mijn passen een beetje, zoals ik ooit in de atletiekklas heb geleerd. Het voelt als een officiele Ethiopische snelheid.

Ik passeer wat sprietige overblijfselen, restanten van wat deze zomer grashalmen zijn geweest. Het groen is overgegaan in bruin, met nog een restje goud. Rustig dribbel ik het houten bruggetje over, in deze tijd kan het al aardig glad zijn. En een eventueel nieuwe blessure wil ik niet.

Rechts doemt plotseling het graspaadje op, nou ja gras, het is meer modder. Ook hier doe ik het rustig aan. De grasresten, in combinatie met de modder, geven me een goede enkeltraining doordat ik gedwongen wordt om mijn voet op verschillende manieren neer te zetten. Weer dringt er een geitengeur mijn neus binnen, dat betekent dat ik mijn rondje om de molen bijna voltooid heb. Eens kijken, zometeen bij de witte brug terug maar even stoppen. Wil ik dat wel? Voorzichtig check ik mijn horloge, dat ik in een onmogelijke positie om mijn pols heb gedraaid, tegen het tussentijds spieken. Tot mijn verbazing zie ik dat mijn chronologisch loopverhaal op twintig minuten staat.

Aangemoedigd door het gevoel dat ik niet te stoppen ben, besluit ik door te lopen tot ik niet meer kan, of totdat ik thuis ben. Met lichte tred vlieg ik over het asfalt. Ik ga mijn grens van dertig minuten halen vandaag. Het moet, want ik wil het. Er steekt er een licht windje op die zich lekker in mijn rug nestelt. Vrolijk draaf ik verder over het fietspad, dwars door een grote regenplas die ik op de heenweg heb weten te ontwijken. Bijna plas ik van schrik in mijn broek van de kou, die zich in één klap tussen mijn tenen voegt.

Ik verlaat het Twiske en draai de dijk weer op, terug naar huis. Bij de bushalte, vlakbij huis, check ik opnieuw mijn horloge. Mijn hart juicht en zingt een liedje, samen met mijn longen. De grens van dertig is niet alleen bereikt, is zelfs glansrijk overtroffen. Met ruim zes minuten.

Voorspelling

We konden dus op volgespoten landjes
Misschien al in dit weekend op de schaats
De Krollen hadden heel wat winterpraats
En ik ging al op zoek naar warme wantjes

Een tochtje, Koek en Zopie, krakend riet
Ziet u het al gebeuren, nou ik niet.

woensdag 24 november 2010

Háp

Ajaxied Louis Suarez is vanwege het bijten van een tegenstander voor 7 wedstrijden geschorst.

-------

Die schorsing komt door een vertaalprobleem
Louis heeft het gewoon verkeerd begrepen
Het Nederlands is nog niet ingeslepen
Dus iedereen roept nu wel 'bloody shame'

Maar Jol had hem uitdrukkelijk gelast:
'Je bijt je in je tegenstander vást!'

Klein hartje

Omroep Max presenteert vanavond: De Open Hart operatie
----

Vanavond wordt er life geopereerd
Vanaf de eerste snee, da's de incisie
Zit ik te trillen voor de televisie
Want er kan niks geknipt of gemonteerd

Dat alles goed gaat in die ribbenkast
Als kijker houd ik daar mijn hart voor vast.

dinsdag 23 november 2010

Poli(s)assistente (schrijf over verzekeren)

Alles is te verzekeren. In mijn jaren als jonge acceptant bij een verzekeringsmaatschappij kreeg ik ooit een DeLorean te verzekeren. Een roestvrijstalen sportauto, een exemplaar uit de film “Back tot the future”.

De tussenpersoon die het risico aanbood wist me haarfijn te vertellen dat de auto van hetzelfde materiaal was gemaakt als mijn aanrecht. Ik, destijds ook niet helemaal voor een gat te vangen, wist de verzekeringsmeneer fijntjes uit te leggen, dat een roestvrijstalen aanrecht zo ontzettend 1985 was en dat ik beschikte over een kunststof aanrecht.

Een auto “all risk” verzekeren terwijl de auto al negen jaar oud was, al had ie een nieuw kenteken, moest je niet bij mij proberen. Sommige uitvoeringen van auto’s zijn namelijk maar tot een bepaald bouwjaar gemaakt en dat wist ik, ook al was ik maar een simpel meiske van net twintig. Kwestie van de juiste scholing; ik had een half jaar in een goede garage gewerkt waar de meest nieuwe auto’s werden voorzien van een LPG-installatie. Binnen twee maanden kende ik elk merk en type auto uit mijn hoofd en wist ik hoe de combinatie van cijfers en letters in een kenteken werd gemaakt.

Een ander verzekeringsrisico was het verzekeren van een luxueuze sportauto van de mannelijke helft van een superhouseduo uit de jaren ’90. Op dat moment was ik niet bekend met de racefratsen van het discojoch. Amper had ik de auto in dekking genomen of de jeugdige muziekman reed de bolide ganz kaputt am Deutsche Autobahn. Zulke risico’s neem je als jonge acceptant maar een keer.

Van autoverzekeringen verhuisde ik wat jaren later via de huis- tuin en keukenverzekeringen naar arbeidsongeschiktheidsverzekeringen voor ondernemers. Op slag werd ik verliefd op het eigenzinnige karakter van de ondernemers die ik bediende. Eindelijk mensen die mij snapten en ik hen. Een timmerman met een rugblessure, help die maar eens aan een passende verzekering. Of een accountant met geheugenverlies. Als volleerde verzekeringscoupeuse leerde ik voor elke persoon een passende verzekeringsjas aan te meten.

Later verzekerde ik directeuren van bv’s met holdings en onderbeeveetjes. Zelden heb ik zulke vreemde financiële goochelkunsten gezien. Het liefst wilde men natuurlijk het maximale risico tegen de minimale premie verzekeren. Het beoordelen van het financiële arbeidsongeschiktheidsrisico verschoof naar het beoordelen van het medische risico. De medische benamingen verwarden me en dus leerde ik voor medisch secretaresse. Het Latijn bleef lonken en dus waagde ik de sprong naar het ziekenhuis.

Van een snelle verzekeringsvrouw veranderde ik een bedaarde doktersassistente die regelmatig pas op de plaats moest maken en vaak een bijdehant antwoord moest inslikken. Van risico’s spreiden ging ik naar het risico van het werken met mensen. Personen die kunnen reageren, boos kunnen worden, verdriet kunnen hebben en die onbedaarlijk kunnen lachen. Verzekeringstechnisch werd intermenselijk.

De financiele papieren wereld is trouwens nooit helemaal uit mijn leven verdwenen; bij verzekeringsproblemen van patienten word ik regelmatig ingeschakeld als polistolk, voor het vertalen van de kleine lettertjes. Daarnaast ga ik binnenkort om tafel met mijn hypotheekboer, voor het aanpassen van het financiele woningspul, inclusief levensverzekering, opstalverzekering, inboedelpolis en natuurlijk de aansprakelijkheidsverzekering. Met de aanstaande funderingsreparatie geen overbodige luxe.

Eens kijken of mijn zorgpolis in 2011 de kosten van mijn nog aan te stellen psycholoog verzekert, in verband met het mogelijke risico van overspanning wegens funderingspiekeren. Ik vrees van niet.

Startklaar

Toevallig in het na-olympisch jaar
Krijgt Sven een geheimzinnige blessure
Die wel tot eind seizoen kan blijven duren
Ik kan er niks aan doen, ik vind het raar

Misschien is het een beetje vergezocht
Maar spaart hij zich voor de Elfstedentocht?

Gedachten voor het slapen gaan

Gezien de onverschillige en vijandige behandeling die normale klanten meestal van de zijde van het Blokkerpersoneel ten deel valt, is het niet meer dan rechtvaardig dat datzelfde personeel overvallers meteen het ziekenhuis inslaat.

Op de avond van ''Red de beschaving'' was er gelukkig ook nog de première van ''Volendam, de musical.''

Het zijn gelukkig geen overwegend protestante landen die de stabiliteit van de Vaticaanse munteenheid bedreigen.

Zou Gerrit Zalm nooit nachtmerries hebben waarin ABN-AMRO omvalt als gevolg van problemen met de Vaticaanse munteenheid, die hij zelf in Nederland invoerde?

De onverantwoorde begrotingspolitiek van Griekenland en Ierland bedreigt niet alleen de stabiliteit van de Vaticaanse munteenheid, maar ook die van Andorra, Cyprus, Kosovo, Malta, Monaco, Montenegro, San Marino, Slovenië en niet te vergeten België.

Nu condooms soms toch mogen van de paus, gaat de lol van het gebruik er wel een beetje af.

Ik wist eigenlijk helemaal niet dat er katholieke mannelijke homoprostituees bestaan. Maar erg goed natuurlijk dat ze nu een condoom mogen gebruiken zonder steeds te moeten gaan biechten.

De Osservatore Romano tipte beleggers om van aandelen farmaceutische industrie te switchen naar aandelen rubberverwerkende industrie.

Als Richard de Mos schoolhoofd is geweest, dan zit Geert Wilders nu zeker in het kabinet?

Lucassen: ''Wat een laffe en verwerpelijke daad van die Sharpe, om niet-bestaande vrouwen te misbruiken''.

Ik begin opeens heel bang te worden dat die Henk en Ingrid ook allemaal babylijkjes in de tuin begraven hebben.

De PVV wordt bedreigd door een tsunami van criminalisering.

De eerste geheime operatie van de Animal Cops wordt het infiltreren in de PVV-fractie.

De PVV doet zijn uiterste best om Beatrix te pesten, maar die werkt tenminste voor haar geld en dat kan de komende vier jaar van die Lucassen niet gezegd worden.

Gek eigenlijk dat de PVV zo'n hekel aan Beatrix heeft, terwijl haar vader toch het prototype van een PVV-er was.

Lucassen komt in ieder geval de eer toe dat hij als eerste PVV-er zich schaamde voor zijn eigen gedrag.

Toen ik jong was mocht ik van mijn ouders niet luisteren naar mijn favoriete muziek. Nu ik ouder ben mag het niet van mijn kinderen.

Omdat regeren nu eenmaal vooruitzien is, sluit staatssecretaris Teeven met tegenzin tijdelijk enkele jeugdgevangenissen.

Winter weer

Men spreekt van vorst, de winter komt eraan
U dient uw accu nú te controleren
Als u tenminste niet wenst te riskeren
Om 's ochtends langs de stoeprand stil te staan

Voor mij begint de winter pas indien
In Friesland een rayonhoofd is gezien.

zaterdag 20 november 2010

Circus

ALMERE - Steeds meer circussen laten geen wilde dieren optreden. In vijf jaar tijd is het aandeel circussen dat in Nederland voorstellingen met wilde dieren gaf, gedaald van 83 procent naar 35 procent.

----

De olifant die op zijn achterpoot gaat staan,
Het Hooggeëerd publiek kan dezer dagen
Geen tijgers door een hoepel meer verdragen
Dus worden wilde dieren weggedaan

Geen beesten meer die springen op bevel
Bij Circus Geert, daar zie je ze nog wél.

vrijdag 19 november 2010

Botanische tuin

Met mijn lief trotseerde ik het duister
wij kenden geen angst, verlangden naar elkaar
na zonsondergang betraden wij de luister
hek en bord negerend van de donkere groene tuin.

Ik streelde haar vleeskleurige dopheide
‘’Muurbloem’’, fluisterde ik in haar oor
kneep zacht in haar ruige veldbies
kuste met mijn tongvaren
lang haar bloedooievaarsbek.

Zij zocht naar mijn stijve klaverzuring
en mijn stinkende balloten, kietelend aan
mijn bijvoet noemde ze mij haar vuurwerkplant.

Achter een kleine maagdenpalm vond ik
haar donkersporig viooltje met mijn knieën
in het knikkend nagelkruid
en haar hoofd in het reuzenzwenkgras
stak ik de hemelsleutel van mijn stijve
naaldvaren in de zwartblauwe rapunzel
van haar middelste teunisbloem
zonnehoed en karmozijnbes dansten voor mijn ogen
toen aan de guldenroede van mijn koningskaars
het zilverschoon ontvlood.

Hijgend en bezweet lagen wij in elkaars armen
kleefkruid, rillend van de nachtschade:
een kleine pimpernel en een slanke sleutelbloem.

Wachten

'Ga maar even wat lezen schatje, kijk daar ligt de Donald Duck'.
Moeder en dochter zijn net de wachtkamer van de huisartsenpost binnengelopen. Nog voor ze zat heeft de vrouw met een energiek gebaar haar tas geopend en een stapeltje papier tevoorschijn getoverd.
Als ze ook haar leesbril opzet en een rode balpen ter hand neemt is het alle aanwezigen duidelijk; Dit is een drukbezette onderwijsmevrouw die haar tijd effectief dient te benutten
'Ik vind de Donald Duck saai', zegt het meisje.
'Waarom heb je dan zelf niet wat te lezen meegebracht? Over de bril kijkt moeder haar jufferig aan. .
'Vergeten'.
'Je moet vooruit denken hè', zegt ze zacht.
Een beroepsopvoeder. Erger kun je het als kind niet treffen.

Het meisje wiebelt verveeld met haar benen.
'Ssst'. Als vanzelf verschijnt er een hand op haar knie die de beweging dempt.
Het meisje lacht verontschuldigend om zich heen.
Moeder is intussen verdiept in de proefwerken en zucht meewarig terwijl ze driftig strepen op de vellen trekt.
'Ze hebben er weer niks van begrepen', zegt ze half in zichzelf, maar wel zo hard dat wij niet anders dan onder de indruk kunnen raken van de deskundigheid en de autoriteit die ze etaleert.
'Gisteren had je het ook al druk', zegt het meisje zonder haar moeder aan te kijken.
Oh ja? Moeder legt de papieren op haar schoot, slaat haar ene over haar andere been en kijkt haar dochter vragend aan. .
'Ja, want toen moest jij op de computer'.
De vrouw controleert met een snelle blik of we het allemaal nog volgen.
'Dat was in jóuw computertijd hè, zegt ze nadrukkelijk.
Computertijd. Ik zie een dorre woestenij van regels en takenlijstjes, van schema's en structuur.
Van: 'Wat hadden we nou afgesproken?
'Maar je hebt dat kwartiertje ook weer teruggekregen', haar glimlach schuurt over het opgeheven gezicht van haar kind.
'Maar ik was er wel helemaal uit'.
'Je moet ook geen spelletjes spelen, je moet tekenen, vroeger kon je zo mooi tekenen'.
'Ik vind tekenen saai'. Het meisje buigt voorover. Frunnikend aan haar laarzen legt ze de kiem voor de oorlog die de komende jaren onvermijdelijk uit zal breken in dit verantwoorde gezin.

Verderop gaat een deur open.
'Cheryl?, vraagt een mannenstem.
Het meisje wipt van haar stoel en trippelt in de richting van de dokterskamer.
Moeder propt haastig alle spullen in haar schoudertas, trekt nog even haar truitje recht en sist;
'Wáchten!

donderdag 18 november 2010

Kláár

Geert vraagt of het nu klaar zou mogen zijn
Met al die nare negatieve praatjes
Over zijn vierentwintig kameraadjes
De fractie krijgen ze daar niet mee klein

Want welk vergrijp je ook hebt weggemoffeld
Als je op zijn bevel maar hard op tafel roffelt.

Altijd in ontwikkeling (schrijfveer wat betekent mijn naam)

Nadat ik een paar jaar geleden de opleiding tot doktersassistente had afgerond stortte ik in. Compleet. Ik was van baan veranderd en niet zo’n beetje ook. Vanuit de papieren financiele verzekeringswereld rolde ik zo, hup, de ziekenhuiswereld in. De tweejarige opleiding tot doktersassistente had ik in een jaar tijd afgerond. Inclusief stages, presentaties en verslaglegging.

Ik kon niet eens trots zijn op mezelf. Een wandeling naar de brievenbus kostte me de grootste moeite. Wanneer dat klusje geklaard was, kon ik uren slapen. Niets vond ik meer leuk, de moeite waard. Zelfs lezen, normaal gesproken de fijnste hobby ter wereld, kon me niet meer boeien. Wanneer ik met goede moed toch een boek pakte, raakte ik na een bladzijde de draad al kwijt. Nu wist ik het zeker: ik was eindelijk gek geworden.

Naarmate de tijd vorderde, leerde ik met therapie en opvang van goede vrienden, dat ik niet gek was, maar dat mijn hoofd overwerkt was. Langzaam, tergend soms, ging het iets beter met me. Met telkens twee stappen vooruit plus eentje terug. Die stap achteruit kon me overigens volledig opnieuw de put intrekken. Tot ik door had, dat een stapje terug op zijn tijd ook goed is. Om letterlijk afstand te nemen.

In mijn burn-out periode had ik veel tijd om na te denken. De vraag waarom juist ik een burn-out had verdiend werd daarmee niet beantwoord. Door me op andere dingen te richten kwam ik erachter, dat ik door het maken van de stageverslagen een oude liefde in mijn leven had teruggevonden, namelijk het schrijven. Ik begon een dagboek. De verhalen uit die tijd sprongen van de hak op de tak en gingen soms nergens over, maar gaven me kracht en door de maanden heen stevigheid en houvast. Ik kwam erachter dat mijn brein overwerkt was geraakt doordat ik als eigenaar ervan simpelweg het woord “nee” niet in mijn woordenboek had gehad.

Mede door het schrijfwerk kroop ik uit de put. Tijdens het hele proces van burn-out zijn werd ik me bewust van het groeien, als mens. Ik ontdekte dat je als dertiger nog helemaal niet klaar bent met groeien, dat je dan nog niet alles hoeft te wetenlangrijker nog: niet kunt weten. Het mooiste van mens zijn is de eigenschap te kunnen blijven groeien. Eindeloos.

Die ontdekking liet me niet meer los. Ik besefte dat ik in het levensproces constant “under construction”, zou blijven, ofwel in aanbouw. Een mens, met de mogelijkheid steeds opnieuw te leren en te groeien door ervaringen en gebeurtenissen. In maart 2008, op mijn 38e verjaardag, trakteerde ik mezelf op een nieuwe tattoo. Op een prominente plek aanwezig, namelijk rond de pols. Als permanent souvenir en als dagelijkse reminder zodat ik de vinger aan de pols houd bij mezelf.

Deze tattoo is een van de mooiste cadeaus uit mijn leven en herinnert mij aan het belangrijkste wat ik heb geleerd van mijn burn-out. Ik ben niet perfect en dat hoeft ook helemaal niet.
Ik ben In Ontwikkeling. Aangenaam.

woensdag 17 november 2010

Vólgende

Alweer twee PVV fractieleden in opspraak.

                                  ----


Je kan als versjesschrijver bezig blijven
Zo denk je; 'Nou, we zijn voorlopig bij',
Dan komt het vólgend lid van die Partij
Weer met een akkefietje boven drijven

En naar ik vrees ben ik nog lang niet klaar
De beurt is aan de seriemoordenaar.

maandag 15 november 2010

Joepie Mobiel

De Helpdeskactie van Youp van 't Hek hélpt. Wij noteerden het volgende gesprek.



Trring..

Pasquali..

Is dat meneer N. Pasquali?

Dat klopt.

Boterbloemstraat 14?

In één keer goed.

Meneer Pasquali u spreekt met Victor van UPMobile, alles goed?

Hoe bedoelt u, goed?

Nou met de gratis telefoon bij uw 350 plus abbonnement,

Ja..en?

Nou ja, is het lekker drukken met die Nokkia toetsjes enne kunt u alles vinden in het menuutje?

Want anders?

Anders helpen we u even, onze klantenservice heet niet voor niets 'Help desk', toch?

Oh..

En hoe is de verbinding?

Verbinding?

U heeft geen klachten over het bereik? Valt u weleens weg hoort u weleens ruis, want wij van UP Mobile zetten er zo een mastje bij hoor.

Zó..

In orde? Mooi zo, dat noteer ik.En dan de rekening.

Ja?

Is ie op tijd, alles keurig onder elkaar, goed te lezen, is 't envelopje netjes, Kortom is de performance van de factuur ok?

De perf..?

Of vindt u hem te hoog, want dan kunnen wij daar wel wat aan doen hoor..

Oh ja?

Natuurlijk meneer Pasquali, wat gratis SMS'jes of een bundeltje belminuutjes extra, u zegt het maar hoor, u bent de klant tenslotte.

Ik eh..

En hoe zijn de gesprekken trouwens..

Gesprekken?

Ja, krijgt u leuke telefoontjes of is het allemaal maar problemen en narigheid..

En zo ja ?

Nou dan komt onze afdeling Nazorg in actie, goede gesprekken met iemand die echt luistert..dat u ook in lastige situaties naar tevredenheid met onze telefoon leert om te gaan..

Goh..

Heeft u verder nog klachten?

Neu..

En wat vond u hiervan?

Waarvan?

Van mij, van dit gesprek..

Ik vind u een beetje een akelige slijmbal..waar is die oude Stalinistische betonnen helpdeskmedewerker?

Een slijmbal, dat noteer ik.. enne dat klopt, meneer Pasquali.

Jóh..

Ja, U heeft gelijk dat vind ik zelf ook, maar dit is nieuw beleid hè; De klant centraal, de klacht voorop..

Nou mooi..

Fijn da's ook de bedoeling en als u meneer van 't Hek nou even mailt dat u over óns tevreden bent, dan..

Meneer Pasquali..

Hallo ...

tuut tuut..

Vergif fenis

PVV'er Lucassen mag blijven..


Er is goed nieuws voor alle allochtonen
In dit land wordt geen mens meer uitgezet
Nu Geert, ter redding van het kabinet
Zijn kale bullebak van Wijken en van Wonen

Die keihard heeft gelogen en bedrogen
Toch ijskoud in zijn midden blijft gedogen.

zaterdag 13 november 2010

Dilemma

De affaire Lucassen bezorgt Geert Wilders hoofdbrekens.

Je geeft zo'n man een stropdas en een pak
Dan kun je hem als fractielid vermommen
Zijn schedel heeft nog nooit zo mooi geglommen
Maar daar doorheen schijnt nu de schobbejak

Die zul je, ook al is ie dan gekozen,
Toch uit je entourage moeten lozen.

vrijdag 12 november 2010

Dag droom

In het dagelijks leven denken mensen 46,7 procent van de tijd aan andere zaken dan waar ze op het moment mee bezig zijn.

                                          ----


De wetenschap heeft weer iets door te geven
Het is maar eventjes dat u 't weet;
Het schijnt dat u de halve dag besteedt
Aan denken over een opwindend leven

En heel veel geld dat zomaar binnenstroomt
Laat ik u zeggen: Dat had je gedróómd.

donderdag 11 november 2010

Volksvertegenwoordiging

'N kopstoot of een vuistslag kun je krijgen
Als je te maken krijgt in het café
Met Kamerleden van de PVV
Men schijnt je ook op straat nog te bedreigen

Van ontucht, fraude en nog meer verdacht
De teller staat, las ik vandaag, op ácht!

Pauw en Witteman

Als rechtgeaarde semi-intellectuele doorsnee burger met het hart op de juiste plaats en de correcte politieke overtuiging, besluiten wij de TV dag gewoonlijk met Pauw en Witteman.
Aan een select gezelschap uit het nieuws worden daar redelijk kritische vragen gesteld, interessante belevenissen gepresenteerd en soms spraakmakende onthullingen..onthuld.
Maar wie gisteren gekeken heeft werd ongetwijfeld net als wij getroffen door gevoelens van beklemming, verontwaardiging en misselijk makende afkeer.
Welke assistent redactie stagiaire - want ik neem toch aan dat P&W dit keer niet zelf de hand hadden in de keuze van hun gasten- nodigt een koelbloedige moordenaar aan tafel.
Een passief agressieve creep die na vele jaren TBS zijn rentree in de maatschappij wil vieren met een gedetailleerd verslag in boekvorm van zijn gruweldaad en dat verkoopt onder het mom van een pleidooi tegen geweld.
Het gesprek stokte voortdurend vanwege de nietszeggende ijskoude gemeenplaatsen van de geinterviewde en de sfeer werd gespann en dreigend.
Ook de andere gasten waren gezien hun lichaamstaal het liefst voortijdig naar de vestiaire afgereisd
En toen moest Pauw ook nog zonodig een van de 'minder walgelijke' stukjes voorlezen omdat meneer dat zelf vooraf geweigerd had.
De rillingen liepen ons over de rug bij de beschrijving van de moord en ik ben midden in de declamatie weggezapt.
Dat doe je toch niet, als gelouterd programmamaker voel je toch wanneer een gast en zijn boodschap volledig fout zijn.

Hoe is het mogelijk. Ik kan me geen rechtvaardiging voorstellen. Wat een uitglijer en wat een vervreemdende en onsmakelijke vertoning. En wat een smet op het blazoen van Jeroen Pauw en Paul Witteman.

woensdag 10 november 2010

Storm

Het KNMI verwacht onstuimige dagen. De NS garandeert niets..


Het land is plotseling in rep en roer
Want morgen gaat het best een beetje waaien
Er volgt een weeralarm, dat laat zich raaien
En had u voor de trein een dagretour,

De vraag is of u ooit nog aan zult komen;
Er hangt moordzuchtig blad aan al die bomen.

Moeder en dochter

Ik moet naar de afdeling radiologie van het enorme ziekenhuis. Voor een foto.
Om de dood op afstand te houden heeft het enorme ziekenhuis zich getransformeerd tot permanente tentoonstellingsruimte.
De wanden van de overdekte promenade zijn bedekt met kleurige abstracte schilderijen en grappige reliëfs van nieren en longen, al naar gelang de poli die ik passeer.
Immense marmeren bloembakken, kunstzinnige objecten en romaanse zuilen staan kris kras op het brede plaveisel dat naar balies, harde stoelen en omgeroepen namen leidt.
Er zijn terrasjes waar je tegen woekerprijzen koffie en warme broodjes kunt krijgen, lichtkoepels, fonteinen waar op de bodem geluksmunten glinsteren, er is een kapper en zelfs een Albert Heyn.
En toch wil het maar niet gezellig worden.

In de wachtkamer de gebruikelijke mêlee van mensen in verschillende stadia van verval of genezing.
Veel vrouwen hebben er werk van gemaakt, alsof uiterlijke schoonheid het laatste bastion tegen de uitslag zou kunnen zijn. Op de leestafel kranten en tjdschriften te over, maar er wordt weinig gelezen.
Begeleidt door een grote verpleegkundige in het wit komen twee vrouwen binnen. De oudste in een rolstoel. Ze schuiven naast me tegen de muur.
Moeder en dochter. De jongste is een recentere uitgave van haar moeder. Beiden spierwit haar, fel in de lippenstift en de uitbundige shawls.
Alleen de diepte van de kreukelzones in hun gelaat verraadt het aanzienlijke verschil in leeftijd.
De grote verpleegkundige gaat op zijn hurken naast de rolstoel zitten en legt mevrouw omstandig de procedure van het onderzoek uit.
Vragend buigt ze haar hoofd in de richting van de spreker.
'Dat ze je zo komen halen Ma', zegt dochter op groot volume.
'Je moet niet zo hard praten', antwoordt moeder bits.
De verpleegkundige kijkt even gegeneerd om zich heen.
'Ze is anders wel de hele dag bij u hoor', zegt hij sussend, alsof die opmerking de levenslange kloof  zou kunnen dichten.
Ook dit heeft de oude vrouw niet gehoord.
'Ze neemt gewoon wraak voor vroeger', zegt ze tegen niemand in het bijzonder.
Dochter reageert niet en rommelt in haar handtas.
De grote man komt krakend overeind, geeft mevrouw de hand uit de cursus 'Patiëntencontact', wenst haar veel sterkte en verdwijnt schommelend in de gang.
Een tijdje later keren ze samen terug uit de behandelkamer. Dochter duwt en bij het inparkeren komt ze licht in aanraking met de rolstoel van een man even verderop.
'Kijk toch uit', snauwt moeder.
'Goh', zegt dochter, 'ik deed u toch geen pijn'.
De man schudt zijn hoofd.
'Dat doet ze expres', deelt moeder opgetogen mee.
''Ze moet u wel hebben hè', besluit ik me ermee te bemoeien.
Even richt dochter haar doffe blik op mij.
'Meneer, het is soms erg vermoeiend'.

dinsdag 9 november 2010

Collectief geschrift (sv gezamenlijk boek)

Gewapend met
een rugzak
en een duim
vol verhalen

Gezegend met
gevoel voor letters
stijl en techniek
en de liefde voor
het schrijven

Creëren wij
verhalen
met
en
voor elkaar

Opdat wij blijven
delen
plezier in 't schrijven
staat voorop
als rode draad
in ons
gezamenlijk boek
verweven

Visum

Gerd Leers is teruggeroepen voor een spoeddebat in de 2e Kamer. De minister van Immigratie en Asiel stemde, tegen de wil van Wilders, voor opheffing van de visumplicht voor Albanezen en Bosniërs.

                                                     
                                                      -----

Geert kan je nóg zo duidelijk souffleren
Maar ja als jij je eigen zin dus doet
Dan moet je naar de Kamer en met spoed
Daar komt de avondploeg je straks fileren

Zou jij nou niet eens zelf een dezer dagen
Naar hier of daar zo'n visum aan gaan vragen?

maandag 8 november 2010

Een uitstapje

Het is bijna gedaan met de herfst en ik ben er dit jaar nog niet één zondag naartoe gegaan. Naar zo'n bos. Te nat, te koud, te winderig, te Buitenhof en badjas. Maar nu moet ik er nodig heen, geen tijd meer te verliezen. Straks staan de eerste ijsmeesters alweer met een Black en Dekker in de sloot te prakken.
Mevrouw Pasquali heeft genoeg natuur aan die ene majestueuze boom voor ons raam die nu snel zijn laatste blad verliest en kan er absoluut niet tegen om massa's middelbare slenteraars en leuke jonge gezinnetjes in het wild tegemoet te treden. En zeker niet op zondag.

Ik weet genoeg. Geen 3e kopjes koffie meer of tergend slaapverwekkende 10.000 schaatsmeters op tv. Nu even een individuele actie!
Het is een dag met opklaringen dus mooi laag strijklicht. Ik ga niet alleen een frisse neus halen, ik ga ook nog eens de bosfoto van het jaar maken.
Maar niet zonder het raadplegen van de routeplanner. Want je kunt wel principieel Tom Tom loos zijn ( een oude padvinder vindt altijd zijn weg..) maar het blijft handig om te weten of je op de snelweg links of rechtsaf moet slaan.
Ver weg zie ik vanuit de auto lange rijen bomen, egaal bruin afgetekend tegen de blauwe lucht. Zoals op de schilderijen van Van Ruysdael.
Mollige wolken hangen als luie honden langs de horizon, dit alles omlijst door Thelonious Monk in de CD speler. Ik hoor er niet alleen qua culturele voorkeur, maar straks ook qua natuurervaring weer helemaal bij.
Gelukkig heb ik het nummer van de afslag naar het bos onthouden, maar de plaatsnamen op de beloofde kruising van de N zus en zo komen me onbekend voor.
Rechts, besluit ik. Na een kilometer of 10 wordt het landschap, in tegenstelling tot mijn verwachtingen, steeds vlakker, het uitzicht opener.
Waar zijn de bomen? Waar is de verfrommelde wegenkaart van Geheel Nederland en de Benelux, uitgave Shell, midden jaren '80? Nergens.
Ik besluit op intuïtie verder te rijden langs pittoreske binnenweggetjes en sla linksaf.
Er bestaan karrensporen waar voertuigen elkaar slechts met de grootst mogelijke omzichtigheid kunnen passeren en dan alleen nog door allebei aan de eigen kant half in de zachte berm te gaan hangen.
Die heb ik moeiteloos gevonden.
De voorwielaandrijving giert, ik hoor modder tegen de zijkant van de auto spatten. Even overweeg ik bij een oude boerderij aan te bellen en de weg naar een bos te vragen.
Maar daar kan ik niet mee thuis komen.

De middag verstrijkt. Voort gaat het. Totdat een blauw bord plotseling zo genadig is me de weg te wijzen naar B , dat ik me van heel vroeger nog als authentiek bosdorpje herinner.
Bij binnenkomst rijd ik langs pannenkoekenhuizen, smikkelcorners, auberges waar het haardvuur brandt, een Oud Hollandsche oliebollenkraam en allerhande toeristische aanwijzingen.
Waar is de ongerepte wildernis uit mijn herinnering.
Uit mijn ooghoek zie ik een veelbelovend laantje. Het leidt naar de bomvolle parkeerplaats van een theehuis, waar alle natuurliefhebbers van het hele land vandaag zijn neergestreken om er hun warme appelpunten naar binnen te werken.
Als de zon een eerste vermoeden van schemering geeft, sop ik haastig door een dik dek van kleddernatte bladeren, op zoek naar dat ene fotomoment dat mijn uitstapje rechtvaardigt.
Verderop tussen de bomen glinstert nog licht op een spiegelglad vennetje.
Om dat te bereiken moet ik het pad verlaten en me als volleerd woudloper een weg banen door tak en struik. Dat moet geen probleem zijn. Staatsbosbeheer heeft vanwege de afwatering ooit smalle minislootjes in het bos gegraven. Die heb ik gezien. Soepel spring ik over de eerste hindernis om vervolgens in een door wild gras verborgen poel tot stilstand te komen.

Eenmaal thuis kijkt mevrouw Pasquali even op van haar computerscherm;
Lekker gewandeld?