woensdag 29 februari 2012

Lutz



Zij draagt geen Borsalino en geen muts
Zelfs niet wanneer het bitter heeft gevroren
Je zult van haar geen Haagse babbels horen
Gewrocht uit Friese klei, de naam is Lutz!

Je krijgt dus wat je ziet, dát is de story
En straks roept heel het land; 'No Lutz,no glory!'

dinsdag 28 februari 2012

Vijf



Wanneer u zich alsnog wilt kandideren
Als fractievoorzitter van de partij
Dan sluit u achteraan de lange rij
Waarna de media u afserveren

Jeroen heeft nog een hele foute vraag
Matthijs start zijn verbale kettingzaag.

Er is vandaag een 5e kandidaat opgedoken voor het fractievoorzitterschap van de PvdA. Bij P&W en DWDD worden kandidaten als Van Dam en Albayrak agressief benaderd.

zondag 26 februari 2012

Beurs



Een uurtje in de rij toen was ik binnen
Meteen de hebbedingen meegegrist
Geen waardebon of proefflacon gemist
Ook goed gekeken waar ik wat kon winnen

En alles in m'n mik van de traiteurs
Maar nu ben ik een beetje huishoud beurs.

Vandaag was de laatste dag dat u in Amsterdam nog naar de huishoudbeurs kon.

donderdag 23 februari 2012

Prikken

‘Dan moet u wel tussen half acht en negen hier zijn anders hebben we geen tijd om uw gegevens te noteren.’

De stem aan de andere kant van de telefoon klinkt naar een vroegtijdig beëindigde cursus patientvriendelijkheid. Dat stelt me niet gerust. Ik ga namelijk bloed laten prikken. Omdat mevrouw Pasquali en ik de winter buiten ons basiskamp doorbrengen moet dat op onbekende grond gebeuren.


Thuis is er het bekende huisartsenlaboratorium met een nummertjesautomaat, een wachtkamer waar veel te zien is en forse doortastende prikdames die zonder veel omhaal een ader zoeken en de naald plaatsen. Hier moet ik dat maar afwachten.

Als zelfbenoemd hypochonder vond ik het alweer veel te lang geleden dat piskijkers en bloedvorsers een blik op mijn interne secretie hadden geworpen. Welke sluipschutters hadden zich intussen op de daken van mijn ingewanden verschanst. Je weet het niet.


Al een half jaar lag het aankruisformulier onaangeroerd ergens onder een stapeltje rekeningen.

Maar na enkele lichte pijnscheuten ter hoogte van mijn lurven, die naar mijn eigen diagnose beslist het einde aankondigen, maar volgens mevrouw P. ook het gevolg kunnen zijn van een al te overvloedig besprenkelde maaltijd, besluit ik manmoedig mijn prikangst het hoofd te bieden.

Bang ,dat geldt trouwens voor het hele scala aan medische handelingen.

Wordt er op TV een schedel geopend, iets uit een buik gefrommeld of ergens intraveneus geïnjecteerd, dan gaan bij mij de luiken dicht. Pas bij het verlossende; ’Doe je ogen maar weer open, ze zijn klaar’, uitgesproken door een fervent liefhebster van reportages vanuit de spoedeisende hulp, vroeger begeleid door het niets aan de hand timbre van Pia Dijkstra, adem ik weer uit.

De ernst van de situatie dringt nog harder tot me door als ik om half elf de koelkast open voor een wit wijntje. Nee hè, er stond nuchter. Het wordt nog erger dan ik dacht.


Gelukkig heb ik met een vooruitziende blik het potje voor de ochtendurine zo neergezet dat ik er haast over struikel. Het is me al een keer overkomen dat ik zittend op het toilet de laatste druppels slaapdronken afschudde zonder erbij stil te staan dat er ook nog iets gevuld moest worden met een tastbaar bewijs vanuit mijn binnenste. Ook werd mij bij een andere gelegenheid ingepeperd dat ik daartoe nooit meer een omgespoeld Conimex kruidenpotje mocht vullen. Niet alleen lekte het door de strooigaatjes maar tevens bleek de analyse onbruikbaar omdat er in de randjes zoveel Boemboe Saté was achtergebleven dat een laborant tijdens het uitgieten ervan informeerde waarom de chinees op de hoek al zo vroeg open was.


Op de grens van de afgesproken tijd vervoeg ik me in het moderne gezondheidscentrum bij

de bloedafname die gevestigd blijkt in een ruimte ter grootte van een bezemkast. Ik stel me voor en benadruk nogmaals de bijzondere omstandigheden van mijn bezoek, waarna ik mijn potje overhandig met de raad niet te schudden vanwege de kans op explosies.

Een vaste grap waarmee ik met een glimlach mijn gêne rond de delicate inhoud probeer te verbergen.

De behandelende prikmevrouw kijkt me aan met de stalen blik van een hoofdzuster die, geen tegenspraak duldend, aan het eind van de dag met een kordaat ‘welterusten allemaal’ op zaal de lichten uit kwam doen.

Niet ontvankelijk voor mijn natuurlijke charme, draait ze op een afstand kleiner dan een armlengte haar rug naar me toe om nieuwe papieren in te vullen.

Ik probeer niet te kijken maar zit onafwendbaar oog in oog met een degelijke damesslip die zich onder de witte verpleegbroek in alle details aftekent. Scènes uit het dagboek van Bridges Jones met Hugh Grant waarin hij bij het zien van een soortgelijk exemplaar uitroept; ‘Dady ’s home’, komen me voor de geest en..


‘Bent u nuchter’ , klinkt het snerpend.

‘Wat heet, mevrouw’, probeer ik nog eens, zonder respons.

Als alle formaliteiten vervuld zijn, mag ik mijn arm ontbloten.

‘Ik kijk niet hoor, als u het niet erg vindt’, piep ik terwijl ik mijn blik op de muurtegels focus.

Het duurt even voor ze een geschikte ader gevonden heeft, maar dan gaat de naald er ook met volle overtuiging in.

‘Houd ik nog wat over’, ik kan het niet laten.

'Rustig blijven zitten', het is zo klaar, klinkt het.

Wat heeft ze nu al genoeg van me.

Als het ergste achter de rug is , het pleistertje geplakt en mijn jas aangetrokken,

deel ik opgelucht mee, dat ik zelf vind dat ik heel flink was.

Even boren haar kraaloogjes zich in mijn richting.

‘Bij de balie mag u uit de grote pot een dropje pakken’..


Uitslag eind van de week.


Schrik


Het is eind februari schrikkeldag
Hoewel we daar normaal niet veel van merken
Blijkt nu dat we dan gratis moeten werken
Daarom doen heel wat mensen hun beklag

En ook uw vaste versjesschrijver baalt;
'Ik eis dat u mij woensdag doorbetaalt!'


Bijna de helft van de Nederlandse werknemers is niet op de hoogte dat zij een dag gratis werken. Doordat een jaarsalaris gebaseerd is op 365 dagen, werken werknemers op schrikkeldag voor niets.

dinsdag 21 februari 2012

Andre

Ooit in bepaalde kringen niet 'bon ton'
Omdat hij slechts een zaal wou amuseren
Is bijna iedereen hem gaan waarderen
Met exposities en een Edison

Dan werd hij ook nog 65 jaar
Het is zoals men zegt: ' dik voor mekaar!'


Andre van Duin krijgt een Edison voor zijn totale oeuvre.

test


even kijken of deze foto in het webalbum van trouwschrijvers terecht komt.

Nee dus. Dat is gek, waar slaat-ie dan die foto's op?

Ik stel voor dat we een nieuw password aanmaken. Maar misschien is er gewoon iets misgegaan, die foto van de herberg is helemaal verdwenen, kan je via de url ook niet oproepen.

Blog van de Herberg anoniem bewerkt.


Op dd 20 februari 2012 is de blog van de Herberg bewerkt en de foto verdwenen. Eigenlijk kan het niet anders dan dat het één van ons is geweest. Immers je moet beschikken over wachtwoord etc. Natuurlijk kan het per ongeluk gebeurd zijn. Ik zou het fijn vinden om helderheid hierover te krijgen. Vind het namelijk een heel vervelend idee dat iemand buiten ons, onze blogs kan veranderen. Het zou namelijke het einde betekenen van de vernieuwde blogspot Trouwschrijvers. Weg ons veilige schrijfplekje.

De bòllen!

Ik heb ze gezien...
Sterker nog
‘t was er niet één,
Het waren er wel tien!

Detteke ziet klokjes in plaats van vlokjes.

maandag 20 februari 2012

Lynx

In Limburg is een lynx gesignaleerd
Hij heeft er illegaal wat rondgekeken 
En is daarna meteen weer uitgeweken;
' Menu en landschap zijn gevarieerd

Maar voor een lang verblijf dank ik beleefd
Omdat men het hier niet op linksen heeft.'

zondag 19 februari 2012

Leuk

Het is in Hotseknots weer Carnaval
Vier dagen lang de polonaise lopen
Een sukkel tot Prins Leut de derde dopen
En domme liedjes, lalala meestal

Ik heb geen zachte g, kan ook niet zwieren 
Ik ben goddank van boven de rivieren.

Job

Zijn eigen club is klaar met Job Cohen
Hij bungelt, zegt men, aan een zijden draadje
Qua leiderschap en toekomstvisie; Naatje
Geen straatvechter, teveel een gentleman

Hij houdt er binnenkort beslist mee op
Er is alleen nog niemand voor die job.

vrijdag 17 februari 2012

Nieuws

Het leven van prins Friso in gevaar
Dus voor de nieuwsgier tijd om aan te schuiven
En alles ook rond Mabel af te kluiven 
Tenslotte zitten we bij Boulevard

Kan RTL de ranzigheid nu staken
En zelf in een kunstmatig coma raken.

In RTL Boulevard werden alle details uit het leven van Friso en Mabel alvast
even opgehaald.

Stil water

Nee, ik ben geen prater
liever krop ik alles op
tot het moment
zich aandient
dat woede
zich
kolkend
een weg
naar buiten
vecht.

Dagen duurt het
eer de stroming
het dal van
verdriet
heeft bereikt.

Pas daarna
is ademen
weer
een mogelijkheid

dinsdag 14 februari 2012

Maillot

‘Je moet eerst je voeten er helemaal intrekken en dan pas je benen, anders blijft hij lubberen.’
Mevrouw Pasquali begeleidt me bij het aansjorren van de XXL maillot die ik ter bescherming tegen de snijdende kou onder mijn trainingsbroek ga dragen.
Ik heb het pakje met een vooruitziende blik een maand geleden aangeschaft bij de Aldi waar het in de restantenbak prettig geprijsd op me lag te wachten.
‘En nu je andere voet!’
Terwijl op soortgelijke momenten mijn mannelijke trots in het geweer komt tegen zoveel goedbedoelde vrouwelijke hulpvaardigheid, laat ik me haar aanwijzingen dit keer gehoorzaam aanleunen. Zij heeft immers vroeger op ballet gezeten en weet van wanten, qua maillots.
Als ik de dunne stof om mijn dijbenen naar boven trek en het kruis ophijs, heb ik even het verwarrende gevoel dat ik aan de mij onbekende  kant van het seksuele universum ben beland.
‘Draai je eens om’, zegt ze, ‘en doe ’s een plissé..’
 
Dik ingepakt en goed gemutst ga ik op weg om een boswandeling te maken. Dat bos begint aan de overkant van de sloot achter onze winterresidentie. Daar ligt een stille witte wonderwereld te wachten op de echte natuurlief hebber, de doorzetter die lacht om een graadje vorst meer of minder.
Eenmaal buiten valt de gevoelstemperatuur me toch wat rauw op het dak. Het is of de koude wind me met ijzige armen omknelt. Maar na 100 meter rechtsomkeert is geen optie na alle heisa die ik rond mijn ommetje heb gemaakt.
Via de honden uitlaatplaats kom ik op een veilig oversteekje en bereik de bosrand.
Tegen de wind in zwoeg ik door de maagdelijke sneeuw. Bij nader inzien laat ik de zijpaden
die diep het bos invoeren maar ongemoeid. Hoe aanlokkelijk ze er van achter dubbel glas ook uitzagen, in 3D zie ik mezelf jammerlijk verdwalen en is de wolf niet al bij onze landsgrenzen gesignaleerd?
Ik besluit de richting van mijn Behouden Huis in te slaan waar Mevrouw P. me vanachter het slaapkamerraam kan zien staan. Plotseling overvalt me een wee gevoel dat ik
herken als voorbode van de hongerklop. Ik heb te weinig gegeten. Wielrenners die niet genoeg pasta en mueslirepen gebunkerd hebben vallen stil op een zinderende berghelling. Noordpoolexpeditiemannen eten 8 keer per dag om de kachel brandend te houden. Ik heb nog geen pepermuntje in mijn jaszak om naderend onheil te voorkomen.
 
Als met al ben ik nu  een klein kwartiertje onderweg. Als ik de achterkant van ons huis zie naderen bel ik Mevr. P.,die enthousiast zwaait alsof we elkaar straks na felle ontberingen en een onzekere tijd weer in de armen kunnen sluiten.
Gezien de appelflauwte die op handen is,  besluit ik om via de kortste weg, over de sloot,  weer bij moeders pappot aan te schuiven.
Achterste voren, in een weinig elegante houding voor een maillotdrager, glijd ik onwennig het talud af. Oude braamtakken slingeren langs mijn gezicht en haken zich vast in mijn muts.
Dan zet ik een eerste stap op het dik besneeuwde ijs. Het kraakt.
Dat kan, ‘kraokend is, brekt net’, zegt een oud Fries spreekwoord.
Snel nu, vier grote stappen dan ben ik aan de veilige overkant.
Met een verrassend zachte  PLOP..verdwijnt mijn  laatste been tot aan de knie onder het ijs en in de modder.
Kletspoot, schiet het door me heen, dat is al haast een mensenleven geleden. Ik trek mezelf uit de blubber en sop naar de voordeur. Binnen is de stank meteen niet te harden en hoor ik een bekende stem:
‘Gaat het? Je moet die maillot van bovenaf helemaal afrollen, en niet bij de voeten beginnen, want anders…’
 

Louis

Bij Ajax wordt Van Gaal geen eerste man
En ook bij PSV mag hij niet komen
Maar toch blijft hij een coach om van te dromen
Want kijk eens wat hij allemaal niet kan:

'Ik geef structuur, zorg voor een teamprestatie',
En ook, hij meent het echt; 'Communicatie!'

zaterdag 11 februari 2012

Dooi

Mag het dan nu weer afgelopen zijn
Geen diktes meer bij Sloten of Stavoren
Zo'n Wennemars, ik kan hem niet meer horen
Geen een laat nog zijn kruisje zien,verdwijn!

En alle Friezen die zijn losgelaten
Gaan jullie ook gewoon weer Hollands praten?

donderdag 9 februari 2012

Klik

Er is een meldpunt 'Polen' ingesteld
Dus ziet u van die Oost-Europeanen
Die uit zijn op uw dochters of uw banen
Surf naar de PVV site, of u belt

Want krijgen ze te weinig klachten binnen
Dan moeten ze die zelf weer gaan verzinnen.



De PVV heeft een website geopend waarop geklaagd kan worden over
Midden en Oost Europeanen. Bij een soortgelijke klachtenlijn over het verkeerscirculatieplan in Den Haag werden de PVV fractiemedewerkers opgeroepen zelf klachten te verzinnen en in te dienen.

O, was ik maar normaal



Hoofd vol kabaal, het
rariteitenkabinet
is in bespreking.

Jammer

De tocht der tochten is geannuleerd
Men had het land niet harder kunnen raken
De blaaskapel moet haar getoeter staken
En ook het leger kan weer rechtsomkeert

Er is een laatste hoop die ons nog rest
De Fries zegt: 'Op âld iis friest it it bêst'.

woensdag 8 februari 2012

Shell

De winst van Shell was dit jaar  5 miljard
Dus is er voor de firma alle reden
Om de pensioenen maar eens uit te kleden
De financiele toestand is benard

Shell moest maar eens een heel diep gat gaan boren
En daarna nooit meer van zich laten horen.


Shell gaat de huidige pensioenregeling sterk versoberen.
De oudedagsvoorziening voor de werknemers kost teveel geld en
biedt teveel 'onzekerheden'

dinsdag 7 februari 2012

Balk

In Nederland zou je nu ongemerkt
Pensioenen met de helft kunnen verlagen
Of allemaal een boerka kunnen dragen
Of Twitteren terwijl je overwerkt

Er is maar een ding dat ons volk nog boeit;
Hoeveel het ijs bij Balk is aangegroeid.

maandag 6 februari 2012

Elfstedenkoorts






Welk onderschrift hoort bij deze foto..?

- Wennemars verkent deel route

- Zoektocht naar startbewijzen neemt bizarre vormen aan

- Rayonhoofd Stavoren aangehouden

- Slotermeer blijft zwakke plek

- Enthousiasme Friese vrijwilligers overweldigend

zondag 5 februari 2012

Top 40

De merel is weer veruit favoriet
Bij de verkiezing van natuurgeluiden
De blinde vink had weinig te beduiden
Ik miste ook de Twitter en de tweet

Het allermooist klinkt in de ochtendkilte
Toch knisperend en tintelend ..de stilte.


Vroege Vogels heeft vandaag de Jaarlijkse top 40 van natuurgeluiden bekend gemaakt.

vrijdag 3 februari 2012

Jopie

Ik heb sinds kort een nieuwe vriend of eigenlijk kwam ik er zojuist achter dat hij een vriendin is. Een vriendin, eigenlijk heb ik nooit vriendinnen maar mevrouw Pasquali heeft in al haar ruimdenkendheid geen bezwaar tegen onze relatie. Ze heet Jopie en ik ben gek op haar.
Terwijl ik dit schrijf zit ze op een meter afstand op de leuning van een tuinstoel aan de andere kant van het raam van mijn werkkamertje en kijkt aandachtig naar binnen. Jopie is een volslanke vrouwtjesmerel en de meest relaxte vogel die ik in en om onze winterresidentie tot nu toe heb meegemaakt.

Waar zenuwlijders als koolmezen of roodborstjes onmiddellijk met veel misbaar een boom invluchten als ik ook maar een geluid of een beweging maak, tilt Jopie hooguit haar kopje op en blijft doodgemoedereerd op de tafel zitten die ik als voederplaats heb ingericht.
Appelschillen, gemengd voer, een countrykoekje van de Aldi, zo af en toe een slokje uit een bakje voorverwarmd water, alles gaat smakelijk naar binnen.

Jopie heeft het plaatsje voor ons huis tot haar persoonlijke territorium gepromoveerd en heerst als een madam over het kleine grut dat af en toe het graantje mee mag pikken dat door haar beroerde tafelmanieren op de grond beland is.
Volgens mij is het een oude door ervaring gerijpte vogel die in een oogopslag heeft gezien
dat ze van deze natuurliefhebber in de dop- die tot voor kort geen heggemus van een kalkoen kon onderscheiden- geen gevaar te duchten heeft.
Ik kan haar dan ook tot minder dan een meter benaderen en ben er stilletjes van overtuigd dat ze over een tijdje uit mijn hand eet. Wat ik van mevrouw Pasquali helaas niet..maar dat is een heel ander verhaal.

Onze innige relatie kan ook vleugels hebben gekregen doordat ik voortdurend tegen Jopie
loop te praten. Over dat ze maar lekker moet eten, dat ze een mooie vogel is, dat ik alleen maar even sneeuw ga scheppen, dat het baasje nu moe is en andere larmoyante prietpraat waar ik me tot voor kort diep voor zou hebben gegeneerd. Maar het komt nu eenmaal vanzelf naar boven als ik dat koppetje heen en weer zie gaan.
Jopie schijt trouwens waar ze staat, kleine cilindervormige groenbruine drolletjes met pitjes van onverteerd of te gulzig gepikt voer die her en der tussen de gerechten op tafel liggen te dampen.
Als merelfluisteraar kan ik het moment dat een nieuwe ontlasting zich aankondigt voorspellen doordat ze even stilvalt en haar staartstukje omhoogtrekt, waarna haar kraaloogjes de omgeving aftasten of iemand iets gezien heeft.

Jopie heeft ook haar mindere kanten zag ik vandaag. Ze is doortrapt.
Een mannetjesmerel kwam te dicht in de buurt van haar welvoorziene dinertafel, ze vloog op hem af , joeg hem naar het pad en begon er driftig te pikken naar steentjes en zandkorrels, alsof daar van allerlei lekkers te vinden was.
Waarop haar soortgenoot zich nieuwsgierig bij haar voegde, maar al snel teleurgesteld afnokte en Jopie zich terug naar de tafel spoedde waar ze haar maaltijd tot zonsondergang voortzette.

Daarna moet ik de troep opruimen, maar ja alles voor de liefde.
Nico de Haan kan trots op me zijn.

Wit

Het spoedberaad vanochtend bij Prorail:
'Mannen, geen paniek maar het gaat sneeuwen
NEE, niet meteen door elkaar heen gaan schreeuwen 
Ik weet 5 centimeter, het is veel

Dus wat je zometeen de groep in gooit
Moet beter zijn dan: "Wachten tot het dooit.."


Bij de eerste sneeuwbui van het jaar maken NS en Prorail weer geen beste beurt.
Volle stations en geen treinen.

donderdag 2 februari 2012

Nog even dit afmaken

Zometeen moet ik naar de garage. Mijn Fransien wil niet meer open. Eigenlijk wil ik niet weg want er zit net een lekker stukje in mijn hoofd. Het hoeft alleen nog maar te worden opgeschreven. Met mijn bolletje in de zon zit ik aan de keukentafel achter de laptop.

Terwijl ik schrijf, pardon tik, trekt er via internet allerlei kleurigs aan mijn ogen voorbij. Een voordeel van mijn drukke hoofd is dat tijdens het schrijven ook gewoon kan internetten en twitteren. Ik moet per slot van rekening wel een beetje bijblijven. Gelukkig weet ik nu, dat de opperrabijn weer aan de slag mag, dat de vermiste jongen van 10 helaas nog niet terecht is èn ik zag vanmorgen en passant dat de verkeersjuffrouw van RTL 4 ineens een bos blond lang haar heeft. Het kan verkeren.

Met dat digitaal gelummel kom ik echter niet van mijn stoel en daarmee dus niet bij mijn auto om naar de garage te vertrekken. Wat is dat toch? Goed dan. Ik zie er tegenop. Fransien en ik zijn nog niet zulke dikke maatjes als mijn vorige vierwielvriendinnen. Het is allemaal nog ontzettend wennen. 

Finette, mijn klein groen Peugeootje uit 1994, met haar olijfgroene lijf, was mijn grote verkeersliefde. Op de weg waren wij één. Inparkeren, omrijden, filefröbelen, het was geen moeite en het was leuk. Tanken ging bijna vanzelf en in de winter waren wij als een blok op de weg. Daarna kwam Paola in mijn leven. Het petieterig blauw Fiatmobieltje. Met haar racete ik de grotere automobielen eruit, wanneer ik bij een groen stoplicht optrok. Helaas is Paola niet meer. Daar heeft de verbouwing niet eens aan meegeholpen; Paola is motorisch gezien overleden. Een kapotte hartklep werd haar fataal.

En nu, nu heb ik Fransien. Een prachtige donkerrode schone, daar niet van. In tegenstelling tot hoe haar typenaam doet vermoeden, is er weinig meganieks aan haar. Ze rijdt fantastisch hoor, de vering is pico bello, de bekleding en de stoeltjes zitten heerlijk, maar ze heeft excentrieke kuren rondom haar elektriek systeem.

Fransien heeft namelijk automatische deurvergrendeling. In theorie heerlijk, in de praktijk is het een portie prutsen. Wanneer ik op het sleutelknopje druk, gebeurt er niets. Voorzichtig peuter en morrel ik wat heen en weer. Soms is er dan toch ineens een zachte klik geweest en is de auto open; alleen heb ik dat dan weer niet gehoord en gezien. Doordat ik niet de meest geduldige mens ben, blijf ik vaak nijdig klikken op de sleutel en daarmee sluiten de deuren zich weer direct en als een blok. Woest om de auto lopen en haar vervloeken helpen niet. Zij kan er echter ook niets aan doen, het is de techniek die weigert.

Of ik wil of niet, of de zon schijnt en ik heerlijk achter mijn keukentafel met de lèp zit geparkeerd, het maakt niet uit. Ik moet ter garage, want zo kan het niet langer. Het is vervelend wanneer het stroomt van de regen en ik wil de auto instappen terwijl mijn haar verregent, tegelijk met mijn humeur. Maar ik heb geen zin, ordinair geen zin.
Eerst even dit lummelstukje afmaken, dan ga ik. Echt.


woensdag 1 februari 2012

Vandaag

Het ABP laat de pensioenen dalen
Afghanen vechten voor de Taliban
Men sleutelt aan een kernbom in Iran
De leraar moet zijn staking in gaan halen

Maar wat ons nog de meeste zorgen baart
Is of er ijs ligt op de Bonkevaart.