donderdag 31 maart 2011

Boze tongen

Dit stukje gaat over tongwerkregisters. Rond 1500 doet in de orgelkunst het tongwerk zijn intrede. Het tongwerk is een register (een serie orgelpijpen met allemaal dezelfde klankkleur) dat het geluid van een groot blaasinstrument imiteert, bijvoorbeeld trompet, bazuin, fagot etc. In de voet van de pijp zit een soort lepel waarop een zogenaamde tong is gemonteerd. Wanneer er lucht door de pijp wordt geblazen, begint de tong te trillen, wat aan de tongwerkregisters op het kerkorgel een specifieke klankkleur geeft. Bestaande orgels in vooral Spanje werden in die tijd aangepast: één of meer tongwerkregisters werden achteraf ingebouwd. Omdat de orgelkast weinig ruimte bood voor nieuw, verticaal pijpwerk, werden de pijpen van de nieuwe registers horizontaal geplaatst. Zo kon het gebeuren dat pijpen die als een trompet moesten klinken ook echt als een trompet de kerk instaken. Later bleef deze bouwwijze in Spanje en Portugal veelal gehandhaafd: de tongregisters steken fier horizontaal uit het orgel. Dat ziet er dan zo uit:

Kerkorgel in Coimbra, Portugal.
 
In de calvinistische traditie waarin ik ben opgegroeid is het orgel vooral bedoeld om de gemeentezang te ondersteunen. Calvijn had na de reformatie het orgel eigenlijk helemaal uit de kerk willen bannen, maar dat is hem niet gelukt. In het oudtestamentisch Bijbelboek der Psalmen wordt het volk weliswaar vele malen aangespoord om de HEERE met de citer, de bazuin, de harp en de tamboerijn te loven en te prijzen, maar volgens Calvijn kon dit onmogelijk letterlijk bedoeld zijn en moest dit symbolisch worden opgevat. U ziet: cultuurvijandigheid is van alle tijden. De momenten dat in mijn jeugd in een kerkdienst het orgel solo speelde (voor en na de dienst en tijdens de collecte) waren de enige momenten waarop ik als kind in de kerk iets van schoonheid ervoer. De zang die het orgel moest begeleiden was traag, lelijk en massaal, de woorden van de liederen plechtstatig en archaïsch. Vanaf de kansel werd een koud, hardvochtig en veroordelend geloof gepreekt, de dresscode was zwart en als je iemand vriendelijk wilde groeten die twee banken verderop zat, dan keek die persoon juist op dat moment weer snel voor zich uit. Van de schoonheid van de muziek op het moment dat het orgel solo speelde, moet u zich ook weer niet al te veel voorstellen, want in de protestante traditie wordt schoonheid in klank vooral geassocieerd met volume. Hoe harder, hoe mooier. Het toppunt van schoonheid was dan ook als het orgel speelde met alle registers open en de gelovige zowat de kerk uitgeblazen werd, een voorproefje van wat ons op de jongste dag nog stond te wachten. En op zo'n moment trilden er dus een heleboel boze tongen in dat orgel. Achteraf valt moeilijk uit te maken wie er het meest boos was: God in het algemeen of de organist in het bijzonder die plaatsvervangend voor alle kerkgangers zijn woede en teleurstelling over een volstrekt vreugdeloos bestaan muzikaal uitschreeuwde.

Terug naar Spanje en Portugal. Een bijzonder populair genre in de orgelmuziek werd daar de zogenoemde battaglia. Heldhaftige, strijdlustige muziek, die je als vanzelf naar de ongecompliceerde vrolijkheid van het slagveld doet verlangen. Boze tongen? In de verste verte niet. Verheugde trillingen, marsmuziek, wapperende vaandels en de zekerheid van een overwinning. En zoals een leger niet zonder trompetten kan, zo kan ook een battaglia niet zonder tongwerken. Luister en kijk zelf maar:
http://www.youtube.com/watch?v=K6bvrjAF00o&feature=related

Haiku for hope

Na het lezen van
Oosterschelde windkracht 10
Komt dit nieuws echt binnen



*) Tnx voor de tip, Adriaan!

PS: Ik krijg vandaag ingelogd geen reactiescherm...

Johan 2 :

In een chaotische sfeer is de bestuurlijke top van Ajax opgestapt.
Johan C. neemt geen van hun functies over.




'Oke nu alle bobo's zijn vertrokken
Zeg ik niet hoe we verder moeten gaan
Besturen dat is niet mijn jassie aan
Maar wie zijn kontje brandt zit met de brokken

Kijk, wie niet voelen ken die moest maar horen
Alleen wie op het veld staan die ken scoren!'

Hoop?

Hoe kan er hoop zijn
als er duizend ontzielde
lichamen liggen?

Na de ramp

Verwoesting alom
onzichtbaar gif en gevaar
de zon klimt omhoog.

Zie http://www.haikuforhope.nl/

Fukushima

Beton verwrongen
Op hol geslagen splijtstof
Lekt boze tongen


Schrijfveer "Boze tongen"

Brandstof

Duurzaam verscholen
blijft ons land zitten op gas
en hete kolen

Boze tongen (SV)

Met boze tongen
Spreken vele roddelaars
Vaak te loslippig

woensdag 30 maart 2011

Meisjes

DEN HAAG - Meisjes zijn slimmer dan jongens. Ze zijn beter in taal, volgen hogere opleidingsniveaus en hebben meer kans een diploma te halen.

---


Uit onderzoek is klip en klaar gebleken
Dat meisjes, qua prestatie van het brein
Wat slimmer dan de meeste jongens zijn
Toch hebben ze niet alles vergeleken;

Zij kunnen dan wel vaker afstuderen
Maar wie kan er het beste inparkeren !?

Mijn huis (SV)

Het huis waar ik in woon, werd ruim dertig jaar geleden uit de broek van een arbeider geschud. Nauwelijks gescheiden van het moederlijf werd het blootgesteld aan oorlogsgeweld, en de daaraan verbonden ellende als dreigende verhongering en besmettelijke ziekten. Ja zelfs de vernedering, een lustoord voor luizen te zijn moest het ondergaan.

Ik kijk naar mijn haar terwijl mijn hand het glad strijkt. Lang stijl haar,op het voorhoofd in een ponny gedragen. De kleur vind ik niet mooi. Peper- en zout kan ik het nog noemen. Over een aantal jaren alleen nog zoutkleur. Jammer dat het niet rood is. Ik hou van rood haar. Ondanks dat mijn vader donker en mijn moeder blond was - een uitstekende combinatie om rode kinderen te verwekken - heeft niet één van de tien kinderen rood haar. Het enige rode haar dat ik in de familie ontdekt heb, zit onder de rechter oksel van
een oudere broer.

Luizen heb ik niet meer. Die zijn verdwenen sinds de dag dat, mijn moeder doodmoe van het pieten kammen, mij op driejarige leeftijd mee naar de kapper nam en mijn hoofd kaal liet scheren. Ik wist niet dat op hetzelfde moment tal van landgenoten om heel andere redenen hetzelfde lot ondergingen en stapte trots in het rond; was gelukkig in de wetenschap dat ik nu veel op mijn vader leek, die van nature met een dergelijk kapsel gezegend is. De vreugde duurde niet lang. Mijn haar groeide snel aan en daarmee verdween het enige uiterlijke kenmerk, dat ik met mijn vader gemeen heb gehad.

Ik lijk op mijn moeder. Een blanke huid, lichte ogen en de puisten en mee-eters die mijn huid verzieken. Nu nog ontdek ik puisten en mee-eters. Ik ben altijd bang geweest voor mee-eters. De naam alleen zegt al genoeg, mee-eters. Soms heb ik visioenen. Ik lig dood in een kist en alle mee-eters veranderen in levende wormen, die aan mij beginnen te knagen. Vermoedelijk is dit de reden dat ik steeds pogingen onderneem, mij te ontdoen van mijn ongevraagde gasten. Dit tot groot ongerief van mijn ouders, die mijn rood gevlekte gezicht maar matig kunnen waarderen. Temeer daar ik het niet bij mijn eigen mee-eters laat, maar ook de mee-eters van mijn broers te lijf ga, waardoor van tijd tot tijd een groot gedeelte van het gezin aan de builenpest schijnt te lijden. Of mijn broers met dezelfde angst besmet zijn weet ik niet, maar ze vinden het best als ik probeer hun mee- eters te verwijderen. Dikwijls vragen ze zelf of ik hun oren wil controleren omdat ze het niet prettig vinden tegelijkertijd met een vriendin en een mee-eter uit te gaan.
Eenmaal heb ik geweigerd en daar heb ik bittere spijt van. Een broer vertelde mij dat hij vermoedde dat er een mee-eter in zijn oor zat. 'Wil je er even naar kijken,'vroeg hij? Ik keek en daar zat een vette mee-eter met een dikke zwarte kop. Op hetzelfde moment drong een zweetlucht mijn neus binnen en mijn blik, verder glijdend, bleef rusten op zijn smoezelige handen en zwarte nagels. Ik weigerde, zei dat hij stonk en zich eerst maar eens behoorlijk moest wassen. Mistroostig bleef hij voor zich uit zitten staren. Een paar dagen later vertrok ik weer naar mijn kamer in Hilversum en was het voorval reeds vergeten totdat ik met spoed naar huis werd geroepen, omdat de desbetreffende broer bij een verkeersongeval betrokken was geweest. Er was niets meer aan te doen. Ik moest toezien hoe ze hem begroeven met die dikke, kwaadaardige mee-eter in zijn oor. Sindsdien heb ik niet meer geweigerd.

Met het verstrijken van de jaren voel ik me meer op mijn gemak in mijn het huis. Ondanks dat mijn spieren aan lenigheid flink hebben ingeboet, beweeg ik mij soepeler dan in mijn puberteitsjaren. De beginnende rimpel vorming deert mij niet. Ik zie dat het huis waarin ik woon begint te lijken op haar bewoonster.

Lang heb ik hier op moeten wachten. Jaren achtereen voelde ik geen band met het beeld dat vanuit de spiegel naar me keek. Die tijd lijkt nu voorbij. Iedere dag ga ik meer op mezelf lijken en voel de vriendschap tussen mij en het huis groeien. Deze vriendschap zal het mij straks mogelijk maken om voor het huis te zorgen als het door ouderdom of ziekte begint te vervallen. Het zal me helpen niet bitter te worden wanneer ik moet kijken naar de leeggelopen borsten en ingedeukte dijen. En als dan de dag aanbreekt dat ik het huis wegens onbewoonbaarheid moet verlaten, dan wil ik dat het terugkeert naar het dorp waar het geboren is.
Daar op het kleine kerkhof achter de kerk mag het stil wegrotten, één worden met de grond waarvan ik hou. Spoedig zal dan de tijd aanbreken, dat alleen nog de populieren rondom het kerkhof fluisteren: er was eens........


December 1972 schreef ik dit verhaal.

dinsdag 29 maart 2011

Spindokteren

Nog één keer Hans.. S-O-R-R-Y..!
Srie..
Wat zeg je..
Sri,,
Nee Hans dit is niet de houding die de oppositie van je wil zien..
Alexander maakt gehakt van je hoor..en ga réchtop zitten..
Hans luister je..?
hmmppfff
Kijk me aan Hans, nee niet naar de deur, naar mij kijken..
Ja allebei je ogen open.. Goed zo..
Probeer het nou nóg eens te vóelen. Daar bij de deur ligt stof..ga daar nou eens op je knieën doorheen..
Gewoon om even kijken hoe het is..achterwerk omhoog en kruipen..
Nee Hans niet zeggen dat ze je rug op kunnen, dat werkt niet..
Wat zeg je?
Met de kennis van nu.., ja ja, dat pikt niemand meer, dat heeft Jan Peter al opgebruikt..
Uri ? Omdat het in het buitenland was? Maar jij bent toch van defensie Hans..en het was toch jouw helicopter..
Nee natuurlijk niet van jou, maar van de Marine..
De marconist van de Tromp..Nee Hans je kunt niet steeds maar anderen de sch..
Zit toch niet elke keer met die hand voor je mond Hans, zo versta ik je al niet eens, laat staan de Kamer straks.
En dan die pakken Hans, en die jas, je lijkt wel een doodgraver of kardinaal SImonis die weer iets loopt te ontkennen..
Nou laatste keer dan. Harry van de SP die vraagt je straks, en dan ben ik even Harry:
'Welke lessen heeft de minister van Defensie nu geleerd' En dan zeg jij:
'Kom maar op met die motie, kleine linkse rakker, ik blijf hoe dan ook zitten!
........
.......
( er slaat een deur dicht)

Huid en Haar

@ Heldinne. Kon geen reactie op je recensie op Heldenreis plaatsen, vandaar hier.


Kijk eens aan eindelijk medeprikkers in de ballon Grunberg. Wat een vreselijk nihilistisch boek. Eigenlijk het eerste boek waar mevrouw en ik al voorlezend na zo'n 300 pagina's mee gestopt zijn. Gewoon omdat we er een naar gevoel van kregen. Het boek is vervuld van soort perfide wanhoop en is ook nog eens slecht geschreven. Het lukt de schrijver niet om een beeld van de personages in je hoofd te planten.
Ronald, Lea, Sylvie, de bijfiguren, geen idee hoe ze eruit zien, wie ze zijn. Verborgen door de nevel die de schrijver over ze heen drapeert.
Het kabbelt, babbelt en filosofeert van de koude grond van heb ik jou daar.
Iedere scene die een dramatische lading zou kúnnen hebben wordt met een cynische rationalisatie om zeep geholpen. Daarnaast staat het bol van de herhalingen/overwegingen en gedachtengangen die geen enkele bijdrage leveren aan iets wat in de verste verte ook maar op een
plot of karakterontwikkeling lijkt.
Als dit ook zijn bedoeling was dan is hij geslaagd in het schrijven van naarste boek van de afgelopen 10 jaar, maar ik vrees dat het iets zegt over de binnenwereld van de schrijver. Een dor landschap vol contactgestoordheid en aloverheersend wantrouwen.
Huid en haar is de kleren van keizer Grunberg en zijn kritiekloze clacque.

Pasquali

maandag 28 maart 2011

Ik wil weten of het iets is (sv)

blik van herkenning
vlindervleugels in mijn buik
wederzijds geluk

Johan:

Johan Cruijff staat met zijn plannen lijnrecht tegenover het bestuur van Ajax, dat hem verwijt de totale regie te willen hebben. Cruijff vindt dat directie en bestuur de ballen verstand van voetbal hebben. Een algemene ledenvergadering moet uitkomst brengen.


'Wie nooit geen ene bal hebben getrapt
Die wil bij Ajax wél directie spelen
Dus IK moet hier de lakens komen delen
Je bent pas dom wanneer je dat niet snapt.

Maar wie de goal ken zien die wint alsnog
En dat ben ik, niet hunnie, logisch toch?'

zaterdag 26 maart 2011

Meenemen

'We komen er niet uit, visboer.'
De vrouw voor me spreekt met een licht Oost-Europees accent, waardoor het woordje 'uit' een fraai, langerekt 'oooi' meekrijgt.
Toch oogt ze bepaald niet als het prototype Poolse of Russische bruid die ik in tijdschriften of bij andere gelegenheden weleens voorbij zie komen.
Geen bontkraag, overdadige flonkeringen en uitbundig geblondeerde lokken, maar een chique zwart mantelpak, strakgesneden pony en een zware donkere designbril zoals je ze tegenwoordig overal tegenkomt, ook op gezichten die de last ervan eigenlijk niet kunnen dragen omdat ze erdoor in totale nietszeggendheid verdwijnen.
Receptioniste op een reclamebureau, of hoofd van een modellenagency schat ik zo in.
'Hij', hierbij knikt ze haar hoofd zonder om te kijken achterover in de richting van een kalende senior die zich bij de stoeprand verdekt heeft opgesteld en zijn blik nadrukkelijk op het voorbijrazende verkeer gericht houdt.
'Hij wil altijd meenemen en ik wil hier opeten.' Door haar hardop geuite innerlijke tweespalt geeft ze het nuttigen van een haring iets bijzonders mee.
Een culinair tintje. Alsof ze moet kiezen tussen een onsje Beluga kaviaar en een moot blauwvin tonijn.
'Dus nemen we ze allebei maar mee. Want hij wil niet wachten tot ik het op heb.'
Ze glimlacht er vertederd bij alsof ze het die arme sukkel achter haar voor één keer niet echt kwalijk neemt en in een opwelling van goedertierenheid besluit zijn zin te doen.
'Dus u capituleert mevrouw?'
Ik kan het in dat soort omstandigheden blijkbaar niet laten om te tonen dat ik, hoewel in jogingbroek en afgetrapt leren jasje, niet van de straat ben.
Ze kijkt me verrast aan en laat een kirrrend lachje los.
'Oh já, ja,maar alleen voor deze ene keer hoor, straks luistert hij weer naar mij.'
Daar is het weer, dat verrukkelijke ' loooistert.'
'Dat is dan vier Euro.'
De haringman houdt het pakketje met de bestelling ongeduldig omhoog. Dit soort flauwekul stagneert de omzet, zie ik hem denken.
Ze betaalt uit een klein zwart knipbeursje met zilveren sluiting , maakt na gedane zaken geroutineerd een elegante halve draai en verlaat de kraam.
Zich ten volle bewust van alle blikken die elke beweging van haar zwijgend volgen. We blijven in stilte achter, doordrongen van onze eigen alledaagsheid.

'Nou, dat was dan dat.' De haringman trekt een gezicht met een hoog 'doe maar gewoon' gehalte.
Dan richt hij zich met een strenge blik tot mij.
Nou , en u, staat u ook te twijfelen?
'Nee meneer. Ik neem ze meteen mee.'
Terwijl hij mijn onderdanige buiginkje beantwoordt, incasseert de haringman meteen de volle winst van deze aflevering;
'Mooi zo, en meteen wegwezen, want we hebben nog meer te doen.'
Tot volgende week.

Geflest

Het Amsterdam Museum maakte maandag bekend dat het een fles schoon drinkwater uit 1853 heeft verworven. Men betaalde de aanbieder een onbekend bedrag. Het zou een reclamefles zijn die de gemeente uitdeelde om Amsterdammers aan te sporen schoon water te drinken.
Vormgever Jan Ketting (69) zegt zaterdag echter in Het Parool dat de fles uit 1975 komt. Hij ontwierp hem toen voor een manifestatie die plaatshad ter gelegenheid van de zevenhonderdste verjaardag van Amsterdam.




Men dokte grif een onbekend bedrag
Voor een bijzonder flesje oeroud water
Uit 1853, écht het staat er
En iémand had een héle fijne dag

Dus wilt u ook een keertje flink bedonderd?
Ik heb nog emmers vol uit 1600!

vrijdag 25 maart 2011

Schaduwdans

Het eerste daglicht verandert, in het trage tempo van de verdwijnende schemer, de inktzwarte lege bladzijde van de nacht in een Victoriaanse balzaal. Gedwee bewegen de schaduwen mee tot proporties die ik mij herinner van gisteren. Een ander land, een ander huis, een ander bed. Doodstil blijf ik liggen en volg een schaduw op het plafond, waarvan de oorsprong maar niet vindbaar lijkt te zijn.


Het ene moment is hij groot en breed, een seconde later weer nauwelijks zichtbaar. Soms omarmt hij de sierlijk vormgegeven ornamenten om ze vervolgens weer arrogant de rug toe te keren en de feloranje muren te betasten. Gebiologeerd blijf ik naar het plafondballet staren, maar de danser zelf geeft zich niet bloot.

Zou dit echt een spookhuis zijn? Lacherig vertelde de buurvrouw gisteren dat dit verhaal de ronde doet. Vanuit diezelfde bron weet ik dat de vorige bewoner door een auto-ongeluk om het leven is gekomen, maar dat hij duidelijk zijn stempel op dit huis heeft gedrukt, is toch geen reden om zomaar plafonddansen uit te gaan voeren? Ik besluit het eens goed in de gaten te houden. Het meubilair blijft echter de hele week keurig op zijn plaats staan. Ook knipperen er geen lampen onverklaarbaar en het enige hoorbare getik blijkt van de verwarmingsketel te zijn.

Gaandeweg leren wij de man steeds beter kennen. Gezien de woning met zijn achtergebleven meubelen moet hij van antiek gehouden hebben. De restauraties die zijn uitgevoerd passen bij de Victoriaanse stijl van het huis. Een houten anderhalve meter brede trap, de karakteristieke stootranden aan de muur, maar vooral het pleisterwerk aan de plafonds zijn van een onbeschrijflijke schoonheid. Over de bijzondere kleurstellingen op de muren moet ook serieus nagedacht zijn. De achtergebleven gereedschappen in de garage verraden een technisch beroep. Het beeld van een rijzige, serieuze vijftiger zet zich vast in mijn hoofd.

Elke dag wordt dat beeld opnieuw bijgesteld. De vondst van handboeien, bekleed met roze pluche, in een prachtig antiek ladekastje geven de man krullen. Het pikante filmpje in de dvd-speler maakt hem blond, nee, rossig. En jonger. Hij verandert in een veertiger. Lang en slank. Na nog een gesprek met de buren horen we weer nieuwe verhalen. Hij was een echt ‘party-animal’, gaf regelmatig luidruchtige tuinfeesten. De garage verderop in de straat was van hem en hij had een voorliefde voor klompen, waarmee hij keihard van de trap af klepperde. De laatste treden sprong hij. Bom, bom, bom, bom….Knal. Minstens tien keer op een dag.
Eind dertig is mijn conclusie en weliswaar dood, maar geen spook.

Toch kijk ik elke ochtend uit naar mijn privé-voorstelling. Gracieus beweegt de schaduwdanser boven mijn hoofd. Elke dag een ander ritme. Tot de laatste dag. Tevergeefs speur ik het hele plafond af. Niks. “Ik heb gisteren al het spinrag van de slaapkamer weggehaald”, vertelt mijn reisgenoot later. Opgelucht onderdruk ik een gevoel van teleurstelling. Mijn schaduw van het verleden blijkt een ordinair stofnest te zijn geweest.

Damage control

Dit is de voice mail van..Hans Hillen.. spreek een bericht in na de volgende leu..eh..piep.. PIEP

Hans, Mark hier. Nog even over die brief. Natuurlijk we hadden afgesproken dat we er omheen zouden draaien, maar jij maakt het nu wel erg bont.
Het enige wat er verdomme aan klopt is dat het om een helicopter ging en dat er zand op dat strand lag. Hoe je het doet kan me niet schelen, maar je zorgt ervoor dat ik me eruit kan redden in de Kamer.

Uri, Mark hier. Hoe wist die Zweedse mevrouw in godsnaam dat we daar zouden landen? En waarom mocht ze mee?
Kaartje gekocht. Bij wie? kosten dekken. Nee toch! Ik bel Jan Kees..

Uri, nogmaals Mark..heb je Een Vandaag gezien ..1111 ipv 3333..Neem een behóórlijke code op die telefoon..NEE niet 1234 ! Ik weet het beter gemaakt. Lever maar in dat ding, jij hoeft geen telefoon meer. Niemand belt je trouwens..

Maxime, Mark hier, dat bedrijf van die ingenieur..Haskoning..klinkt niet prettig..Is daar nog wat aan te doen?
En die Paul..
Oh dat was geen ingenieur.?
Verkocht computers en software?
Aan het buitenland
Van defensie?
Uit Den Helder.?

Hans nogmaals Mark, over die militaire inlichtingen Dienst..
Hoezo heb jij die MIVD helemaal niet nodig
Nee niks huppekee deropaf!
Oh jij weet zelf wel wanneer iets veilig is.
Je loopt al lang genoeg mee...

Ivo, Mark hier, we gaan toch geen Rambootje spelen
Nee je gaat er niet samen met Fred op af..
Natuurlijk zijn jullie grote jongens..maar

Wacht, een wissel , Gerd Leers, wat is er nu weer Leers..
Dat je als minister iets moet waar je als burgemeester tegen was maar dat je nu als mens niet kan..
Ja, oke hou maar op wij betalen die psychiater wel..


Mark hier via de publieke Vodafone voice mail aan allen:
Ik had er ontzettend veel zin in allemaal,
Ik kan leuk met de pers overweg.
Iedereen vindt me aardig en adrem,
Ik mag meepraten bij de NAVO,
Maar jullie lopen het ontzettend voor me te verziéken, weet je dat
stelletje amateurs!

Maar die dingen gebeuren (SV)

Natuur
Soms wreed
Niet te bevatten
Maar die dingen gebeuren
Rampen

donderdag 24 maart 2011

How to Bonus

Jan Hommen, topman ING en andere leden van zijn Bestuur maken na een week aarzelen toch maar geen gebruik van hun bonus.( toegekend door Lodewijk de Waal , ex FNV).
Ze noemen zo'n beloning nu : Een fout signaal naar de samenleving'. Minister de Jager van Financieën blokkeerde een bonus voor Zalm (ABN) en de zijnen.




Eerst houd je je een beetje op de vlakte
Dan bel je oude vrindjes op kantoor:
'Zeg Lodewijk, die bonus, kan ie door?'
Je zou toch gek zijn als je 'm niet pakte

Nu moet er terugbetaald, 'n grof schandaal
Die Jager geeft een héél verkeerd signaal!

woensdag 23 maart 2011

Mee

Nederland neemt deel aan de acties tegen Libië.
Het helicopterincident is nog lang niet opgehelderd.


Europa gaat Kadaffi mores leren
En Nederland mag van de NAVO mee
Wij gaan straks patrouilleren boven zee
Maar hoeven niet meteen te bombarderen

Want we komen liever niet te dicht bij land
Er staat zó weer 'n F-16 op het strand.

dinsdag 22 maart 2011

Ik begrijp niet wat je zegt (sv)

Toen praten
spreken werd,
viel er
nog
weinig
te vertellen.

Eerste schrijfveer

Als nieuwkomer plaats ik hier voorzichtig mijn eerste elfje n.a.v. de schrijfveer van 18 maart:

“Een potsierlijk feest”

zij
vierden samen
een potsierlijk feest
geluk van twee vrouwen
getrouwd

Mijn dank voor jullie vertrouwen.

Knut

Het hele Midden-Oosten staat op springen
En kruisraketten razen door de lucht
Japanners slaan voor straling op de vlucht
Maar er gebeuren vréselijker dingen:

Heel Duitsland zit ontzettend in de put
Hun ijsbeer overleed en dat is 'Knut'.

maandag 21 maart 2011

Een monument oprichten

Zoals er een graf voor de onbekende soldaat is, zo zou er ook een monument voor de onbekende werknemer moeten zijn. De onbekende werknemer leidt een onopvallend bestaan, maar is onmisbaar in het economisch proces. Onbekende werknemers houden fabrieken, kantoren en overheidsdiensten draaiend. Zij genereren inkomens voor de huishoudens waarvan zij deel uitmaken, zodat de leden daarvan te eten hebben, onderwijs kunnen volgen en tegen ziektekosten verzekerd zijn. Bovendien zijn zij belangrijk als afnemer van de goederen en diensten die zij zelf helpen produceren: zonder hen zou het onmogelijk zijn op grote schaal bankstellen, woekerpolissen en voordelige aanbiedingen af te zetten. Mijn vader was zo'n onbekende werknemer.

Na de lagere school ging hij werken als jongste bediende bij een bedrijf dat tegelvloeren produceerde. Iedere ochtend moest hij om zes uur beginnen, maakte lange dagen, werd slecht behandeld en aan het eind van de week stond hij het geld dat hij verdiend had af aan zijn moeder die er de rest van het gezin met zeven kinderen en een werkloze kostwinner van onderhield. Daarna werkte hij bij een banketbakker waar het hele jaar alle koekkruimels werden opgespaard om ze in november tot speculaas te verwerken. Hij heeft de rest van zijn leven nooit meer speculaas gegeten en had dat aan zijn vrouw en kinderen het liefst verboden, maar die luisterden niet. Aan het begin van de oorlog trad hij in dienst als telegrambesteller bij de PTT, waar hij tot aan zijn VUT begin jaren tachtig zou blijven werken, alleen onderbroken door gedwongen tewerkstelling in Duitsland tijdens die oorlogsjaren.

Na de oorlog trouwde hij mijn moeder, stichtte een gezin, haalde het diploma avondmulo en werkte zichzelf op tot loketbeambte. Hij deed nog verwoede pogingen speciale vakexamens voor het PTT-bedrijf met goed gevolg af te leggen, maar slaagde daar slechts ten dele in. Toen ik op de middelbare school zat, legde hij mij uit op welke hoge posities bij de PTT ik later met mijn diploma terecht zou kunnen komen. Na veertig dienstjaren maakte hij gebruik van de mogelijkheid om met VUT te gaan. Ik heb hem nooit anders dan met tegenzin naar zijn werk zien gaan. Iedere ochtend kwam hij zó laat uit bed, dat normaal ontbijten en vertrekken al niet meer tot de mogelijkheden behoorde. De boterhammen die voor hem klaar stonden spoelde hij met slokken thee naar binnen. Als zijn dienst om 8.15 uur begon, sprong hij om 8.12 op zijn rijwiel en begon aan de hopeloze opdracht om half Gouda in drie minuten per fiets te doorkruisen. Tussen de middag kwam hij thuis warm eten en zag dan nog kans vóór hij weer vertrok een minuut of tien slapend op de bank door te brengen. De avonden besteedde hij aan bezigheden voor de kerk, het lezen van kranten en het voeren van een buitengewoon uitgebreide financiële gezinsadministratie.

In het jaar voor hij met VUT ging, had hij al ernstige gezondheidsklachten, die nooit meer helemaal verdwenen en die uiteindelijk zich ontwikkelden tot een vorm van beginnende dementie. Ongeveer tien jaar nadat hij met werken was gestopt openbaarde zich bij hem een ongeneeslijke vorm van leukemie. Toen hij de diagnose vernam reageerde hij met de woorden: ''Heb ik daar altijd zo hard voor gewerkt?'' Opeens besefte hij hoe hij door het leven in de maling was genomen en probeerde zowaar nog te redden wat er te redden viel. Hij begon zich te onttrekken aan alle dorre verplichtingen die hij zichzelf altijd had opgelegd en nam geanimeerd deel aan het gesprek als één van zijn kinderen op bezoek kwam, in plaats van zich, zoals voorheen, te verdiepen in zijn krant. Eten en drinken liet hij zich in ruime mate goed smaken, zelfs zo goed dat enkele nachten voor zijn 74e verjaardag een beroerte en hersenbloeding een einde aan zijn leven maakten. Zonder zijn met grote tegenzin verrichte inspanningen had ik niet gevoed en gekleed kunnen worden, niet naar de middelbare school kunnen gaan en niet mijzelf kunnen ontwikkelen tot iemand die afstand neemt van zijn eigen milieu. Zonder onbekende werknemers is menselijke vooruitgang onmogelijk en is de samenleving gedoemd te mislukken. Op zijn sterfbed heb ik mijn vader bedankt voor alles, ook al was er van zijn kant geen sprake meer van wat wij bewustzijn noemen. Alle onbekende werknemers verdienen een monument, omdat zij, vaak onder moeilijke omstandigheden en met grote tegenzin, gedaan hebben wat zij als hun onontkoombare plicht zagen, ook al zouden zij waarschijnlijk net als de onbekende soldaat, het liefst gewoon gedeserteerd zijn.

Koel

Ondanks de nucleaire ramp in Japan blijft Minister van Economische Zaken Maxime Verhagen van mening dat de problemen daar geen beletsel zijn voor de voorgenomen bouw van nieuwe kernreactoren.
Vandaag stijgt er weer een rookwolk op uit reactor 3 in Fukushima.

----


We weten door die mooie animatie
Nu alles van de koeling en het vat
En hoe de splijtstofstaven in zo'n bad
Tot meltdown leiden van de installatie

Gelukkig blijft Maxime er op vertrouwen
Dat wíj die dingen véilig kunnen bouwen.

zondag 20 maart 2011

Runner

'Lekker en gezond', knik ík naar de haringvrouw die in een hoekje van de kraam uit een tupperware bakje sla zit te peuzelen.
Ze houdt het dicht bij haar gezicht, een hand eromheen geklemd, zoals een kind dat haar bakje chips beschermt tegen concurrerende leeftijdgenoten.
'Hmmm', klinkt het bevestigend.
'Wil je niet tegen haar praten', de haringman doet een stap dichterbij en kijkt me aan met het soort indringende ironie dat om een tegenzet vraagt.
'Hoezo, kan ze geen twee dingen tegelijk?'
'Dat wel, maar zo duurt het nog langer en dan kan ik helemaal alles alleen doen.'
We hebben de eerste verkennende beschietingen weer achter de rug.
'Ja zie je wel' zeg ik verontschuldigend,' ik wás al bang dat het van haar tijd af zou gaan.'
'Tijd? Zou ze willen, die was al bijna om.' De haringman bekijkt met een strenge blik zijn enorme onderwaterhorloge.
'Je bent een slavendrijver', voeg ik hem toe.
'Ik laat me niet opjutten hoor', ze praat een beetje met volle mond en er spettert een stukje tomaat op haar witte visjasje.
'Straks staat hij weer buiten te roken en dan ben ik aan de beurt.'
'Rookt ie dan nog stééds?', vraag ik haar.
Ze antwoordt niet, maar knikt langzaam, met een gezicht dat doordrongen is van diepe afkeer.
'Jawel, maar ik ga stoppen', de haringman buigt zich een stukje over de toonbank en is plotseling een en al alertheid.
'Ik ga hardlopen', hij kijkt me aan met een gezicht dat vraagt of ik daarvan terug heb.
'Jôh..'
'Jazeker meneer, ik heb al hardloopschoenen gekocht bij de Runners.
'175 Euri', zegt de haringvrouw, op een toon alsof ze een emmer leeggooit.
'Ik heb natuurlijk totaal geen conditie..'
'EN een setje', onderbreekt ze hem, 'óók 100 Euri.'
'Maar ik ga het voorzichtig opbouwen, met een schema', negeert hij haar.
'Ja, Ja..', ze schudt haar hoofd en plooit haar lippen in een misprijzend glimlachje.
Ik besef dat we getuige zijn van de publieke voortzetting van een onbesliste echtelijke strijd en doe er het zwijgen toe.
Já, já, rustig aan, dat zég ik toch', ik zie aan hem dat het harder klinkt dan hij zich kan veroorloven.
'En als je niet verder kan?'
'Dan kom jij me maar van het asfalt plukken!'
En tegen mij:
‘Drie zei je toch,meenemen?'

vrijdag 18 maart 2011

Down

In De Wereld Draait Door zendt de VARA wekelijks een aflevering uit van 'Downistie', waarin mensen met een verstandelijke beperking een soap spelen.

----


Ik zag net Downystie op de tv
Waarin de Down Syndromers soapje spelen
Da's ter bestrijding van de vooroordelen
Zo delen de programmamakers mee

Dat wij ze nu ook overspel zien plegen
Is voor hun integratie vást een zegen.

donderdag 17 maart 2011

Permanente educatie

Denkend aan school vervoegde hij
de onverwerkt verleden tijd
van het werkwoord pijn.


Schrijfveer ''onverwerkt verleden.''

Onverwerkt verleden

Ik liep op straat, toen
mij een rouwstoet passeerde
en ik dacht daar gaat de rest
van een onverwerkt verleden.

Léger

AMSTERDAM - Nederland krijgt waarschijnlijk een leger zonder tanks. Minister van Defensie Hans Hillen (CDA) is van plan alle tanks weg te bezuinigen. Het ministerie zou ook de Cougar-helikopters, die voor transport worden gebruikt, weg willen bezuinigen. Hillen is volgens enquetes het meest impopulaire lid van het kabinet.


-----


Een leger zonder tanks in Nederland
Ook helicopters worden afgeschreven
We hebben er al eentje weggeven
Die staat nu ergens op een heel ver strand

Maar wat de meeste mensen zouden willen
Dat is een kabinet zonder Hans Hillen.

woensdag 16 maart 2011

Slaap

AMSTERDAM - Ruim een kwart van de Nederlanders heeft last van overmatige slaperigheid. Dat houdt in dat ze zomaar kunnen wegdoezelen of in slaap vallen tijdens bijvoorbeeld een vergadering, het televisiekijken of autorijden.

----


Wij Nederlanders slapen veel te kort
Uw werk moet daar behoorlijk onder lijden
Soms dut u in tijdens het autorijden
Zodat u nog maar één keer wakker wordt

Gelukkig maar dat bij het versjes schrijven
Mijn ogen zonder moeite open bl.........

dinsdag 15 maart 2011

Humor

AMSTERDAM – Als mensen van nature opgewekt en humoristisch zijn, heeft dat een negatieve invloed op hun levensverwachting. Tot die conclusie komen Amerikaanse wetenschappers in een uitgebreide studie. Ook de aanwezigheid van een geliefde en het gezelschap van huisdieren blijkt niet of nauwelijks bij te dragen aan het bereiken van een hoge leeftijd.

----

Ik heb au fond een zonnige natuur
'N vrouw, 'n huis, we barsten van de spullen
Het is met mij vaak lachen, gieren, brullen
Maar dat beperkt helaas mijn levensduur

Dus pak ik nu maar razendsnel mijn biezen
En ga ik in mijn eentje zitten kniezen.

Actuele Aforismen

In het offensief tegen de natuur dat kernenergie heet sloeg de natuur onverwacht hard terug.

Na de tsunami van islamisering en de meltdown van het financiële stelsel zou je bijna vergeten hoe die dingen in het echt gaan.

Minister Verhagen deed zijn best de publieke opinie gerust te stellen door te verzekeren dat de komst van een nieuwe kerncentrale in Nederland gewoon doorgaat.

Het VVD-kamerlid Leegte deed zijn naam eer aan door op te merken dat er in de Japanse kerncentrales ”eigenlijk niets gebeurd is.”

Het gebruik van kernenergie voor vreedzame doeleinden eindigde onbedoeld als een oorlog tegen de eigen bevolking.

Er zijn vast wel politici te vinden die kunnen uitleggen dat de bommen op Hiroshima en Nagasaki ook onder het gebruik van kernenergie voor vreedzame doeleinden vielen.

Vooruitlopend op de hervatting van het proces Wilders presenteerde de vriendin van Moszkowicz bij de publieke omroep beelden van een echte tsunami.

Het kabinet komt de werklozen tegemoet door duizenden banen bij het UWV te schrappen.

De minister van Infrastructuur en Milieu heeft zelf ook geen toilet aan boord van haar dienstauto.

Het kostte veel geld om Griekenland overeind te houden, maar na de landing van de drie Nederlandse militairen daar bleek het toch de moeite waard te zijn geweest.

De katholiek Verhagen legde op onnavolgbare wijze uit hoe Nederland Libië om vergeving had gevraagd zonder schuld te belijden.

Het is niet te hopen dat Kadhaffi uiteindelijk in die ene Nederlandse helikopter het land ontvlucht.

Rutte hoopte vurig dat Berlusconi vóór de Europese top zou aftreden, zodat hij niet weer opnieuw zou hoeven uitleggen waarom hij geen vriendin heeft.

Met een lager begrotingstekort dan verwacht presenteerden de VS opnieuw tegenvallende groeicijfers.

VVD-kamerleden die roepen dat Nederland meer als een bedrijf bestuurd moet worden weten het verschil niet tussen overhead en overheid.

maandag 14 maart 2011

Deze foto bestaat niet.

Vandaag is het negen jaar geleden dat onze tweede zoon gecremeerd werd. Geboren 5 maart, gestorven 8 maart, gecremeerd 14 maart.

Er zijn heel veel foto's van hem die niet bestaan. Bij voorbeeld die waarop hij zijn negende verjaardag viert, lachend en gezond. Wat we wel hebben zijn foto's waarop te zien is hoe gehandicapt hij was en hoe hij aan allerlei slangen en draden gekoppeld in een couveuse ligt. Ook de foto waarop de rouwstoet met zijn lichaampje rond het speelpleintje bij ons voor de deur rijdt, waar hij met de andere kinderen uit de straat zijn jeugd had moeten doorbrengen, bestaat niet, want dat rondje hebben we tot mijn spijt niet gereden. Evenmin is er de foto waarop te zien is hoe de rouwstoet zich als een soort illegale optocht hobbelend over een zandpad door de bossen bij Bilthoven naar het crematorium moest begeven, omdat de miljonairs die de aanpalende villawijk bewoonden bij de rechter geklaagd hadden over het vele verdriet dat aan hun deur voorbijging. Ook de foto waarop wij zelf de as uitstrooien ontbreekt, omdat wij dit, ook tot mijn spijt, door anderen, op de Noordzee hebben laten verrichten.

Gelukkig ontbreekt niet de foto waarop hij, nog steeds gekoppeld aan slangen en draden, bij zijn grote broer van bijna vier jaar oud op schoot ligt, die hem zelf wilde vasthouden en aaien op wat achteraf de avond voor zijn nachtelijk overlijden zou blijken te zijn. Wat ook niet ontbreekt, is de foto waarop die grote broer na de crematie moederziel alleen op een heel groot grasveld staat te wachten tot alle volwassenen klaar zijn met elkaar te troosten en afscheid te nemen.

De laatste foto die niet bestaat is die waarop zichtbaar is hoe grote broer gedurende de hele uitvaartplechtigheid stampvoetend door de aula heen en weer banjerde, iedereen afwerend die hem wilde troosten of helpen.

Ieder jaar bekijk ik in deze periode alle wel bestaande foto's van die tien dagen en verbaas me erover dat de herinneringen vervagen, terwijl het verdriet zo scherp blijft.

zondag 13 maart 2011

Beeld

Meteen een gouden film voor Gooische Vrouwen
De drie van Sirte zijn weer in het land
Hans Hillen wist van hoed noch van de rand
Genoeg dus om een versje van te brouwen

Als ik eerst maar eens los kon komen van
Die vreselijke beelden uit Japan.

zaterdag 12 maart 2011

Morgenster

Ze is hier geboren, zegt ze.
Kijk daar stond een boerderijtje, waar nu die flat..
En boven de winkel, heeft ze ook gewoond.
En in de nieuwbouw van vlak na de oorlog, die nu afgebroken is.
Daar mocht ze in van Juliaantje want die had ze een brief geschreven.
Onder een oude winterjas draagt ze blote benen en witte gympen.
Ze kijkt me aan met heldere lichtblauwe ogen, terwijl de wind door haar grijze pieken waait.
Ze heeft een paraplu die ze stevig vasthoudt, aan haar arm bungelt een frommelig tasje van de C1000.
Af en toe zweven haar gedachten weg, maar dan zeilt ze ze met een knikje ons gesprek weer in.
Veel gebeurd zegt ze, veel gebeurd.
Ze heeft zwarte randen onder afgekloven nagels.
Ik heb haar net een handvol peuken in een afvalbak zien gooien.
Ze laat zien hoe ze met haar paraplu een snoeppapiertje vastpint. Dan buigt ze met een meisjeshupje door haar knieën en pakt het triomfantelijk op.
Eerst had ze een stok vanwege die heup, maar dit kan ook.
En als het moet kan ze nog spagaat, zegt ze, terwijl ze haar benen een stukje spreidt.
Er komen haastige mensen langs die ons een zijdelingse argwanende blik gunnen.
Nu moet ze door, zegt ze.
Even later op weg naar huis zie ik haar gebukt langs de stoep scharrelen.
Ze praat een beetje in zichzelf. Mooie, lichte woorden, hoop ik.

vrijdag 11 maart 2011

Hagenezen

De PVV Den Haag, bij monde van Richard de Mos, is het goed zat dat de leefbaarheid in de wijk Morgenstond in Den Haag 'ernstig onder druk is komen te staan'. Oorzaak: de 'ongewenste bruine tapijtvloeren' aan meeuwenpoep die over de buurt uitgestrooid worden. De meeuwen komen er weer graag omdat 'hardleerse, veelal allochtone broodgooiers' de meeuwen van voedsel voorzien. De Mos:
'Steeds weer moeten autochtone Hagenezen lijden onder de regels die de islam oplegt. Zij zitten met de ongewenste overlast van meeuwen en ander ongedierte.'

----

De meeuwen in het Haagse Morgenstond
Die worden vaak gevoerd door allochtonen
Als zij daarna de buurt gepast belonen
Dan heeft de PVV haar mening rond

Het raadslid R.de Mos, dat studiewonder
Schijt zelf de boel verbaal dus even onder.

donderdag 10 maart 2011

Wetenschap

AMSTERDAM - De penis is ooit uitgerust geweest met een soort kleine weerhaakjes. Dat hebben Amerikaanse onderzoekers ontdekt tijdens een genetisch onderzoek, Over de evolutionaire functie van de haakjes wordt druk gespeculeerd.

----


Als oertijdman was u geoutilleerd
Met kleine harde stekels op uw penis
En in uw grot was het dus dikwijls menis
Want was zij ergens niet van gecharmeerd

Dan had zij op haar meest intieme randjes
Een hele rij met kleine scherpe tandjes.

Plus? (pantoum)

Morgen ben ik veertig plus
dat maakt me niet zo blij
zo ga ik richting vijftig, dus
een hele schrik voor mij

Dat maakt me niet zo blij
lijnenspel onder mijn ogen
een hele schrik voor mij
het zou niet moeten mogen

Lijnenspel onder mijn ogen
eigenlijk scheelt het geen zier
het zou niet moeten mogen
leef in het nu en hier

Eigenlijk scheelt het geen zier
zo ga ik richting vijftig dus
leef nu en in het hier
morgen ben ik veertig plus

Spreeuw

De lucht boven de wijk Hoograven in Utrecht is het toneel van een bijzonder fenomeen. Circa 60.000 tot 70.000 spreeuwen vliegen rond in een grote wolk die regelmatig van snelheid en vorm verandert boven de buurt.

----

Ver boven Utrecht vliegt een massa spreeuwen
Een wonderschone vlinderende vlucht
Strijkt neer en schiet dan plots weer in de lucht
In elke boom een koor van schelle schreeuwen

Maar mus en merel vinden dit te zot
De vogels pleiten voor een vliegverbod.

woensdag 9 maart 2011

Peukje

De caissière vraagt of ik het blokje met ‘deze kassa gaat sluiten’ achter mijn boodschappen wil leggen. Ze wrijft vermoeid in haar ogen.
'Pauze?' , vraag ik.
'Lekker even', verzucht ze.
'En een peukje zeker', zeg ik opgewekt.
Ik zie het personeel van deze winkel op mooie dagen wel vaker bij de magazijningang achter de winkel staan roken. Meestal nemen ze haastige trekken, inhaleren diep en kijken onrustig om zich heen. Uit de winkelrol gestapt heeft hun dienstbaarheid plaatsgemaakt voor een licht soort vijandigheid die ervoor zorgt dat ik bij het passeren mijn ogen afwend. Het is als bij de nazit in de schouwburg waar je de zojuist nog uitbundig bejubelde cabaretier mismoedig over de bar van de foyer ziet hangen.
'Nee, ik ben gestopt', zegt ze. 'Ik was al eerder gestopt maar ik was weer begonnen toen ik er ineens alleen voor stond.'
Ik voel op hetzelfde moment hoe de sfeer zich verdicht.
Van een kort praatje in de nonchalante klant/kassa verhouding zijn we met een paar woorden in de grotten van het persoonlijk gesprek afgedaald.
Ik heb mijn boodschappen al in mijn tas gepropt, maar met een luchtige groet de winkel verlaten is niet meer aan de orde.
'Geen huis meer', vervolgt ze, ‘én geen geld en dan..'
'Maar wel een pakje shag', probeer ik onhandig.
Ze kijkt even op en glimlacht flauw.
'Maar weer gestopt, dus?'
'Ja, omdat mijn nieuwe vriend ook niet rookt, maar het viel me niet mee.'
Ze pakt met een routineus gebaar de ijzeren geldla uit de kassa, toetst wat combinaties in en zegt:
'Nu heb ik al sinds mei vorig jaar gewerkt, zonder vakantie.
'Dus binnenkort lekker een weekje eruit?'
Met elke opbeurende opmerking probeer ik mijn vertrek uit de winkel te verdienen.
Ze schuift haar stoel naar achteren.
'Als dat zou kunnen, sombert ze, maar we hebben nog veel te veel af te lossen.'
'Nou ja, maar het wordt wél lente', wijs ik naar buiten waar de zon in de ramen schettert.
'Dat is in ieder geval wát, toch?'
Dit moet genoeg zijn denk ik en draai mijn winkelwagentje in de richting van de uitgang.
Ze kijkt me aan met nauwelijks verholen minachting voor mijn oppervlakkig optimisme.
'Tja', zegt ze.. nog een fijne dag.' Het klinkt naar kille motregen op een grauwe namiddag.
Dan loopt ze tegen de stroom klanten in naar een deur ergens achter bij de vleeswaren.
Waarom moet ik toch altijd de leukste klant uithangen, waarom houd ik niet gewoon mijn mond in winkels.

dinsdag 8 maart 2011

Draadjesvlees

Op houten klompen die ooit geel waren maar door het grind versleten tot een vaalgrijze kleur, ren ik door de tuin naar binnen. Het is november, herfstig en kil. Voordat ik de bijkeuken in kan klauteren, moet ik eerst een grote opstap nemen. Eenmaal binnen schop ik mijn houten plaaggeesten uit. Dat gaat niet gemakkelijk met die geitenwollen sokken. Mijn kindervoeten zwellen erin op tot maat reus zodat mijn klompen te klein zijn.

Heel voorzichtig stap ik verder de bijkeuken in. Naast de deur staat de gevreesde blauwe tank gevuld met water waarin mijn kwelgeesten rondzwemmen. Vaders palingen. De gladjakkers willen nog wel eens onaangekondigd uit die tank springen om te glibberen op de vloer. Vader vangt ze in zelfgefabriceerde fuiken en eens per maand eten we die kronkelige krengen. Gerookt, in het olievat dat achter in de tuin verstopt staat.

De enige persoon in huis behalve vader die onze huiselijke palingen waardeert, is oma. Ze is niet te beroerd om zo af en toe een verdwaalde glibberaar op te pakken. Dat gaat vooral op geleide van luid gegil van mij en van mijn moeder. Oma is ook de buurvrouw; gezamenlijk bewonen we een plakhuis, een twee-onder-een-kap. Via de bijkeuken kan ik binnendoor wegglippen van mijn ouders naar oma. Reuzemakkelijk wanneer mijn ouders spruitjes willen eten en ik niet. Gelukkig mag ik altijd een toetje doen bij oma.

In de bijkeuken hangt de geur van peut. Gelukkig, de oliekachel brandt. Daarboven ga ik zo eens mijn sokken ophangen, dan zijn ze straks lekker warm. Ik ruik trouwens meer, dan alleen petroleum. Wanneer ik oma’s keuken binnenkijk, maakt mijn hart een sprongetje. Oma’s petroleumstelletje brandt zachtjes. Er bovenop staat de God van alle pannen: oma’s juspan. Ik weet niet wat mijn moeder heeft gekookt vanavond maar ik eet draadjesvlees.

Ik open de deur van oma’s keuken en tegelijkertijd passeer ik een tijdgrens. Oma’s keukenkasten hebben houten handvatten waaraan een klos is bevestigt. Wanneer je daar aan draait, gaat het deurtje open of juist dicht. Soms knerpt en piept het een beetje. Bij de deur naar de trap hangt een zwart schijfje. Wanneer je eraan draait hoor je “knip” of “knap” en gaat het licht aan, of uit. Ik ruik vers gesneden snijbonen. Oma heeft een apparaatje voor die groene stelten. Zo’n molentje, waar je met een slingertje aan kunt draaien. Handig hoor want aan de onderkant van het molentje vallen die snijbonen er dan in keurige reepjes uit.

Zachtjes klop ik op de kamerdeur en na wat gemorrel met de deurklink stap ik binnen. Oma zit in de voorkamer, in een groen fluwelen kuipstoeltje, bij het raam. Ze heeft haar jasschort nog aan. Met de bloemetjes, die ik zo mooi vind. Binnen geeft de haard zachte vlammetjes. Naast oma staat de theepot, die al van de muts is ontdaan. Voorzichtig stap ik over de rails van de glas-in-lood deuren, die de achterkamer van de voorkamer scheiden. Oma schenkt een kopje thee voor me in, met suiker en natuurlijk een wolkje melk. Thuis vind ik dat niet lekker. Ik zink weg in de oorfeautuil waarin ik in mijn eentje nog verstoppertje kan spelen. “Detteke”, zegt oma. “Heb je al aan de pan geroken?”

Ergens vanuit een andere kant van het huis klinkt een irritant hard zoemend geluid. Het zwelt aan tot een luidruchtig digitaal gepiep. Halfwakker schiet ik overeind van de bank en veeg geschrokken wat water uit mijn mondhoeken. Dat is waar ook, vanavond eten we draadjesvlees. Ik loop naar de keuken, gebouwd op de plaats waar ooit oma’s keuken stond. De kookwekker mag uit. Nieuwsgierig inspecteer ik de vlam van mijn petroleumstelletje.
Zachtjes rammelt de deksel van mijn juspan haar eigen deuntje.

Vrouwendag

U hoeft geen schrik te hebben beste heren
Voor Internationale Vrouwendag
De dames zijn vandaag de baas, dat mag
We moeten ze daarin juist stimuleren

Wij hebben wel beschouwd toch niets te klagen
Want verder telt het jaar slechts Mánnendagen.

maandag 7 maart 2011

Louis

AMSTERDAM - De wegen van Louis van Gaal en Bayern München scheiden aan het eind van dit seizoen. De Duitse kampioen kan in dit scenario ruimschoots de tijd nemen om een trainer te zoeken voor de start van het nieuwe seizoen.
----



Louis van Gaal blijft dus voorlopig aan
Totdat ze een vervanger voor hem vinden
Zo heb je louter dikke Duitse vrinden
Zo zien ze je bij Bayern niet meer staan

'Ein vreemder kwiebus gab es ja noch nie'
Maar 't blijft zufällig wel únse Louis!

zondag 6 maart 2011

Alaaf!

Het is weer Carnaval.

----

Ik sta hier met twee paarden in de gang
Er wordt iets op de keukendeur geschreven
En Willempie heeft pizza's afgegeven
Die nacht in Brabant duurt me veel te lang

Nu roept er een om kamerbreed tapijt
Ik kan het niet, ik ben mijn feestneus kwijt.

zaterdag 5 maart 2011

Elfje

Vulpen
mijn instrument
om verhalen te vertellen
maar waardeloos zonder
inktpatroon

Diner

DEN HAAG - Koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prinses Máxima gaan volgende week toch nog naar Oman. Vanavond hebben zij een privédiner met sultan Qaboos bin Said al-Said.
----

De Majesteit gaat eten in Oman
Ze kunnen daar ontzettend lekker koken
Terwijl de barricades buiten roken
Schuift de familie likkebaardend aan

Meer burgerrechten, alles goed en wel
Maar eerst een toast op Koninklijke Shell!

vrijdag 4 maart 2011

Henk

Verkiezingen voorbij.Zijn we nu dan ook eindelijk van Henk Bleker af?
Ja toch?
Henk de eenvoudig gebleven christelijke knuffelbeer. Gemelijk bolster, waar je de blanke pit oogverblindend doorheen ziet schijnen.
Slalomt ook zonder wintersport soepel door de carrière poortjes.
Lieveling van boeren, burgers, en buitenlui. Flinke praatjes in verre zaaltjes, snelle excuses de volgende ochtend.
Met Congrestranen verdiend staatssecretariaat. Goedkeurend besnuffelde loner.
Bij Annemarie onder het melkvee, ponyfluisteraar, subsidiair ten eigen bate, van de prins geen kwaad.
Familieman in hart en nieren, en publique uiteraard. Een van de toffe jongens, dus onvermijdelijke gast bij Mathijs. Gezellig aanschuiven, boordje open, out of bed look, bedachtzame antwoorden op onbenullige vragen, beetje dollen met Mulder. Geen woord teveel als het er echt om gaat. Plooibaar en breed te genieten. Verandert in gewapend beton als het vuur aan de schenen likt.
Ondertussen geruisloos op weg naar het leiderschap. Op katholieke leest geschoeid dus mes in mouw voor in rug Verhagen.
Allemansvriend in nevelen gehuld. We zijn nog lang niet af van Henk.

donderdag 3 maart 2011

Actie

DEN HAAG - Drie Nederlandse militairen zijn na een mislukte evacuatie in handen gevallen van het Libische regime van Muammar Kaddafi.


Als Engelsen in onbekend gebied
Hun landgenoten gaan evacueren
Dan zie je ze doeltreffend infiltreren
Je hoort het pas wanneer het is geschied

Maar onze heli is nog niet gezakt
Of iedereen wordt kansloos opgepakt.

Pas

AMSTERDAM - Apple heeft dinsdagavond de maandenlange geruchten over de komst van de iPad 2 bevestigd. Het apparaat is nu officieel aangekondigd.

----

Er komt een nieuwe iPad op ons pad
Dat wordt weer een sensationeel gebeuren
Hij is zo dun dat je hem door kunt scheuren
En iedereen wou dat ie hem al had

Hij klopt, hij veegt, hij zuigt en doet de was
En Apple loopt weer binnen, maar ik Pas.

dinsdag 1 maart 2011

Wintersport

Vicepremier Maxime Verhagen is tijdens de slotfase van de verkiezingscampagne met wintersport gegaan. Dat leidt tot kritiek bij CDA’ers. Zij nemen het Verhagen kwalijk dat hij tot aan de Provinciale Statenverkiezingen, waarbij de stabiliteit van het kabinet op het spel staat, in het buitenland is.

----


Verhagen is hem deze week gesmeerd
Nam winterbanden en de kuierlatten
Had absoluut geen trek in die debatten
Terwijl het CDA in nood verkeert

Een kaartje uit Kötzkirchendorf: 'Aan allen,
Ik ga nu aan de après-ski, de bállen!'

Complimentje

Het is vandaag 1 maart :Complimentendag.


Vandaag geef ik mezelf een compliment
Want ik heb over mij totaal geen klachten
Van u kan ik helaas geen pluim verwachten
En dat gaat ieder jaar zo, maar het went

Ik denk dat het ontzettend fijn moet wezen
Mijn versjes elke dag te mogen lezen.