maandag 30 januari 2012

Vet

Wanneer het ook maar even heeft gevroren
Wil ik ze zien, de mannen in hun jekker
Die met een meetlat en een Black en Dekker
Wat gaten in zo'n slootje staan te boren

Dus Friezen, ook al vriest het nog maar net
Haal vast eens zo'n Rayonhoofd uit het vet!

zaterdag 28 januari 2012

Campinggasje

Het blijft hoe dan ook telkens wanneer we onze spullen ergens in den verre uitpakken, weer een feest. En wanneer we het eindelijk kunnen gebruiken, een terugkerende bron van ergernis. Een blauw bolletje op pootjes. Daarop moet een schaaltje. Als garnering nog een ringetje en een bakplaatje. “Vanavond barbekjoe!” roep ik enthousiast. Lief kijkt minder blij.

Eerst naar de winkel, een kleine vijf kilometer verderop. Nou ja verderop, eerst de berg zien af te komen met twee volwassenen, een kind en twee uitgelaten hondjes die volop aan de riem trekken. Dat is lastig. De berg zelf is niet zo erg, de bekleding van steentjes, gruis en modder is dat wel. Dat krijg je na een lange zomerse bui. Uren later keren we ter tent terug. Eerst nog maar eens naar beneden, naar het zwembad. Na een frisse duik in het zwembad treffen we de noodzakelijke voorbereidingen.

Ik snijd de uien, de paprika en de champignons, die zometeen ook gebarbekjoet worden. Lief houdt zich bezig met het vlees. Zes minuten nadat het eerste stukje vlees met mijn gekleurde alternatieve groentespiesjes op het campinggasje liggen, gebeurt het. Het tafereel, inclusief het gasje, flikkert om. Angstig trappen we het vuurtje uit, wat om de barbekjoe en richting tent ontstaat. Het vlees ligt zielig in het gras; de groentespiesjes liggen er treurig omheen gedrapeerd.

Een half uur later -ons veldje is weer keurig- vertrekken we opnieuw naar beneden voor een écht vakantiemaal. Friet mét. Niet gezond; wél veilig. En stressvrij.

vrijdag 27 januari 2012

Innerlijke vriend

Vroeger, als kind, had ik een binnenvriend. Ten minste, dat is de beste omschrijving voor nu, nu ik er als volwassene op terugkijk.

Mijn innerlijke vriend was altijd bij me, waarschuwde me voor mensen die ik moest mijden en voor mensen waar ik wel een gesprek mee kon aanknopen. Mijn innerlijke vriend vertelde me, wanneer ik het beste door de achterdeur naar binnen kon en wanneer het tijd werd, via de trap naar boven te vertrekken, wanneer de sfeer om te snijden was.

Mijn innerlijke vriend gaf me een duw in de rug in de richting van mijn vriendje. Het was een goede jongen, ik moest er maar voor gaan. Hij had gelijk, dat was en is nog zo.

Ergens in mijn twintig jaren ben ik die innerlijke vriend uit het oog verloren. Er was teveel te doen. Een nieuwe baan, een school. Ik kocht het ouderlijk huis, dat (voor de eerste keer) werd verbouwd. Tussendoor werd er ook nog getrouwd. Er was veel te beleven en innerlijke signalen van onrust nam ik niet serieus. Ik werd een illegale kopie van mezelf en dreef steeds verder bij mijn innerlijke vriend vandaan en dwaalde op een doodlopend spoor.

Tien jaar na het overlijden van mijn vader kwam ik mijn innerlijke vriend tegen op het kerkhof. Voor het eerst bezocht ik mijn vaders graf. Tot die tijd had ik er niets mee gehad, een graf met een steen en een naam erop. Mijn vader was ergens anders, zo vond ik. Een depressie stuurde me in de richting van het kerkhof, maakte een bezoek mogelijk. Het weerzien met mijn innerlijke vriend was hartelijk, er waren geen verwijten over gemis en wat had kunnen zijn. Hij nam me mee terug naar het verleden en toonde me in flashbacks de verschillende keuzemomenten die tot een zijspoor van mijn werkelijke levenspad hadden geleid.

Ik bleef mijn innerlijke vriend een tijdje trouw, het ging eventjes goed, totdat er nieuwe zaken en ontwikkelingen van buitenaf op mijn pad kwamen. Ik volgde een intensieve opleiding en de resultaten werden niet altijd gewaardeerd, hoewel je achteraf van een briljante studie kunt spreken. Opnieuw werd ik een andere versie van mezelf, niet meer te herkennen. Een chagrijnig mens, eeuwig moe, geen rust en ruimte tot ontspanning. Het ging mis en ik raakte burn-out, tien jaar later na mijn ontmoeting op het kerkhof.

Opnieuw kwam hij terug, mijn innerlijke vriend. De begroeting was warm en hartelijk. Geen flashbacks dit keer. Hij vertelde me dat ik blijkbaar de persoon was die eerst moest besluiten om te leren dat zo’n besluit achteraf toch niet bij me paste. Hij leerde mij dat fouten maken menselijk is, en dat er zonder fouten niet kan worden geleerd, gelééfd. Hij gaf me mijn intuitie terug, die hij veilig had bewaard. De intuitie kwam samen met een innerlijke antenne. Nou ja antenne, een hoogspanningsmast is er niets bij.

Het wil niet altijd wennen, die hooggevoeligheid en die antenne voor andermans emoties, spanningsvelden en sferen die ik -ongewild- opvang. Soms probeer ik dat apparaat in mijn achterhoofd te negeren en dan hoor ik mijn innerlijke vriend schateren. Hij weet wel beter.

Afdrijven zal ik nog gerust en dat geeft niet; mijn innerlijke vriend is bij me, ziet mij. Ook al zie ik hèm niet altijd op tijd.

Gedichtendag

Het was dus gisteren Gedichtendag
Als versjesschrijver had ik moeten weten
Dat ik juist deze dag niet mocht vergeten
Maar doet u nu luidruchtig uw beklag

Bedenk dan, al verzaakte ik mijn plichten
Dat elke dag een dag is om te dichten.

Sorry

Per ongeluk een stukje van Odette verwijderd in een poging een gedichtje op een behoorlijke manier in het blog te plaatsen. Ik kan er niets mee, met deze nieuwe versie. Waarom moet alles altijd anders en nieuw? Met de vorige editor kon ik lezen en schrijven, nu mislukt - vanuit de ipad- voortdurend alles. Nou ja..Laat maar even.. Pasquali

woensdag 25 januari 2012

Ierland (2): Frank en Vrij


Ierland is een fantastisch fietsland. De eerste dagen na het verlaten van vliegveld Shannon lijkt het landschap veel op Texel. Niet spectaculair, wel mooi en rustig. Naarmate we verder naar het westen en noorden rijden wordt het ruiger en stiller.

We zijn al gewend aan het klimaat. Tussen de vijftien en twintig graden is normaal in de zomer en het regent veel. Geen wonder dat het land prachtig groen is, in duizend schakeringen. Trokken we in het begin bij iedere dreiging onze regenpakken nog aan, nu stoppen we even. We zoeken de beschutting bij een bosje of een muurtje langs de weg en laten de bui voorbijgaan. Meestal is het na tien minuten weer droog. Of we fietsen gewoon door en nemen het nat worden op de koop toe. Onze kleding droogt snel.

Een aantal keren zijn we onderweg geconfronteerd met blaffende honden bij boerderijen. Gelukkig blijft het bij blaffen. Ze zijn goed opgevoed en komen het erf niet af, ook al zijn er geen hekken. Johanna houdt er niet van. Ik zeg dat ze beter voorop kan gaan fietsen, omdat honden, als ze dan toch achter je aan komen altijd de achterste pakken.

De volgende boerderij lijken we zonder blaffen voorbij te komen, totdat uit het niets twee joekels van honden aanslaan. We schrikken ons wezenloos, vooral omdat we de beesten niet hadden gezien. We fietsen snel door, niets aan de hand. We zijn nauwelijks van de schrik bekomen als een klein, wit keffertje met een grote sprong over het muurtje achter ons aankomt. We zetten het op een fietsen, maar we raken het beest niet kwijt omdat we heuvelop moeten. Kilometerslang blaft het mormel achter ons aan, ondertussen happend naar mijn trappers en mijn kuiten. Nog even volhouden. We zijn bijna boven en als we dan heuvelaf kunnen, dan zal het hondje ons niet meer bij kunnen houden, hopen we.

Het kan niet waar zijn. In de verte, op de top, staan drie honden midden op de weg. Drie verschillende rassen en afmetingen. Ze staan ons op te wachten. Wat moeten we nu? We moeten doorfietsen, teruggaan is geen optie. De beesten gewoon negeren en hopen op hun medelijden. Het tafereel is een scène uit een bekende Disneyfilm. We zijn de honden tot op twintig meter genaderd. We zetten ons schrap voor de aanval met bloedige afloop.

Met dichtgeknepen ogen fietsen we snel door. En dan gebeurt het onvermijdelijke. We horen de drie honden op ons afkomen, luid blaffend. Maar het geluid neemt in volume af en wij leven nog. We openen voorzichtig de ogen. We kijken achterom en zien en horen de drie honden het witte keffertje opjagen tot aan de boerderij waar het vandaan kwam.

Met knikkende knieën vervolgen we onze weg. We danken de grijze hemel. Engelen komen in verschillende gedaanten.


maandag 23 januari 2012

Dorstige koe

Bron 

Een dorstige koe in de ijstijd 
Dacht eventjes: “Wat is nou wijsheid?” 
Toen nam ze een lik 
Het toestel zei “klik” 
Zo werd ze een echte beroemdheid.

Slaap

Wie na het vrijen omvalt van de slaap
Die heeft, valt in nieuw onderzoek te lezen
Daarmee een hechte liefdesband bewezen
Maar wees voorzichtig met uw eerste gaap

 Want partners blijken het niet te zien zitten
Als u tijdens de daad al ligt te pitten.


 In slaap vallen direct na de seks, moet volgens amerikaans onderzoek gezien worden als blijk van liefde en trouw. 


 Pasquali

zaterdag 21 januari 2012

Kandidaat



Wie leidt het CDA in barre tijden
Maxime, Camiel, Jan Kees niet, noch de Geus
Het wordt zo zoetjesaan wel 10e keus
Of bent U tot die functie te verleiden?

U mag behanger zijn of bollenkweker
Het maakt niet uit, behoed ons voor Henk Bleker.


Henk Bleker, 'wie ben ik om te weigeren', stelt zich verdekt op
als mogelijke lijsttrekker van het CDA.


Pasquali



maandag 16 januari 2012

Zelfscannen

Sinds kort ben ik zelfscanner geworden. In mijn AH filiaal kun je je bonuskaart laten piepen en ergens in een legbatterij van scanners licht er 'at random' een handzaam apparaatje op dat je in een daartoe uitgespaarde opening bovenop je karretje kunt plaatsen. Met een indringend gilletje wordt een soort tamagotcha geboren die ik moet voeden met de barcodes van de spullen die ik uit de schappen pluk.

Ik hou meteen van haar. De voldoening na elke piep is groot, het is winkeltje spelen voor volwassenen;
 'Kijk eens mama, zelf gepiept.'
Heel erg 2012 en geen gezeur om zegels, kaarten en airmiles. Zonder als een dolle in te moeten pakken omdat de band vrij moet voor de volgende sneue boodschapper.
Aan het einde van je tocht reken je volautomatisch af, scan je de bon en gaat er een klapdeurtje open.

Ideaal?
Dat had ik gedroomd, want er staat een heel bataljon deurbitches bij de afrekenpaal die me wantrouwend bespieden. Klaar om me aan te houden en te controleren of alle artikelen wel in de maag van mijn speeltje terecht zijn gekomen. Ik trek mijn meest argeloze en ontspannen gezicht, strooi met minzame knikjes en word er daardoor onmiddellijk uitgepikt.
Zwijgend graait de kampbewaakster in mijn kar en neemt een steekproef.

Het plastic tasje van 35 cent..Tja dat had ik 3 keer geprobeerd, maar dat piepte niet.  'Daarna was ik het écht heus éérlijk waar vergeten, mevrouw.
Wat had ik moeten doen? Ik had het uit mezélf aan moeten geven bij het loket, dan was er niets aan de hand geweest.
Mind you: Een F. plastic tasje op 79 Euri boodschappen. Gevolg een úitgebreide steekproef door een niet te vermurwen muts. Alles verder oké, natuurlijk ik ben een betrouwbaar boodschapper die al die piepjes maar wát leuk vond. Volgende fase metaaldetector en röntgenscan?
Nu ik weet dat Harry Piekema zijn klanten ten diepste wantrouwt, is de liefde voor mijn speeltje over.

Niks voor mij, zeg ik met hernieuwde zelfscannis.



Blue




Terwijl de winterzon uitbundig scoort
Betrap ik mij er op dat ik hier buiten
Zowaar een vrolijk deuntje sta te fluiten
En heb ik me nog nergens aan gestoord

Maar net heeft men mij bitter toegebeten;
‘Het is Blue Monday, ben je dat vergeten?’

Pasquali
op verzoek..

Kroket


Er is wat áf vergaderd en gekletst
Maar Mora, Kwekkeboom en ook van Dobben
Die blijven nog een tijdje eenzaam tobben
Europa heeft de fusie afgeketst

Ze mogen samen niet in één kroket.
En smoren verder in hun eigen vet.

Pasquali

Tas gestolen

Met de bus kan ik nog het Centraal Station van Utrecht bereiken. Al doen we er wel bijna een uur over. In de grote hal is het druk. Zo druk heb ik het nog nooit gezien. Honderden mensen kijken gespannen naar het grote blauwe bord met treintijden. Een aantal stoptreinen vertrekt met grote vertraging. Sneltreinen rijden niet meer. Mensen praten met elkaar, vragen om hulp of informatie. Bij de zuil met telefoons in het midden van de hal staan vier rijen mensen te wachten om naar huis te kunnen bellen of alternatief vervoer te regelen.

Op verschillende plekken rond Utrecht zijn takken of hele bomen op het spoor gewaaid. Het treinverkeer ligt plat. Overal staan kilometerslange files.

Ik zie dat thuiskomen met de trein er niet meer inzit vandaag en besluit achter in de rij voor de telefoons aan te sluiten. Toch maar Johanna laten weten dat het iets later wordt. Misschien kom ik helemaal niet thuis. Nou ja, het is vervelend, maar spannend ook wel.

Het is half twaalf en eindelijk kan ik naar huis bellen. Johanna is wel enigszins ongerust, maar ze heeft ook wel gezien wat er in het land aan de hand is. Ik loop doelloos door de hal. Afwachten wat er gaat gebeuren. Er gebeurt niets en toch heel veel. Een grote groep mensen dromt samen voor twee lange tafels met enorme pannen met erwtensoep en bakken met broodjes. Een aantal mensen van het Leger des Heils schept plastic kommen vol soep en deelt broodjes uit. Urenlang. Hoe zij dit zo snel georganiseerd krijgen is me een raadsel. Er is dankbaarheid alom. De mensheid is zo slecht nog niet.

Om één uur ’s nachts wordt omgeroepen dat er in de Beatrixhal van het Jaarbeurscomplex bedden zijn neergezet voor de mensen die niet weg kunnen komen uit Utrecht. Het leger is ingezet om de veldbedden te regelen. In de hal staan werkelijk honderden bedden met dekens klaar, met naast elk bed een stoel. Goed gedaan.

Ik hang mijn jas over de stoel en zet mijn tas op de grond naast me neer. Ik ga liggen, maar kan, ondanks dat ik best moe ben, de slaap niet vatten. Om half zes schrik ik wakker en het duurt even voor ik me realiseer waar ik ben. Ik moet toch tegen half vier weggedommeld zijn. Ik sta op, trek mijn jas aan en wil mijn tas pakken. Shit, weg. Ik kan het niet geloven. En uit de binnenzak van mijn jas is ook mijn portemonnee weg.

Wat een klotendag, wat een klotenvolk.

zondag 15 januari 2012

Huilen met de wolven

Als wolven hete tranen huilen
zodat de sneeuw ervan smelt
wees dan op je hoede voor
het gejammer van de krokodillen.

zaterdag 14 januari 2012

Lief


In Nederland gaan de belangrijkste nieuwsfeiten vóór..

De Eurocrisis is weer opgelaaid
Het H woord blijkt ineens niet langer heilig
Uw zuurverdiend pensioen is ook niet veilig
En overal zijn ratings teruggedraaid

Daar praten we nog weleens over, zéker
Maar éérst het nieuwe liefje van Henk Bleker.

Pasquali




donderdag 12 januari 2012

Je eigen naam

''Het mag geen naam hebben,'' zei de vroedvrouw over de heg tegen de buurvrouw die informeerde of de bevalling moeilijk verlopen was en gooide, ten teken aan de hele buurt dat de bevalling achter de rug was, de nageboorte de tuin in voor de hond om op te eten. ''Nee, het mag geen naam hebben, herhaalde ze nog een keer en voegde er aan toe: '' 't Was in een wip gebeurd.'' Daarna verdween ze zonder verdere bijzonderheden mee te delen weer naar binnen, de buurvrouw teleurgesteld achterlatend.

In de keuken zette de vroedvrouw een grote ketel water op om te koken. Boven huilde de baby. Toen ze opnieuw de slaapkamer inkwam had het jonge stel dat zojuist hun eerste kind gekregen had, de woordenwisseling van daarstraks alweer hervat. ''Je wist dat ik zwanger was,'' zei de jonge vrouw ''en ik heb het je gezegd: als het een jongen is noem ik hem Adriaan, naar zijn vader, als herinnering. Zeg maar tegen je familie dat hij naar je broer vernoemd is, die heet tenslotte ook Adriaan.'' ''Mijn broer!'' stoof de jonge man op ''die al twee jaar niets van zich heeft laten horen, dat zal indruk maken, ja!'' ''Zolang ze maar niet denken dat het kind van hem is, vind ik alles best,'' zei de vrouw en drukte het huilende kind iets dichter tegen zich aan. ''Zijn voornaam en jouw achternaam, eerlijk zullen we alles delen. En ga nu maar naar je moeder om te zeggen dat ze oma is geworden.'' De man vloekte, verliet de kamer en sloeg de deur hard achter zich dicht. Met veel lawaai hoorden de twee vrouwen hem de trap afrennen en de voordeur met een klap achter zich dichttrekken. ''Stil maar,'' zei de moeder zachtjes tegen het huilende wezen naast zich en drukte met haar lippen zachtjes een kus op het voorhoofdje. ''Je heet naar je vader hoor, naar je echte vader. Alleen je papa moet er nog aan wennen.''

''We zullen het zo maar eens gaan aanleggen,'' zei de vroedvrouw met een zucht en dacht aan de ketel heet water beneden.

Niet schrikken

Was wat druk de laatste dagen, maar wilde voor het slapen gaan toch nog even naar de Herberg. De reacties liepen tot januari 2011. Alle reacties van het afgelopen jaar waren niet te zien. Door eindeloos op meer te drukken kon ik de reacties van 11 januari (afgelopen dag ) lezen. Ik kon wel reacties plaatsen, maar kreeg ze weer niet te zien. 
Ik ben dus op onderzoek uitgegaan. De opties oudste ouder - nieuwer , nieuwst waren verdwenen. Ik heb de hele site in een nieuwe modus gezet. En zoals jullie kunnen zien is het schrijfvlak breder. Uiteindelijk heb ik ook de opties ouder en nieuwer bij de reacties weer teruggevonden. Alleen kom je bij het reactie plaatsen op een nieuwe pagina, maar dat zullen jullie bij het reageren op een ander zijn blog ook wel eens tegengekomen zijn. 
Rechtsboven staan de mogelijkheden om een NIEUW BERICHT  aan te maken. Rechts onder instellingen berichten vinden jullie de labels van je naam. 
Een nieuw bericht kan je alleen plaatsen als je aangemeld ben als Trouwschrijver. Reacties kan je plaatsen met je google-id .
Ik heb dit niet goed met jullie kunnen overleggen en ik hoop dat het niet al te veel problemen geeft. 


woensdag 11 januari 2012

een broodje eten (sv)

een broodje eten heb ik net gedaan
dat doe ik anders nooit om kwart na vieren
maar nu had ik dus echt wel iets te vieren:
heb na 6 weken weer aan sport gedaan!

Dus mocht ik roggebrood met riper krite.
Da's Friese kaas, alleen voor sport-elite.

Qat

Somaliers die hebben 't gehád;
'We pakken met z'n allen onze biezen
Als wij hier onze lekkernij verliezen
Want waarom wel een jointje maar geen Qat?

Dit wordt een ramp, we voelen aan ons water
Dat wij straks blijven zitten met een qater.'

Het kabinet bereid een wetswijziging voor die het handelen in- en het doorvoeren van Qat verbiedt.

dinsdag 10 januari 2012

Andermans vuile was

Wat mogen we hem nu graag buiten hangen:
de vuile was der Katholieke Kerk
de paters die naar kleine jongetjes verlangden
nee, dat was niet het onbevlekte werk

alle prelaten moeten héél diep door het stof
Deetmans rapport verdient de allerhoogste lof.

Bezoek

De Majesteit spontaan en naturel
Op staatsbezoek in verre emiraten
Om daar met Sjeiks en Sultans bij te praten
Geeft alles voor ons vaderland en Shell

Klimt zelfs uit een vastgelopen bootje
En ook nog bij de VARA in haar blootje.



Het staatsbezoek en de hoofddoek van Koningin Beatrix geeft aanleiding tot protesten van de PVV en
zorgt voor commotie rond een satirisch filmpje van Lucky TV waarin ze met Willem Alexander en Maxima
naakt op bezoek is bij de Papoea's.

maandag 9 januari 2012

Het plezier van onbescheidenheid

Ik ben een Ram. En daarom is elke vorm van bescheidenheid mij vreemd, zoals iedereen weet die onder dit uiterst zelfbewuste teken geboren is of die het voorrecht heeft in het dagelijks leven met één of meer Rammen te moeten optrekken. Wilt u weten hoe een Ram de wereld ziet? Hier is een voorbeeld. Gerrit Komrij (geboortedag 30 maart) beschreef eens hoe hij als opgroeiende jongen ontdekte dat hij homoseksueel was. En zich vervolgens niet bezorgd maakte over zijn anders-zijn, maar zich oprecht verbaasde dat niet iedereen was zoals hij. Het leek hem echt afschuwelijk om hetero te moeten zijn. Rammen weten het nu eenmaal beter. Ze hebben het gelijk aan hun kant, zijn ongeduldig, impulsief en zijn morgen weer vergeten dat iedereen in hun omgeving inmiddels bezig is met datgene waar zíj zich gisteren zo druk over maakten. En onze meest hinderlijke eigenschap: wij denken dat iedereen altijd de waarheid wil horen en aan deze behoefte komen wij graag tegemoet. Ja, ik geef het toe, zonder mijzelf op de borst te willen slaan, ik ben behoorlijk onbescheiden.

Toch voel ik mijzelf het toppunt van nederigheid en onbeduidendheid als ik de tweets van sommige mensen lees. Ongelooflijk, van hoeveel successen ik op Twitter ongevraagd deelgenoot word gemaakt. Sommige mensen gaan echt van het ene hoogtepunt naar het andere. Na iedere meeting die ze hebben gehad volgt wel weer een andere veelbelovende afspraak met een geweldige klant waar ze zich enorm op verheugen. Zin in! Tussendoor werken ze aan de lancering van hun nieuwe website, brengen offertes uit, constateren juichend dat een grote klant op tijd betaald heeft, verwelkomen nieuwe volgers en bedanken nog een paar mensen voor de RT's. Klein en nietig voel ik mij hierbij. Ontroerd ook, dat deze mensen ondanks hun hectische leven de moeite nemen om mij gedetailleerd op de hoogte te houden van hun prestaties. Gelukkig heb ik tijd genoeg om het allemaal te lezen, want met dat schrijven van mij wil het niet echt lukken.

Inmiddels weet ik één ding zeker: Rammen kunnen het niet zijn, die succesmachines. Of ze hebben vandaag hun horoscoop niet gelezen. Want daarin stond toch heel duidelijk: "Ram: U hebt de neiging uzelf voorbij te rennen. Doe eens een stapje terug en neem de tijd om te ademen. Uw omgeving zal u er dankbaar voor zijn.''

Ellendige avonturen

Onze zoon van 14 kwam onlangs thuis van school met een mooi verhaal. Eén van de docenten had de leerlingen van de derde klas een filmpje laten zien. Wat als computers en games eerder waren uitgevonden dan de boekdrukkunst? Dan hadden ouders van pubers zich druk gemaakt over het aantal uren dat de jeugd zich met een dik boek vol met stoffige grijze letters afzondert in een hoekje van de kamer. Telkens hadden ze moeten aandringen op het spelen van computerspellen in plaats van te gaan zitten lezen. Het gamen is socialer omdat je met en tegen elkaar speelt, contacten hebt over de hele wereld, spelenderwijs meerdere talen leert spreken en interactief je fijne motoriek en je hersenen traint.

Als wij weer eens naar boven schreeuwen dat hij nu eindelijk eens achter de pc vandaan moet komen, omdat hij anders vierkante ogen krijgt, weten we al wat zijn teruggeschreeuwde antwoord zal zijn:
“Wat als het gamen eerder was uitgevonden dan de boekdrukkunst?”

Wij koesteren de traditie om elke avond voor het slapen onze kinderen voor te lezen. Dit hebben we jaren gedaan voor onze zoon en dat doen we nu voor onze dochters. Als het voorlezen een keer niet lukt omdat het te laat is bijvoorbeeld, dan moet je de beteuterde gezichtjes eens zien.

Na halverwege het derde boek van Harry Potter, het kijken van de films heeft het lezen ingehaald en dan zijn de boeken niet meer interessant, lezen we nu over de Baudelaire-wezen en graaf Olaf in één van de boeken van Lemony Snicket.

Bij het avondeten komt het boek ter sprake en discussiëren we over blauw bloed, de adel en de bijbehorende titels. Op mijn vraag of ze weten wat een graaf is, antwoordt Lot:
“Ja, dat weet ik. Dat is iemand die foto’s maakt.”

zondag 8 januari 2012

Over het graf heen

In plaats van de geopende hemel
de zaligheid en engelenkoren
het verblindende licht niet te vergeten
waarvan keihard in graniet gebeiteld
de steen repte
zag ik, turend over het graf van mijn ouders
de grijze lucht van hun sterfmaand
hoorde het lawaai van het leven dat
gemotoriseerd en wel doorging

weglopend van hun graf voelde ik weer
de angsten en zorgen van kleine mensen
bezit van mij nemen.

donderdag 5 januari 2012

Storm

Vandaag heb ik een balgstuw opgelaten
Uit voorzorg zijn m'n keermuurdeuren dicht
Hoogwaterschotten liet ik neer, allicht
Mijn overloopgebieden zijn verlaten

De stormwind die nu raast over het noorden
Brengt ook nog een paar mooie nieuwe woorden.

dinsdag 3 januari 2012

Rustig

Het is een rustig ouwejaar geweest
Agenten, ambulances molesteren
En vuurwerkbommen laten exploderen
Dat is gewoon traditie, het is feest!

Zo'n oogkliniek heeft ook weer wat te doen
En schade, ach wat is nou 10 miljoen?


Burgemeester van Aertsen van Den Haag is tevreden over de manier waarop de jaarwisseling is verlopen. Ook elders uit het land komen soortgelijke geluiden.

maandag 2 januari 2012

Duik

Ook ik was bij de Nieuwjaarsduik present
Al word ik onder kruiend ijs bedolven
Ik stort mij onbekommerd in de golven
Omdat je niet voor niets een bikkel bent

U ziet me op de foto's vast wel staan
Ik draag een muts en heb m'n zwembroek aan.