zaterdag 30 april 2011

Nooit (sv)

Nimmer
Klinkt kleiner
Telt meer letters
En betekent toch hetzelfde
Nooit

donderdag 28 april 2011

Verzet maakt het groter

Terwijl er een achtergebleven gebied in mijn hersenen roept dat ik die verbouwing niet wil, groeit het verzet en groeit de berg onopgeloste problemen ergens anders in mijn hoofd. De potten met kamerplanten en mijn voorraad kaarsenhouders groeien op mijn nek, net als de schilderijen die van de muur af moeten en een veilige plaats moeten krijgen. Om over het servies en de pannen nog maar niet te spreken.

In de schuur ontdek ik een verzameling verhuisdozen. Zuchtend besluit ik dat ik er niet aan ontkom. Klein beginnen dan maar. Voorzichtig haal ik alle schilderijen en fotolijstjes van de wanden, om ze voorzichtig op of langs de tafel te plaatsen. Dat gaat gemakkelijk, aangezien sommige lijsten in de buurt van de keuken nooit van de wand zijn geweest en aardig plakken. Ik vervloek de open keuken.

Even later vis ik de twee koetslantaarns van oma’s buffetkast, die een liefdevolle eerste plek in de kartonnen doos krijgen. Oma’s zilveren theelepels passen precies in de lantaarns, zie ik verheugd. Wie weet, krijg ik eindelijk gevoel voor inpakken. Dat gebeurt ook, want als ik mijn verzameling vreemdgevormde kaarsenhouders om en om op zijn kop in de doos plaats merk ik, dat ook hierin ruimte te besparen is. Heel stiekem word ik er vrolijk van.

Het inpakken is direct ook een mooi excuus om de snuisterijen, die zich in de loop der jaren bovenop de kast hebben verzameld, eens kritisch te bekijken. Een beoordelingsrondje. Die houten eierdopjes, beschilderd met een intussen ondefinieerbaar geworden kleur plakaatverf, wil ik daar mijn gekookte eieren nog wel in opdienen? Nee dus. De bontgekleurde espressokopjes uit Italie verhuizen ook naar de kliko . Ik heb niet eens een espressoapparaat. Sterker nog: ik lust niet eens espresso. Hopsakee, rinkelend verdwijnen de kopjes en de dopjes naar de onderste helft van de kliko.

Een pastapot. Heb ik dat zelf bedacht? Wat vreemd. Ik laat mijn voorraad ongebruikte pastasoorten namelijk gewoon in de zakken zitten, met een afsluitclipje van de zweedse Meubelgigant. Want soms verkopen ze daar ook heel handige zaken. Een tapastoren met opdienschaaltjes verdwijnt ook rammelend in de kliko. Weg ermee, ik maak nooit tapas, ik zou niet weten hoe het moet en bovendien heb ik er de zin en de tijd niet voor.
De stapel in de kliko groeit, net als mijn grijns.

De komende tijd wil ik af en toe wel een kaarsje kunnen branden. Voor als ik het niet meer zie zitten. Wacht eens even, de laatste kerst kwam lief thuis met een mooie houten doos, met een deksel waar je een foto tussen kunt klemmen. Voor drie flessen wijn, maar iets anders past er natuurlijk ook in. Na wat gezoek (inclusief het gebruik van enkele krachttermen) heb ik gevonden wat ik zocht. Voorzichtig stapel ik de wierookstokjes, samen met het ying-yang houdertje en wat waxinelichtjes en natuurlijk de lucifers, in het houten kistje. Vervolgens verhuis ik het kistje naar de buitenkast, op het overdekte terras. Ik ben klaar voor ongezellige avonden.

Twee uur later parkeer ik een doos vol spullen boven op zolder, samen met drieëntwintig grote en kleine lijsten met foto's en schilderijen, die ik voorzichtig tegen de achterwand parkeer. Het moet wel heel gek lopen, wil de zaak sneuvelen. Tevreden klauter ik naar beneden en constateer dat niet alleen de muren lichter zijn geworden.

Alles wat een begin heeft,
heeft ook een einde.
Sluit daar vrede mee en alles komt goed.
(Boeddha)

woensdag 27 april 2011

Nu heb ik geen probleem

Terwijl ik bij zit te komen van de opschudding gisteren (zie http://bit.ly/fzr2od) sla ik de schrijfveer van vandaag op. Eerst moet ik onbedaarlijk lachen, wanneer ik de titel lees. Vervolgens moet ik heel hard huilen. Een half uur later zijn de tranen gedroogd, is het geheel wat ingeklonken (hoe toepasselijk) en kan ik weer glimlachen.

Wat nou, problemen. Ik ben gezond van lijf en leden, mijn lief is ziektevrij, mijn zoon loopt vrolijk rond terwijl hij voorjaarsvakantie heeft. Onze honden lopen gezelllig kwispelend rond, terwijl ik tegen ze praat hoor ik de staartjes driftig bonken op de rand van de bank. Mijn moeder van 82 zit buiten te genieten in haar schommelstoel, uit de wind en in de zon.

Ze zijn er wel, de problemen. Maar in de context van de schrijfveer beschouwd zijn ze van later orde. Ze komen later deze week pas om de hoek kijken, wanneer we de schuur en de garage moeten leegmaken voor ons tijdelijke onderkomen. En ook daar vinden we wel weer wat op. Het wordt tijd om afscheid te nemen van spulletjes die bij elke opruimbeurt opnieuw door onze handen glijden en telkens weer worden opgeborgen onder het mom dat ze ooit wel weer van pas komen. Terwijl we die spullen -ongebruikt en wel- helemaal niet missen in het dagelijks leven.

Het hypotheekprobleem ligt klaar om te worden opgelost. Onze hypotheekmeneer heeft aangegeven, als een tijger over de geldverstrekker te waken om de tijdlijn in de gaten te houden. De notaris is reeds ingeschakeld. Mijn liefste vriendin heeft aangeboden, om voor ons te koken. De naaste buren, inmiddels hard op weg dierbare vrienden te worden, gaan ons helpen met de verbouwing zoals als wij momenteel met hun huis doen.

Het slopen van de wanden en van de vloer is van later zorg. Een probleem van ergens halverwege volgende week, of die erna. Wanneer ik het zo bekijk, ziet het leven er ineens heel anders uit.
Nee, nu heb ik geen probleem.

dinsdag 26 april 2011

Kala Kala 5

"Het meest bijzondere van glas vind ik toch wel dat ik erdoorheen kan kijken. Wonderlijk! Vooral omdat glas eigenlijk zand is, maar als ik op het strand loop kan ik niet naar de andere kant van de wereld kijken."

Voor de Trouwen die willen lezen, maar (nog) niet volgen,
hier de link naar hoofdstuk 5 van Kala Kala maar wel lezen

donderdag 21 april 2011

Zomerhitte

De hitte slaat toe. Het tempo vertraagt. Met een glas witte wijn houd ik het wel uit. Dat zei ook een oude vrouw languit liggend in een rolstoel op het terras van een ... ja wat voor huis. Ik bezocht er samen met mijn broer mijn schoonzusje, die daar is geplaatst. Alzheimer in het laatste stadium.  Kom ik neem samen met de vrouw, overigens nog helder van geest,  nog maar snel een flinke slok!


Een voor wie weten en lezen wil: hoofdstuk 4 van Kala Kala is geplaatst.

dinsdag 19 april 2011

maandag 18 april 2011

Onuitwisbaar (sv)

met Alzheimer Light
worden vele problemen
subiet uitwisbaar

Onuitwisbaar

De herinnering aan vroegere verhalen
sprookjes, sagen, mythen, profetieën
alles wat de wereld leefbaar maakt:

de deur van de feestzaal op een kier
vrolijkheid, dans en muziek daarbinnen
licht valt de nieuwsgierige tegemoet.

zondag 17 april 2011

Missen op het eerste gezicht

Soms komt iemand je tegemoet
die zó veel belooft dat je
als een gewond dier
je alleen nog maar terug kunt trekken
onder de trap van de kelder
in een leegstaand huis
dat niemand weet te vinden.

Even weg..

Pasquali is een tijdje van de leg
Hij heeft vanwege een private reden
De wereld buiten internet betreden
In mensentaal: Hij is voorlopig weg

Maar stort u niet in wanhoop van een brug
Want voordat u het weet is hij weer terug!

zaterdag 16 april 2011

Immer monter

Toen ik nog jong was, mij miskend dichter voelde en worstelde met mijn verleden, heden en toekomst, strekte ik mij vier keer per week uit op de divan bij een psychoanalyticus die ik met zoveel tegenzin bezocht, dat ik vaak te laat bij zijn praktijk arriveerde. Deze tegenzin werd niet alleen gevoed door het moeizame verloop van de gesprekken, maar ook doordat ik, de keren dat ik op tijd was, regelmatig de vertrekkende patiënt vóór mij tegenkwam, die altijd, onveranderlijk, in een staat van grote euforie het pand verliet. Hij zong, neuriede en floot, het liefst alle drie tegelijk en zag dan ook nog kans mij in het voorbijgaan vriendelijk te groeten. Kortom, deze man was niet alleen immer monter, maar ook volslagen gek. In zijn beleving bezocht hij waarschijnlijk vier keer per week een psychoanalyticus om te vertellen dat werkelijk alles fan-tas-tisch met hem ging. Binnen trof ik dan mijn therapeut in vermoeide en zorgelijke toestand aan, terwijl hij toch wist dat hij tijdens mijn aanwezigheid weer helemaal tot zichzelf zou kunnen komen, omdat ik niet de gewoonte had uit mijzelf ook maar één woord los te laten.

Jaren nadat ik de therapie voortijdig had afgebroken ging ik naar een filmhuis om ''Caravaggio'' van Derek Jarman te bekijken. Ik was die avond de enige bezoeker, dacht ik, wat mij sterkte in de overtuiging dat dit een bijzondere film moest zijn, het meesterwerk van een miskend genie, zelfs door het vaste filmhuispubliek niet op waarde geschat. Daar zat ik, eenzame kunstkenner en -liefhebber, alleen in een filmzaal die plaats bood aan zeker vijftig mensen. Het beloofde een bijzondere avond te worden. Enkele minuten nadat de film begonnen was, ging toch nog achterin de deur open en betrad een tweede bezoeker de verder nog steeds lege zaal en nam, tot mijn verbazing, één rij achter mij plaats, op de stoel schuin achter mij, snoot, niesde en hoestte krachtig in mijn oor en zorgde ervoor dat de rest van de toch al niet zeer toegankelijke film grotendeels aan mij voorbijging door de hele verdere avond de zaal te vullen met de geluiden die een ernstig zieke grieplijder voortbrengt. Toen na afloop het licht aanging en ik, lopend tussen de stoelen, opzij keek om een blik op mijn kwelgeest te werpen, ontdekte ik dat het mijn medepatiënt van zoveel jaar geleden was, die, tussen twee hoestaanvallen door, bezig was luid neuriënd de zaal te verlaten.

vrijdag 15 april 2011

Leven met aandacht (sv)


Aandachtig leven
Positief of negatief
Vergt verschilligheid

Leven met aandacht

Wilt u ook gaan leven met aandacht? Dan wens ik u van harte geluk met dit prachtige besluit en ik verzeker u dat u er geen spijt van zult krijgen. Ik leef nu zelf drie weken met aandacht en ik begrijp niet hoe ik het de voorafgaande acht en vijftig jaar zonder heb uitgehouden.

Mag ik u misschien van dienst zijn met een paar kleine tips? Zomaar, van mens tot mens, zonder bijbedoelingen? Als u wilt leven met aandacht is het zaak om verstorende invloeden zoveel mogelijk te weren. Ik heb gemerkt dat drie kleine leefregels mij daar enorm bij helpen en die wil ik graag met u delen.

1. Voor uw eigen gemoedsrust: check nooit het transactieoverzicht van uw OV-chipkaart, dan krijgt u ook al die ten onrechte afgeschreven bedragen niet onder ogen.
2. Als u per ongeluk toch een keer naar het transactieoverzicht kijkt, maak uzelf dan geen verwijten en probeer vooral niet de ten onrechte afgeschreven bedragen terug te krijgen. Dit is zinloos en leidt slechts de Aandacht af.
3. Reis zoveel mogelijk per fiets en te voet en beschouw dit als een vorm van gratis openbaar vervoer.

Lukt het u dit toe te passen, dan blijft u immer monter en kunt u morgen uw kostbare aandacht aan iets anders dan de schrijfveer besteden.

Hartelijke groet en veel voorspoed op uw pad toegewenst,

een Aandachtige.

donderdag 14 april 2011

Openingen (sv)

“Goedemorgen. Tuincentrum Ontdek je plekje. U spreekt met Lilly.”
“Dag, mevrouw. Ik bel over de opening”.
“Wij zijn alle dagen geopend van 9 tot 6.”
“Nee, in het hek.”
“Meneer, wij verkopen geen hekwerken, alleen tuinplanten en heesters.”
“Mevrouw, er zit een gat in het hek.”
“Meneer, het spijt me, maar daar kunnen we u niet mee helpen”.
“U begrijpt het niet. Ik heb geen gat. U heeft er een.”
“Er is geen enkele reden om zo grof te worden, meneer!”

'Kala Kala' is verhuisd.


1947
Op een dag in mei laadt vader alle huisraad, de kippen, konijnen, het varken en de kat op een boerenkar. Hij neemt de leidsels en klimt op de bok. ‘Vort!’ Roept hij tegen het paard.
Ik ben vijf jaar. Wij verlaten het huis waar vijf broers, mijn grote zus en ikzelf geboren zijn. ‘s Middags uit school loop ik aan de hand van mijn zus naar het huis waar we nu wonen. De lucht is strak blauw. Ik heb dorst. Pieken haar, die losgeraakt zijn uit mijn dikke vlechten, plakken in het zweet langs mijn slapen. Zeker meer dan honderd stappen heb ik al gezet op de weg met de schuin geplaveide klinkers.

Toch een tweede weblog aangemaakt met daar alles van en over Kala Kala. Ben benieuwd wat jullie er van vinden!Om te volgen kan je je gewoon als volger aanmelden.

woensdag 13 april 2011

Een mengeling van allerlei soorten verdriet

Vandaag schreef ik “Pasjas”. Beter had ik het Paljas kunnen noemen, een huilende clown of iets wat er op lijkt. Een ander woord heb ik er niet voor. Ik schrijf het allemaal zo simpel op, probeer de humor erin te houden maar het is niet altijd even gemakkelijk.

Een dag van gemengde gevoelens, die begon met het enthousiast onkruidvrij maken van de voortuin. Gezellig in de zon, met om klokslag half elf een bakje troost bij mijn moeder, tevens de buurvrouw (u weet wel, van dat plakhuis, de twee onder een kap). Halverwege de klus die ik zwaar had overschat werd ik tot tranen toe verdrietig over de meer dan trieste aanblik van de voorgevel van ons huis. De scheuren schieten als jonge boomscheuten in de stenen. En heus ik weet, eind mei komt de betonboer, maar dan nòg.

Tijdens dit soort verdrietige momenten vraag ik me in alle ernst af, of het ooit nog goed komt. “Tuurlijk wel,” zegt mijn innerlijke stoere Miep dan hardop. “Ik weet het niet,”fluistert mijn psychotische angsthaas van binnen zachtjes terug.

Na de koffie en de innerlijke woordenwisseling van beide hersenhelften kroop ik de voortuin weer in. Met droge ogen, verstand op nul. Vuist gebald: een oorlogsverklaring aan het onkruid.

Om half twaalf, net toen ik even naar binnen vluchtte –buiten heb ik geen toilet- werd ik opgeschrikt door de telefoon. De hypotheekmeneer belde met de vraag of we voor volgende week een afspraak konden maken om de offerte door te spreken, in te vullen en of we alvast de “aanvullende bescheiden” wilden verzamelen. Vroeger werkte ik in de papieren wereld, ik zou moeten weten welke papieren belangrijk zijn, maar na het telefoongesprek wist ik toch echt niet meer.

Volslagen in paniek probeerde ik alle mogelijke van belang zijnde papieren op te zoeken –tot aan de autopapieren toe- maar helaas leek de zorgvuldig opgeborgen stapel verdwenen te zijn. Verdrietig gaf ik de zoektocht op en blies de aftocht, opnieuw richting de voortuin.

Even later zag ik, dat brommerjoch, mijn overbuurjongen van nog net geen achttien, in een onbekende lesauto plaatsnam. Wat slingerend startte hij zijn eerste rijles. Een hoogtepunt, zeker voor hem èn voor zijn moeder, maar aan de andere kant tevens een dieptepunt. Nog geen twee maanden geleden is de vader van brommerjoch overleden, onze liefste en meest dierbare vriend. Vandaag voelde en proefde ik het verdriet om het verlies deze bijzondere man opnieuw. Veel te vroeg heeft hij afscheid van het leven en zijn wereld moeten nemen. Hij heeft niet meer kunnen zien, dat zijn zoon vandaag voor het eerst een auto heeft bestuurd.

Door de tranen in mijn ogen merkte ik overigens niet, dat ik in de tussentijd een prikkend onkruidje beetpakte. Het deed behoorlijk zeer. (nog, trouwens) Het tuingereedschap en de kliko heb ik daarop woest en nonchalant de achtertuin in geslingerd. Daar ligt het spul nog steeds, ongezellig naast het tuinbankje.

Heus, morgen gaat het vast beter, wordt het gezellig, kan ik weer lachen. Maar vandaag even niet.

dinsdag 12 april 2011

Een kapotte grasmaaier (sv)


Schrijfveer
Google inschakelen
Inspiratie snel gevonden
Zo’n grasmaaier zocht ik
Kapot

Een kapotte grasmaaier

Verwilderd is het tuingewas
kniehoog staat overal het gras
onder het afdakje bij de heg
roest langzaam het gereedschap weg
in huis verward een oude vrouw
de buurt weet: die is niet goed wijs

het wachten is op de man met de zeis.

maandag 11 april 2011

Kala Kala (De vogel die vliegt)


1944

Otto, mijn één jaar oudere broer, is de lieveling van moeder. Zijn geboorte vlak voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog is voor haar een hele geruststelling. Een Germaans jongetje met blonde haren en blauwe ogen, die extra oplichten door het blauwe truitje dat ze voor hem heeft gebreid. Met Otto op haar arm kan moeder onder de moffen komen. Eén lachje van Otto en de grofste Duitse soldaat verandert in een weemoedig mens die naar zijn Heimat verlangt.

Ik heb op mijn weblog: Belichtingstijd, een pagina aangemaakt waarop ik de 12 hoofdstukjes Kala Kala publiceer. Vandaag hoofdstuk 1.  

Woorden van betekenis

Na de schietpartij in Alphen aan den Rijn is een herdenkingsbijeenkomst gehouden. Daar is behoefte aan, want er kwamen duizenden mensen op af. Wat moet je zeggen? Persoonlijk luister ik liever gefascineerd naar de persconferenties van justitie en politie, die zich zoveel mogelijk op de vlakte proberen te houden, dan naar de toespraken van Eenhoorn en Rutte, in ieder geval zolang die niet verkondigen dat in een samenleving die gebaseerd is op competitie, materialisme en individualisme en waarin het gebruik van geweld openlijk wordt verheerlijkt, we bewust het risico nemen dat er soms een fatale cocktail van eenzaamheid en gekte ontstaat, net zoals we op de koop toenemen dat er in onze onmisbare kerncentrales op een dag ook een ramp kan plaatsvinden. Twee jaar na Karst T. is het net iets te gemakkelijk om de gebeurtenissen af te doen als ''de onbegrijpelijke daad van een eenling.'' Als er teveel van dat soort eenlingen komen zijn het namelijk geen eenlingen meer en moeten we misschien meer moeite doen om ze te begrijpen. Je zou hopen dat het onze politici op zijn minst aan het denken zet, ook al durven ze dat misschien niet meteen toe te geven.

Mensen eromheen proberen intussen wanhopig om het, zoals dat tegenwoordig zo verhullend en ontkrachtend heet, ''een plekje te geven''. En wat voor woorden moeten ze dan gebruiken? Ik zag een spandoek waarop stond: ''Rest in peace''. Rust in vrede, betekent dat, in gewoon Nederlands, maar om één of andere reden vonden die mensen het Engels mooier klinken. Waarom? Misschien omdat ze zo vaak naar Amerikaanse geweldsfilms hebben gekeken dat hun eigen taal en cultuur aan betekenis hebben ingeboet, of omdat ze onderkennen dat we eindelijk onze achterstand op de Amerikanen op het punt van zinloos geweld beginnen in te lopen. Ik hoorde ook autoriteiten die de gebeurtenissen hardnekkig aanduidden als het ''incident''. Sommige media spraken echter consequent over ''het bloedbad''. Dat laatste is het taalgebruik van een sensatiebeluste massa, die wraak zou willen nemen waar dat al niet meer mogelijk is. Het eerste getuigt van een wel heel erg technische benadering. Ergens in het midden bevonden zich formuleringen als ''de voor ons onbegrijpelijke gebeurtenissen''.

Ik geloof in de betekenis van woorden. Ik geloof letterlijk in het scheppende woord. Geen enkel gesproken of geschreven woord blijft ooit zonder gevolgen. Daarom stemt het mij treurig dat ik, zoekend op het internet naar de betekenis van de naam ''Tristan'' telkens weer op deze woorden stuit: ''wapengekletter'', ''tumult'', ''geschreeuw'' en ''droevig''.

zaterdag 9 april 2011

Welk zaadje geef je water?


Ik heb een klas met dertig zaadjes. Ze hebben allemaal licht, lucht, warmte, water en aandacht nodig. Dan worden het dertig prachtige plantjes. Jong, sterk, gezond en veelbelovend. Ooit zullen ze bloeien, zaad dragen en nakomelingen voortbrengen. Als alles goed gaat.

Helaas zijn er van de dertig zaadjes een aantal spontaan genetisch gemodificeerd. Ze hebben meer aandacht, water, warmte of lucht nodig dan gewone zaadjes, anders komt er niets van ze terecht. Er zijn er ook bij die de neiging tot woekeren hebben: als ze niet extra worden gecorrigeerd verdringen ze de andere plantjes. De genetische modificaties hebben ook namen: dyslexie, ADD, PDD-NOS, en dyscalculie bijvoorbeeld. Het zaadje dat geprogrammeerd is om te woekeren heet ADHD.

Het Ministerie van Landbouw stelde tot voor kort geld ter beschikking om de problematische zaadjes extra aandacht te geven. Ik kon aparte tuinmannetjes en tuinvrouwtjes inhuren om de probleemzaadjes te begeleiden zodat ze ook een gezond plantje konden worden, zonder dat ik de gewone zaadjes en plantjes ervoor hoefde te verwaarlozen. Maar nu is al dat geld op en moet ik al die zaadjes en plantjes weer zelf voldoende water en aandacht en lucht en liefde gaan geven. En ik weet nu al dat dat niet zal lukken. De dyslexie- en de PDD-NOS-plantjes gaan het niet redden. De zaadjes komen misschien nog wel uit, maar de plantjes zullen snel verschrompelen. De ADHD-ertjes die overleven het wel. Grote, wilde planten zullen het worden. Ik weet nu al wat hun nieuwe bijnaam zal worden: klassenverdriet. Jammer voor alle gewone plantjes in hun omgeving die door hen overwoekerd en verstikt zullen worden. Vooral de ADD-ertjes gaan het zwaar krijgen. Maarja, ik kan niet overal tegelijk zijn. En ik moet alle zaadjes evenveel aandacht geven. Het Ministerie van Landbouw zegt dat op die manier de natuurlijke selectie weer een kans krijgt. Maar volgens mij is het gewoon het recht van de sterkste.

Mijn onderwijsveld is een verbijsterveld geworden.

Welk zaadje geef je water? (sv)

1986
Ik geloof niet dat er water aan te pas kwam.
Of het moet vruchtwater zijn.
In elk geval zijn dit de vruchten van onze lendenen.
Hier zijn ze 10, 8, 7 en 5 jaar oud.

vrijdag 8 april 2011

Een heel stil ogenblik (SV)

Ik ben zeven jaar. Mijn moeder is ziek en ik logeer bij Tante Door. Op een dag, het is zondagmiddag nemen Nellie en Joke, dochters van Tante Door mij mee voor een bezoek aan mijn ouderlijk huis.

' De deur staat wijd open en er lopen allemaal mensen in en uit. Ik herken de grote voorkamer bijna niet terug. Moeders bed is weg. Op die plaats staat nu een tafel met daarbovenop een vierkant kistje. Daarin liggen, dicht naast elkaar, twee baby-jongetjes gekleed in watten pakjes. Alleen de gezichtjes en handjes kan ik zien. Heel klein. Zo teer! De oogjes gesloten. Wimpertjes fijn als spinrag schetsen een zachte schaduw op de wassen wangetjes. Paarlemoer met blauwe streepjes glinsteren de minuscule nageltjes op de ineen gestrengelde vingertjes. Ik houd mijn adem in, minutenlang, tot ik bijna stik. Alsof ik besef, dat dit beeldhouwwerk van God door geen ademtocht verstoord mag worden.'

Uit: Kala Kala (De vogel die vliegt).

Een heel stil ogenblik

Geluidloze dauw
adem die stokt in de keel
de eerste merel.

Een heel stil ogenblik (sv)


dodenherdenking
een heel stil ogenblik lang
worden zij bedankt

donderdag 7 april 2011

Breuk

De dochter van de Breukhovens wordt verdacht van het stelen van
miljoenen Euro's, aandelen aan toonder en een massa peperdure horloges uit de safe van vader Hans. Ze ontkent, maar kende alle codes. De rechtzaak is inmiddels begonnen.




De deur stond open en de kluis was leeg
Heel moeilijk voor Vanes en Hans Breukhoven
De onschuld van hun dochter te geloven
Hij sprak, toen hij de nare boodschap kreeg:

'T zijn 25 klokjes die ik mis
En toch weet ik preciés hoe laat het is.'

Jip houdt niet van hondenbelasting!

April! En hebben jullie allemaal je belastingaangifte de deur uit? In april 2006 heb ik eens een boekje over hondenbelasting open gedaan.

Wie ben ik

Wie ben ik
als mijn dochter
mijn zus is?
Als mijn vader
vader van mijn kind is?

Wie ben ik
als ik moeder ben
van mijn eigen zus?
Als ik moeder ben
van de dochter
van mijn vader?

Wie of liever
wat is mijn vader?
Wie ben ik?

Wat een waanzin.

Weduwe?

Voldaan na de daad
spint vrouwlief een duivels plan
uitgezogen man


Schrijfveer Onbestorven Weduwe

Onbestorven weduwe (sv)


Spin
Vrouwelijk geslacht
De Latrodectus mactans
Alles behalve onbestorven weduwe
Nijdig

woensdag 6 april 2011

Bezet

DEN HAAG - Per 2025 moet in alle treinen op het hoofdrailnet (intercity's, stoptreinen en de nieuwe Sprinters) een toilet aanwezig zijn. Dat schrijft minister Melanie Schultz van Haegen (Infrastructuur) woensdag aan de Tweede Kamer.


Ontlastend nieuws, minister Schultz deelt mee
Dat over 14 jaar in alle treinen
Voor grote boodschappen en voor de kleine
Een deur komt met daarachter: Een WC!

Ook hoopt ze dat ze er op kan vertrouwen
Dat ik het zolang op zal kunnen houen.

Geen haast

Bijna dertien jaar geleden begon ons nieuwe leven. Na drie jaar pogingen om zwanger te worden, ging onze kinderwens in vervulling. Ons kind had alle tijd genomen om zich via een eicel en een zaadcel een weg naar mijn buik te vinden. Hij had simpelweg geen haast gehad.

Alle kwaaltjes die in het zwangerschapsboek voorkwamen, werden mijn deel. Niet leuk, niet gemakkelijk, maar het was voor het goede doel. Aan het eind van de zwangerschap was ik maar liefst dertig kilo gegroeid. Ik kon geen veter meer strikken en even snel een jas aanschieten lukte ook niet meer. Het woord haast heb ik met behulp van mijn ongeboren spruit uit mijn woordenboek moeten schrappen. Het ging met vallen en opstaan en verdween nooit echt uit mijn vocabulaire.

Twee weken na de houdbaarheidsdatum van mijn buik had onze spruit nog altijd geen haast. Toen de weeën als verrassing plotseling toch vanzelf op gang kwamen, ging ook dat proces in eerste instantie vrij rustig. Na twaalf uur modderen zakte het weeënspul af. Wederom toonde de aanstaande wereldburger aan, het begrip haast niet te kennen. In het ziekenhuis werd een weeënpomp aangesloten. Na een weeënstorm van nog eens acht uur werd de strijd die avond op de operatiekamer beslecht door middel van een acute keizersnee. Tienerelf had in het vruchtwater gepoept en aangezien hij zelf geen haast maakte om er zelf uit te klimmen, moest hij een handje worden geholpen.

Als peuter, kleuter en inmiddels als basisschoolkind kende onze B. geen enkele vorm van haast. Nooit brulde hij van honger of van ongeduld, eerder kon hij woest worden bij symptomen van aangedaan onrecht. Hoogstens op de vooravond van een verjaardag, een sinterklaasviering of Kerst sprak er iets van ongeduld uit zijn ogen.

Nu hij bijna twaalf is, kent tienerelf nog steeds het woord haast niet. Heel soms benijd ik hem, op andere momenten kan ik erom ontploffen. Bijvoorbeeld wanneer hij op een schooldag besluit dat de veters van zijn Nikes om vijf voor half negen opnieuw moeten worden gestrikt. Of als we een trip naar de stad willen plannen en een bus moeten halen. Die we steevast –onder gestamp en het geroep van lelijke woorden van mijn kant- missen.

Achteraf is het missen van zo’n bus toch wel ergens goed voor; meer dan eens komt het voor, dat er onverwachte visite langskomt of dat we een onverwacht telefoontje krijgen. Een gemiste bus beschouw ik daarom immiddels als een onverwachte kans.

Onthaasten. Ik heb het in de afgelopen twaalf jaar van mijn kind moeten leren. Nu is het andersom. Tienerelf staat aan de vooravond van zijn middelbare schoolcarriere. Hij kan niet wachten. Hij is eraan toe, ziet ernaar uit.
Zuchtend merk ik, dat ik voor de allereerste keer in mijn leven oprecht géén haast heb....

Geen haast (sv)

Dicht bij het einde
Vrijwel kansloos
Bijna de moed verloren
Op het nippertje besloten door te vechten
Schier wonderbaarlijk
Nu nagenoeg gezond
Voor mij geen haast meer

dinsdag 5 april 2011

Haar

AMSTERDAM – Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) wilde het borsthaar van Marco Kroon , in eerste instantie niet onderzoeken.
Er waren zes borstharen van Kroon die bij elkaar 0,3 milligram wogen. Het NFI heeft eigenlijk 10 milligram nodig om het gebruik van cocaïne aan te kunnen tonen.


Wanneer men ooit net als bij Marco Kroon
gerechtelijk mijn borst komt epileren,
om mij daarna op coke te controleren,
dan ben ik na zo'n onderzoek brandschoon.

Ik word dan ook als vrij man heengezonden
Omdat men slechts één borsthaar heeft gevonden.

Klaaglied over de nieuwe Schrijf!site

Ter gelegenheid van de veertig dagen tijd.



Ach, hoe eenzaam zit zij neer, de eens zo levendige site.

Een weduwe is ze geworden, zij die groot was op het internet,

de koningin van de blogsites is tot slavernij vervallen.

Heel de nacht weent zij, haar wangen zijn nat van tranen.

Er is niemand die haar troost, niemand van haar vele bloggers;

geen vriend bleef haar Trouw, allen zijn haar vijandig gezind.

De afdeling Blogs is verbannen na een tijd van nood en zware onderdrukking;

hij zit neer te midden van de lezers, maar vindt geen rust:

zijn vervolgers belagen hem, drijven hem in het nauw.



De wegen naar Poëzie treuren, er zijn geen feestgangers meer.

Haar poorten liggen verlaten, haar dichters zuchten,

haar kinderen zijn bedroefd. En zijzelf: bitter is haar lot.

Haar vijanden zijn heer en meester, zo zeker van zichzelf.

De REDACTIE heeft haar dit aangedaan om haar vermeende overtredingen.

Haar kinderen zijn gevangen weggevoerd, voor de vijand uit.

Schrijf! heeft al haar glans verloren.

Haar bezoekers zijn als herten die geen weidegrond meer vinden.

Ze zijn gevlucht, van al hun kracht beroofd, voor hun vervolgers uit.


naar Klaagliederen 1:1-6

Bijpassende muziek: http://www.youtube.com/watch?v=B9BnqgvHCNw&feature=related

maandag 4 april 2011

Ieder vervoert zijn eigen doden

Mijn moeder die als hoogste wijsheid mij liet weten:
het leven is als een kinderhemd, kort en bescheten
mijn vader die mij mijn vrijheid heeft ontnomen
de tante die wist dat er niets van mij terecht kon komen
de buurvrouw die mij met een bezem uit haar tuin verjoeg
de onderwijzer die mij sloeg, maar nooit genoeg
de dominee die zei dat ik was verdoemd
mijn oma die mij verwende, omdat ik naar haar was vernoemd

ik draag ze altijd bij me, tot in het graf
daar leg ik ze, behoedzaam, af.

zondag 3 april 2011

Hangplek

'Nou, wat vind je ervan?'
De haringman wijst op een blauw plastic bankje voor de kraam, waarop een magere stille man heeft plaatsgenomen. Zijn gezicht, dat sporen draagt van gediciplineerd cafébezoek, is naar de zon gericht en zijn benen heeft hij genoeglijk over elkaar geslagen.
Hoewel de lente vandaag flink haar best doet, is zijn trui maar een klein stukje open geritst, alsof hij de dag waar hij net is ingestapt nog niet helemaal vertrouwt.
De meeste mannen op bankjes nemen die nadrukkelijk in bezit door hun benen te spreiden en de armen aan beide zijden over de rugleuning te draperen, waarbij ze drie zitplaatsen tegelijk occuperen met een blik die nog op zoek lijkt naar de zapper.
Hij heeft alleen beslag gelegd op een bescheiden hoekje en wekt de indruk dat op het eerste verzoek af te zullen staan.
'Wat vind ik waarvan', vraag ik pesterig. 'Bedoel je die meneer of..'
'Nee, dat bankje natuurlijk', antwoordt de haringman ongeduldig, 'aan hém is niets moois meer te ontdekken.'
'Je hebt een hangplek', constateer ik, 'maar wel een beetje zuinig.'
'Ja natuurlijk, samenscholingen kan ik hier niet hebben.'
'En zit die meneer er allang?'
'Ik kan zeggen wat ik wil, maar ik krijg hem niet weg.'
De man buigt zich grinnikend naar ons toe.
'Het is een bankje van niks hoor', zegt hij. Het wiebelt en het zakt door. Meer heeft hij niet voor ons over.'
'Ondankbare honden zijn het, die klanten', zegt de haringman.En naar het bankje:

'Dat komt jij bent te zwaar Wiebe, daar maakt de Blokker die dingen niet voor.'
'Maar, ik geef toe het knapt er wel van op', bemiddel ik.
'Ja', mengt zijn vrouw zich in het praatje, 'het heeft iets huiselijks vindt u ook niet?'
'Huiselijk, allemaal prima, maar wel door blijven werken hoor', de haringman heeft zijn mimiek voor de bühne weer opgezet.
'Ik denk ook nog aan een parasol als het dit weer blijft', zegt ze met een dromerige blik.
'Weet je wat dat kost', bromt de haringman, 'denk maar aan mij da's veel goedkoper.'
'Nou', lacht ze, 'daar ben ik dan gauw klaar mee.'
Een jolige stemming verspreidt zich door de kraam.
'Mijn vader zei nog, zou je het nou wel doen jongen, dat trouwen', zegt de haringman tegen niemand in het bijzonder.
'Ach man, krijg wat.'
'Kom maar hier naast mij zitten hoor Ada', zegt de man op het bankje. 'Het is een rotvent.'
Ze overhandigt mij met een vergoelijkende glimlach een handje wisselgeld.
'Wilt u een tasje of gaat het zo mee?'

Verlosser

... Een sekte aan de rand van de Veluwe voorspelt het einde der tijden. Het lijkt er op of 'Verlosser' Johan Cruijff Ajax nog verder in de chaos heeft gestort. ...



Japan, een nucleaire vuilnisbelt
Evacuaties, jodiumtabletten
In Libië razen de kruisraketten
Het eind der tijden wordt alom voorspeld

Juist nu is Zijne Cruijff tot ons gekomen
Helaas, ook hij heeft splijtstof meegenomen.

Overal vlaggetjes (sv)

Feest
Overal vlaggetjes
Waarom die vrolijkheid
Wat vieren we vandaag
Vlaggetjesdag?

zaterdag 2 april 2011

Sorry!

Sorry ik heb geloof ik wat uit te leggen. Het zit zo ik ben nu zeven jaar en niet geholpen. Baasje wil dat niet. Ze denkt dat ik dan sloom en dik word. 'Ik wil niet met een rolmops aan de lijn de wijk in,' zegt ze. Ik ben dus een actieve hond en wil wel eens wat. Maar zoals ik al zei, ik loop altijd aan de lijn. Nu heb ik vriendschap gesloten met Mo. Een mooie witte poes met cyperse vlekken, die sinds een paar jaar bij ons in huis woont. We dollen samen, snuffelen aan elkaar, kruipen bij elkaar in de mand en van het een komt soms het ander. En nu - ik wist helemaal niet dat het kon - is ze bevallen van ja wat zijn het eigenlijk: poezenhondjes of hondenpoesjes! Schattig om te zien hoor! Wit met vlekken, maar ze geven kopjes en blaffen. Nou je snapt dat baasje wel een beetje overdonderd was: 'Jip wat heb je nu gedaan,' riep ze? Ik schaamde me dood, wist echt niet waar ik het zoeken moest. Gelukkig gaan ze wel gewoon op de kattenbak, zodat baasje niet met al die poezige hondjes de straat op hoeft.
Het schijnt wel meer voor te komen, toevallig las ik vandaag op het internet dat er begin februari een hond geboren is met typische katteneigenschappen. Alleen was dat niet helemaal spontaan gegaan. Volgens het Landelijk Informatiecentrum Gezelschapsdieren was er wat geknoeid met genen. Het was trouwens toch een hele rare dag vandaag. Op de TV werden homostellen in de echt verbonden om te vieren dat tien jaar geleden in Nederland het eerste homohuwelijk werd voltrokken. Trouwen wordt straks ook veel simpeler, want dat doe je dan gewoon via Twitter: Twedding gaat dat heten. Kinderen mochten zich laten tatoeëren. In Diergaarde Blijdorp loopt een blauw ijsbeertje rond en in de bossen tussen Hilversum en Baarn hebben ze een Fluitegel – een nieuw soort egel – gespot. In de Chinese stad Xi'an hebben ze in een 2400 jaar oude pot een dode hond gevonden en bij het uitgraven van catacomben in Egypte acht miljoen gemummificeerde honden van 2500 jaar geleden. Die beestjes werden speciaal gefokt om opgeofferd te worden aan de god Anubis, die zelf een hondenkop had en als dank voor het geluk van de mensen zou zorgen.
Je weet vandaag de dag toch niet wat je kan en moet geloven. Wat ik wel weet is dat Mo en ik niets verknoeid hebben en nu lopen er hier vijf wezentjes rond, die straks misschien identiteitsproblemen krijgen. Een geluk bij een ongeluk is dan weer dat Google een speciale translate software heeft ontwikkeld waarmee mensen met dieren kunnen praten. Handig voor baasje want als psycholoog kan ze straks onze kinderen helpen om te bepalen of ze als kat of hond door het leven willen gaan!
Woef! Jip
Utrecht 1 april 2011

http://jips-snuffelhoek.blogspot.com/
mailadres: jip.russell@gmail.com