dinsdag 30 november 2010

Dirk

Vandaag verschijnt een boek met nieuwe onthullingen over de handel en wandel van Dirk Scheringa.

-----


Vandaag staat Dirk Scheringa te boek
Als tollenaar die klanten wist te flessen
Daarbij had hij geheime minnaressen
En nu is ook het geld van moeder zoek

Geknipt, geschoren en failliet vrijwel
Dus nu dan maar naar Lenen punt en el?

breaking:

Zijn vrouw nog steeds witheet: 'Hij is het haasje,
voor Dirk geen; 'Kom maar binnen Sinterklaasje.'

maandag 29 november 2010

Nú al?

Er geldt in Friesland al een vaarverbod
Men staakt het lozen van het boezemwater
Ik lees die mededeling en dan gaat er
Een rilling door me heen van puur genot

Straks zit er weer, ik slaap er nauwelijks van
Zo'n ijsmeester bij Pauw en Witteman.

zaterdag 27 november 2010

Sinterklaaspapier

Ik zit in de slaapkamerkast van mijn ouders. De kast is min of meer half vakkundig onder het dak van het huis getimmerd. In het voorste deel kun je staan, achterin kan dat niet. Daarom heeft vader regelmatig rode en blauwe plekken op zijn hoofd.

Om me heen hangt de bonte verzameling kledingjuwelen van mijn moeder. Lange rokken, van wol en met stroken, gezellig naast de blouses en de sjaals. Helemaal achterin de kast, op de vloer onder het schuine dak van het huis, liggen mijn moeders lederen schatten. Haar knielaarzen, mét hak. Die moet ik hebben vandaag. Niet dat ik haar maat heb, maar ze zitten zo lekker. Hoge hakken en warm gevoerd. Helemaal leuk voor mijn verkleedplan.

Wanneer ik de laarzen voorzichtig van hun plaats pak, zie ik iets anders dat mijn aandacht trekt. Sinterklaaspapier. Het bestaat niet, het kan niet, het is oktober. Hoe kan dat? Vorig jaar zeker vergeten af te leveren door de goedheiligman. Mijn hart jubelt, mijn verstand twijfelt. Zal ik... mag ik? Zou moeder het weten, dat hier zo’n schat ligt verborgen in haar eigen kledingkast? Met bevende handen neem ik een pakje in mijn hand. Mijn naam staat erop. Dus is het voor mij, besluit ik kordaat. Aan de hand van de vorm probeer ik te raden wat het voor kado is.

Mijn verstand verliest het van het oergevoel dat pakketjes ervoor gemaakt zijn om te openen en dus gaat het sinterklaaspapier voorzichtig los. Een ballet-Cindy grijnst me tegemoet, gekleed in roze tutu en met roze balletschoentjes aan. Van pure opwinding en schrik frommel ik het papier weer dicht, gooi het pakje in de richting waar het vandaan kwam en ik struikel de kast uit.

Wanneer ik Cindy op 5 december ’s avonds legaal uit haar verpakking peuter, kan ik niets anders dan beschaamd met rode wangen mompelen “Dank je Sinterklaasje”.

Kwal

Er is een nieuwe diersoort opgedoken
In Zeeland zwemt nu de trompetsteelkwal
Het is een miniscuul klimaatgeval
En heeft de vinder ook al flink gestoken

Maar ik zie, en ook dat is interessant
Steeds vaker nieuwe kwallen op het lánd.

vrijdag 26 november 2010

'N spelletje

Even 'n spelletje



M-A-R-K R-U-T-TE

- TREURTAKT
- KRATERMUT
- TERMKRAUT
- RUKMATTER
- TRAMKEURT
- RATTEKRUM

Morgen S-Y-B-R-A-N-D V-A-N H-A-E-R-S-M-A B-U-M-A

Jacht

Geert Wilders heeft genoeg van het gewroet in zijn fractie en geeft geen commentaar meer op nieuwe onthullingen.
----

Ik ben die heksenjacht nu méér dan zat
Heeft Hero een politiefuik ontweken
En Eric UWV geld opgestreken
En Jhim vervalste vrachtbrieven, so what?

De media komt mij hier niet meer tegen
Want ik ben met mijn bezem opgestegen.

donderdag 25 november 2010

Losgaan

Onrust giert door mijn lijf. Het is donderdag, hardloopdag. Het schema hangt op een prominente plaats, op de deur van de koelkast. Opdat wij niet zullen vergeten.

Eigenlijk word ik een beetje vervelend van schema’s. Het betekent namelijk dat ik in een hokje moet en daar pas ik niet in. Geen verplichte rondjes, geen vastgestelde paden en geen klok. Geen tijd, jaja, daar heb ik in het dagelijkse leven al genoeg van. Met mijn koninklijke oranje hardlopigheden aan de voeten wil ik het asfalt betreden, de confrontatie aangaan. Ik haat het, wanneer ik net in het ritme ben gekomen en mijn klokje ijzig piept dat ik toch vooral moet stoppen.

Met een schuin oog kijk ik naar de koelkastdeur met het schema. Het vermeldt tien minuten hardlopen, vijf minuten wandelen en dan nog eens tien minuten rennen. Over timemanagement gesproken.

Vooruit, ik strik de veters vast en ik ga naar buiten. Het is prachtig weer, nog wel, want voor vanmiddag en vanavond hebben ze sneeuw beloofd. Bij mijn Mp3-speler zit de moed er ook in, zij start spontaan op mijn favoriete muziekje en voorzichtig draaf ik de straat uit. Richting de dijk, waar ik regelmatig met de honden loop.

Het gaat lekker, de lucht is droog, voor een loper ideale omstandigheden. Voor ik het in de gaten heb, loop ik langs de uitgestrekte velden van het Twiske, bij mij in de achtertuin gelegen. Even rekken en strekken bij het bankje en hup, daar ga ik weer. Mijn benen lijken wel van elastiek gemaakt en mijn longen ook. Dit voelt vorstelijk, dit is nu precies waar ik het voor doe, waarvoor lopen bedoeld is. Lijf, hoofd en leden in gezamenlijk tempo op het asfalt, verstand op nul en los van de wereld.

Verderop doemt de molen op en de typische geur van geiten walmt me tegemoet. Even tempo maken, van deze grazende geiten word ik misselijk en dat kan ik nu even niet hebben. Een bochtje naar rechts en ik loop in licht tempo met de weg mee naar beneden, wind in de rug. Ik vergroot mijn passen een beetje, zoals ik ooit in de atletiekklas heb geleerd. Het voelt als een officiele Ethiopische snelheid.

Ik passeer wat sprietige overblijfselen, restanten van wat deze zomer grashalmen zijn geweest. Het groen is overgegaan in bruin, met nog een restje goud. Rustig dribbel ik het houten bruggetje over, in deze tijd kan het al aardig glad zijn. En een eventueel nieuwe blessure wil ik niet.

Rechts doemt plotseling het graspaadje op, nou ja gras, het is meer modder. Ook hier doe ik het rustig aan. De grasresten, in combinatie met de modder, geven me een goede enkeltraining doordat ik gedwongen wordt om mijn voet op verschillende manieren neer te zetten. Weer dringt er een geitengeur mijn neus binnen, dat betekent dat ik mijn rondje om de molen bijna voltooid heb. Eens kijken, zometeen bij de witte brug terug maar even stoppen. Wil ik dat wel? Voorzichtig check ik mijn horloge, dat ik in een onmogelijke positie om mijn pols heb gedraaid, tegen het tussentijds spieken. Tot mijn verbazing zie ik dat mijn chronologisch loopverhaal op twintig minuten staat.

Aangemoedigd door het gevoel dat ik niet te stoppen ben, besluit ik door te lopen tot ik niet meer kan, of totdat ik thuis ben. Met lichte tred vlieg ik over het asfalt. Ik ga mijn grens van dertig minuten halen vandaag. Het moet, want ik wil het. Er steekt er een licht windje op die zich lekker in mijn rug nestelt. Vrolijk draaf ik verder over het fietspad, dwars door een grote regenplas die ik op de heenweg heb weten te ontwijken. Bijna plas ik van schrik in mijn broek van de kou, die zich in één klap tussen mijn tenen voegt.

Ik verlaat het Twiske en draai de dijk weer op, terug naar huis. Bij de bushalte, vlakbij huis, check ik opnieuw mijn horloge. Mijn hart juicht en zingt een liedje, samen met mijn longen. De grens van dertig is niet alleen bereikt, is zelfs glansrijk overtroffen. Met ruim zes minuten.

Voorspelling

We konden dus op volgespoten landjes
Misschien al in dit weekend op de schaats
De Krollen hadden heel wat winterpraats
En ik ging al op zoek naar warme wantjes

Een tochtje, Koek en Zopie, krakend riet
Ziet u het al gebeuren, nou ik niet.

woensdag 24 november 2010

Háp

Ajaxied Louis Suarez is vanwege het bijten van een tegenstander voor 7 wedstrijden geschorst.

-------

Die schorsing komt door een vertaalprobleem
Louis heeft het gewoon verkeerd begrepen
Het Nederlands is nog niet ingeslepen
Dus iedereen roept nu wel 'bloody shame'

Maar Jol had hem uitdrukkelijk gelast:
'Je bijt je in je tegenstander vást!'

Klein hartje

Omroep Max presenteert vanavond: De Open Hart operatie
----

Vanavond wordt er life geopereerd
Vanaf de eerste snee, da's de incisie
Zit ik te trillen voor de televisie
Want er kan niks geknipt of gemonteerd

Dat alles goed gaat in die ribbenkast
Als kijker houd ik daar mijn hart voor vast.

dinsdag 23 november 2010

Poli(s)assistente (schrijf over verzekeren)

Alles is te verzekeren. In mijn jaren als jonge acceptant bij een verzekeringsmaatschappij kreeg ik ooit een DeLorean te verzekeren. Een roestvrijstalen sportauto, een exemplaar uit de film “Back tot the future”.

De tussenpersoon die het risico aanbood wist me haarfijn te vertellen dat de auto van hetzelfde materiaal was gemaakt als mijn aanrecht. Ik, destijds ook niet helemaal voor een gat te vangen, wist de verzekeringsmeneer fijntjes uit te leggen, dat een roestvrijstalen aanrecht zo ontzettend 1985 was en dat ik beschikte over een kunststof aanrecht.

Een auto “all risk” verzekeren terwijl de auto al negen jaar oud was, al had ie een nieuw kenteken, moest je niet bij mij proberen. Sommige uitvoeringen van auto’s zijn namelijk maar tot een bepaald bouwjaar gemaakt en dat wist ik, ook al was ik maar een simpel meiske van net twintig. Kwestie van de juiste scholing; ik had een half jaar in een goede garage gewerkt waar de meest nieuwe auto’s werden voorzien van een LPG-installatie. Binnen twee maanden kende ik elk merk en type auto uit mijn hoofd en wist ik hoe de combinatie van cijfers en letters in een kenteken werd gemaakt.

Een ander verzekeringsrisico was het verzekeren van een luxueuze sportauto van de mannelijke helft van een superhouseduo uit de jaren ’90. Op dat moment was ik niet bekend met de racefratsen van het discojoch. Amper had ik de auto in dekking genomen of de jeugdige muziekman reed de bolide ganz kaputt am Deutsche Autobahn. Zulke risico’s neem je als jonge acceptant maar een keer.

Van autoverzekeringen verhuisde ik wat jaren later via de huis- tuin en keukenverzekeringen naar arbeidsongeschiktheidsverzekeringen voor ondernemers. Op slag werd ik verliefd op het eigenzinnige karakter van de ondernemers die ik bediende. Eindelijk mensen die mij snapten en ik hen. Een timmerman met een rugblessure, help die maar eens aan een passende verzekering. Of een accountant met geheugenverlies. Als volleerde verzekeringscoupeuse leerde ik voor elke persoon een passende verzekeringsjas aan te meten.

Later verzekerde ik directeuren van bv’s met holdings en onderbeeveetjes. Zelden heb ik zulke vreemde financiële goochelkunsten gezien. Het liefst wilde men natuurlijk het maximale risico tegen de minimale premie verzekeren. Het beoordelen van het financiële arbeidsongeschiktheidsrisico verschoof naar het beoordelen van het medische risico. De medische benamingen verwarden me en dus leerde ik voor medisch secretaresse. Het Latijn bleef lonken en dus waagde ik de sprong naar het ziekenhuis.

Van een snelle verzekeringsvrouw veranderde ik een bedaarde doktersassistente die regelmatig pas op de plaats moest maken en vaak een bijdehant antwoord moest inslikken. Van risico’s spreiden ging ik naar het risico van het werken met mensen. Personen die kunnen reageren, boos kunnen worden, verdriet kunnen hebben en die onbedaarlijk kunnen lachen. Verzekeringstechnisch werd intermenselijk.

De financiele papieren wereld is trouwens nooit helemaal uit mijn leven verdwenen; bij verzekeringsproblemen van patienten word ik regelmatig ingeschakeld als polistolk, voor het vertalen van de kleine lettertjes. Daarnaast ga ik binnenkort om tafel met mijn hypotheekboer, voor het aanpassen van het financiele woningspul, inclusief levensverzekering, opstalverzekering, inboedelpolis en natuurlijk de aansprakelijkheidsverzekering. Met de aanstaande funderingsreparatie geen overbodige luxe.

Eens kijken of mijn zorgpolis in 2011 de kosten van mijn nog aan te stellen psycholoog verzekert, in verband met het mogelijke risico van overspanning wegens funderingspiekeren. Ik vrees van niet.

Startklaar

Toevallig in het na-olympisch jaar
Krijgt Sven een geheimzinnige blessure
Die wel tot eind seizoen kan blijven duren
Ik kan er niks aan doen, ik vind het raar

Misschien is het een beetje vergezocht
Maar spaart hij zich voor de Elfstedentocht?

Gedachten voor het slapen gaan

Gezien de onverschillige en vijandige behandeling die normale klanten meestal van de zijde van het Blokkerpersoneel ten deel valt, is het niet meer dan rechtvaardig dat datzelfde personeel overvallers meteen het ziekenhuis inslaat.

Op de avond van ''Red de beschaving'' was er gelukkig ook nog de première van ''Volendam, de musical.''

Het zijn gelukkig geen overwegend protestante landen die de stabiliteit van de Vaticaanse munteenheid bedreigen.

Zou Gerrit Zalm nooit nachtmerries hebben waarin ABN-AMRO omvalt als gevolg van problemen met de Vaticaanse munteenheid, die hij zelf in Nederland invoerde?

De onverantwoorde begrotingspolitiek van Griekenland en Ierland bedreigt niet alleen de stabiliteit van de Vaticaanse munteenheid, maar ook die van Andorra, Cyprus, Kosovo, Malta, Monaco, Montenegro, San Marino, Slovenië en niet te vergeten België.

Nu condooms soms toch mogen van de paus, gaat de lol van het gebruik er wel een beetje af.

Ik wist eigenlijk helemaal niet dat er katholieke mannelijke homoprostituees bestaan. Maar erg goed natuurlijk dat ze nu een condoom mogen gebruiken zonder steeds te moeten gaan biechten.

De Osservatore Romano tipte beleggers om van aandelen farmaceutische industrie te switchen naar aandelen rubberverwerkende industrie.

Als Richard de Mos schoolhoofd is geweest, dan zit Geert Wilders nu zeker in het kabinet?

Lucassen: ''Wat een laffe en verwerpelijke daad van die Sharpe, om niet-bestaande vrouwen te misbruiken''.

Ik begin opeens heel bang te worden dat die Henk en Ingrid ook allemaal babylijkjes in de tuin begraven hebben.

De PVV wordt bedreigd door een tsunami van criminalisering.

De eerste geheime operatie van de Animal Cops wordt het infiltreren in de PVV-fractie.

De PVV doet zijn uiterste best om Beatrix te pesten, maar die werkt tenminste voor haar geld en dat kan de komende vier jaar van die Lucassen niet gezegd worden.

Gek eigenlijk dat de PVV zo'n hekel aan Beatrix heeft, terwijl haar vader toch het prototype van een PVV-er was.

Lucassen komt in ieder geval de eer toe dat hij als eerste PVV-er zich schaamde voor zijn eigen gedrag.

Toen ik jong was mocht ik van mijn ouders niet luisteren naar mijn favoriete muziek. Nu ik ouder ben mag het niet van mijn kinderen.

Omdat regeren nu eenmaal vooruitzien is, sluit staatssecretaris Teeven met tegenzin tijdelijk enkele jeugdgevangenissen.

Winter weer

Men spreekt van vorst, de winter komt eraan
U dient uw accu nú te controleren
Als u tenminste niet wenst te riskeren
Om 's ochtends langs de stoeprand stil te staan

Voor mij begint de winter pas indien
In Friesland een rayonhoofd is gezien.

zaterdag 20 november 2010

Circus

ALMERE - Steeds meer circussen laten geen wilde dieren optreden. In vijf jaar tijd is het aandeel circussen dat in Nederland voorstellingen met wilde dieren gaf, gedaald van 83 procent naar 35 procent.

----

De olifant die op zijn achterpoot gaat staan,
Het Hooggeëerd publiek kan dezer dagen
Geen tijgers door een hoepel meer verdragen
Dus worden wilde dieren weggedaan

Geen beesten meer die springen op bevel
Bij Circus Geert, daar zie je ze nog wél.

vrijdag 19 november 2010

Botanische tuin

Met mijn lief trotseerde ik het duister
wij kenden geen angst, verlangden naar elkaar
na zonsondergang betraden wij de luister
hek en bord negerend van de donkere groene tuin.

Ik streelde haar vleeskleurige dopheide
‘’Muurbloem’’, fluisterde ik in haar oor
kneep zacht in haar ruige veldbies
kuste met mijn tongvaren
lang haar bloedooievaarsbek.

Zij zocht naar mijn stijve klaverzuring
en mijn stinkende balloten, kietelend aan
mijn bijvoet noemde ze mij haar vuurwerkplant.

Achter een kleine maagdenpalm vond ik
haar donkersporig viooltje met mijn knieën
in het knikkend nagelkruid
en haar hoofd in het reuzenzwenkgras
stak ik de hemelsleutel van mijn stijve
naaldvaren in de zwartblauwe rapunzel
van haar middelste teunisbloem
zonnehoed en karmozijnbes dansten voor mijn ogen
toen aan de guldenroede van mijn koningskaars
het zilverschoon ontvlood.

Hijgend en bezweet lagen wij in elkaars armen
kleefkruid, rillend van de nachtschade:
een kleine pimpernel en een slanke sleutelbloem.

Wachten

'Ga maar even wat lezen schatje, kijk daar ligt de Donald Duck'.
Moeder en dochter zijn net de wachtkamer van de huisartsenpost binnengelopen. Nog voor ze zat heeft de vrouw met een energiek gebaar haar tas geopend en een stapeltje papier tevoorschijn getoverd.
Als ze ook haar leesbril opzet en een rode balpen ter hand neemt is het alle aanwezigen duidelijk; Dit is een drukbezette onderwijsmevrouw die haar tijd effectief dient te benutten
'Ik vind de Donald Duck saai', zegt het meisje.
'Waarom heb je dan zelf niet wat te lezen meegebracht? Over de bril kijkt moeder haar jufferig aan. .
'Vergeten'.
'Je moet vooruit denken hè', zegt ze zacht.
Een beroepsopvoeder. Erger kun je het als kind niet treffen.

Het meisje wiebelt verveeld met haar benen.
'Ssst'. Als vanzelf verschijnt er een hand op haar knie die de beweging dempt.
Het meisje lacht verontschuldigend om zich heen.
Moeder is intussen verdiept in de proefwerken en zucht meewarig terwijl ze driftig strepen op de vellen trekt.
'Ze hebben er weer niks van begrepen', zegt ze half in zichzelf, maar wel zo hard dat wij niet anders dan onder de indruk kunnen raken van de deskundigheid en de autoriteit die ze etaleert.
'Gisteren had je het ook al druk', zegt het meisje zonder haar moeder aan te kijken.
Oh ja? Moeder legt de papieren op haar schoot, slaat haar ene over haar andere been en kijkt haar dochter vragend aan. .
'Ja, want toen moest jij op de computer'.
De vrouw controleert met een snelle blik of we het allemaal nog volgen.
'Dat was in jóuw computertijd hè, zegt ze nadrukkelijk.
Computertijd. Ik zie een dorre woestenij van regels en takenlijstjes, van schema's en structuur.
Van: 'Wat hadden we nou afgesproken?
'Maar je hebt dat kwartiertje ook weer teruggekregen', haar glimlach schuurt over het opgeheven gezicht van haar kind.
'Maar ik was er wel helemaal uit'.
'Je moet ook geen spelletjes spelen, je moet tekenen, vroeger kon je zo mooi tekenen'.
'Ik vind tekenen saai'. Het meisje buigt voorover. Frunnikend aan haar laarzen legt ze de kiem voor de oorlog die de komende jaren onvermijdelijk uit zal breken in dit verantwoorde gezin.

Verderop gaat een deur open.
'Cheryl?, vraagt een mannenstem.
Het meisje wipt van haar stoel en trippelt in de richting van de dokterskamer.
Moeder propt haastig alle spullen in haar schoudertas, trekt nog even haar truitje recht en sist;
'Wáchten!

donderdag 18 november 2010

Kláár

Geert vraagt of het nu klaar zou mogen zijn
Met al die nare negatieve praatjes
Over zijn vierentwintig kameraadjes
De fractie krijgen ze daar niet mee klein

Want welk vergrijp je ook hebt weggemoffeld
Als je op zijn bevel maar hard op tafel roffelt.

Altijd in ontwikkeling (schrijfveer wat betekent mijn naam)

Nadat ik een paar jaar geleden de opleiding tot doktersassistente had afgerond stortte ik in. Compleet. Ik was van baan veranderd en niet zo’n beetje ook. Vanuit de papieren financiele verzekeringswereld rolde ik zo, hup, de ziekenhuiswereld in. De tweejarige opleiding tot doktersassistente had ik in een jaar tijd afgerond. Inclusief stages, presentaties en verslaglegging.

Ik kon niet eens trots zijn op mezelf. Een wandeling naar de brievenbus kostte me de grootste moeite. Wanneer dat klusje geklaard was, kon ik uren slapen. Niets vond ik meer leuk, de moeite waard. Zelfs lezen, normaal gesproken de fijnste hobby ter wereld, kon me niet meer boeien. Wanneer ik met goede moed toch een boek pakte, raakte ik na een bladzijde de draad al kwijt. Nu wist ik het zeker: ik was eindelijk gek geworden.

Naarmate de tijd vorderde, leerde ik met therapie en opvang van goede vrienden, dat ik niet gek was, maar dat mijn hoofd overwerkt was. Langzaam, tergend soms, ging het iets beter met me. Met telkens twee stappen vooruit plus eentje terug. Die stap achteruit kon me overigens volledig opnieuw de put intrekken. Tot ik door had, dat een stapje terug op zijn tijd ook goed is. Om letterlijk afstand te nemen.

In mijn burn-out periode had ik veel tijd om na te denken. De vraag waarom juist ik een burn-out had verdiend werd daarmee niet beantwoord. Door me op andere dingen te richten kwam ik erachter, dat ik door het maken van de stageverslagen een oude liefde in mijn leven had teruggevonden, namelijk het schrijven. Ik begon een dagboek. De verhalen uit die tijd sprongen van de hak op de tak en gingen soms nergens over, maar gaven me kracht en door de maanden heen stevigheid en houvast. Ik kwam erachter dat mijn brein overwerkt was geraakt doordat ik als eigenaar ervan simpelweg het woord “nee” niet in mijn woordenboek had gehad.

Mede door het schrijfwerk kroop ik uit de put. Tijdens het hele proces van burn-out zijn werd ik me bewust van het groeien, als mens. Ik ontdekte dat je als dertiger nog helemaal niet klaar bent met groeien, dat je dan nog niet alles hoeft te wetenlangrijker nog: niet kunt weten. Het mooiste van mens zijn is de eigenschap te kunnen blijven groeien. Eindeloos.

Die ontdekking liet me niet meer los. Ik besefte dat ik in het levensproces constant “under construction”, zou blijven, ofwel in aanbouw. Een mens, met de mogelijkheid steeds opnieuw te leren en te groeien door ervaringen en gebeurtenissen. In maart 2008, op mijn 38e verjaardag, trakteerde ik mezelf op een nieuwe tattoo. Op een prominente plek aanwezig, namelijk rond de pols. Als permanent souvenir en als dagelijkse reminder zodat ik de vinger aan de pols houd bij mezelf.

Deze tattoo is een van de mooiste cadeaus uit mijn leven en herinnert mij aan het belangrijkste wat ik heb geleerd van mijn burn-out. Ik ben niet perfect en dat hoeft ook helemaal niet.
Ik ben In Ontwikkeling. Aangenaam.

woensdag 17 november 2010

Vólgende

Alweer twee PVV fractieleden in opspraak.

                                  ----


Je kan als versjesschrijver bezig blijven
Zo denk je; 'Nou, we zijn voorlopig bij',
Dan komt het vólgend lid van die Partij
Weer met een akkefietje boven drijven

En naar ik vrees ben ik nog lang niet klaar
De beurt is aan de seriemoordenaar.

maandag 15 november 2010

Joepie Mobiel

De Helpdeskactie van Youp van 't Hek hélpt. Wij noteerden het volgende gesprek.



Trring..

Pasquali..

Is dat meneer N. Pasquali?

Dat klopt.

Boterbloemstraat 14?

In één keer goed.

Meneer Pasquali u spreekt met Victor van UPMobile, alles goed?

Hoe bedoelt u, goed?

Nou met de gratis telefoon bij uw 350 plus abbonnement,

Ja..en?

Nou ja, is het lekker drukken met die Nokkia toetsjes enne kunt u alles vinden in het menuutje?

Want anders?

Anders helpen we u even, onze klantenservice heet niet voor niets 'Help desk', toch?

Oh..

En hoe is de verbinding?

Verbinding?

U heeft geen klachten over het bereik? Valt u weleens weg hoort u weleens ruis, want wij van UP Mobile zetten er zo een mastje bij hoor.

Zó..

In orde? Mooi zo, dat noteer ik.En dan de rekening.

Ja?

Is ie op tijd, alles keurig onder elkaar, goed te lezen, is 't envelopje netjes, Kortom is de performance van de factuur ok?

De perf..?

Of vindt u hem te hoog, want dan kunnen wij daar wel wat aan doen hoor..

Oh ja?

Natuurlijk meneer Pasquali, wat gratis SMS'jes of een bundeltje belminuutjes extra, u zegt het maar hoor, u bent de klant tenslotte.

Ik eh..

En hoe zijn de gesprekken trouwens..

Gesprekken?

Ja, krijgt u leuke telefoontjes of is het allemaal maar problemen en narigheid..

En zo ja ?

Nou dan komt onze afdeling Nazorg in actie, goede gesprekken met iemand die echt luistert..dat u ook in lastige situaties naar tevredenheid met onze telefoon leert om te gaan..

Goh..

Heeft u verder nog klachten?

Neu..

En wat vond u hiervan?

Waarvan?

Van mij, van dit gesprek..

Ik vind u een beetje een akelige slijmbal..waar is die oude Stalinistische betonnen helpdeskmedewerker?

Een slijmbal, dat noteer ik.. enne dat klopt, meneer Pasquali.

Jóh..

Ja, U heeft gelijk dat vind ik zelf ook, maar dit is nieuw beleid hè; De klant centraal, de klacht voorop..

Nou mooi..

Fijn da's ook de bedoeling en als u meneer van 't Hek nou even mailt dat u over óns tevreden bent, dan..

Meneer Pasquali..

Hallo ...

tuut tuut..

Vergif fenis

PVV'er Lucassen mag blijven..


Er is goed nieuws voor alle allochtonen
In dit land wordt geen mens meer uitgezet
Nu Geert, ter redding van het kabinet
Zijn kale bullebak van Wijken en van Wonen

Die keihard heeft gelogen en bedrogen
Toch ijskoud in zijn midden blijft gedogen.

zaterdag 13 november 2010

Dilemma

De affaire Lucassen bezorgt Geert Wilders hoofdbrekens.

Je geeft zo'n man een stropdas en een pak
Dan kun je hem als fractielid vermommen
Zijn schedel heeft nog nooit zo mooi geglommen
Maar daar doorheen schijnt nu de schobbejak

Die zul je, ook al is ie dan gekozen,
Toch uit je entourage moeten lozen.

vrijdag 12 november 2010

Dag droom

In het dagelijks leven denken mensen 46,7 procent van de tijd aan andere zaken dan waar ze op het moment mee bezig zijn.

                                          ----


De wetenschap heeft weer iets door te geven
Het is maar eventjes dat u 't weet;
Het schijnt dat u de halve dag besteedt
Aan denken over een opwindend leven

En heel veel geld dat zomaar binnenstroomt
Laat ik u zeggen: Dat had je gedróómd.

donderdag 11 november 2010

Volksvertegenwoordiging

'N kopstoot of een vuistslag kun je krijgen
Als je te maken krijgt in het café
Met Kamerleden van de PVV
Men schijnt je ook op straat nog te bedreigen

Van ontucht, fraude en nog meer verdacht
De teller staat, las ik vandaag, op ácht!

Pauw en Witteman

Als rechtgeaarde semi-intellectuele doorsnee burger met het hart op de juiste plaats en de correcte politieke overtuiging, besluiten wij de TV dag gewoonlijk met Pauw en Witteman.
Aan een select gezelschap uit het nieuws worden daar redelijk kritische vragen gesteld, interessante belevenissen gepresenteerd en soms spraakmakende onthullingen..onthuld.
Maar wie gisteren gekeken heeft werd ongetwijfeld net als wij getroffen door gevoelens van beklemming, verontwaardiging en misselijk makende afkeer.
Welke assistent redactie stagiaire - want ik neem toch aan dat P&W dit keer niet zelf de hand hadden in de keuze van hun gasten- nodigt een koelbloedige moordenaar aan tafel.
Een passief agressieve creep die na vele jaren TBS zijn rentree in de maatschappij wil vieren met een gedetailleerd verslag in boekvorm van zijn gruweldaad en dat verkoopt onder het mom van een pleidooi tegen geweld.
Het gesprek stokte voortdurend vanwege de nietszeggende ijskoude gemeenplaatsen van de geinterviewde en de sfeer werd gespann en dreigend.
Ook de andere gasten waren gezien hun lichaamstaal het liefst voortijdig naar de vestiaire afgereisd
En toen moest Pauw ook nog zonodig een van de 'minder walgelijke' stukjes voorlezen omdat meneer dat zelf vooraf geweigerd had.
De rillingen liepen ons over de rug bij de beschrijving van de moord en ik ben midden in de declamatie weggezapt.
Dat doe je toch niet, als gelouterd programmamaker voel je toch wanneer een gast en zijn boodschap volledig fout zijn.

Hoe is het mogelijk. Ik kan me geen rechtvaardiging voorstellen. Wat een uitglijer en wat een vervreemdende en onsmakelijke vertoning. En wat een smet op het blazoen van Jeroen Pauw en Paul Witteman.

woensdag 10 november 2010

Storm

Het KNMI verwacht onstuimige dagen. De NS garandeert niets..


Het land is plotseling in rep en roer
Want morgen gaat het best een beetje waaien
Er volgt een weeralarm, dat laat zich raaien
En had u voor de trein een dagretour,

De vraag is of u ooit nog aan zult komen;
Er hangt moordzuchtig blad aan al die bomen.

Moeder en dochter

Ik moet naar de afdeling radiologie van het enorme ziekenhuis. Voor een foto.
Om de dood op afstand te houden heeft het enorme ziekenhuis zich getransformeerd tot permanente tentoonstellingsruimte.
De wanden van de overdekte promenade zijn bedekt met kleurige abstracte schilderijen en grappige reliëfs van nieren en longen, al naar gelang de poli die ik passeer.
Immense marmeren bloembakken, kunstzinnige objecten en romaanse zuilen staan kris kras op het brede plaveisel dat naar balies, harde stoelen en omgeroepen namen leidt.
Er zijn terrasjes waar je tegen woekerprijzen koffie en warme broodjes kunt krijgen, lichtkoepels, fonteinen waar op de bodem geluksmunten glinsteren, er is een kapper en zelfs een Albert Heyn.
En toch wil het maar niet gezellig worden.

In de wachtkamer de gebruikelijke mêlee van mensen in verschillende stadia van verval of genezing.
Veel vrouwen hebben er werk van gemaakt, alsof uiterlijke schoonheid het laatste bastion tegen de uitslag zou kunnen zijn. Op de leestafel kranten en tjdschriften te over, maar er wordt weinig gelezen.
Begeleidt door een grote verpleegkundige in het wit komen twee vrouwen binnen. De oudste in een rolstoel. Ze schuiven naast me tegen de muur.
Moeder en dochter. De jongste is een recentere uitgave van haar moeder. Beiden spierwit haar, fel in de lippenstift en de uitbundige shawls.
Alleen de diepte van de kreukelzones in hun gelaat verraadt het aanzienlijke verschil in leeftijd.
De grote verpleegkundige gaat op zijn hurken naast de rolstoel zitten en legt mevrouw omstandig de procedure van het onderzoek uit.
Vragend buigt ze haar hoofd in de richting van de spreker.
'Dat ze je zo komen halen Ma', zegt dochter op groot volume.
'Je moet niet zo hard praten', antwoordt moeder bits.
De verpleegkundige kijkt even gegeneerd om zich heen.
'Ze is anders wel de hele dag bij u hoor', zegt hij sussend, alsof die opmerking de levenslange kloof  zou kunnen dichten.
Ook dit heeft de oude vrouw niet gehoord.
'Ze neemt gewoon wraak voor vroeger', zegt ze tegen niemand in het bijzonder.
Dochter reageert niet en rommelt in haar handtas.
De grote man komt krakend overeind, geeft mevrouw de hand uit de cursus 'Patiëntencontact', wenst haar veel sterkte en verdwijnt schommelend in de gang.
Een tijdje later keren ze samen terug uit de behandelkamer. Dochter duwt en bij het inparkeren komt ze licht in aanraking met de rolstoel van een man even verderop.
'Kijk toch uit', snauwt moeder.
'Goh', zegt dochter, 'ik deed u toch geen pijn'.
De man schudt zijn hoofd.
'Dat doet ze expres', deelt moeder opgetogen mee.
''Ze moet u wel hebben hè', besluit ik me ermee te bemoeien.
Even richt dochter haar doffe blik op mij.
'Meneer, het is soms erg vermoeiend'.

dinsdag 9 november 2010

Collectief geschrift (sv gezamenlijk boek)

Gewapend met
een rugzak
en een duim
vol verhalen

Gezegend met
gevoel voor letters
stijl en techniek
en de liefde voor
het schrijven

Creëren wij
verhalen
met
en
voor elkaar

Opdat wij blijven
delen
plezier in 't schrijven
staat voorop
als rode draad
in ons
gezamenlijk boek
verweven

Visum

Gerd Leers is teruggeroepen voor een spoeddebat in de 2e Kamer. De minister van Immigratie en Asiel stemde, tegen de wil van Wilders, voor opheffing van de visumplicht voor Albanezen en Bosniërs.

                                                     
                                                      -----

Geert kan je nóg zo duidelijk souffleren
Maar ja als jij je eigen zin dus doet
Dan moet je naar de Kamer en met spoed
Daar komt de avondploeg je straks fileren

Zou jij nou niet eens zelf een dezer dagen
Naar hier of daar zo'n visum aan gaan vragen?

maandag 8 november 2010

Een uitstapje

Het is bijna gedaan met de herfst en ik ben er dit jaar nog niet één zondag naartoe gegaan. Naar zo'n bos. Te nat, te koud, te winderig, te Buitenhof en badjas. Maar nu moet ik er nodig heen, geen tijd meer te verliezen. Straks staan de eerste ijsmeesters alweer met een Black en Dekker in de sloot te prakken.
Mevrouw Pasquali heeft genoeg natuur aan die ene majestueuze boom voor ons raam die nu snel zijn laatste blad verliest en kan er absoluut niet tegen om massa's middelbare slenteraars en leuke jonge gezinnetjes in het wild tegemoet te treden. En zeker niet op zondag.

Ik weet genoeg. Geen 3e kopjes koffie meer of tergend slaapverwekkende 10.000 schaatsmeters op tv. Nu even een individuele actie!
Het is een dag met opklaringen dus mooi laag strijklicht. Ik ga niet alleen een frisse neus halen, ik ga ook nog eens de bosfoto van het jaar maken.
Maar niet zonder het raadplegen van de routeplanner. Want je kunt wel principieel Tom Tom loos zijn ( een oude padvinder vindt altijd zijn weg..) maar het blijft handig om te weten of je op de snelweg links of rechtsaf moet slaan.
Ver weg zie ik vanuit de auto lange rijen bomen, egaal bruin afgetekend tegen de blauwe lucht. Zoals op de schilderijen van Van Ruysdael.
Mollige wolken hangen als luie honden langs de horizon, dit alles omlijst door Thelonious Monk in de CD speler. Ik hoor er niet alleen qua culturele voorkeur, maar straks ook qua natuurervaring weer helemaal bij.
Gelukkig heb ik het nummer van de afslag naar het bos onthouden, maar de plaatsnamen op de beloofde kruising van de N zus en zo komen me onbekend voor.
Rechts, besluit ik. Na een kilometer of 10 wordt het landschap, in tegenstelling tot mijn verwachtingen, steeds vlakker, het uitzicht opener.
Waar zijn de bomen? Waar is de verfrommelde wegenkaart van Geheel Nederland en de Benelux, uitgave Shell, midden jaren '80? Nergens.
Ik besluit op intuïtie verder te rijden langs pittoreske binnenweggetjes en sla linksaf.
Er bestaan karrensporen waar voertuigen elkaar slechts met de grootst mogelijke omzichtigheid kunnen passeren en dan alleen nog door allebei aan de eigen kant half in de zachte berm te gaan hangen.
Die heb ik moeiteloos gevonden.
De voorwielaandrijving giert, ik hoor modder tegen de zijkant van de auto spatten. Even overweeg ik bij een oude boerderij aan te bellen en de weg naar een bos te vragen.
Maar daar kan ik niet mee thuis komen.

De middag verstrijkt. Voort gaat het. Totdat een blauw bord plotseling zo genadig is me de weg te wijzen naar B , dat ik me van heel vroeger nog als authentiek bosdorpje herinner.
Bij binnenkomst rijd ik langs pannenkoekenhuizen, smikkelcorners, auberges waar het haardvuur brandt, een Oud Hollandsche oliebollenkraam en allerhande toeristische aanwijzingen.
Waar is de ongerepte wildernis uit mijn herinnering.
Uit mijn ooghoek zie ik een veelbelovend laantje. Het leidt naar de bomvolle parkeerplaats van een theehuis, waar alle natuurliefhebbers van het hele land vandaag zijn neergestreken om er hun warme appelpunten naar binnen te werken.
Als de zon een eerste vermoeden van schemering geeft, sop ik haastig door een dik dek van kleddernatte bladeren, op zoek naar dat ene fotomoment dat mijn uitstapje rechtvaardigt.
Verderop tussen de bomen glinstert nog licht op een spiegelglad vennetje.
Om dat te bereiken moet ik het pad verlaten en me als volleerd woudloper een weg banen door tak en struik. Dat moet geen probleem zijn. Staatsbosbeheer heeft vanwege de afwatering ooit smalle minislootjes in het bos gegraven. Die heb ik gezien. Soepel spring ik over de eerste hindernis om vervolgens in een door wild gras verborgen poel tot stilstand te komen.

Eenmaal thuis kijkt mevrouw Pasquali even op van haar computerscherm;
Lekker gewandeld?

vrijdag 5 november 2010

Romeo

Het regende uitbundig. Al meer dan een week. En nu hadden we lekkage. In de wintertuin.
Het woord wintertuin is verzonnen door een complot van architecten en makelaars die op een positieve manier willen verzwijgen dat ons appartement geen balkon heeft.
Die wintertuin heeft gras noch aarde, maar is een extra stukje huis waarvan de ramen helemaal kunnen worden opengeschoven. Zodat je in de zomer overdekt in de buitenlucht kunt zitten.
Wij hebben het nog nooit gedaan, dat openschuiven. Dus daar kon de lekkage niet aan liggen.

Ik belde de beheerder en die weer de aannemer en op een middag stond Romeo voor de deur.
Bijna 2 meter spieren in een smoezelig en veel te krap bedrijfs T-shirt en beide armen bedekt met interessante tatoeages.
Even had ik de aanvechting de deur weer dicht te doen, maar ik was bang dat Romeo zich vervolgens met geweld toegang tot onze woning zou verschaffen.
Bovendien stond hij al binnen. Ik ging hem voor door de gang. In de huiskamer stak hij zijn enorme hand uit naar mijn vrouw waarbij hij haar naar mijn zin net iets te lang doordringend aankeek.
Ik slikte en wees hem het reepje raam waar de druppels hingen.
Dat moest een fluitje worden, zei hij krachtdadig. En een bakkie pleur zou er ook wel ingaan en of wij soms uit Den Haag kwamen, dat kon hij horen. Zelf kwam hij uit Rotterdam maar woonde al jaren in het noorden.

'En geen Háágs bakkie', riep hij quasi dreigend naar de keuken. Trillend vulde ik zijn kop tot aan de rand.
Om de tijd die het nuttigen van zijn koffie zou kosten zo veilig mogelijk in te vullen, zei ik:
'Dat is me wat hè, met Feyenoord'.
Een grotere fout had ik niet kunnen maken. Romeo was inmiddels eind 40 maar nog steeds F-Side Hooligan. Een lief vrouwtje had hij nu, maar hij ging zoveel mogelijk met de jongens naar alle thuiswedstrijden.
Hij sliep nauwelijks van alle recente ellende en die 10-0 nederlaag. Plotseling trok hij zijn shirt omhoog en ontblootte trots zijn indrukwekkende torso met daarop Germaanse runen en het clublogo.
'Goh en wat betekent dat kruis', wees ik belangstellend.
Onwillekeurig ging ik tussen hem en mevrouw Pasquali staan, zodat haar het zicht ontnomen werd.
Over Ajax Amsterdam had hij het alleen in termen van 020. De bijbehorende aardrijkskundige benaming kreeg hij nog steeds niet over zijn lippen.
Beverwijk kende hij wel, daar was hij bij geweest.
In geuren en kleuren vertelde hij hoe die arme Ajax man in de veldslag tussen de twee groepen was afgeslacht.
Zelf had hij daar part nog deel aan gehad. Maar zijn klauwhamer had onder collega's de naam van de vermoorde Amsterdammer gekregen.

Toen was de koffie op en er kwam geen tweede kopje. Bij het afscheid belooft hij er snel werk van te maken.
Enkele dagen later verschijnt Romeo aan de buitenkant van het gebouw in het bakje van een hijskraan.
Er wordt met de kitspuit ergens een randje dicht gespoten.
'Het is gepiept', brult hij naar me als het bakje weer daalt.
Jolig steek ik - als destijds Nina Brink - twee duimen omhoog en lach hem vertrouwenwekkend toe.

Gerd

Of het om een vakantievilla gaat
Of 15 uit te wijzen Irakezen
Of brieven die hij wel/niet heeft gelezen
Of dat hij het met Geert heeft uitgepraat

Excuus dat ik mijn lachen niet beheers;
Geen mens is zo integer als Gerd Leers.