maandag 31 januari 2011

Verbod

Geert Wilders wil dat alleen de lijsttrekkers van de PVV in de aanloop naar de Provinciale verkiezingen als woordvoerder optreden.


Geert heeft een spreekverbod verordonneerd
Je weet maar nooit wat nieuwe Statenleden
Voor kerfstok hebben uit een eng verleden
Of wie ooit waarin heeft geurineerd

Een prima plan om verder uit te voeren
En ook elk fráctielid de mond te snoeren.

Vakantie

'Ben je nou nog niet weg?'
De bonkige man die met veel geraas door de ingang van het windscherm naar binnen komt, vult onmiddellijk de hele haringkraam en legt twee enorme eeltige handen op de toonbank.
Boven een wijde besmeurde overall draagt hij een zwarte pet, waaronder een blonde paardenstaart tot aan zijn schouderbladen reikt.
De andere klanten doen een onopvallend stapje terug of hebben een plotseling oplaaiende belangstelling voor het voorbij denderende verkeer.
Instinctief voelen ze de in spontaniteit verscholen gewelddadigheid, die zich bij elk weerwoord zomaar tegen je kan keren.
'Nee, nog een paar uurtjes', zegt de haringman. Hij wisselt een snelle bedrukte blik met zijn vrouw die geërgerd naar de blinkende glasplaat kijkt waarop de vingers van de man een vette afdruk achterlaten.
'Je gaat toch naar dat drugshol', buldert de nieuwe klant.
'Nou', verbetert zijn vrouw, ' dat is niet heel Mexico hoor, aan de kust valt het erg mee.'
Met zichtbare tegenzin heeft ze het praatje van haar man overgenomen. Als afleidingsmanoeuvre schuift ze achter hem langs en richt zich tot een andere klant.
'Drie, nieuwe zei je?', vraagt ze.
Maar zo gauw laat de man zich niet afschepen.
'Oh de kust, je bedoelt bij die olievlek? Lékker zwemmen!’ Hij grijnst om zich heen alsof hij wil controleren of iedereen wel meegeniet.
'Die is allang opgeruimd hoor, strand is schoon, water is schoon en een heerlijk zonnetje.'
Met een beslistheid als was ze van het Mexicaans bureau voor toerisme verdedigt de haringvrouw hun vakantiebestemming tegen deze verbale onverlaat.
'Je past toch wel goed op Ada, hè Jo', zet de man zijn strijd om aandacht voort.
‘Altijd’, mompelt de haringman.
'Want je bent in twee happen weg hoor, daarzo.'
'Oh ja joh?'
'Hááien', roept de man. Hij gromt vervaarlijk, drukt zijn handpalmen tegen elkaar en klapt zijn vingers open en dicht.
'Valt wel mee', bromt de haringman geruststellend.
'Ik krijg er trek van, doe mij maar even zo'n broodje tonijn.'
Maar de haringvrouw vindt het genoeg en bitst;
'Je bent nog niet aan de beurt Johan, er staan er nog drie te wachten.'
De man verstart en lijkt te overwegen of hij haar terechtwijzing zal accepteren.
Dan haalt hij zijn schouders op, draait zich om en zegt:
'Duurt me te lang, ik kom straks nog wel even terug'.
Als hij op veilige afstand is verzucht de haringman;
'Vakantie, daar zijn we dus écht wel aan toe.'

vrijdag 28 januari 2011

Groen licht

Groen Links gaat onverwacht dus toch akkoord
In Kunduz te gaan vech..eh sorry trainen
De leden zitten met gekromde tenen
Maar Rutte geeft garanties, érewoord

Hier eindigt haar ontluikend leiderschap
Zoals ooit Pipo zei: Sápperdeflap!

donderdag 27 januari 2011

Otter

..Het goede nieuws was dat de otter voor het eerst sinds 30 jaar terug is in het Groene Hart van Nederland.Het slechte nieuws is dat het enige exemplaar recent op de N11 is doodgereden... De ANWB gaat de veiligheid van provinciale wegen met sterren beoordelen.

----

De eerste otter in het Groene Hart
Is gisteren meteen weer doodgereden
Bij Nieuwkoop al een bochtje afgesneden
Toen dwars door Hazerswoude, héél apart

Het is de laatste keer dat ik het zeg;
Géén otters op de provinciale weg!

Gedichtendag

honderd meter
poëzie
ligt er
tussen mij
en de kleine
winkelgalerij
witte tandartsassistentes
die in het laatste tegenlicht
kleumend met de armen gekruisd
wolken rook uitstoten
zeven oude bomen
niets vermoedend
van de kap
in stille overmoed
nog met kale armen
naar de hemel reikend
de diepe plof
van onze wijnfles
op de de bodem
van de glasbak
de laatste kerstkoekjes
tegen dumpprijzen
het gekreukte meisje
met twee blikjes
huismerk bier
en een vale giropas
het onzegbaar
terloopse geluk
waarin ik straks
met jou
de lamp ontsteek.

woensdag 26 januari 2011

Bijvrouwen

'Dus jij mag wél op het feestje komen.'
Als ik aansluit in de rij is de haringman druk in gesprek met een meisje van een jaar of 20.
Ik gok een van de studentes waar onze stad van wemelt. Het blonde haar strak in een hockeystaartje, paarlen knopjes in de oren, gezonde blosjes en duidelijk verlegen met de aandacht die in de volle kraam op haar gericht is. Over een paar jaar zullen die blosjes in zware doorwaakte nachten op de sociëteit verwelkt zijn en heeft haar verlegenheid plaatsgemaakt voor het zelfbewuste masker waarmee ze zich als jonge vrouw tegen de wereld wapent.
Terwijl hij achteloos een vis onthoofdt, de kop in een gat aan de zijkant van de snijplank veegt en in een beweging de buik van de glibberige haring openritst, zegt hij:
'Dus je boft.'
'Ja', giechelt het meisje. 'Ze zeggen dat ik hun hoofdvrouw ben.'
De kraam spitst de oren.
'Dus er zijn ook bijvrouwen', zegt de haringman.
'Ja, want die zijn pas later in het huis komen wonen.'
Een vaste klant, een van de morsige mannen die hier op zaterdagmiddag een bodempje komen leggen, kan zich niet langer inhouden:
'Heb jij ook bijvrouwen, Jo?'
De blik van de haringman schiet even naar zijn vrouw die onbewogen een bestelling staat in te pakken.
Ik zie hem twijfelen of hij in haar bijzijn het gladde pad van de vrouwonvriendelijke tweespraak zal betreden.
Blijkbaar concludeert hij dat de kust veilig is.
'Ik hou het allemaal niet meer bij Lucas. Bijvrouwen, hoofdvrouwen ik kies elke morgen maar wat voor de hand ligt.'
Een grinnik verspreidt zich door de kraam.
' Als het maar warm is zeker', zegt de man meesmuilend.
' En een beetje hard kan werken', glimt de haringman.

'Ik zou verder voorzichtig zijn, als ik jou was.' Met een stalen blik heeft zijn vrouw zich tot hem gericht.
Hoewel er een tikje ironie in haar stem te bespeuren valt, verkruimelt de bravoure van de haringman voor onze ogen tot een schamel verontschuldigend glimlachje.
Er is met haar opmerking een boodschap meegekomen in de geheimtaal die echtparen na vele jaren samenzijn ontwikkelen en die voor een buitenstaander niet te kraken valt.
'De saus is op.' Ze wijst op het bakje kibbeling dat ze zojuist voor een klant uit de magnetron heeft gehaald.
De haringman gaat steunend door zijn knieën en verdwijnt onder de toonbank.
Dan richt ze zich tot ons en werpt zijdelings een smalende blik op de vloer.
'Pfff.. bijvrouwen..mocht ie willen met zijn rug.'
'Wie kan ik helpen?'

dinsdag 25 januari 2011

Chip

De OV chipkaart is alweer gekraakt
Je schijnt op de computer zó te leren
Hoe je hem eindeloos kunt opwaarderen
Zodat je gratis uit en thuis geraakt

Maar wie heeft nog het digitaal fatsoen
Hoewel iets kán, het toch maar niét te doen.

Bus

Als het aan provinciaal PVV kandidaat Hero Brinkman ligt, komt er geen Moslima met hoofddoekje nog het Provinciehuis of het openbaar vervoer in.

----

Omdat we straks verkiezingen gaan krijgen
Heeft Brinkman weer iets treiterigs bedacht
Natuurlijk, hij is nog niet aan de macht
Maar Moslims kun je wél alvast bedreigen

Verbied gewoon de hoofddoek in de bus
En in de peiling schiet je zomaar in de plus.

maandag 24 januari 2011

Bij ons in Voordorp

Ik loop samen met baasje mijn dagelijkse rondje door de wijk. De Gemeente Utrecht heeft de laatste euro's van 2010 gebruikt om de trottoirs in de Bisschop Romerostraat eens flink op te hogen. Baasje is er blij mee.
'Jip,'zegt ze, 'dan kan ik straks als ik oud ben, mijn rollator zo in de bus schuiven en zelf boodschappen doen in het winkelcentrum.'
Ja ja en als dat zo door gaat met die wateroverlast heeft Voordorp straks ook een eigen kanaalstraat waarover de inwoners in kano's naar Albert Hein kunnen peddelen. Maar hoe moet dat dan met mij? Maxim is een echte waterhond, maar ik hou van grond onder mijn poten. Ik vraag me wel eens af - als er nu weer een enquête wordt gehouden – zal Voordorp dan nog steeds de meest geliefde wijk zijn, waar Nederlanders willen wonen?
Wat verder op in mijn straat staat een GFT bak helemaal alleen op de stoep. Niet zo'n grote bruine op wielen , maar een 40 liter bak met draaghengsel. Het deksel staat open en ik kan de GFT van hier al ruiken.
'Wat doet die bak daar? Het is vandaag toch geen inzameldag of vullen de Voordorpers tegenwoordig de GFT bak op locatie?'
'Sorry Jip, dat is onze GFT bak,'antwoordt ze.
Mijn baasje die vindt dat de beste wijk van Nederland niet mag verloederen. Boos wordt als mensen hun koffiepads en sinaasappelschillen het raam uit en in de borders rondom de flat gooien, laat zelf haar GFT bak buiten op de stoep staan!
'Maar je zegt zelf altijd tegen Paul en Adriaan dat Voordorp geen vuilnisbak is en dat ze snoeppapiertjes etc. mee terug naar huis moeten nemen!'
Ze vertelt dat ze al vanaf begin december met een niet –, of slecht geleegde GFT bak zit en dat ze hem nu laat staan totdat de inzameldienst hem helemaal geleegd heeft en ze hem eindelijk met groene zeep schoon kan maken. Ze is echt opstandig! Heeft al verschillende keren het 2860000 nummer gebeld.
'Met het informatienummer van de gemeente. Wat kan ik voor u doen?'
Baasje heeft het probleem uitgelegd. Dacht dat er direct iemand zou komen. Dat de baas van hogerhand zou zeggen: 'hé jij, jongeman! Je hebt je werk maar half gedaan. Ga onmiddellijk die bak goed legen!'
Maar in plaats daarvan heeft de telefoniste gezegd: 'Wij hebben een eigen werkwijze. Ik maak een aantekening van uw melding en geef deze door aan de verantwoordelijke afdeling. Daar wordt beoordeeld of de melding belangrijk genoeg is en als dit zo is komt de melding in de planning, waarna deze op zekere dag en tijdstip in het team besproken zal worden. De uitkomst bepaalt wat of er met uw melding wordt gedaan.'
'Hemeltje nog aan toe, dat is dan zeker niet meer voor het weekend?' Stamelde baasje nog, maar daar had de telefoniste geen antwoord op.
Baasje kreeg later nog wel een telefoontje: 'Met stadswerken. Uw GFT bak wordt niet goed geleegd? U heeft wel een stuk krant onder in de bak gelegd? O, een reclame werkje. Nee Mevrouw dat kan u beter niet doen. Dat plakt. Komt door al die kleuren inkt. Laat die bak maar buiten staan. Ik zal mijn jongens zeggen dat ze er extra opletten!'
De jongens zijn langs geweest, maar er ligt nog steeds GFT in de bak. Baasje heeft weer het nummer gebeld en gevraagd of ze misschien door verbonden kon worden met de verantwoordelijke afdeling, maar dat wilde de telefoniste niet doen, want ze hebben bij de gemeente een eigen werkwijze. Ze maakt eerst een aantekening van de melding en dan ....
De GFT bak staat nog op de stoep en baasje weet er niet goed raad mee. Ik wel hoor, ik heb tegen haar gezegd: 'Gooi maar gewoon in de vuilniszak.'

Woef Jip!

http://jips-snuffelhoek.blogspot.com/
mailadres: jip.russell@gmail.com

zondag 23 januari 2011

Mexico

'Nog twee weken.'
De haringman heeft de mouwen van zijn trui opgestroopt.
Hij leunt over de toog. Op zijn beide onderarmen staan ankers getatoeëerd.
Er ligt een waas van donker haar overheen en de jaren hebben het blauw voor een deel weggebleekt.
Ik zie hem plotseling voor me als jong scheepsmaatje op een haringboot. Van links naar rechts gestuurd voor alle vuile klusjes. Een duvelstoejager.
Op een vrije dag heeft hij in een morsig tatoehoekje ergens in een haven twee ankers laten zetten door een humeurige tatoeërder met vuile nagels en een lange baard.
Dat deed wel zeer, maar hij heeft doorgezet, om bij de mannen te horen.
'Hoezo twee weken', vraag ik.
'Dan gaan we weg.'
Zijn vrouw knikt enthousiast.
'Naar Mexico, op vakantie.'
'Toe maar', zeg ik.
'Over twee weken zit deze jongen met een cuba libre op het strand.' De voorpret straalt van zijn gezicht.
Het valt me op dat hij iets gekleurder is dan vorige week.
' En ook al een beetje voorgebruind', stel ik vast.
'Elke avond een half uurtje onder de hemel. Heerlijk, dan vallen we daar straks niet op.'
'En zij ook', wijst hij op zijn vrouw die meteen haar hoofd wat uitrekt en haar rechterwang koket naar voren buigt.
'Ik zie het', zeg ik.
'Dus.. dan weet u het. En 11 september, gaan we naar Koss.'
' Niets blijft ons bespaard', zeg ik.
'En wie betaalt dat allemaal', bromt een man achter me.
'Júllie', zegt de haringman, zijn ogen priemen triomfantelijk in het rond.
'Ik hoef even niks', zegt de man, hij draait zich om en loopt de kraam uit.
'Je gunt me toch wel wat Jacob?', roept de haringman hem na.
'Daar denk ik nog over na', klinkt het van achter het windscherm.
'En u?'
Zijn blik vraagt om mijn bestelling.
Ik kijk over mijn schouder.
'Geintje', zegt de haringman,' die komt zó terug.'

vrijdag 21 januari 2011

Een literair avondje

Ik doe het niet meer. Mijn stukjes voorlezen op obscure literaire avondjes. Telkens ga ik erheen met hoge verwachtingen en een doos boekjes waar het uitzinnige publiek straks voor in de rij gaat staan.
Maar telkens keer ik bitter teleurgesteld huiswaarts. Niet meer dan anderhalve man en een binnenwaaiende paardenkop hebben de moeite genomen om zich op deze regenachtige avond aan de letteren te komen laven. De man van de organisatie blijft met een bezweet voorhoofd tot ver na de aangekondigde aanvangstijd naar de deur staren in de hoop dat er nog een volle bus met liefhebbers onderweg met oponthoud in de file heeft gestaan. In het vooruitzicht van een meer dan matige omzet kruipen de snorpunten van de uitbater achter de bar steeds verder naar omlaag.
Er staan kaarsjes doelloos te flakkeren op lege tafeltjes, de techniek doet voor de zoveelste keer een soundcheck, er valt met luid geraas een microfoon op de grond. Buiten rijden gebogen fietsers zonder achterlicht de voorstelling voorbij. We zijn met evenveel artiesten als publiek, dat ook nog eens bestaat uit hun familie en vrienden.
We worden welkom geheten door de komiek van dienst, die aankondigt dat het optreden van de singer songwriter niet doorgaat omdat die de datum vergeten is
'Maar we moeten beginnen', zegt hij, er is niets aan te doen.
Het programma wordt geopend door een lange jongeman die onder begeleiding van lage bromtonen uit een elektronisch orgel een zwaarmoedig lied over Duitsers zingt..
Ongetwijfeld een geestige parodie, waarop is mij echter onduidelijk.
Dan doet een oudere man een gedicht waarin het woord Piep centraal staat. Vooraf deelt hij ons mee dat hij geen zin heeft om iets uit zijn vorig jaar verschenen boek voor te lezen. Dat heeft hij al veel te vaak gedaan. Een jong meisje met een hoge stem zingt vervolgens op de klanken van een ander orgeltje even ontwapenende als zwakke liedjes over de liefde.
Daarbij begeleid door een vriend die de percussie voor zijn rekening neemt door met zijn handen op een houten kist te trommelen. Ze wordt met een hol maar toegeeflijk applausje beloond.
Ik begin me ongemakkelijk te voelen en geneer me voor de plankenkoorts waarmee ik vanochtend wakker ben geworden.
Net als voor de naieviteit waarmee ik heb zitten wikken en wegen welke stukjes ik in welke volgorde voor zou lezen.
Eerst naar 'Copy Koppie' omdat onze printer zich niet laat installeren. Daar alles in lettertype 16 uitgeprint, twee keer doorgelezen zodat ik zonder haperen de juiste accenten zou weten te leggen, een mooi mapje opgezocht, nieuwe fietslichtjes aangeschaft , rugzak om en op tijd de deur uit. De regen in. Alles voor de kunst.
Ik begrijp echter dat ik hier net zo goed op hysterische toon en met grote ogen de tekst op de wikkel van een pindakaaspot achterstevoren had kunnen declameren om daarna zwijgend als een veelbelovende Dadaïst het café te verlaten. Maar ja, publiek is publiek en als het mijn beurt is sta ik op voor een perfecte voordracht van mijn beste stukjes, in volgorde van grappig naar melancholiek, heb ik bedacht.
Na het eerste stukje blijkt mijn tijd al om te zijn en is het pauze. Zonder ovatie verplaatst men zich onmiddellijk naar de bar, waar ik achteraan sluit met mijn consumptiebonnen.
Ik doe het niet meer, echt niet,.. zeker weten niet, ..tenminste voorlópig niet.
Tot ik weer eens word uitgenodigd en opnieuw tegen beter weten in op een slecht verlicht podium plaats zal nemen, omdat mijn ijdelheid kennelijk geen grenzen kent. Meer kan ik er niet van maken.

dinsdag 18 januari 2011

Piraat




Een echte piraat
zittend op achtersteven
door wind gedreven

(c) Papagoose, schrijfveer "de jongen met de zeilboot", 18-01-2011

maandag 17 januari 2011

Been

Die benen, of eigenlijk dat béén. De hele dag zwaait dat been al door mijn hoofd.
Van wie? Van ZSA ZSA..! Het been van Zsa Zsa Gabor, dat nu geamputeerd in een Amerikaans ziekenhuis ligt. Of al door de versnipperaar..hè nee!
Gruwelijk maar waar. En Zsa Zsa weet het nog geeneens, haar man( de 8e ), een onechte Duitse prins durft het haar niet te vertellen.
Uit angst dat ze in hysterie vervalt.
Zsa Zsa Gabor, niet te verwarren met Pussy Galore, bijna zo exotisch op de tong maar toch een tikje ordinair. Slechts 'n Bond girl.
Zsa Zsa, naam uit Duizendeneennacht, Oost- Europees mysterie, zware parfums walmen op uit deinende Chin Chilla bontjassen, parelkettingen, betoverende lachjes, kushandjes naar de Papparazzi.
Schandaaltjes hier en daar, ouderwetse flitslichten met geblakerde lampjes, middenpagina de Lach, lycra badpakken op een zonnig strand in Nice.
Al het journaille draagt nog een hoed en danst om haar heen;
'Zsa Zsa. Look here, ici..! Smile Zsa Zsa, áh oui..!
Glimjurken met eindeloze splitten, geroutineerd steekt een been, dat naakte witte been, dat perfect gevormde been naar voren vanuit het uiteenwijkende sneeuwwitte satijn. De knie ligt bloot, een ondeugend stukje dij ontluikt.. De rode loper ontploft in honderd lichten. Suites in elke hoofdstad , mannen , tycoons, body builders, intellectuelen, diamanten en nóg een huwelijk.. Zsa Zsa, stralend middelpunt in de zwart wit films van de veertiger en vijftiger jaren. Beroemdste uitspraak:
'I am a perfect housekeeper, everytime I divorce I keep the house'..
Ik denk aan Godfried Bomans, over Marlène Dietrich:
'Oh, had mijn vrouw maar één zo'n been'.
Zsa Zsa, 93 nu. Een ziekenhuisbed, een kamer alleen, witte bloemen links en rechts, fruit en chocola in goudgelokte doosjes..komt ongeschminkt bij uit de narcose.., plotseling oud, zo vréselijk oneindig oud.
Zo gaan de dingen.

Op de koffie

De rivaliserende diva's Connie Breukhoven en Patricia Paay hebben hun conflicten bijgelegd en gaan binnenkort bij elkaar op bezoek.
----


Dag schat,hmpf,hmpf, leuk dat je bent gekomen
Toch zie je er voor 60 nog goed uit
En jij, die leuke kloofjes in je huid
Heb je vandaag geen botoxje genomen?

Vertel wat moet jij met zo'n jonge vent
Heb ik dat goed verstaan, zei jij serpent !?

Blue (H)

LONDEN - Het is Blue Monday, de deprimerendste dag van het jaar.Veel mensen hebben hun goede voornemens alweer laten varen, de rekeningen stromen binnen en het duurt nog heel lang voor we weer vakantie hebben.


Op deze blauwste maandag van het jaar
Zijn al mijn goede voornemens vervlogen
Ik heb me sinds de kerst al niet gewogen
Ik kan 't zo wel schatten; veel te zwaar

'Ooit komt er weer een dag dat u geniet!'
Aldus mijn therapeut,.. ík denk van niet.

zondag 16 januari 2011

Mag ik even?

Over Gerd Leers, de Bulgaarse bungalow loser, de Maastrichtse 'schijn tegen' burgemeester, de man die zichzelf zo lief heeft dat hij louter nog in de derde persoon enkelvoud over zichzelf praat.
' Deze burgemeester staat hier voor u', en meer van dat soort larmoyante prietpraat.
Gerd Leers de katholieke hypocriet met een ambitie als een uitslaande brand, de man die na een uitgebreide verkenningstocht in het achterwerk van Geert, tot zijn onuitsprekelijke trots minister van integratie mocht worden.
Die Gerd Leers dus, die deze week bij P@W als christelijke paling alle onmogelijke hoeken van de emmer snot opzocht om te verdedigen waarom hij een Angolese moeder van haar kinderen wilde scheiden.
Teruggefloten door het Europese hof en toch blijven sputteren over in beroep gaan.
'Als alle Angolese moeders hier zomaar..dan komt héél Angola.. waar blijven we dan..' en meer van dat soort gebral van de borreltafel.
En vervolgens met een devote blik begrip zoekend voor de Gerd die het als persoon ook allemaal reuze lastig vindt. Maar iémand moet het doen. Zo kennen we er meer in de recente geschiedenis.
Voer voor een collectief van psychiaters die moeite zullen hebben om alle Gerds die onder die Sesamstraat wenkbrauwen huizen, uit elkaar te houden.
Maar waar ik pas echt letterlijk pijn in mijn buik van krijg is de mededeling dat Gerd serieus gaat bekijken of een ongeneeslijk ziek kind met een hersentumor wel echt moet worden uitgewezen.
De machtszwelg die uit die opmerking spreekt. 'Serieus bekijken', het wekt een vermoeden van de tegenovergestelde instelling als het om het normale uitzetwerk van alledag gaat.
Hier had een onmiddellijk, resoluut en absoluut NEE moeten klinken. 'Dit doen wij NIET, al valt de hele boevenbende van Geert maandag over me heen hier trek ik een grens.'
In dit land heerst nog een greintje menselijkheid en daar valt niet mee te marchanderen.
Maar Gerd wacht op een telefoontje uit Limburg, met het bevel over hoe serieus hij in dit geval mag zijn.
Intussen wacht een gezin in martelende onzekerheid wat Gerd Leers, de man met de moraal van elastiek met zijn duim gaat doen.
Het is hemeltergend!

vrijdag 14 januari 2011

Cel

Iedereen trekt tegenwoordig maar overal stekkers uit, kabinetsformaties, CAO onderhandelingen, kunstsubsidies, vriendschappen.
En nu trekt KPN de stekker uit de telefooncel. De laatste 1000 gaan eraan.

Ik las het bericht en zag ineens weer dat massieve vierkante blok met TELEFOON erop voor me, ik voelde de koude stalen handgreep en de kracht die het kostte om daar de zware deur mee open te trekken.
De klap als ie achter je dichtsloeg, de kille granieten vloer met kauwgomresten en in zenuwen uit elkaar getrapte peuken.
De zwarte bakelieten hoorn aan een vervaarlijke metalen haak.
Het met alluminium versterkte telefoondraad dat altijd zo door elkaar gekronkeld zat dat je voor gebruik de hoorn tot bijna boven de vloer moest laten bungelen om hem een aantal keren uit de knoop te laten draaien.
Het zilveren kastje met de muntinworp voor het dubbeltje per gesprek. De namen en de nummers die erin gekrast waren. Het schuine doorzichtige glijbaantje waar je de kwartjes voor het interlokale bellen keurig in de rij kon zien staan voordat ze een voor een veel te snel naar binnen kletterden.
Het uitgiftebakje om nog even in te voelen nadat je een paar keer aan de haak had gehangen.
Het telefoonboek met de ijzeren omslag waarin altijd net de bladzijde uitgescheurd was die je nodig had.
Het getik op de ruit als er wachtenden buiten stonden en jij je rug demonstratief naar ze toedraaide. De ergernis als je zelf buiten stond met 3 mensen voor je.
We hebben er vage meisjes opgebeld, taart en taxi's besteld voor een etter van een buurman, strijkers naar binnen gegooid rond oud en nieuw, we hebben er rondgehangplekt.
En ik heb er- als keurig kind van de zestiger jaren- de vader van mevrouw Pasquali gebeld om te zeggen dat zij en ik met elkaar gingen en dat ik even wou vragen of hij het goed vond dat ik me bij hen thuis voor kwam stellen. Die laatste meters voor ik de hoek omsloeg. Als er nou maar een paar.., maar er stond niemand bij de telefooncel, geen uitstel mogelijk. Haar nummer vast in m'n geheugen, de draaischijf, de harde tikken waarmee de cijfers werden aangeslagen. De eerste zoem ten teken dat hij overging. Scherp zie ik nog hoe de regendruppels elkaar over de ruit achterna snelden en hoor ik mezelf diep zuchten.
Kom daar nu nog maar eens om...
De meeste vaders zien de vriendjes- in het gunstigste geval- voor het eerst als dochterlief samen met hem voor het ontbijt half aangekleed de zoldertrap afstommelt.
Dit is Jeroen, pap..
Dag Jeroen,
Moi..
Ik had, geloof ik, zelfs nog een stropdas om en ik veegde mijn voeten.

woensdag 12 januari 2011

Douchen

'Ander weer hè.'
De haringman kijkt over mijn hoofd naar onbestemde verten.
Een grauwe namiddag. De regen tikt op het zeildoek van de overkapping. Ik ben de enige klant.
'Van mij mag het nu lente worden', zegt zijn vrouw somber, 'ik ben vorige week nog gevallen.'
'Met de fiets', vult de haringman aan.
Ik knik betrokken.
'En ze is altijd zo voorzichtig.'
'Ja, dan krijg je het júist hè', merk ik op.
'Dat zeg ik nou ook telkens tegen haar, hoe angstiger je bent..'
'M'n ribben.' Zijn vrouw wijst met een pijnlijk maar dapper gezicht naar een plek op haar zij.
'Nog even volhouden, tóch?', wijs ik op de klok om het gesprek een hoopvollere wending te geven.
'Ja nog 'n uurtje. De boel aan kant. En dan onderuit, met 'n wijntje', zegt hij.
'Eerst even lekker douchen', zijn vrouw klaart op.
'Of sámen douchen ..' De haringman richt een schalkse blik op mij.
'Uiteraard', zeg ik onbewogen.
'Nou, dat kan hij vergeten, met die ribben en 'n douche van een bij een.'
De vrouw kijkt met een schuin oog naar haar man. Om haar mond zweeft een mengeling van toegeeflijke ironie die tegelijk iets geringschattends heeft.
Zoals een moeder op milde toon een ondeugend kind vergoelijkt.
'En bovendien als hij eenmaal zit..' Ze kijkt me vertrouwelijk aan alsof ik wel weet wat er gebeurt als mannen eenmaal zitten.
'Dat dacht ik al', zeg ik..
Ik besluit vanmiddag definitief haar kant te kiezen;
'Het klinkt natuurlijk allemaal leuk, voor de gemiddelde klant, dat die denkt "Nou die Haringman, póeh...."
Hij lacht flauwtjes, in het besef dat hij zijn greep op het praatje verloren heeft.
'Zo is het', knikt ze enthousiast..
'Maar wij trappen er niet meer in.'
'Precies', zegt ze jolig.
'Uitjes apart?'

dinsdag 11 januari 2011

Busje ..

Bij hun bezoek aan het terrein van Chemie Packs in Moerdijk bleven de ministers Opstelten en Schippers gisteren angstvallig in de bus.

----


Meneer OPSTELTEN, hoort u mij?
JA..WIE BENT U?
Mijn naam is Pasquali..van Internet..wat doet u in die bus?
Ik bezoek de plek van deze ONTZAGGELIJKE ramp meneer Pasquali..
Om rond te kijken?
En om met DE MENSEN ter plekke te praten.. want die zijn van ONSCHATBARE w..
Maar die staan hier hoor, buiten..in het bluswater..
Ja, ik weet het..kijk, het gloeit 'n beetje, maar verder ziet het er GOED UIT HOOR!
Als u nou ook even naar buiten komt..
Nee dank u..ik zie het zo ook wel..
Bent u bang?
Ik BANG? Ik ben nergens bang voor, meneer Pasquali, ik heb als burgemeester wel voor HETERE VUREN gestaan..
Nou dan, hier zijn de HULPVERLENERS die u even een hart onder de riem moet steken!
JA JA, Ik heb al naar ze gezwaaid..GOED WERK MANNEN..Ik ben TROTS op jullie..!
Kunnen ze me horen, meneer Pasquali?
Doet u even een raampje open dan..
Niks ervan, chauffeur láát dicht..
Maar het is toch veilig, meneer Opstelten?
VOLKOMEN veilig meneer Pasquali, Laat daar GEEN misverstand over bestaan..
Dampen van TOLUEEN, XYLEEN, NAFTALEEN, BENZEEN, absloluut ONSCHADELIJK voor de volksgezondheid..?
Klopt als een BUS! EN, meneer Pasquali WEINIG DIOXINE, voor de tijd van het jaar! FIJN HE MANNEN?
Wat gaat het kabinet doen om dit in het vervolg te voorkomen?
WIj gaan de zaak uitgebreid MONITOREN..En EVALUEREN en middels een DIEPGAAND onderzoek gaat een COMMISSIE..
U gaat dus fiks in de bus blazen?
WAT zegt u meneer Pasquali?
IN DE BUS BLAZEN!
NIET DOEN MENEER PASQUALI! NIKS in de bus blazen,
Chauffeur RIJEN!

Jan

DEN HAAG - Voormalig PvdA- en Leefbaar-politicus Jan Nagel is lijsttrekker voor zijn partij 50Plus in de Eerste Kamer.

----

Stel dat je een beweging op wil richten
Voor 50 plussers, is bijvoorbeeld het devies
Of je wil samen met 'n Peter R. de Vries
'N nieuwe politieke club gaan stichten

Vervolgens smoort de boel in herrie en stampei
Dan is Jan Nagel, meestal óók van de partij.

maandag 10 januari 2011

Louis

AMSTERDAM - Franz Beckenbauer vindt dat Louis van Gaal te solistisch opereert bij Bayern München.


Bij Bayern krijgt van Gaal ineens kritiek
Hij is van doelverdediger gewisseld
Dat had hij in zijn eentje zo bedisseld
Men vindt hem nu gesloten, tiranniek

In Holland kennen wíj hem allemaal
Als open, luistervaardig en sociaal..

O, heerlijke Griep! slot

Sinds een half jaar staat er bij mij in de woonkamer een Sony flatscreen van flink formaat me zwart aan te kijken. Stop je er een mooie film in, dan wordt het een ander verhaal. Dus pak ik een plaid, schik de kussens en nestel me op de ruime Ikeabank in gezelschap van een flinke stapel Dvd's en een grog waarin ik bij gebrek aan cognac maar whiskey heb verwerkt.
Ik heb lange films uitgezocht, zodat ik lang kan blijven liggen. De North and South serie over de Amerikaanse burgeroorlog heb ik pas nog bekeken. The Godfather dan? Nee toch maar niet. Geen zin in al die lijken. Ik kies voor: ' De Graaf van Monte Cristo' met Gérard Depardieu in de hoofdrol. Die heb ik echt heel lang niet meer gezien en duurt alles bij elkaar zeven uur. Af en toe haalt de griep me even in en val ik in slaap, maar dat is dan weer zo fijn van een Dvd!

De volgende dagen prop ik de ene na de andere film in de bek van de DVD speler. Kijk op een videoband, lang geleden opgenomen documentaires terug met in de hoofdrol Doris Lessing, Agatha Christie en een uitzending van Nachtsalon met ach...Michaël Zeeman nog, in gesprek met Aya Zikken. Allemaal vrouwelijke schrijvers. Toevallig? Mijn vingers jeuken. Ik bedwing me. Geef me over aan de beelden en het leidmotief van de film Dr. Zjivago:' Somewhere my Love.' De balalaika zingt als een leeuwerik hoog boven het orkest een lied van hoop en vrees. In een golvende beweging trekken uitgestrekte narcissenvelden en lange ijskoude winters op het flatscreen aan mij voorbij.

Helemaal geïnspireerd sla ik later het boek toch open. Ondanks dat ik lezen in bed , zeker met zo'n dik boek, een bijna onmogelijke opgaaf vind, ben ik direct geboeid. In het voorwoord maakt Peter d'Hamecourt een vergelijking met de film. Overheerst in de film de romance tussen Joeri en Lara met de revolutie als decor. Het boek is een politiek document, een aanval op het kwaad: de revolutie zelf, die monsters als Stalin voort brengt. Bij het lezen van het eerste hoofdstuk bewonder ik de mooie woorden van Nicolaj Nikolajewitz. De oom van in het boek Joera genoemd en die de opvoeding van zijn neefje, na het overlijden van zijn zus op zich heeft genomen.
Ik bijvoorbeeld heb nooit geweten dat ik niet in de natuur, maar in de 'historie' leef. Dat ik dat aan het op naastenliefde gebaseerde Christendom te danken heb en dat de vooruitgang alleen vanuit deze bezieling mogelijk is. Ik citeer: 'Pas na Christus hebben de eeuwen en generaties vrij kunnen ademhalen. Pas na hem begon het leven in het nageslacht, en sterft de mens niet meer op straat tegen een schutting, maar thuis in de historie.'

Dat is het dus! Zonder het te weten, heb ik het gedaan. Vertel mijn jongste zoon dat het 'not done' is om thuis eerst alle schappen leeg te eten en terug te keren naar je studentenkamer zonder eerst een nieuw voorraad voor je zieke moeder te halen. Dat ik zelf mijn zieke vader heb verzorgd. Bij ieder attaque mijn boekentas heb gepakt tot hij op een dag onder zijn eigen dak in mijn armen is overleden. Dat je niet moet willen leven in een maatschappij waarin mensen niet meer voor elkaar zorgen!

Mijn zoon. Hij begrijpt en leert snel. Haalt een tas vol boodschappen bij Albert Hein. Blijft nog een dagje langer thuis en roept bij zijn vertrek: 'Je moet me wel bellen hoor Mam, als je me nodig hebt!'

vrijdag 7 januari 2011

Kist

Dus Rutte wil weer naar Afghanistan
En deze keer naar Kunduz in het noorden
Ze schijnen je daar niet zo te vermoorden
Er wonen louter lieve Taliban

Straks blijkt dat we opnieuw zijn voorgelogen
Wanneer de eerste kist wordt ingevlogen.

O, heerlijke Griep! (2)

Ik druk een aspirine en een paracetamol uit de strips in een glas half gevuld met water. Zie toe hoe de tabletten langzaam uiteenvallen in vormeloze hoopjes namaak sneeuw. Schud en gooi de witte vloeistof in één keer achter in mijn keel. Met dit mengsel verhoog ik de kwaliteit van mijn griepleven. Dr. Zjivago van Boris Pasternak, kijkt mij van het nachtkastje verleidelijk aan. Ruim 500 pagina's dik en vertaald door Nico Scheepmaker kocht ik het boek voor de kerst van 2009 en hoewel het sinds die tijd steeds zichtbaar aanwezig in mijn nabijheid verkeert, heb ik er alleen wat in gebladerd. Ik neem het opnieuw in mijn handen. Weeg het denkbeeldig in een op- en neerwaartse beweging.

Bij dikke boeken moet ik altijd terugdenken aan mijn grootmoeder. Zie ik haar weer zitten in een stoel in de tuin van mijn ouderlijk huis met op haar schoot 'Oorlog en Vrede' van Tolstoi. Ik heb het waargenomen en geen vragen gesteld. Het is meer de verwondering die is blijven hangen: dat mijn grootmoeder, dat kleine vrouwtje, de echtgenoot van een daggelder, van die dikke uit het Russisch vertaalde boeken las! Grootmoeder verraste mij overigens wel meer. Bij voorbeeld de keer dat ze 's avonds met mijn ouders en een oudere broer of zus een spelletje kaart speelde. Pandoeren heette het spel. Vraag me niet naar de inhoud. Ik was een kind en nam enkel waar. Zwartgebloemd jurkje, grijs vest losjes om de schouders en het witte piekhaar dat altijd weet te ontsnappen aan de grote schuifspeld, die achter op haar hoofd de boel bij elkaar moet houden, bestudeert ze de kaarten in haar hand. Ze is aan zet. De spanning in de kamer loopt op en terwijl ze een kaart uit haar hand pakt, zegt ze: 'Nu zal je eens een aap zien neuken.'

Mijn grootmoeder – Ruim zeventig jaar oud. Halverwege de jaren vijftig. De seksuele revolutie is nog niet begonnen. Het duurt nog jaren voordat Joop van Tijn tijdens de presentatie van 'Open en Bloot' het hele Nederlandse volk inclusief de regering zal shockeren door, in beeld en weliswaar bekakt, het woord hardop uit te spreken. – gebruikt, alsof dat doodgewoon is, het woord: neuken! Ja nu kunnen we erom lachen, maar toen staarden wij grootmoeder ongelovig aan. Begrepen niet hoe het mogelijk was dat er zo'n woord kwam uit dat lieve zachte al wat rimpelige mondje!

Wordt vervolgd

Taal

Er was een wedstrijdje van een uitgeverij, schrijf een 100 woorden stukje in het kader van:
'Taal is zeg maar echt mijn ding'
----

Heb jij wat met taal?
Of ik wat met taal heb?..Ik heb wel wat met taal, ja..
Wat precies?
Ja, goeie..Taal is toch een stukje individuele eigenheid van mij en dat vind ik op zich ok. Ik heb er wel een klik mee, met die taal.
Oh ja?
Ja, zéker. Best ook wel heftig zo nu en dan. Dat je er ook emotie bij hebt.
Want?
Zoiets van, dat je wat hebt van; er is chemie tussen jou en taal.
Je bedoelt?
Dat je vóelt van dat het klópt tussen jou en die taal. Dat je de ruis geskipt hebt, weet je..
Ja, ja..
Dat jij en ik dóór die taal heen kunnen levelen. Dat is de main thing ,toch?
Dus eh..taal is echt..
Ja, sure, is taal mijn ding, écht wel..

O heerlijke Griep! (1)

Nog voor ik iets uit de media heb vernomen, lig ik al geveld en dat nog wel op de allereerste dag van het nieuwe jaar. De afspraak die ik rond het middaguur maak om de volgende dag mijn jarige broer persoonlijk te feliciteren zeg ik per omgaande af. Griep komt als een dief in de nacht, maakt van je agenda een waardeloos vodje papier.

Het is even wennen! Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst, rillerig en gewapend met een rol keukenpapier in mijn slaapkamer verdween. Ik dacht dat ik in de eerste veertig jaar van mijn leven wel zo'n beetje alle griepvarianten had doorgewerkt. Niet dus!
Het duurt niet lang voor ik de voordelen van een griep krijgen ontdek. Om te beginnen hoef ik mijn hond niet uit te laten.
'Moet ik dat doen!'
'Ja,' antwoord ik mijn ruim twintigjarige zoon, die sinds de kerstdagen zijn studentenkamer in Breda heeft verruild voor het goedkope gemak van zijn oude kamer thuis. 'Tenzij je me dood wil hebben, lijkt het mij niet verantwoord dat ik met een hoofd vol snot en 39 graden koorts Jip uit ga laten.'
'Kan je de buurvrouw niet vragen!' Probeert hij nog, maar ik ben onverbiddelijk. Wijs hem er fijntjes op dat ik hem in de zomer van 2009 , toen hij als een van de eersten met de Mexicaanse griep thuis kwam, zonder morren en met liefde heb verzorgd.

Een griep krijgen is eigenlijk heerlijk! Het is een voorziening van God om ons arme tijdeigenen even los te koppelen van alles wat we moeten doen. Griep kan een nieuw begin in je leven zijn. Ik denk aan hoe Aya Zikken ooit haar schrijversbestaan begon. Man griep, twee dochtertjes griep en zij maar sloven en dromen van de verhalen die ze op wilde schrijven, maar waar ze geen tijd voor vond. Ze hoopte dat ze ook griep zou krijgen en die losgewoelde tijd zou kunnen gebruiken voor zichzelf. Waarom weet ik niet, maar moeders krijgen nooit griep, ook Aya niet. Ze vervloekte de god die haar onthield van wat ze zo nodig had en wendde griep voor. Sloot zich op in de slaapkamer met pen en schriftje en schreef het met een aaneengesloten pennenstreek vol. Het was de aanzet van haar boek 'Als wij groot zijn, dan misschien,' waar ze in 1954 mee debuteerde en haar naam mee zou vestigen. Ik heb meerdere boeken van haar in mijn bezit. Haar dochter, waar ik mee bevriend was, vertelde mij het verhaal. Kinderen hebben het moeilijk als ze opgevoed worden door een moeder die zelf ook wat wil. Daardoor beïnvloed vond ik Aya in die tijd een ontaarde moeder. Nu en zelf moeder van twee grote zonen vraag ik me soms af : Wie is er hier niet geaard?

Wordt vervolgd.

dinsdag 4 januari 2011

Coen

Vandaag werd bekend dat Coen Moulijn is overleden.
---


Op straat ben ik mezelf niet, daar loopt Coen
Zo vlieg ik langs de stoeprand als linksbuiten
Mijn schijnbewegingen zijn niet te stuiten
Tot ik het bij de voetbalclub mag doen

Eén wedstrijd op die droomplek speel ik slechts
Want er is 'n probleempje; ik ben réchts.

Chip

BUNNIK - Dementerende bejaarden moeten een chip krijgen in hun bh-bandje of broekriem, zodat zij bij vermissing met een druk op de knop zijn op te sporen.
-----

Bejaarden zijn geneigd om te verdwalen
En iemand moet ze telkens achterna
Dus naaien we een chip in hun BH
Dan kunnen we exact hun plaats bepalen

En geen pardon voor oudjes die niet deugen
Ze hebben weer genoeg intern geheugen.

maandag 3 januari 2011

De weg naar de hel

Ik maak al jaren geen goede voornemens meer. Om verschillende redenen, maar de voornaamste is toch wel dat ik er nooit in slaagde ze ten uitvoer te brengen. Hoe vaak ik gestopt ben met roken op 1 januari en ook dezelfde dag weer begonnen, u wilt het niet weten. Ik wil het er trouwens zelf ook niet meer over hebben. Vooral niet omdat ik al jaren niet meer rook en gestopt ben ergens in september toen het laatste pakje leeg was. Het geheim van succesvol stoppen met roken is: doorroken tot u er genoeg van heeft. Vooral niets forceren. Het geheim van succesvol stoppen met drinken is: doordrinken tot u er genoeg van heeft. Nooit forceren. Succesvol lijnen: dooreten tot het u echt de neus uitkomt en de verminderde calorie-inname zich ongedwongen, natuurlijk en als een geschenk uit de hemel aan u voordoet. Inderdaad kon u die weg altijd al gaan, maar de tijd was er niet rijp voor, uw ogen waren nog niet geopend en nu, nu u zover bent, gaat het als vanzelf. Het moest zo zijn en het mooiste is: om tot dit inzicht en deze overgave te geraken, hebt u zich al die jaren niets hoeven ontzeggen. Goede voornemens zijn voor mensen die niet met de natuurlijke stroom van het leven mee kunnen bewegen en zichzelf wijsmaken dat ze er beter tegenin kunnen zwemmen. Nou, dat kost energie, kan ik u vertellen.

Wat mij betreft kunt u dus gerust weer gaan roken, als u het maar niet bij mij binnen doet. En drinken, gezellig, kom een keer langs. Ook de chips en de slagroom hoeft u van mij niet te laten staan. Verwen uzelf een beetje, nu kan het nog. En als het goed is heeft u voor al die dingen mijn toestemming helemaal niet nodig. Ook zonder mijn vriendelijke woorden had u het niet-roken, het niet-drinken en het lijnen waarschijnlijk maar een paar dagen volgehouden. En als u dan toch nog steeds behoefte heeft aan goede voornemens heb ik hier nog wel een paar suggesties voor u.

Ten eerste. Stop met denken dat er voor ieder probleem een oplossing moet zijn. Het is niet zo. Laat u niet gek maken. De klimaatverandering, de files, het voedselvraagstuk, Geert Wilders, Job Cohen, het begrotingstekort in Griekenland, de groei van de Chinese economie: het is zoals het is en we gaan het met z'n allen niet oplossen en u en ik al zeker niet. Er zal best een oplossing voor zijn en als de tijd rijp is zal die zich ook zeker aandienen, maar stop met iedere avond op tv naar deskundigen te luisteren die elkaar tegenspreken en u uiteindelijk alleen maar met nog legere handen achterlaten, onderwijl uw nachtrust en op den duur ook uw gezondheid ondermijnend.

Ten tweede. Stop met denken dat u verantwoordelijk bent voor uw eigen geluk. Grijp de kansen die zich voordoen, maar als u uiteindelijk berooid en met een ernstige ziekte in de goot eindigt, laat u dan niet aanpraten dat dat alleen maar uw eigen schuld kan zijn. Als het echt uw eigen schuld is, dan weet u dat zelf ook wel. Maar als u het gevoel heeft dat er voor u geen andere uitkomst mogelijk was, vertrouw dan vooral dat gevoel en vervloek de zedenprediker die u iets anders wijs wil maken.

Tenslotte. Stop met luisteren naar mensen zoals ik. Zoek het lekker zelf uit. Vraag aan mij waar ik me eigenlijk mee bemoei. En wat of ik wel denk dat mij het recht geeft om. Lach mij uit. Vraag aan mij waarom ik dat eigenlijk nodig heb: mensen van het genoegen van hun goede voornemens te beroven. Vraag aan me hoe ik eigenlijk zo teleurgesteld en verbitterd ben geraakt. En of ik zelf wel besef hoe ongelukkig ik daar van word. En of ik wel weet dat het beter is om met de stroom van het leven mee te bewegen dan er tegenin te willen gaan.

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens, ik begrijp steeds beter wat daarmee bedoeld wordt.

Prins

LEIDEN - Het Nieuw Republikeins Genootschap (NRG) wil dat de naam van prins Bernhard uit het straatbeeld verdwijnt. Volgens het NRG verdient de prins het niet om straten naar zich vernoemd te hebben, omdat hij meermaals de Nederlandse belangen ondergeschikt heeft gemaakt aan die van hemzelf. Het voorstel krijgt weinig instemming onder de bevolking.

----

Men wil Prins Bernhard uit het straatbeeld weren
Want wapenhandel, Lockheed, overspel
En teveel invloed op het staatsbestel,
Straks moh'n we hem niet meer imiteer'n

Maar ook al was hij niet van 'Neerlands Bloed'
Het blijft wel ónze schurk, begrijp dat goed!

Actuele aforismen

De enige avond in het jaar dat de treinen niet hóeven te rijden wil GroenLinks de NS ook nog door de neus boren.

Was bij deze jaarwisseling de illegale lawinepijl nog hip, volgend jaar hoor je er pas echt bij met een illegale drone.

2011 zou best eens het jaar kunnen worden van het Grote Strooizoutoproer.

Als in het nieuwe jaar alleen nog de mensen autorijden die het zich financieel echt kunnen veroorloven, scheelt dat natuurlijk ook heel veel drukte op de weg.

Te vrezen valt dat van Asscher's plan om kinderen met een taalachterstand verplicht een zomercursus te laten volgen, een aanzuigende werking zal uitgaan.

Het aantal daklozen stijgt sneller dan dat het aantal werklozen daalt.

Is de hoogte van de Estse bijdrage aan het steunfonds voor de Euro al vastgesteld?

zondag 2 januari 2011

Wekker

RIJSWIJK - In de iPhones van Apple is een vreemd foutje opgedoken. Een wekfunctie blijkt niet te werken met de start van het nieuwe jaar: Het alarm kon wel worden ingesteld, maar ging niet af. Vele eigenaren wereldwijd hebben zich zaterdag verslapen. In de lente komt de IPhone5 op de markt.

------

Ik had speciaal mijn IPhone ingesteld
Zodat ik mij vandaag niet zou verslapen
Ik lag tot half een op apegapen
Omdat ik door dat ding niet werd gebeld

Maar Apple werkt eraan, zegt het bedrijf:
Die wekker doet het écht, ..in IPhone 5.

zaterdag 1 januari 2011

Oud en Nieuw

Doodvermoeide kinderen met witte ernstgezichten
in plechtige processie met knetterende reuzensterretjes
en achter hen vliegt kleurrijk Beiroet de lucht
boven de Gazastrook in of verbeeld ik mij alles

het samenzijn, de vreugde, het aftellen
gingen we juichend over de drempel
en waarom kon ik niet achterblijven
waarom is een kringloop oneindig
en wie draait er eigenlijk aan het wiel
en waarom ben ik een afgericht roofdier
dat door een vurige hoepel springt
als plotseling het beeld bevriest
mijn haren sissend verschroeien

één ogenblik tussen dit en de dood
een hartklep die zegt: zoek het zelf even uit
een balorige luchtbel ergens in de bloedsomloop
een woordloos stom stolsel in de circulatie
een onnozele hapering, net iets te lang

en heel dit oogverblindend ontwrichtend tafereel
vliegt naar de maan voorwaarts in een verdomd kleine stap
terwijl ik hier op aarde dood neerval, net over de drempel
ademhaling die stokt als de geest in een flits
het startblok verlaat richting het eigen domein

maar nee hoor, het beeld schiet weer los
het roofdier dat landt op zijn pootjes terecht
de zucht van verlichting in heel de circustent
terwijl de show onder dankbaar applaus vervolgt
weliswaar met een brandmerk en met verschroeide haren
en sporen van pijn.