vrijdag 30 december 2011

Even mutsen 2

De middenstand heeft aan mij geen gemakkelijke. Welke poets men mij ook probeert te bakken, welke kleintje men mij door de neus probeert te boren, ik sla verwoestend terug.

Als royale inkoper en vriendelijke klant die zich kieskeurig en prijsbewust een eenzame weg door de supermarkt baant, heb ik de vermoeiende gewoonte ontwikkeld terúg te gaan,
Terúg om elk akkefietje op de bon, om elke ongerechtigheid in zak of pak, om alles dat riekt naar slechte waar en rekenfouten.
Wrakke sperzieboontjes..terúg, niet doorberekende bonussen, ook al kom ik er thuis pas achter, het doet me in verontwaardiging ontsteken.Terúg ermee. En hoe ze me ook trachten te kalmeren;
'Kom op Joh, er zit maar één brak bolletje knoflook in dat leuke roze netje, je hebt er nóg twee en het kost je ook nog eens twee liter benzine.
Niks mee te maken. Ik ga ermee terúg.! NU!
Met mijn beste op hoge poten gezicht haal ik het betreffende product uit de tas en leg het op de klanten counter, terwijl de zaterdaghulp bedeesd terugdeinst en om haar chef begint te piepen.

‘Mevrouw, ik heb dit vorige week.., en moet u nu eens kijken, proeven, horen. Neem de kurk van deze muffe port..ruikt u nou zelf..Ja, natuurlijk is de fles half leeg.. ik had mijn bezoek al ingeschonken en dan ga ik dat niet terug..Nee zeg, dan gaat de helft eroverheen. Alstublieft de bón,..en Ja, geld terúg.


Wat denken ze wel die voedseldealers, dat ze de kleine klant, die loser met zijn volle karretje, dat ook nog eens aanloopt, maar wat in hun mik kunnen duwen. Het is mijn heroïsche strijd als kritische consument tegen de C1000 voudige verschrikking die Tineke Schouten heet. Tegen de opgeshopte frisheid van die PLUS meisjes met hun tot suïcide aanzettende vrolijkheid en hun verplichte troetelallochtoon. Tegen de tenenkrommende oerburgerlijke middelmatigheid van de Harrie Stiekema's ( Mr. AH) van onze wereld.
Harrie, die zingt en rapt en dansjes doet en flauwe verhaaltjes voorleest aan nare kinderen en buiten met klanten staat te beppen. Harrie die uit efficiency overwegingen elke week wel weer een volledig schap naar een onontgonnen kant van de winkel verhuist zodat ik een Tom-Tom nodig heb om een simpel potje gembersaus te scoren.
Harrie die me direct na binnenkomst drie giga zakken bederfelijke wokgroenten aanbiedt voor de prijs van twee, terwijl ik er eigenlijk maar één nodig heb. Zodat ik bij aanvang van mijn helletocht al moet beslissen of ik dief van mijn eigen portemonnee ga worden. Wetend dat die twee extra zakken aan het eind van de week klikovoer worden, blijven ze toch tot aan de vleeswaren als ping pong ballen door mijn hoofd buitelen. Want het is wél voordeel..niewaar, toch?

En straks na oud en nieuw als ik blut ben gaan ze die hamsters weer op onze oerinstincten loslaten. Het is het jaarlijkse bombardement van mioezikalkaartjes, disneypoppetjes, eftelingetjes , poppenkastjes en voetbalplaatjes. Thuis hebben we een propvolle la met al die supermarktmeuk, die ik toch niet kon laten liggen. En waarom?
Omdat anders de volgende ermee vandoor zou zijn gegaan en omdat het grátis is!
GRATIS ! Ik haat mezelf erom. Ik durf u nauwelijks meer onder ogen te komen.
Hoe graag had ik die beweegbare Donald Duck niet met een hautaine blik en een erudiete snier bij de kassa laten liggen. Maar nee hoor, ik ram de zegels desnoods met spuug ter plekke op de spaarkaart.
Hij staat nu in mijn werkkamertje boven op een plank met wijd uitgespreide armen en verwelkomt me iedere morgen als ik de compu aan kom zetten. En ik zeg ‘Hallo Donald’ tegen hem en ik vind het LEUK! LEUK! LEUK!
'Komt u mee, meneer Pasquali, de gespreksgroep voor uw fobie is al begonnen hoor..'



















Een fluitje

Hij staat er. Mijn nieuwe aanwinst. Een knalrode waterkoker in de vorm van een fluitketel. Vorige week gescoord, in de Warmoesstraat. Terwijl ik haar bolle buik vul met koud water en het knopje omhaal, dwalen mijn gedachten af naar vroeger.

Mijn moeder had een fluitketel. Hip in 1979. Zo’n glimmend ding, met een rode knop om het tuitje te bedienen. Meer nog: met dat knopje kon je de ketel laten klepperen. Ik vond het geweldig, mijn moeder vond het wat minder. Die fluitketel floot overigens niet, hooguit wapperde het dopje wat. Het water was -vaak tegelijk met moeder- over de kook en het ding zat altijd vol met ketelsteen.

Nee, dan de fluitketel van oma. Die had een aluminium exemplaar, met een zwarte bakelieten handvat (au, heet!!) en een losse dop. Je moest altijd uitkijken met die dop. Wanneer dat ding te los zat, dan vloog ze met een straaltje gekookt water door de keuken. En zat het dopje te vast, dan kreeg je de ketel van zn lang zal ze leven niet meer uitgeschonken.
De fluittoon daarentegen maakte alle ongemak goed. Ze klonk prachtig en was door het hele huis te horen. Oma’s fluitketel was ook een verkapte wekker. Wanneer je de fluitketel hoorde wist je gelijk hoe laat het was. Koffietijd of theetijd. Vaste prik, er werd niet aan getornd.

Nu de laatste antieke stukken inclusief ikzelf zijn terugverhuisd naar ons nieuwe oude huis, staat ook oma’s theekastje weer binnen, inclusief het mimosaservies. Vandaag is een bijzondere dag, besluit ik. Voorzichtig open ik het deurtje en pak een kop en schotel van het plankje. Uiterst behoedzaam schuifel ik op kousenvoeten met mijn kostbare vracht over het verwarmde beton, waarna ik het antieke setje op de aanrecht plaats. Een zacht klikje geeft aan, dat mijn rode ketel klaar is met water koken.

Gips

De eerste gipsvlucht is alweer geland
'N handvol invalide landgenoten
Gevallen, uitgegleden of gestoten
Gespalkt, gezet of dik in het verband

Komt terug van wintersport en is verrukt
Eén afdaling in elk geval gelukt !

zondag 25 december 2011

Kersttoespraak

Geert is de Majesteit behoorlijk zat
Die linkse praatjes over eerlijk delen
Daar moet ze ons met Kerst niet mee vervelen
We hebben net champagne brunch gehad

Duurzaamheid, milieu, rechtvaardig zijn;
Daar vul je geen kalkoen mee, of konijn.


Geert Wilders heeft opnieuw honende kritiek op de Kersttoespraak
van Koningin Beatrix.

donderdag 22 december 2011

Gisterversjes

Kim

Een enkeling slechts die Zijn land verliet
Want schitterend de nucleaire dromen
Die de verheven Leidsman uit liet komen
Vergeet ook al die hongerdoden niet

Bedenker van de Hamburger, het wiel
Wij treuren,maar niet heus,om Kim Jung-il


                               ~~~~

André

Hij is nu in de ruimte onze Dree
Maar voor de russen hem konden lanceren
Moest hij in vol ornaat nog urineren
Want anders mocht hij niet met Soyoez mee

Ik dacht daar staat hij nou op z'n gemak
Maar hoe krijgt hij zijn ding weer in dat pak?

vrijdag 16 december 2011

Kerstborrelen..

Vandaag in de Telegraaf:

Bedrijfsborrel liederlijke boel..

AMSTERDAM - De bedrijfsborrel mag dan bedoeld zijn om de band met collega’s aan te halen, maar al te vaak loopt het uit op een drankgelag waar werknemers zich ernstig misdragen. Soms met ontslag tot gevolg.


Valt wel mee toch..?

                                                ----------

Locatie: Kantine 'Krimp Technical Assets'.


Natuurlijk weet ik hoeveel u van ons bedrijf houdt, mevrouw van Donselaar

Zeg toch Do..Do. Dorien , meneer Krimp we kennen elkaar nu toch al.., weet ik veel ..,'n hééle tijd..

Ja 'n hele tijd , maar wilt u nu even uw arm van mijn schouder halen, dank u..

En ik weet héus wel, Meneer Krimp, u bent natúúúrlijk mijn directeur, en 'n héele goeie..hoor, dat mag u best wel weten..

Dank u.

Maar u bent ook 'n mens hè.. 'n MENS en ik ben óók een méns..

We zijn allemáál mensen mevrouw van Donselaar en doet u voorzichtig met die fles wijn, als u ermee knoeit maakt dat lelijke vlekken..

En OMDAT u een mens bent, net als wij allemaal hier. állemaal mensen, zeg ik gewoon Theo, hè zeg ik Théo Krimp je mag dan zo af en toe een vréselijke botte húfter zijn,hè..

Niet doen mevrouw, niet aan me zitten..

Maar ónder die buitenkant bent jij een góed mens..dat wéét ik gewoon.

Mevrouw van Donselaar zou het niet verstandig zijn als u nu..

Want IK zeg altijd, áltijd.. óók als Mia Bo-..Bokkewagen van de- debiteuren jou weer eens 'n totaal in- incompetente zák noemt.. dan zeg IK altijd,

Zet u die fles maar even hier neer..

Dan zeg ik OK Mia maar het blijft wél een mens hè, snap je . Theo..dát zeg ik..

Ik snap het Mevrouw en het lijkt met het beste als we daar maandagochtend..

En de héle ex-..peditie mag dan zeggen

Even niet bij mij oor Mevrouw..

Dat ze je het liefst van-vandaag dan morgen met pre- p-pensioen zagen gaan ..

En ook niet leunen..

Maar voor mij mag je bl-blijven hoor Theo..nog jáááren,hoor je ?

Fijn, we spreken elkaar maandag mevrouw van Donselaar.
Ik ga nu éven verderop want ik zie dat collega de Beuker net in een blad met vuil glaswerk is gaan zitten..
En mevrouw Bokkewagen, HALLO! wilt u niet in de verlichting hangen daar kan zo'n armatuur niet tegen..



Allen in gezang uitbarstend: Zo ‘n goeie hebben wij nog niet gehad ( bis)..
En het bleef nog heel éven gezellig ..

donderdag 15 december 2011

Echt een avondje voor dagversjes..

Malaise


Ons land is in recessie afgegleden
En masse verliezen leraren hun baan
Ook 130 heeft weer afgedaan
Nu vallen zelfs de lampen naar beneden

Maar hiermee gaat dit kabinet het verst;
We krijgen dit jaar óók geen witte Kerst!

                          ~~~~



Tandsparantie


De tandarts weigert openheid te geven
Pas wanneer u uw mond ver open doet
En na de ingreep nog een beetje bloedt
Hoort u wat hij voor nota heeft geschreven

Nog duizelig denkt u na het consult;
Wie heeft er in die stoel nu wie gevuld?'


                             ~~~~~


Deeltje


Ik heb naar elk programma zitten kijken
Waar het op kalme toon werd uitgelegd
En ik ben heus de domste niet hoor, écht
Maar nu begint het daar wel op te lijken

Want iedereen keek blij vanwege Higgs
En ik snap er geen ene reet van, niks!

dinsdag 13 december 2011

Drone

Obama wil zijn Drone terug van Iran
Dat vliegtuig had er per abuis gevlogen
Dat heeft de CIA vandaag gelogen
En dus zegt Ayatollah; ‘Niks daarvan!’

Ik dacht ineens; ‘Waar is de tijd gebleven
dat buurman mij m’n bal niet terug wou geven.’


De Verenigde Staten hebben gevraagd om teruggave van een onbemand vliegtuig dat op Iraanse bodem is terechtgekomen.

maandag 12 december 2011

Flip

In Monster is een schildpad aangespoeld
Die illegaal ons land in wilde komen
Hij werd direct door Sea Life meegenomen
Voordat hij hier zomaar wat rondkrioelt

Ze mesten hem in Scheveningen vet
Daarna wordt Flip meteen weer uitgezet!


Op het strand van Monster is een aangespoeld schildpadje gevonden. Het beest is naar Sea Life in Scheveningen gebracht, waar na onderzoek bleek dat het om een uiterst zeldzaam Kemps schildpadje gaat. De schildpad, die Flip is genoemd, mag aansterken en wordt daarna teruggebracht naar de Golf van Mexico.

woensdag 7 december 2011

Gelezen: Bonita Avenue

Ik zie de TV uitzending nog voor me. De ontluistering in de ogen van de schrijver toen de AKO Literatuurrijs naar Marente de Moor ging. De troostende arm van zijn mevrouw die licht werd afgeweerd.
Bonita Avenue van Peter Buwalda, breed bewierookt in de recensies, op DWDD door o.a. Freek de Jonge als Internationale Roman geplugd, prijswinnaar in mindere categorieën, viel buiten de hoofdprijs.
Terecht..? Ja, na een week voorlezen is mijn conclusie een gedurfd, maar overschat boek.
De teloorgang van Siem Sigerius, die in de laatste hoofdstukken veel elementen van een zombiethriller meekrijgt is meer een verzameling knap uitgevoerde schrijfoefeningen dan een consistente roman.
De schrijver haalt in zijn debuut alles uit de kast en dat is stilistisch niet gering. Mooie haast dichterlijke vergelijkingen, lange, lange zinnen en rauwe plastische beschrijvingen van handelingen en situaties.
Als hij wat meer maat had weten te houden, was het allemaal beter verteerbaar geweest.
Onophoudelijk vliegen de flashbacks - ook in tussenzinnen- je om de oren.
In ieder hoofdstuk bevinden we ons in een andere tijd op een andere plaats met een andere medespeler in het drama.
Even opletten, zorgvuldig lezen, niks op tegen als op het eind maar duidelijk wordt hoe de puzzel in elkaar valt. En daar ontbreekt het aan. Het boek kent buiten de hoofdlijn, de neergang van de hoofdpersoon- allerlei verhaallijnen die niet worden afgemaakt.
Het boek staat bol van overbodige couleur locale en informatiestroompjes die niets toevoegen aan de mate waarin je als lezer binnen kan dringen in de innerlijke worstelingen van de hoofdpersoon.
Zoals ik zei, Bonita Avenu is een gespierde macho lappendeken, een roller coaster zoals zelden vertoond. Geld, intriges, bedrog, moord, geplaatst in een eigentijdse omgeving en plaats, Enschede, de vuurwerkramp.
Maar werden wij, mijn voorleesvrouw en ik, geroerd of tot nadenken aangespoord over de thema's van deze tijd en dit leven?
Gegriezeld hebben we wel, nooit zo beeldend getuige geweest van het doormidden hakken van een bevroren lijk.

De media deden mij weer naar de boekhandel rennen. Zo zie je maar..
Nu starten met Marente de Moor..met net zoveel blijde verwachting.

Planeet

De Kepler heeft nu een planeet ontdekt
Die als twee druppels water lijkt op aarde
Dat is toekomstig mogelijk van waarde
Hij wordt nu nog op leefbaarheid gecheckt

Waarna we binnenkort hopen te horen
Wanneer we er naar olie kunnen boren.



Ruimtetelescoop Kepler heeft op een afstand van 600 lichtjaar een planeet ontdekt waarop leven mogelijk is.

zaterdag 3 december 2011

Relklaas

In Canada wil men geen zwarte pieten
Daar is de hele intocht afgelast
Bij Pau!l is Bram als oude Klaas te gast
Die kon zo'n extraatje niet laten schieten

Zelfs Sint's verjaardag blijft niet ongeschonden
Maar de verdwenen pakjes zijn gevonden!


In Canada protesteert men tegen de 'racistische' Sinterklaasintocht.
Er zijn plotseling weer twee televisie Sinterklazen bij de publieke omroep.

vrijdag 2 december 2011

Betonballade

Stedelijk
waddengebied,
glansrijk
geschilderd
tot warm
glooiend
maanlandschap.

donderdag 1 december 2011

Sylvio 2

( mijn excuses aan de lezer, het leven is hard..)

Als ze mijn vallen scant, zegt de caissière;

'Ach meneer, waarom gunt u zo'n muisje geen warme winter.'
De klanten achter mij grinniken.
'Sylvio zit in de voorraadkast', verklaar ik mijn dieronvriendelijke actie.
'Nou en', hoor ik achter mij mompelen.

Ik besef dat er sinds de komst van Marianne Thieme en de oprichting van de Animal Cops- waarbij ik altijd de Comedy Capers voor me zie - een andere wind waait in het omgaan met onze medeschepselen. De zachte krachten. Maar ik heb winters meegemaakt in studentenhuizen waar 't achter het plafond en de muren oorverdovend ritselde en trippelde en hele families 's nachts bungyjumpten in de gordijnen van onze slaapkamer. Mijn trauma zegt: Verdelg, verdélg en zie niet om !

Ik heb twee typen vallen aangeschaft. De klassieke houten muizenval in Jumbo uitvoering en een moderne plastic variant in de vorm van een zwarte bek met scherpe tanden.
Van ieder twee. Het is een heel eind naar het dichtstbijzijnde dorp en ik neem geen enkel risico.
In de kast heb ik alle aan -en afvoerroutes met ducktape afgesneden, ook de kleinste opening waar de elektriciteitskabels onder het huis verdwijnen.
Dan snijd ik een klein stukje kaas, doop het in de pindakaas - voor de extra lekkere trek- en schuif het over een pinnetje op het voerplateautje.
Ik span de Jumbo, een akelig strakke veer waar een hendeltje overheen gaat dat in het gaatje van het kaasplankje gestoken wordt.
Een duivelse uitvinding, welke zieke geest heeft dit ontworpen. Als de muis één pootje op het plankje zet schiet de hendel los en klapt de veer omlaag. Dag Sylvio.
Voorzichtig loop ik met het geladen moordwerktuig naar de kast. Eén verkeerde beweging en ik speel nooit meer gitaar.
Voor ik de kastdeur open , moet op last van mevrouw Pasquali de slaapkamerdeur dicht. Hij zou maar eens ontsnappen en onder de dekens terechtkomen.
De eerste nacht slaap ik slaap licht, voorbereid op een klap die de stilte aan stukken scheurt, gevolgd door een laatste piepje. Bij het eerste ochtendlicht sluip ik uit bed en kier ik de kast open.

Val leeg, kaas weg. Die donderse muis heeft me te pakken. Een oeroud jachtinstinct ontwaakt. Dit vraagt om krasse maatregelen. Ik breng de tweede variant in stelling, die heeft een gevoeliger executie mechanisme, waarbij de geringste aanraking van het aas genoeg is om Sylvio te verschalken.
De gebruiksaanwijzing geeft ook nog wat nuttige informatie: 'Wanneer de muis gevangen is, druk de hendel naar beneden en verwijder de muis. De val kan meteen opnieuw gebruikt worden.'
Zonder tijdverlies kan ik dus verder met mijn tweede muis. Ik begin er ‘zin an’ te krijgen.
Als ik Mevrouw Pasquali de werking van deze nieuwe val demonstreer;
'Het is maar een klein muisje, dus die pootjes drukken maar heel licht op het aasbalkje, daarom deed de Jumbo niks', slaat haar stemming om.
'Ík vind het zielig', zegt ze.
'Wat nou als hij er met zijn pootje tussenkomt, dan moeten we ermee naar de dierenarts. Of als ie zich wel snel terugtrekt, maar niet snel genoeg en alleen met zijn snuitje...'
Ik zucht.
' Vrouwen, het is leuk spul maar je hebt er niets aan bij de jacht.'

(Naschrift: bij het ter perse gaan van deze aflevering is Sylvio niet meer onder ons. Mevrouw Pasquali verklaart zich vandaag in de rouw, noemt mij een nare bruut en is tot nader order niet meer tot communicatie bereid.)

woensdag 30 november 2011

Sylvio 1.

Toen ik de eerste lekke koffiepadjes uit het open pak Regular schudde had me een licht moeten opgaan.
Als verwende stedeling denk je onmiddellijk aan een productiefout bij AH.
Tere zakjes die op een maandagochtend langs de scherpe rand van een sorteermachine.. zoiets.
Vervolgens vallen me de kleine extra pure hagelslagjes op die willekeurig tussen de opeengepakte levensmiddelen in de voorraadkast verspreid liggen.
Kaarsrechte pikzwarte kegeltjes. Ik ken geen kaarsrechte hagelslag die ook nog eens niet ruikt naar hagelslag en een angstig vermoeden neemt bezit van mijn zonnige morgenstemming.
Als ik achter een rijtje conserven ook nog een aangevreten ui ontdek waar ik niet aan heb gezeten, weet ik het zeker. Muis in huis!

Ik sluit de kastdeur en overleg hoe ik Mevrouw Pasquali dit nieuws weer ga overbrengen. We kampen al met een ernstige electriekstoring, de sifon onder het aanrecht lekt,de ketel heeft kuren en de dimmers brommen. Als we teveel licht tegelijk aan hebben knalt de aardlek eruit en moet ik bij nacht en ontij met mijn zaklamp naar een schakelkast aan de overkant om ons knopje over te halen.
Kan zij dit er nog bij hebben voor ze ons avontuur afbreekt en spoorslags naar haar warme probleemloze appartement afreist.

Herfst en winter aan de bosrand was het plan. Vanuit bed gezellig kijken hoe de wind de bomen geselt met een aanstormend geloei dat alleen te vergelijken valt met het geluid van stormvloed aan het strand.
Op een knisperende ochtend de eerste vorst op de struiken zien glinsteren, koolmeesjes spotten die zich rondom de opgehangen vetbolletjes verdringen. Het is allemaal prachtig en in 3D maar ja het blijft natuur, zo'n bos.

MUIS! Ik kijk hem recht in de ogen op de bovenste plank van de kast als ik een uur later een flesje koffiemelk wil pakken. Mijn hart staat stil. Het beestje probeert in paniek tegen de achterwand omhoog te springen en verdwijnt razendsnel achter een prop plastic zakken.
Ik sla de deur dicht.
'Is er wat', klinkt het vanuit de slaapkamer.
'Neuh..'
'Jawel, ik hoor aan je stem dat er wat is.'
' Wat zou er kunnen zijn?
' Vertel jíj me dat maar.'
'We..eh.. hebben een ongenode gast.
' Nee toch.'
Mevrouw Pasquali zit rechtop in bed. Sneller heb ik iemand niet wakker zien worden.
' Waar?'
Ik leg uit.
'Het is toch geen rat hè..'.
'Nee hoor', zeg ik met mijn ongediertebestrijderstem, 'het is een bosmuisje met hele kleine poepjes.'
'Ja ja.'.
'Een Italiaans bosmuisje, liefhebber van pittige gerechten en espressootjes. Hij heet Sylvio..'
'Ja leuk hoor, maar als het Sylviá is zijn we mooi klaar.'
'Je regelt het maar', zegt ze, terwijl haar hoofd terugzakt in het kussen.
'Hoezo ik?'
'Het is jóuw muis, jij zag hem het eerst.'
Als ik even later koffie voor haar neerzet knijpt ze me onverwacht in mijn zij en roept 'PIEP'!
Mijn hart slaat over..

dinsdag 29 november 2011

Morgan

Morgan is geland op Tenerife
Lekker zonder stress in zo'n container
Zachtjes toegesproken door een trainer:
' Wat is Morgie móói, wat is ie liéf '

En ik zit op mijn vliegreis naar de zon
Als opgefokte haring in een tón!

Orka Morgan is aan het eind van de middag na een rustige reisen zonder stress op het Canarische eiland Tenerife aangekomen.

In gesprek

"Lekker he, nog even en dan zit je er."
Nou, zeg dat wel. Ergens diep in mij keert mijn maag zich om.
"Heerlijk hoor, met zo'n knaloranje bank, een nieuwe keuken en die mooie ramen"
Ik hoop, dat ik me er ooit thuis voel. Het voelt nu nogal showroomachtig.
"En dan die voordeur. Wat prachtig. En zo mooi in de kleur!"
Jammer dat hij niet open gaat, hij is aan de vloer vastgeverfd.
"Denk je ook niet,  dat je over twee weken vreselijk gaat genieten?"
Ik denk, dat ik ondanks alle ellende, mijn schuurhuisje ga missen.
"Ah joh, binnen kun je toch eerdaags ook kaarsjes aansteken? Je hebt toch geen gordijnen. Wat maakt het uit?"
Dat klopt, maar in de schuur ruikt het naar CO2. Dat is een prima alternatief voor wierook. En ik ben eraan gewend.
"En wat doe je met de kerstboom? Waar ga je die zetten? Kunnen we komen met de kerst?"
Ik heb zo ontzettend geen idee. In ieder geval op een plek waar geen keuken, geen kast en geen bank staat. En nee, je mag niet komen. Ik wil eerst zelf mijn huis uitwonen.
Genier ervan he?
Tuurlijk. 

Het ziet ernaar uit, dat we over twee weken kunnen wonen. Na mijn maanden van gemopper begin ik drempelvrees te ontwikkelen voor mijn nieuwe huis. Het is te nieuw, nog niet ingeleefd en het voelt nog niet als thuis. 

Een goed gesprek.
Met, voor en over mezelf.  Elke dag opnieuw.

maandag 28 november 2011

reacties geven

Kan met trouwschrijvers account niet meer reageren op anderen.. ook met eigen google account
lukt het niet om een reactie gepubliceerd te krijgen, stukjes plaatsen lukt wel.
Als je die ondersteunende en altijd to the point feedback niet wil missen.. geef dan een digitale hint..
Hoe kom ik ertussen..;-)

zondag 27 november 2011

Bezoek

Ratten, muizen, vliegen, kakkerlakken
Larven, maden, mijt, neet, vlo en luis
Het knaagt en knispert in uw ziekenhuis
En is dat een patient die u hoort smakken?

Maar neem de positieve invalshoek;
U heeft wel mooi de hele dag bezoek!



Nederlandse ziekenhuizen hebben veel last van ongedierte.  Verschillende operatiekamers zijn gesloten na overlast van vliegen. 20 ziekenhuizen hebben last van muizen en ratten in de kelder en kakkerlakken in de keuken.

zaterdag 26 november 2011

vrijdag 25 november 2011

Naar de mensen kijken


Coco de Meyere heeft zelfmoord gepleegd. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar dat zegt, zoals u weet, helemaal niets over het belang dat zo iemand kan hebben gehad voor de Nederlandse samenleving. Inmiddels weet ik dat ze imagostyliste was en adviseuse van beroemde tv-persoonlijkheden, waaronder Linda de Mol zelf. Nieuwsgierig geworden zocht ik naar haar op het internet en belandde op haar website, die, zoals dat in dit verband enigszins ongelukkig heet, nog ''in de lucht is''.

''Wordt jouw identiteit bepaald door jouw succes of bepaalt jouw authenticiteit jouw succes?'' is de openingszin op de homepage. Het laatste is natuurlijk de wenselijke situatie en het eerste de valkuil die ons allen bedreigt en die wij moeilijk zonder mensen als Coco kunnen ontlopen. Het zou te gemakkelijk zijn om heel veel uit deze website te citeren dat nu, in het licht van haar zelfgekozen levenseinde, op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig klinkt. Waar het mij om gaat is dat je je soms afvraagt of er nog mensen zijn in onze samenleving die niet alleen maar bezig zijn met het beeld dat anderen van hen moeten krijgen, met presentatie, buitenkant en schone schijn. Ik voel mij soms een eenling, een buitenstaander als ik mij realiseer dat ik absoluut niet van plan ben om aan personal branding te gaan doen of mijn elevator pitch te gaan oefenen of een facebookpagina aan te gaan maken om mijzelf zichtbaar te maken onder het roepen van ''joehoe, hier ben ik!'' Je zou er soms bijna wanhopig van worden, je zou er soms bijna… Ja, je zou soms bijna dezelfde uitgang willen kiezen die Coco nu genomen heeft, maar dat klopt natuurlijk niet. Want waarom zou iemand die zo goed weet hoe het moet en hoe het hoort en die zoveel verstand heeft van authenticiteit en identiteit in een vlaag van wanhoop een eind aan haar leven maken? 

Ik voel geen enkele voldoening bij het levenseinde van Coco de Meyere, die ik tot vandaag niet kende, maar ik moet toch constateren dat haar expertise op het gebied van uiterlijkheden haar op een beslissend moment niet kon helpen om staande te blijven in een wereld die om uiterlijkheden draait. Eigenlijk stemt het droevig, dat het nu net is of er helemaal geen functionerende binnenkant meer was bij Coco. En dat ze nu, min of meer naakt, te kijk ligt voor al die mensen aan wie ze zo graag had willen uitleggen hoe je die afgang te allen tijde niet alleen dient te voorkomen, maar ook kunt voorkomen, als je maar hard genoeg je best doet en als je maar echt wilt.

Papier

Het maantje dat op sinterklaaspapier
U hartverwarmend toelacht door de bomen
Schijnt nu van de verkeerde kant te komen
De wetenschap vergalt weer ons plezier

Madrid zei desgevraagd: 'We zitten fout,
Maar er is één excuus,de Sint wordt oud.'


Op sinterklaaspapier staat de maan vaak verkeerd afgebeeld. In plaats van een avondmaan is in veel illustraties een ochtendmaan te zien. 'En dat is fout, want we hebben het over een pakjesavond en niet over een pakjesochtend', zegt hoogleraar sterrenkunde aan de Universiteit Groningen Peter Barthel.

donderdag 24 november 2011

Opleiding

Het kost ons per Afghaan een half miljoen
Om wijkagent Klaarover op te leiden
Want schieten of de Taliban bestrijden
Dat mag je van Jolande Sap niet doen

Voor 8 uur les gaat onze knip wijd open
Waarna ze naar de vijand overlopen.



De opleiding van Afghaanse politieagenten kost Nederland ruim een half miljoen euro per cursist. Dit jaar bedragen de kosten van de trainingsmissie zo'n 105 miljoen euro. In totaal worden 189 Afghaanse agenten opgeleid. Het hoofd opleidingen van de politie in Kunduz heeft daarvoor in totaal 8 uur per agent uitgetrokken.

woensdag 23 november 2011

Bed

De Nederlandse man is zeer content
Met wat hij in de sponde kan presteren
Hij denkt dat dames dat ook erg waarderen
'Ik ben een beest', zegt 90 procent

Dat kan nog flink naar boven bijgesteld
Maar ja, ze hebben mij weer niet gebeld.


Meer dan 87% van de mannen geeft aan tussen de lakens hoger dan gemiddeld te presteren. Vooral jonge mannen denken dat ze vrouwen de tijd van hun leven bezorgen. Dit is een typisch voorbeeld van mannelijke zelfoverschatting zeggen onderzoekers. Veel mannen zijn nogal gemakkelijk geneigd erg tevreden met zichzelf te zijn en willen graag opscheppen over hun prestaties. Ook als ze er weinig van bakken."

maandag 21 november 2011

Modder

Het Midden-Oosten staat opnieuw in brand
De huizenprijs en alle beurzen dalen
De Eurocrisis valt niet te betalen
En waar zijn wij mee bezig in dit land?

Wij kijken vergenoegd naar Flats en Klodder
Naar voetbalego's rollend door de modder.

In een nieuwe episode van de Ajax soap wordt JC beschuldigd van racisme.

dinsdag 15 november 2011

Riem

Men vreest voor economisch diepe dalen
Uw tientje is al 3 cent minder waard
Omdat u niets meer koopt maar alles spaart
Het wordt dus tijd de broekriem aan te halen

Mooi meegenomen toch, zo'n half maatje
Want hij zit nu nog in het verste gaatje.



De Nederlandse economie is in het afgelopen kwartaal met 0.3% gekrompen.
Meer dan de helft van de Nederlanders is te dik.

Onder de motorkap (verscheen eerder)

Het gaat er van komen, ik moet eraan geloven. Binnenkort moet ik plaatsnemen achter het stuur van Anders. Op zich niet vervelend, alleen heeft het Zweedse menneke af en toe kuren. Bij het proefrijden ging het prima maar blijkbaar voelt het groene monster zich thuis en dus vertoont hij puberstreken. Meneer weigert regelmatig te starten en de versnelling vertoont een halstarrige koppigheid.

Vaak begint het al met het openen van het portier. Dat moet met de kortste sleutel. “Voorzichtig omdraaien, schat” zegt lief. “Vooral niet forceren”. Beduusd staar ik naar de sleutel die vast lijkt te zitten in het portierslot. Natuurlijk aan mijn kant, de bijrijderszijde.
Lief heeft geen problemen met de bestuurdersdeur. Ach, ik ken mijn plaats.

Wanneer ik eindelijk naar binnen mag, slaak ik een zucht van verlichting. De lederen stoelen, met hier en daar een kras of scheur, zitten ondanks hun hoge leeftijd zacht en comfortabel. Met een luid geronk start de motor. Mooi, zo hoort een auto te klinken. Bij het achteruit rijden slaat Anders vervolgens een paar keer af. Dat ligt niet aan de auto, maar aan het gaspedaal, volgens lief. “Een mechanische motor heeft gas nodig,” roept hij opgewekt. “Beetje met je voet erop.”
Túúrlijk. Op slag heb ik heimwee naar Lars. Die kon ik tenminste met mijn grote teen bespelen.

Een paar dagen geleden, ergens in de parkeergarage van de Zweedse gehaktballenboer, toonde Anders ook al even aan zijn eigen karakter te hebben èn te houden. Na het omdraaien van het contactsleuteltje klonk er een tandenknarsend geluid, de motor sloeg aan en meteen ook weer af. Gas geven ging niet. Alsof het toevoerslangetje was afgesloten. Daar stonden we dan, niet meer voor- of achteruit te krijgen. Achter ons startte een mechanisch hoornconcert.

Contactsleutel terug omgedraaid, sleutel eruit, er opnieuw in, draaien maar en ja hoor, onze Anders sloeg aan. Begeleid door een inpandige file reden we de parkeergarage weer uit. Het zijn vrij onschuldige schrikmomenten en het komt tot nu toe steeds goed, maar dit soort autokuren baren me zorgen. Volgens lief hoort het erbij; alles wat ouder wordt, heeft nu eenmaal een karakter en dus charme. Daar zal ik hem over tien jaar nog eens aan herinneren, wanneer ik in de overgang zit.

En nu zal ik dus ook gaan rijden in onze eigenwijze bijna veertiger. Ik zie er tegenop want ik ben niet avontuurlijk aangelegd, heb weinig geduld met mezelf, laat staan met een auto. Weifelend sta ik voor de schuttingdeur, een verzameling boodschappentassen onder mijn arm geklemd. Autosleutels in mijn hand, schoudertas nonchalant om mijn hals bungelend. Wanneer ik een blik opzij werp op mijn rijkelijk met bloemen versierde fiets mèt kratje, weet ik genoeg.

Vrolijk fiets ik door de schuttingdeur naar buiten, de zon tegemoet. Morgen ga ik wel met Anders.

maandag 14 november 2011

Zweep

Een zondig kind dient stevig gekastijd
Want dat preekt dominee vanaf de kansel
Zo'n wurm gedijt het best op een pak ransel
Want God die liefde is, wil dat het lijdt

Wat ik op zo'n moment het liefst zou willen;
Een zweep die zwiept op zijn Hervormde billen.



Ouders moeten een 'zondig' kind slaan. Die boodschap verkondigt dominee A. Vlietstra van de Hersteld Hervormde Kerk in Katwijk. Als een kind zondigt, is kastijding een noodzakelijk antwoord. Als de ouders dat niet doen, gaan ze in tegen de wil van God, is zijn mening.

Sigaret

Het merk dat uw sigarenboer verstrekt
Bevat over een tijdje sigaretten
Waar je als roker scherp op moet letten;
Ze doven als je er te laat aan trekt

Een nieuwe versie komt daarna voorhanden
Dat wordt de sigaret die niet kan branden.


Sigaretten die in de EU op de markt gebracht worden, moeten vanaf komende donderdag voorzien zijn van een speciaal soort papier dat er voor zorgt dat zij vanzelf uitgaan zodra er niet meer aan getrokken wordt.

donderdag 10 november 2011

Lek 2

De marketingafdeling van SIMSON is er goddank al die jaren afgebleven, van het rood witte reparatiedoosje met de drie bandenlichters, een rij plakkertjes, ventielslang , schuurpapier en het tubetje solutie. Ik heb de fiets op de kop gezet en draai wat aan het wiel, bij elke omwenteling komt dat venijnige kopje voorbij. Op het moment dat ik de punaise uit het rubber heb gewurmd, besef ik dat ik nu ook de locatie van het lek kwijt ben. Geen nood, als ik straks de band door een teiltje water haal geeft die onverbiddelijk zijn geheimen prijs. We zullen wel eens zien wie hier kan plakken. En hoe snel.
Mevrouw Pasquali zal paf staan als ik binnen recordtijd met een kneiterharde achterband voor het raam verschijn.
Ik draai het ventiel los, leg het apart en pak de bandenlichters uit de doos. Systematies werken nu en niet alles tegelijk doen.
Ik schuif een bandenlichter met de kromme kant onder de buitenband. Die moet eerst in zijn geheel over de velg worden getrokken om vervolgens de binnenband als een lege darm naar buiten te kunnen trekken.
Er zit een uitsparing aan de andere kant waarmee je het metalen hefboompje onder druk aan een van de spaken vast kan haken, zodat je met de volgende bandenlichter weer een stukje verder kan.
De kunst is om met zo min mogelijk bandenlichters de buitenband vrij van de velg te krijgen.
Die handigheid scheidt de klungelaars van de fietsenmakers.
Ik voel een zuchtje wind langs mijn voorhoofd strijken als de eerste bandenlichter met een droge tik vanaf de spaak wordt gelanceerd en 10 meter verder tussen de struiken belandt.
2, 2 go.
Binnenband vrij, beetje lucht erin, teiltje is overbodig tijdverlies, ik hoor het sissen als ik met mijn oor langs het zwarte rubber ga. Schuren, solutie uitstrijken , voorgevormd plakkertje erop, even drogen, band erin, oppompen, klaar. Ik heb een mooie tijd neergezet.
Op het moment dat ik de fiets weer om wil draaien hoor ik iets piepen, voorzichtig zet ik het rijwiel neer. Het kan niet, maar toch is het zo. Zienderogen verandert mijn fiere strakke band weer in een zieltogend misbaksel.
Drie gaten later ligt er een mozaïek aan plakkers over het rubber. De punaise heeft zich door mijn gewicht op de fiets aan meerdere kanten door de band geboord.
‘Ik wilde al een Amber Alert doen uitgaan’, zegt Mevrouw Pasquali fijntjes als ik 3 uur later in de vallende schemering voor het raam verschijn.
Ik doe er het zwijgen toe maar fiets nog even een rondje. Met losse handen.
Want dat kan ik ook.

Lek 1

En weer was die ene punaise voor mij. Hij lag met zijn vileine puntje naar boven onder het aanplak/prikbord bij de receptie. En niet eens zo’n druktemaker met een vrolijk gekleurd hoedje. Maar met een ordinaire koperen kop. Die ik pas zag glinsteren toen ie zich tot aan het heft in mijn achterband had geboord. Waarom ook óp de fiets balancerend tot vlakbij dat bord willen komen en dan zo lang mogelijk blijven zitten als een ware evenwichtskunstenaar. Ik bedoel niemand ziet het, het is zo langzamerhand muisstil in het park waar we onze zomerresidentie tot herfst en winterverblijf hebben opgewaardeerd. In de zomer ja, dan zwermen er campinggasten rond balie en postvakjes en kun je je nog voorstellen dat er een enkele bewonderende blik je richting op gaat;
‘Goh dat die meneer zo lang kan blijven zitten terwijl zijn fiets bijna stilstaat, kijk hij valt om, nee net niet, knap hè, wie is dat ?’
Jan Derksen, WK Sprint 10 minuten sur place tegen een of andere Italiaan op een houten wielerbaan, eind jaren vijftig? Ja ik weet het weer! Antonio Maspes en niet eens gegoogled.
Een lekke band dus die pas tot me doordrong toen ik nog snel even tegen sluitingstijd naar het winkeltje moest en mijn wiel onder me wegblubberde.
Wat te doen, wie te bellen, waarheen.
Qua reparaties kunt u mij doortrekken. Als zelf benoemde morsige lees en schrijfwurm verwaardigde ik mij tot nu toe nooit een hand vuil te maken aan kettingspanners, remblokjes of binnenbanden.
Graag betaalde ik de daartoe opgeleide professionals en kwam ik het rijwiel aan het eind van de dag met een pinpasje en een opgeruimde glimlach weer ophalen.
Maar hier is in heinde en verre geen fietsenman te bekennen.
‘Maar als je nou alleen in de woestijn was?’ Mijn vader staat naast me beneden aan het portiek en plakt mijn band. ‘Dan moest je het alleen doen.’
Ik ben echter niet van plan ooit alleen in de woestijn te gaan fietsen, ik wil meedoen met voetballen en dus kijk ik in mijn jeugdige onbezonnenheid alleen naar de andere kinderen op straat en dat breekt me nu lelijk op.
‘Ga je hem zelf plakken?’, vraagt mevrouw Pasquali vanachter haar computerscherm.
‘Natuurlijk’, zeg ik met een nonchalante fietsenmakersstem, ‘morgen haal ik plakspullen.’
‘Kun je dat dan?’ De toon waarop bevalt me niet.
‘Als ik kan helpen, mijn opa..’
Die ken ik, haar opa was enorm handig en heeft haar van alles geleerd, leertjes vervangen ,stekkertjes aanzetten, nestkastjes timmeren en nu zeker ook fietsenmaken.’
‘Je moet eerst het ventiel eruit halen.’
‘Ja’, zeg ik bits,’dat hoef je mij niet te vertellen.’

woensdag 9 november 2011

Paard

Het paard van Sinterklaas gaat met pensioen
Na 15 jaar ontheven van zijn taken
Die kou en dat geklauter over daken
En altijd weer die wortel in zo'n schoen

Geen stoomboot meer of staakt uw wild geraas
En ook geen trek meer in een nieuwe baas.



Net als Sinterbram, heeft ook Amerigo dit jaar afscheid genomen

zaterdag 5 november 2011

Snor

Movember vraagt of u een snor wilt dragen
Opdat er zonder gêne wordt gepraat
Over het wel en wee van de prostaat
Gelukkig mag ik daar niet over klagen;

Mijn dokter gaf hem laatst een fikse por
En zei: 'Met die van u zit het wel snor.'


Om aandacht voor de man en zijn prostaat te vragen roept 'De Movember beweging' bekende en onbekende mannen op om deze maand hun snor te laten staan.

donderdag 3 november 2011

De ketel

Henk van der Hoeff Installatietechniek.
Met piepende remmen stopt het blauwe busje voor onze zomerresidentie.
De ketel hapert. Tenminste bij het douchen. Elke keer als ik de laatste dagen onder de massagestralen stap en mezelf, een verantwoord deuntje neuriënd, van top tot teen heb ingezeept slaat hij toe , ‘our CV from hell’, en geeft het warme water er na enkele minuten lafhartig de brui aan.
De eerste keer dat mijn ochtendritueel uitmondt in deze kille ontnuchtering moet ik mijn haar nog uitspoelen. Ongeloof en verontwaardiging strijden om voorrang op het moment dat ik een snelle stap achteruit doe. Vervolgens het dilemma; gewoon afdrogen en met een hoofd moddervet van de shampoo de dag in of.. Dan neemt Flinkik het over en dringt de kou met duizend venijnige speldenprikken mijn schedel binnen . Omdat een mens behept is met een evolutionair gevormd aanpassingsvermogen, voer ik de volgende ochtend de snelheid waarmee ik de sanitaire handelingen verricht zo op dat ik, net voordat de ijstijd intreedt, onder de straal vandaan stap en een lange neus naar de douchecabine kan trekken. Got you!
Maar ja, dat zal zo’n ketel worst wezen, en op de lange duur gaat de kwaliteit van de bewassing eronder lijden.
Dus Henk van der Hoeff gebeld.

Henk van der Hoeff is een lange blonde man van midden dertig, type boerenzoon product van het frisse buitenleven, rode konen en een open blik. Met de nadrukkelijke opgewektheid van de vakman die elk technisch probleem als een vermakelijke uitdaging beschouwt klost hij met grote stappen en luide stem ons huisje binnen terwijl hij een indrukwekkende gereedschapskist met zich meezeult.
Henk is wat later dan afgesproken.Vier uur later om precies te zijn. Dat komt, vertelt hij, vanwege de kippenstal waar hij een tijdje met de ventilatie heeft gestoeid.
Als ik achter hem kijk zie ik dat verhaal bevestigd in wat zijn profielzolen aan pluimveeresten op onze vloer achterlaten.

‘Inst.contr. EA’, knippert het display op de ketel die verdekt opgesteld in een kast in mijn werkkamer hangt.
‘Hmm, een foutmelding’, mompelt Henk.
Hij schroeft de huls van de ketel en klopt met een buitenmodel waterpomptang hardhandig op onderdelen die mij als leek toch kwetsbaar voorkomen.
‘EA, EA’ , Henk herhaalt de letters als een Zenboeddhist zijn mantra, en maakt met zijn tong tegen zijn verhemelte nadenkende tuttutut geluiden.
‘Ú heeft zeker geen boekje’, nee geen boekje , boeken zat, maar niet over de ketel.
Mijn vertrouwen in Henk krijgt een deuk als hij naar buiten loopt met de mededeling dat hij de fabriek gaat bellen. Ook bij Vaillant blijkt ‘EA’ een onbekende, en pas nadat ik Henk erop gewezen heb dat we hier te maken hebben met een BOSCH verwarmingsketel, komt er licht in de duisternis.
De luchtdrukwachter functioneert niet.! Henk is weer on track en legt mij omstandig uit dat die de verdeling van het warme water over radiatoren en douche bewaakt.
Een onderdeel van niks, maar het moet besteld.

Een week later knarsen de banden van Henk van der Hoeff Installatietechniek over het grind in onze border en verpletteren een net overgeplante hortensia tot moes.
Enthousiast komt Henk met een klein doosje in zijn enorme handen de bus uit.
‘Hier is ie’. Eenmaal binnen gaat de gereedschapskist open. Ik zie een tot wanhoop stemmende hoeveelheid tangen, draaiers en sleutels in een onbeschrijfelijke wanorde, ten bewijze van een werkwijze die niet maalt om een schroefje meer of minder.
Thuis hebben we te maken met een CV monteur die zijn gereedschap met chirurgische precisie in een attachékoffertje heeft geordend, het met tegenzin tevoorschijn haalt en zijn moersleutels het liefst zou steriliseren voor ze weer in hun houders gaan.

Henk draait, puft en schroeft en spoedt zich weer naar de bus om met een apparaat terug te keren dat hij zwoegend met twee handen over de drempel sjouwt. Een onbegrijpelijk pre-historisch monster, met slangen en poten, categorie haakse slijper en thuisbetonmolen waar je als normaal mens in Doe Het Zelf zaken met een wijde boog omheen loopt.
Nog voor ik wat kan vragen slaat met oorverdovend lawaai de compressor aan en doet ons huisje op haar grondvesten trillen.
Henk schreeuwt dat hij de zaak even door moet blazen voordat de luchtdrukwachter geïnstalleerd kan worden. Daarna zijn onze problemen voorbij, verzekert hij met een glimlach.
Grondigheid qua blazen kan Henk niet ontzegd worden, een dichte wolk oud stof drijft mijn werkkamertje binnen en slaat neer op kast, boeken, vloer, computer, bureau en luidsprekers. Voordat ik, ten prooi aan een onbedwingbare hoestbui, de deur achter me sluit,
mime ik ‘mondkapje’ naar Henk, die al proestend aangeeft een dergelijke beschermingsmaatregel totaal overbodig te achten.

‘Ínstell. Control. C1’, zegt het display wanneer ik even later op verzoek van Henk de douche heb aangezet. ‘Hmm’, mompelt Henk en meldt een telefoontje later dat nu ook het vierpuntsinlaat spruitstukje vernieuwd moet worden. En inderdaad dat moet besteld!

Als ik die avond de laatste emmer zwart water heb weggespoeld en Henk mij telefonisch voor 100% verzekerd heeft dat asbest in dit soort ketels niet gebruikt werd, ben ik hevig toe aan
een hele lange en hele hete douche. En we besluiten noodgedwongen voor een tijdje de terugreis naar het basiskamp te aanvaarden.

Na een dag of vier belt Henk, de zaak draait als een zonnetje.
Hij heeft bij de receptie maar even een sleutel geregeld, want we waren er niet.
‘En als er storingen zijn, gewoon bellen: Henk van der Hoeff!
Jullie weten me te vinden hè.?’
We weten het.

Binnen

Het oude duo is weer bij elkaar
Na John is ook zijn maatje Rijk nu binnen
Het doek kan op de show gaat zo beginnen
En op de eerste rij zit Petrus klaar

De hele hemel heeft het vast gehoord
'He Dingle, ik heb Dangle bij de poort!'

dinsdag 1 november 2011

Besluit

Dus ging de duim vandaag alsnog omlaag
De rijen bij het CDA gesloten
Ferrier en Koppejan weer teruggefloten
Gewoon een doorsnee middagje Den Haag

De krokodillentranen opgedroogd 
Er kan weer vrolijk verder doorgedoogd.

De Tweede kamer besloot Mauro Manuel definitief geen verblijfsvergunning toe te kennen.

maandag 31 oktober 2011

Betrapt

Helaas heb ik u ook wat te bekennen
Elk versje dat ik schreef is gebaseerd
Op feiten die ik deels heb gefingeerd
Toch ging ik schaamteloos maar door met pennen

Prestatiedwang, zo moet het zijn begonnen
Ik heb ze allemaal gewoon verzónnen.


Hoogleraar Sociale Psychologie Diederik Stapel is betrapt op het
vervalsen van zijn eigen onderzoeksgegevens.

zaterdag 29 oktober 2011

CDA

Het CDA is in congres bijeen
Men  heeft vandaag een motie aangenomen
Dat Leers met een humaan beleid moet komen
En Mauro blijft zegt Ad en ook Kathleen

Maar of hij zelf nog wil dat is onzeker;
'Als ik maar nergens heen hoef met Henk Bleker.'


Staatssecretaris Henk Bleker nodigde tijdens Pauw en Witteman
Mauro uit om met hem naar PSV-Twente te gaan.
De jongeman weigerde beleefd.

woensdag 26 oktober 2011

Mauro

Minister Gerd heeft nog eens goed gekeken
Want Gerd als mens die zat er nogal mee
Toen keek een andere Gerd weer naar de PVV
En was de zaak voor Mauro snel bekeken

Kan deze clown die voor tirannen zwicht
Niet met de eerste trein mee naar Maastricht?

Minster Leers heeft na 9 jaar en talloze procedures
besloten dat de 18 jarige Mauro toch uitgezet wordt
naar Angola.

vrijdag 21 oktober 2011

Gruwe-lijk

"Als eerste kunnen wij u presenteren,
Ik denk dat u uw ogen niet gelooft,
Khadaffi met een kogel in zijn hoofd
De foto's zullen u wellicht shockeren

Maar wacht, we kunnen live en daarin beelden
Van hoe zijn lijk aan stukken wordt gesneden.'


De media lijken te genieten van de beelden van een verminkte Khadaffi.

donderdag 20 oktober 2011

Graad

U houdt geen cent meer over op den duur
Miljarden heeft uw fonds al zien verdampen
Wat is er nog om ons aan vast te klampen
Want ook de kerstboom wordt ontzettend duur

Gelukkig ben ik zelf nog steeds in staat
tot het behouden van mijn dekkingsgraad.


De grote pensioensfondsen hebben veel geld verloren en vrezen  het verhogen van de premies en het korten op de uitkeringen.

woensdag 19 oktober 2011

Geding

Vandaag dient voor De Neus een kort geding
De film over de Heineken ontvoering
Bracht Holleeder in hevige beroering
Omdat het volgens hem heel anders ging;

'Ik vroeg alleen wat of ze ervan dachten
een tijdje in mijn loods te overnachten.'


Willem Holleeder eist in een kort geding een verbod
op vertoning van de film over de ontvoering van Heineken en Dooderer,
omdat dit hem 'imagoschade' oplevert.

dinsdag 18 oktober 2011

Moord?

Het kan me eigenlijk niet zoveel schelen
Of Vincent zelf schoot of werd vermoord
Of hij bij zijn radijs was of gestoord
Het gaat om wat hij deed met zijn penselen

Maar wat mij na dit nieuws toch zorgen baarde;
Behouden mijn van Gogh's nu wel hun waarde?


Ophef over een nieuw onderzoek waarin gesteld wordt
dat Vincent van Gogh geen zelfmoord pleegde maar door twee kinderen werd doodgeschoten.

maandag 17 oktober 2011

Kritisch Prikken

Wat mij blijft fascineren
is hoe wij ondanks alle ziektes
die wij elkaar toewensen
doorgaan met vaccineren.

Even mutsen 1.

Zoals over het openvouwtuutje van de pakken hagelslag. Of je de krengen nu van Ah,Aldi of willekeurig welke grootgrut ook aanschaft-Aldi heeft trouwens de stevigste bite, zeker rechtstreeks uit de koelkast-het vereist de fijne motoriek van een hersenchirurg om het geval zonder blijvende schade en een gierende bovendruk open te krijgen.
Om te beginnen moet men de kartelrandjes van het tuutje indrukken om de opening vrij te maken. Maar dan wel zo voorzichtig dat er niet teveel kracht wordt gezet,daar de tuut de natuurlijke neiging heeft zich in het pak terug te trekken, waarna wijsvinger of duim er aan te pas moeten komen om het loeder er weer uit te trekken omdat de ontwerper en de fabrikant te beroerd waren een simpel terugtreklipje aan het openvouwtuutje te bevestigen.
En waarom nou niet, vraag ik u af.
Gewoon een aluminium terugtreklipje. Ik bedoel dat is je baan! Van negen tot vijf ben je bezig met het bedenken van consumentvriendelijke verpakkingen. Dat is een afdeling, in een gebouw met hippe spiegelglasramen,met maquettes en koffiepauzes en papadagen. Met opfrisverlof,maandagochtendmeetings,brainstormsessies op de hei.
' Mannen, vandaag het hagelslagpak.' Geeuw,geeuw..
'Niks meer aan doen Wilco. Zijn er ook kroketten bij de lunch?'
Intussen is de toevoer van uw hagelslag geheel of gedeeltelijk geblokkeerd  geraakt en omdat de scene zich meestal afspeelt op ontbijtmomenten ,als de dag zich nog niet ten volle van het bewustzijn heeft meester gemaakt, krijgen ongeduld en ochtendhumeur de overhand. Men  steekt zijn vinger in het gat in een poging achter het tuutje te haken en zodoende de weg vrij te maken voor de donkerbruine lekkernij. Gevolg: Vinger blijft steken,wordt met geweld teruggetrokken en veroorzaakt een diepe scheur in het pak, waardoor het tuutje gedegradeerd is tot  een nutteloos aanhangsel en het broodstrooisel zich ongecontroleerd verspreidt over aanrecht of ontbijttafel behalve over het gesmeerde bammetje.
Ik kan daar heel erg onredelijk en verdrietig van worden.
Net als van verpakkingen met 10 kleine schroefjes waar je een betonschaar voor nodig hebt om er het gewapende plastic mee los te knippen. Maar daarover een volgende muts..

zondag 16 oktober 2011

Gerd

Oh Gerd pas nou toch op met wat je zegt
Nou zat je weer bij Buitenhof te kleppen
En over je successen op te scheppen
Dat moet toch straks bij Geert weer uitgelegd!

Nu even op tv de bolle bof
En straks weer op je knieen door het stof.

woensdag 12 oktober 2011

Feudregels

- Ik mag niet de hele dag wordfeuden
- ik moet niet meer dan drie tegenstanders tegelijk uitnodigen
- ik moet niet denken dat ik al gewonnen heb als ik 40 punten voorsta en nog 35 letters heb.
- ik moet niet tussendoor leuk proberen te  zijn in de chat
- ik moet geen drie keer woordwaarde voor mijn tegenstander klaarleggen
- ik moet niet in tegenstanders maar in medespelers denken
- ik moet mezelf  inpeperen dat wordfeud maar een spelletje is
- ik moet niet met mijn ipad gooien als ik verloren heb
- ik moet een andere medespeler kiezen als ik vier keer van dezelfde eikel verloren heb.
- ik moet niet denken in termen van : ' nou pak ik je'
- Ik moet weer in therapie.

Thuis

Het huis kijkt ons niet aan als we met een kilo post
onder de arm de gang inlopen en het licht aanknippen.
Stil en verwijtend staan de kamers om ons heen. Hoe we het in ons hoofd haalden om zo lang weg te blijven.
Het huis is als een kat die zich niet laat paaien, als een kind dat zich onverzoenlijk afwendt je het te laat van school hebt opgehaald.
Het huis moet verwend, gepoetst, opgewarmd, gevoed met geuren, stemmen en muziek. Voorzichtig beginnen we met licht en lucht en water, maar geen hakken, geen geklos. Stilletjes beroeren we het huis op kousenvoeten.
We hebben heel wat goed te maken.

dinsdag 11 oktober 2011

Twee honderd

De eerste mens die straks de 1000 haalt
is ergens op de wereld al geboren.
Die leeftijd hoef ik zeker niet te scoren
want je zult zien dat alles zich herhaalt.

Toch hoop ik dat u mij oprecht bewondert
Op deze site word ik vandaag 200..!


Futuristen voorspellen onze onsterfelijkheid, en hoewel kwantiteit
natuurlijk niets zegt, staat mijn tellertje wel mooi op 200.

De geur van verf (oude schrijfveer)

Zondagmorgen, tien uur. Er liggen zestien hardhouten latjes op me te wachten. Latjes die als deklat dienen voor op de ramen. Ruw, splinterig en verfloos schreeuwen ze me tegemoet. Ik pak de schragentafel, die normaal gesproken vol ligt met versgezaagde planken. Vandaag is de tafel leeg, de tussenmuur is klaar en dus zijn er voorlopig geen balken of platen te verzagen. De schragentafel is van mij.

Het versjouwen van die latjes is nog geen simpel karweitje. Een hardhouten latje is per definitie niet zwaar, maar wel wanneer je ze alle zestien tegelijk wilt verplaatsen. Zuchtend pak ik de latjes in setjes van acht en leg ze netjes naast elkaar, op de schragentafel. Op die manier hoef ik niet te bukken en met schilderen straks kan ik er aan alle kanten bij. Ik pak een rol schuurpapier, trek mijn handschoenen aan tegen het splinterwerk en begin aan mijn klus.

Eerst moeten de latjes geschuurd worden. Daarbij moet ik opletten, dat ik de zaagsplinters netjes en voorzichtig verwijder en de randjes op de latjes mooi rond schuur. Ze worden per slot van rekening binnenkort op een zichtbare plek in huis geschroefd, op de ramen, dus het moet een beetje netjes.

Het valt niet mee. Al na negen latjes afschuren zijn de zin en mijn humeur ver te zoeken. Mijn pols is pijnlijk, evenals mijn nek. Om over mijn onderrug nog maar te zwijgen. Toch moet ik door, vandaag wil ik de geur van verf in mijn neus hebben om nog enigszins het gevoel te hebben dat we ergens komen met dat huis. Ruim vijf maanden zijn we onderweg.

Ik had zo gehoopt volgende week een cranberryschotel in mijn nieuwe oven te kunnen schuiven in de herfstvakantie. Die droom ligt aan duigen, het gaat niet lukken. Het viel tegen, daar werd ik verdrietig van. Ik heb er om gerouwd en nu moet ik verder. De deadline is dapper verzet, naar de Kerst. Dus heb ik mijn zinnen gezet op een grote kalkoenschotel in die enorme oven, rond 25 december. Niet dat ik kalkoen lekker vind maar het staat zo Kersterig en dus wil ik het.

Zonder latjes kan ik de kozijnen vanbinnen niet schilderen. Wanneer er niet geschilderd kan, kom ik niet verder en heb ik geen uitzicht op die Kerstkalkoen. Zuchtend pak ik mijn schuurpapiertje weer op. Na anderhalf uur, zestien latjes en twee sigaretten tussendoor als pauzemoment breekt het glorieuze ogenblik aan, waarop ik het blik grondverf mag opentrekken.

Met een houten spatel roer ik de verf goed door, zodat het spul zometeen goed op het hout verdeeld wordt. Met een smal rolletje verf ik eerst de onderkant van de laatjes, daarna verf ik de zijkanten en tot slot pak ik de bovenkanten met het randje.

Een uur later, wanneer ik de deksel op de verfpot terugplak en de kwasten in een pot terpentine zet, glimmen de latjes me tegemoet. Mijn handen, vol druppels en vegen grondverf, maak ik schoon met een oude poetslap, waarop ik wat terpentine heb gesprenkeld. Wanneer ik met mijn handen langs mijn neus veeg ruik ik het.

Een heerlijke geur van nieuw en vers. De geur van mijn huis in wording.


Ook geplaatst op www.letterstilist.nl (voorlopig even dubbel)

maandag 10 oktober 2011

Dit kan zo niet langer

Paul McCartney is voor de derde keer getrouwd. Ik gun ieder zijn eeuwige jeugd maar McCartney ziet er op zijn 69e nog wel heel erg jong uit. En nog steeds die volle bos met haar, hoe doet hij dat toch? En dan ook weer een lekker ding aan de haak… respect man, respect. Mocht ik echter al geplaagd worden door gevoelens van afgunst dan maakt het vervolg van het bericht alles weer goed. De politie is namelijk bij hem aan de deur geweest omdat de buren over de luide muziek hadden geklaagd. Hoe diep kan een stad als Londen zinken? Zeker zo’n trader of broker uit de City die de volgende ochtend weer vroeg op moest om tegen zijn eigen klanten te speculeren. Hoogstwaarschijnlijk ook nog een kaalgeschoren kop en aan de cocaïne, in het weekend samen met zijn Toryvriendjes op boengaboengafeestjes als een brulaap springend op de bonkende dreunen die tegenwoordig voor muziek doorgaan. Geboren toen de Beatles allang uit elkaar waren, opgevoed door ouders die er op hun dertigste uitzagen als Reagan en Thatcher op hun zeventigste. Paul wie? De beetles? Nooit van gehoord, maar die herrie moet stoppen, ik dacht dat alle mensen die dat muziek noemden inmiddels dood waren.

Kijk, dat Paul McCartney op zijn 69e voor de derde keer trouwt… mwah, sommige mensen leren het nu eenmaal nooit. Maar dat de politie daarna aan de deur moet komen om hem erop te wijzen dat de sixties lang en breed zijn afgelopen, ook al zit hij midden in de zijne, dat is geen jeugdigheid meer, dat is onvolwassenheid. Een vlerk is het, een puber. Langharig en werkschuw, altijd al geweest. Het is gewoon niet te geloven, hoe de buurt hier achteruit gaat.

http://www.depers.nl/entertainment/602172/Huwelijksfeest-McCartney-te-luidruchtig.html

Actuele Aforismen

De vraag of Dexia ook gered zou zijn als België wel een regering zou hebben gehad, zal wel altijd onbeantwoord blijven.

De spaartegoeden waarvan de Belgen de komende jaren hun hogere lasten moeten gaan betalen zijn in ieder geval gegarandeerd.

Hoe slecht politici kunnen rekenen bleek weer toen Leterme zei dat de tegoeden bij Dexia voor 200% zeker zijn.

Aanvankelijk wilden de Fransen alleen aan de redding van Dexia meewerken als ze Wallonië erbij cadeau kregen.

Als ik wist dat ik altijd gered zou worden zou ik ook voor iedere stresstest slagen.

Het nationaliseren van verliesgevende banken leidt tot socialisme met een marktconform gezicht.

Het verbod op bonussen bij banken die staatssteun ontvingen, belemmert die banken ernstig bij het werven van nieuwe incompetente topbestuurders.

Voor reizigers in de eerste klasse stelt NS in de sprinters in plaats van een plaszak een katheter ter beschikking.

De huisarts van minister Schippers heeft het dubbel moeilijk.

De man die twee dagen dood op een ziekenhuistoilet heeft gezeten is in ieder geval bespaard gebleven dat hij een half jaar dood in huis zou liggen.

Staatssecretaris Knapen opende in Uruzgan een met Nederlands ontwikkelingsgeld aangelegde asfaltweg zonder bermen.

Tegen de achtergrond van de maatschappelijke roep om steeds strengere straffen is het verwarrend dat de Europese Dag tegen de Doodstraf in de Week van de Opvoeding valt.

Ik ben van de generatie die de PvdA nog heeft meegemaakt.

Indien Hollande het tot president van Frankrijk brengt, zou het Nederlandse standpunt binnen de EU aanzienlijk aan kracht winnen.

zondag 9 oktober 2011

Verhuisd

Nee,het huis is nog niet klaar
Toch verhuisd? Dat is raar

Lettercomponist
wordt
Letterstilist.

Componist was niet van mij
Nieuwe naam, nu ben ik vrij.

Nieuw adres: www.letterstilist.nl

Een ding kreeg ik niet voor mekaar
(de blogjes indelen op tijd.)
Dus het loopt een beetje raar.
toch belet het me niet om alles verder met u te delen
opdat ik (en u) zich niet hoef(t) te vervelen.

Zeg eens AA

Ze kunnen zomaar landen afwaarderen,
kredietbeoordelaren Fitch en Moody.
Met angst en beven kijkt de wereld hoe die
de beurzen en de banken dirigeren.

Ze hebben ook een versjescriticus
Die zei: ' U krijgt van mij een AA+ !'

vrijdag 7 oktober 2011

Plas

NS blijft ons vermaken en verrassen
zo komen ze vandaag met het idee
om in de sprintertreinen zonder plee
de klanten in een zak te laten plassen.

Ik sprak een conducteur, die zei me net:
'Dat is niet nodig, gooi maar in m'n pet'.

donderdag 6 oktober 2011

Pauw

Jeroen die in een vraaggesprek trots kwekt
Dat hij wel meer dan 200 mevrouwen
Op rij tussen de lakens heeft gevouwen
De interviewer buigt in diep respect

Een rokkenjager en een vrouwengek
Of seksverslaafd en naar de Jellinek?


Jeroen Pauw doet een boekje open over zijn
liefdesleven.

woensdag 5 oktober 2011

Voetgangers

Als ik vroeger, mijn mond vol tanden,
in mijn strakste jeans over straat liep
op weg naar de vetkuiven in de cafetaria
zorgde mijn transistorradio voor maximale
geluidsoverlast; niemand hoefde naar
the sounds of silence te luisteren

rollende stenen schilderden alles zwart
de zon zou nooit meer schijnen
totdat Petula Clark ons opriep
de nacht in huis te komen doorbrengen.

De jeugd van tegenwoordig
is goed gebekt met dure beugels
heeft oordopjes in en zorgt voor beduidend
minder geluidsoverlast maar het blijft natuurlijk
aanstootgevend die afgezakte broeken.

dinsdag 4 oktober 2011

Afscheid

'Hallo die Job, je spreekt met Lilian
Ook van dat weer genoten met z'n allen?
Wat zeg je, als een baksteen laten vallen?
Tja, slechte peiling en de achterban

Nou afgebrand.., joh trek het je niet aan
Feed back, daar moet je juist voor openstaan!'

Partijvoorzitter Lilian Ploumen geeft haar fractieleider
tgv haar afscheid nog een klein cadeautje mee in de vorm van een vernietigend interview in de Volkskrant.

Toen was ik oud

Vroeger was ik oud. Een bezorgde jeugd, vroege sterverij van familie en dierbaren hadden mijn hoofd en schouders laten zakken tot ver onder het Nieuw Amsterdamsch Peil. Eeuwig liep ik met mijn hoofd naar beneden, op zoek naar het gouden geluksdubbeltje. Regelmatig halsbrekende toeren uithalend in de strijd tussen gevoel en verstand.

Na een periode van vermoeidheid en een zwaar gevoel in het hoofd werd de diagnose burn-out gesteld. Het roer moest om. Langzaamaan, met veel vallen en nog meer opstaan, leerde ik mezelf stukje bij beetje kennen. Het werd een vreemde les. Want hoewel ik altijd op mezelf had vertrouwd, was mijn zelfvertrouwen ver te zoeken.

Mijn systeem was gebouwd op geven, mijn innerlijke transistor stond niet op stand ontvangen. Terwijl de radiozender in mijn hoofd zoveel zendertjes van anderen ontving.  Inmiddels weet ik beter. Ik mag er zijn en mijn gevoel ook, al struikel ik soms nog. Mijn hoofd heeft geleerd om van mijn hart geen moordkuil te maken, al wil ik nog wel eens een beetje schreeuwen.

Alhoewel er vijf jaar zijn verstreken voel ik me jonger dan toen.
Want toen was ik oud.

Luisterveer over ''Toen was ik zoveel ouder.''



Zie voor de tekst: http://www.bobdylan.com/songs/my-back-pages

Toen

Twee neutrino's
vliegen door de Herestraat.
Zegt een tegen de ander:

Gek hè,
een nanoseconde geleden
voelde ik me
zoveel ouder.



Schrijfveer "Toen was ik zoveel ouder", 4 oktober 2011

maandag 3 oktober 2011

Charlie

De mussen vielen gisteren van het dak
Maar ' Snelweg Charlie' denkt al aan de winter
Bezorgd dat zowel Hondekop als Sprinter
Weer roemloos zullen stranden in een wak

Voorspellen van toekomstige misere
Dan ga je als een trein in je carriere.

Kamerlid Charlie Aptroot van de VVD zegt er geen vertrouwen in te hebben dat vervoerder NS en spoorbeheerder Prorail beter voorbereid zijn op de komende winter.

zondag 2 oktober 2011

Heidi

Het Duitse volk is weer eens zwaar getroffen
Eerst Paul de octopus toen ijsbeer Knut
En nu een schele buidelrat, da's..pech
Er wordt wat afgestorven bij de.. oosterburen

Gelukkig kunnen wij over die zaken
Dan weer een lekker bekkend rijmpje maken.


De Duitsers hebben deze week afscheid moeten nemen van hun
laatste troetel, Heidi.

vrijdag 30 september 2011

Een pianist

Hij was een kind, zijn vingers huppelden
over het toetsenbord, ze sprongen
naar alle kanten maar ze kwamen
toch altijd op hun pootjes weer terecht
hij reeg de noten en diploma's
van de muziekschool moeiteloos aaneen.

Hij werd een puber en met weerzin
sloeg hij verveelde dissonanten aan
zijn kruk was ongeschikt om op te hangen
zijn voet verplaatsen richting het pedaal viel zwaar
de klap waarmee de klep sloot was zijn slotakkoord
soms is het leven heel zwart-wit.

donderdag 29 september 2011

wacht

ik wacht
verborgen nog
gespannen
mijn web van woorden
breekt het ochtendlicht
ik wacht
tot straks het argeloos gedicht
tussen de draden wordt gevangen
en ik de tere beelden
in ga spinnen
ik wacht
tot ik met schrijven
kan beginnen

maandag 26 september 2011

Verbeet

Juf Gerdi, hoofd van onze 2e Kamer,
heeft vragen uit het hele land ontvangen.
Waarom ze, toen Geert Mark liep te stangen,
niet ferm op tafel mepte met haar hamer.

Het blijkt nu achteraf dat het haar speet
en dat ze zich wel degelijk verbeet.

vrijdag 23 september 2011

Neutrino

Het schijnt dat deeltjes sneller dan het licht
Laatst door een lange tunnel zijn gegleden
We kunnen straks terug naar het verleden
De wetenschap betwijfelt het bericht

Ik vind het dan ook tijd om toe te geven
Dat ik dit in de toekomst heb geschreven.


Het bericht dat de lichtsnelheid mogelijk niet langer absoluut is, schokt
de wetenschap over de hele wereld. ' Oneindige vergezichten openen
zich', sprak een natuurkundige vandaag.

donderdag 22 september 2011

Debat

Hoe ging dat op het schoolplein ook alweer
Soms was er eentje die je liep te pesten
Als mikpunt zat je aardig in de nesten
Hij bleef maar aan het sarren, keer op keer

En heel de klas wist best dat dat niet mag
Maar meester die deed net of hij niets zag.

Premier Rutte weigert een oordeel te geven over
het grensoverschrijdende gedrag van Wilders tijdens de debatten over
de miljoenennota.

woensdag 21 september 2011

Hoed

Geert ging weer voluit  los op goeie Job
Nu noemde hij hem smalend de gedoger
De toon kon niet veel snerpender en hoger
En even dacht Cohen: ' Ik sla er op!'

Elk jaar zit hij op Prinsjesdag vol woede
Alleen al door die vreselijke hoeden!

zondag 18 september 2011

‘Iz nie goed’..,


Hussain, met wie ik net via een ferme handdruk kennis heb gemaakt, kijkt me een tikje duister en verwijtend aan. Hij wijst op de twee blote stekkertjes die vanuit het binnenste van de scootmobiel in de accu steken.
Ik ben bij het Scootmobiel Paradijs, een donkere hal op een industrieterrein waar in lange rijen talloze variaties aan merken, afmetingen en uitvoeringen van dit vervoermiddel staan opgesteld. Honderden tweedehands wagentjes wachten op het losbarsten van de Grijze Golf. Volgens Hussain, die met zijn familie de bussiness runt, een gouden handel. Gezien de ringen aan zo’n beetje elke vinger en de dubbele gouden hanger die zijn borstkas siert, ben ik geneigd dit letterlijk te nemen.
Ik ben bij het Paradijs  om voor mevrouw Pasquali een nieuw accupak te laten installeren. De snelheid van haar ‘scootie’ ging zienderogen achteruit en de actieradius verschrompelde  waardoor zij beperkt werd in haar ommetjes.
‘Iz nie goe’, herhaalt Hussain.
Omstandig leg ik uit dat de geliefde bezitster van dit voertuig
de driepolige stekker niet meer in het accugat kon wrikken en daarom besloot de verbinding te ontmantelen en terug te brengen tot twee kale pooltjes, wit boven ,zwart onder. Zo kon het ook.

‘Gaat nie goed’ concludeert ook Omar, die erbij is komen staan. Hij schudt zijn hoofd en lijkt haast wel verdrietig  over zoveel technisch onbenul. Omar is een zorgvuldig onderhouden verzameling spiergroepen in een te krap t-shirt dat opzwelt en heen en weer golft als hij met een achteloze zwaai de 10 kilo zware accu als een broodje kebab op de werkbank zet.
‘Ik maak voor jou, niet duur’ zegt hij  dreigend.
‘Is mijn neef, technische man’, Hussain wijst glimlachend op zijn verwant met een  blik van ‘die kan er wat van', en steekt bemoedigend zijn duim op.  
In mijn verbeelding zie ik mij straks thuiskomen met een hernieuwd accupak en een in oude luister herstelde scoot. 
Dat zal mevrouw Pasquali nog meer voor mij innemen dan zij gebruikelijk al doet. Aan de andere kant, ik ben alleen gekomen voor die accu’s en heb qua tijd ook niet op een extra reparatie gerekend.
'Even opzij ja ,alstublieft'.
Omar heeft inmiddels  met zijn linkerpink  het voertuig op zijn rug gekanteld, geeft me een gebiedend duwtje in de rug waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies en grist in een snelle beweging de eerste gereedschappen van de muur.
In een vergeefse poging mijn status als klant van het Scootmobiel Paradijs nog even hoog te houden,mompel ik ;
‘Ok, maak ‘m maar’.
 Maar Omar is al te zeer verdiept in zijn werkzaamheden om nog enige notie van mij te kunnen nemen.

Hij start de reparatie met een ferme knip waarmee hij de twee pooltjes
van de accudraad verwijdert. Vervolgens snelt hij de hal uit om even later met een nieuwe stekkerset terug te keren. Ook hier hanteert hij met overgave de schaar en gaat vervolgens zacht in zichzelf pratend  met de kale stekker en de twee uiteinden naast de scootmobiel op de grond zitten.
‘Rood was zwart en zwart was wit’, mompelt hij.
Een vage ongerustheid nestelt zich rond mijn ingewanden.
‘Gaat het goed’, informeer ik monter,
Zonder me aan te kijken antwoordt Omar;
‘Maak geen ongerust meneer, kom goed’.
‘Ik ga plakken’, zegt hij ineens resoluut alsof hij de oplossing voor een immens probleem gevonden heeft, zoekt een soldeerapparaat rommelt in alle laden naar soldeerdraad en beveelt mij naast hem plaats te nemen.
‘U hier vasthouden’, wijst hij.
Op de grond zitten we tussen  een chaotische verzameling schroevendraaiers, draadtangen, knippers ,snoeren en allerhande stekkers in verschillende staten van ontbinding.
Om het accudraad aan de stekkerpolen te bevestigen moet ik het soldeer op het koper drukken, waarna Omar er de juiste nippel tegenaan houdt.
‘Niet onder, bovenop, stil houden’ zegt hij geirriteerd.
In de schemering van het Paradijs en zonder leesbril kan ik alleen op de
tast en goed geluk assistentie verlenen.
‘Nee, nee, drukken, drúkken!,’ zegt Omar.
De stank van verbrand soldeer beneemt me even de adem.
Ineens krijg ineens het onaangename gevoel dat ik in gepruts verzeild ben geraakt. Bij een professionele  aanpak zou de hulp van de klant  immers niet noodzakelijk moeten zijn. De chirurg vraag ook niet of ik bij mijn eigen buikoperatie wil assisteren.
Ik krijg het visioen dat ik staks met een verzameling losse onderdelen
de terugreis moet aanvaarden.
Intussen blijkt de combi van staal,koper en soldeer niet te hechten en na  nog twee pogingen geeft het Omar het op en verdwijnt voor de tweede keer om even later met weer een nieuwe stekkerset te verschijnen.
‘Ik ga anders doen’.
Hij schroeft de onderkant van de scootmobiel open, verwijdert pluggen, kroonstenen en bevestigingen en legt die in een vormeloze hoop achter zich tussen het opgestapelde gereedschap.
Dan komt een vrouw met een jongetje van een jaar of drie het Paradijs binnengelopen.
Het kind stort zich in de armen van Omar die hem heftig kust onder het herhaaldelijk uitroepen van;
' Mo is lekkere vent van papa'.
De lekkere vent, rukt zich los, beklimt voortvarend de dichtstbijzijnde
seniorenmobiel en maakt overtuigende Formule1 geluiden.
Als hij losgaat op de startknoppen en de remkabels en moeder hem uit de cockpit wil verwijderen, weerkaatst zijn gekrijs tegen de wanden van de loods en moet zijn vader optreden om erger te voorkomen.
Ik ben bang dat dit de concentratie van Omar niet ten goede komt. Tien minuten en een krachtige discussie later gaat de familie weer op huis aan en keert Omar bezweet terug naar de klus, die hij wonder boven wonder na een half uur  en nog twee nieuwe gemolde sets weet te klaren.
Ik reken af.
'Aldoende leert men', zeg ik opgelucht.
In mijn onnozelheid meen ik mij een ondersteunende opmerking te kunnen permitteren.
Omar kijkt me echter verontwaardigd aan en antwoordt:
' Iz nu goed'.