Lang geleden dat ik hier geweest ben! Tjonge nog aan toe! Ik was gewoon de weg kwijt en hier allemaal spinnenwebben, dode bladeren en de geur van rottend hout! Hoe krijg ik dit allemaal netjes en opgeruimd voordat de oude Herberggangers arriveren. We zijn allemaal in de war. Lag er zo maar een rouwkaart op de deurmat. Onze Flex is niet meer.
Ik hoop dat de anderen snel komen om mij te helpen, beetje bij te staan. En er is maar een plek waar we samen verdrietig kunnen zijn en dat is hier in Herberg de Kleine Hemel.! Ik hoop dat er nog wat stook achtergebleven is. Flexxies werk, daar was ze goed.
pff even zitten. Even bijkomen. Ik ben ook de jongste niet meer!
Inmiddels is het 12 augustus en Flexxie ligt al een paar dagen onder de sterrenhemel op begraafplaats van Westerveld in Driehuis. Zo mooi midden in de natuur! Ja ik had er graag bij willen zijn. Schrips was erbij, vertegenwoordigde ons, nam de bloemen mee en heeft onze persoonlijk verdriet meegedeeld. Zo waren we toch allemaal bij.
Schrips heeft ook foto´s mee teruggenomen, die ik hier ga plaatsen:
In het verpleeghuis, vlak voor vertrek..
Ook de auto was in het wit
De buitenaula op de begraafplaats in Westerveld.
Ja zo was het!
Lara krijgt steun van haar beide zoons.
Harmke met haar man en beide zoons.
Op weg naar het graf.
Onze bloemen zijn meegegaan in het graf…
Wat ik mij nog afvroeg: zou Ward het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hebben, tegelijk met Flexxi?
BeantwoordenVerwijderenIk denk van wel
Verwijderen(Carin)
VerwijderenOef, dat kostte wel moeite zeg, om in de verleden tijd te komen. Het hele zandpad dichtgegroeid, vreemde bordjes bij de kruisingen, zodat je wel moet verdwalen. Maar hierbinnen valt het me mee, Sagita - je hebt zelfs al een tafelkleed (een witte nog wel) over de tafel gelegd. Ik zoek even een vaasje om de witte cosmea's in te doen die ik onderweg plukte. Flex hield van wit. Ik durf het nog nauwelijks te zeggen. Hield van.
BeantwoordenVerwijderenAch, wat ik nou net las.. Zo mooi. (Flex plaatste het op 7 augustus 2011)
BeantwoordenVerwijderenWit zijn de pruimenbomen
Wie, uit een ver verleden,
staat daar achter mijn schutting?
Wow! Gevonden! Het is hier helemaal niets veranderd! Gelukkig had jij een pad gemaakt, anders had ik het niet gevonden, hoor!
BeantwoordenVerwijderen(Arta)
Wat een prachtige bloemen Carin en dat gedicht van Flex.het raakt me. Fijn dat ikeen beetje mee mag doen met het luisteren naar jullie herinneringen aan Flex.
BeantwoordenVerwijderenDat had ik erbij moeten zetten: t is niet van Flex zelf, die haiku. Ze vond het alleen zo mooi. Maar het hád evengoed wel van haar kunnen zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk kan er gewoon in!
BeantwoordenVerwijderenMet john.papagoose@gmail.com
BeantwoordenVerwijderenIk stuur je een uitnodiging!
BeantwoordenVerwijderenPapagoose welkom? Jij bent nog jong! Gelukkig1 We hebben wel een paar energieke mensen nodig om hier de boel uit te kuisen. Wat een uitzoekerij hier! Schrips bedankt voor de bloemen, staan leuk op dat kleedje!
BeantwoordenVerwijderenHet is hier stilletjes. Het is nog geen theetijd, maar.. stel dat er vanmiddag nog wat lui langskomen, dan is het wel handig om brandstof voor het petroleumstel te vinden!
BeantwoordenVerwijderenIk weet wel waarom het zo stil is: iedereen zit aan haar/zijn schrijftafel! Ik heb lekker in het zonnetje gezeten, en Flex gemist, dat wel.
BeantwoordenVerwijderenZo daar ben ik dan eindelijk. Het duurde even voor ik de sleutel had gevonden. Sagita heeft al heel wat werk verricht. Ik pak even een trapje om het spinrag uit het gewei van Hubertus te verwijderen. Daarna poets ik de glaasjes voor Josine's eigen stook. Het is hier de juiste plek om haar te gedenken.
BeantwoordenVerwijderenWat goed Ferrara dat het je gelukt is! Lang geleden, hier he. Dat spinrag zegt genoeg...
VerwijderenO lieverds dat was haasten en zweten! Door pagina´s blog gescrold, gelezen, vaak in verwondering stil geworden, van de wondere wereld die we hier achter gelaten hebben! En ten slotte vanuit de bezinksels toch nog een tekst geschreven.
BeantwoordenVerwijderenIk moet nu echt een borrel hebben!
En wat leuk dat Ferrare ook is gearriveerd en gelijk aan de slag gegaan! Ja ja zo kennen wij haar weer ! Fijn Ferrara ja dit is de plek waar we moeten zijn om Flex te eren, haar leven te vieren, want heeft heel wat achtergelaten en wij ook!
Volgens mij genoeg om een boek van uit te geven: gewoon een schitterend tijdsbeeld.
Klopt Sagita, en zo wonderlijk om terug te lezen allemaal. Voelt als rijkdom. Waar haalden we het vandaan? Het was chemie. Ik schenk meteen wat in (echt) Laten we proosten.
VerwijderenDoe ik Schrips, ben er dronken van, maar dat hoort toch bij het voorgoed afscheid nemen!
VerwijderenSchrijvertjes de tijd is om! Leg jullie pennen neer en stuur het resultaat als de donder naar Schrips, want die moet morgen het zware werk doen!
BeantwoordenVerwijderenSagita's mooie kaart net ontvangen. Lief en persoonlijk, ik lees het met liefde voor. Ik ben nog wel een uurtje bezig, dus .. mocht je nog wat willen opsturen, dan kan dat. Hoeft niet. Ik zal zeker ook spreken namens alle Herbergers.
VerwijderenO daar ben ik erg blij mee! Dank je wel Schrips en morgen sterke benen! kus
VerwijderenDaar ben ik ook heel blij mee schrips . Bij zoveel schrijfgeweld ben ik stil gevallen want schrijven is niet echt mijn sterkste zijde. Maar genoten heb ik altijd van al het moois dat voorbij kwam. Niet inhet minst ook van de prachtige gedichten van Flex op Vredenoord. Ik ben aan een borrel toe na zoveel emotie.
BeantwoordenVerwijderenSchrijven doe jij toch ook, op je eigen blog? Het is een wezenlijk iets, schrijven. Ik doe het al een tijd niet meer, of nauwelijks. Maar ik weet nu weer hoe belangrijk het voor me is, de tijd nemen om je gedachten te vangen en te ordenen, te mediteren op het juiste. Ik heb het gemist. Fijn dat je erbij bent Elly. Proost!
BeantwoordenVerwijderenVanochtend begon zoals elke ochtend. Om kwart voor zes ging de wekker. De kat sprong op bed voor een knuffel. Douchen. Haren kammen. De kledingkast induiken. Alsof maandag acht augustus twintig twee-en-twintig gewoon een normale dag is.
BeantwoordenVerwijderenUit de kledingkast vis ik, helemaal onderaan een stapel, het enige witte kledingstuk dat ik bezit. Volgens mij heb ik er een keer zoveel pasta op geknoeid dat er geen redden meer aan was, maar ach... Het is het enige wit, dus we doen het ermee. Het besef dat deze dag een bijzondere is dreunt met het aantrekken van het shirt keihard binnen.
---------------
Reflexxus
Het lijkt een leven geleden dat jij mij een mail stuurde met de vraag om steun tegen Hendrik op Trouw | Schrijf. Je vertelde dat het moeilijk voor je was om van je af te bijten, maar dat er een ondergrondse strijd gaande was, die het voor jou moeilijk maakte om te blijven schrijven.
Tot op dat moment was ik weliswaar een vrijwel dagelijkse gast op het forum. Ik schreef wat, reageerde wat, maar hield het vrij oppervlakkig. Met jou wisselde ik wel kleine gesprekjes onder stukken uit. Stom, misschien, maar aan de hand van die korte reactietjes mocht ik je. Ik wist niet wie je was, zelfs niet eens of je man of vrouw was. (de nickname-wereld is een bijzondere) Wat mij wel direct duidelijk was, is dat jij een paradijsvogel bent. Eentje met kleuren die ik niet eerder had waargenomen, maar door jouw ogen leerde kennen.
Afijn, het mailtje. Je schrijft dat je Sagita en Heldinne bewondert om hun kracht, maar dat jouw kracht zit in het verenigen van mensen. Ik voelde mij vereerd. Al teruglezend op Schrijf begreep ik haar bezorgdheid en sloot me aan bij team Reflexxus.
In een mum van tijd werd ik meegezogen in een parallel universum waar echte vriendschap en serieuze kapers op de kust de rode draad bleken. Er werd een strijd geleverd met als inzet onze herberg, die uiteindelijk zelfs dependances op Facebook en Blogger kreeg. De aanvallen werden sterker en onze club steeds groter. En hechter. Zó'n fijne tijd.
Achter de schermen mailden jij en ik wat af. Meerdere keren per dag. Alle gemoedstoestanden kwamen voorbij. Ik stond voor mijn gevoel naast je een muurtje in jouw huis wilgengroen te schilderen, keek over jouw schouder mee naar het geluk met jouw kinderen en kleinkinderen. Ik zag door jouw ogen de mooiste bloemen in het wild, maar ook eenzaamheid. Eenzaamheid die je koesterde, in stand hield, maar die jou ook af en toe keihard om de oren sloeg. Op die momenten was je niet voor rede vatbaar en las ik je mails, vaak in caps lock, gewoon maar. Mijn antwoord begon dan standaard met 'Ik heb je mail gelezen'. Daarna ging ik over naar de orde van de dag.
Op het moment dat je het weer zag zitten hadden we het er alsnog over. We konden er beiden niets aan doen, maar praten en luisteren (schrijven en lezen) werkt soms ook louterend.
Met het groeien van onze herberg, kreeg je het drukker en begon het tempo in onze mailwisseling te vertragen. Dat was prima. Dingen lopen zoals ze lopen. We volgden elkaars leven via Facebook en incidentele updates per mail.
----------------
Terwijl een andere stapel kleding mij een zwarte broek biedt (ik ben geen zwart- wit- of broek-persoon, maar dat terzijde) besef ik dat Reflexxus een van die personen in mijn leven is geweest, die daadwerkelijk iets heeft toegevoegd. Dat mijn leven anders zou zijn, wanneer jij mij nooit dat mailtje had gestuurd. Ik vind dat heel bijzonder.
Familie van Josiene: Wat zullen jullie haar gaan missen. Weet dat ze altijd heel beeldend en met zoveel liefde over jullie schreef, dat ik het gevoel heb jullie te kennen.
Ik koester mijn herinneringen aan deze bijzondere, mooie paradijsvogel, die mijn leven invloog en nu ook weer uitvliegt. Van Herberg 'de kleine hemel' naar de grote hemel.
Arta
Als de dag is gekomen dat de toevallige
BeantwoordenVerwijderenontmoeting gaat plaatsvinden is daar het
voorgevoel. (...) de gewaarwording van een
verandering in het bewustzijn waarin een
bel luidt, een omfloerste trom slaat,
verwachtingvol, een beetje verliefd.
In mijn geval verliefd op het vroege uur,
het jonge licht en het lied uit de snavel van
de singer-songwriter op een tak.
Uit: liefdesstress zonder geliefde,
gepost door Reflexxus 31 maart 2011
op haar blog.
Lieve Josiene,
Vandaag moet ik je loslaten. Jaren hebben wij van elkaar genoten,
kwamen we samen in, eerst het schrijferscafé, later in Herberg de
Kleine Hemel. Lazen elkaar en gaven commentaar. Dat van jouw
was scherp en waardevol! We leerden elkaar meer dan kennen,
bleken Soulmates te zijn. Jij was slechts een half jaar jonger dan mij,
we waren tijdgenoten. Leefden en leden met elkaar mee,
toen een van onze belangrijkste levensslagaders het begaf -
jij bij V&D, ik in AH - en onze wereld in één klap op zijn kop werd gezet!
En hoe vooral jij zich in alle beperktheid staande moest houden.
Zo dapper, juist omdat je dit niet heeft gewild, maar je hebt het volbracht!
Ik gun je nu de eeuwige rust en vrede en dat je mag stralen te midden van de sterren aan het firmament!
Adriana Oliehoek alias Sagita
Sterkte voor familie en vrienden.
Heel mooi Sagita!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenGelezen heb ik
BeantwoordenVerwijderenOver haar, niet geschreven
En gereflecteerd
Papa G. even voor de zekerheid, en niet flauw bedoeld... je hebt niet geschreven maar wel (of ook niet?) gereflecteerd? Ik weet het 99 % zeker, maar je kunt het ook lezen als: ik heb niet geschreven en gereflecteerd.
VerwijderenIk begrijp de verwarring.
BeantwoordenVerwijderenVerander En in Wel
BeantwoordenVerwijderenOnze Flexxi heeft een indrukwekkende en ontroerende uitvaart gekregen, precies zoals het bij haar paste, en bij haar dromen. Wat zal ze er gelukkig mee geweest zijn, dacht ik. Toen we aankwamen stond de kist al op de boomstammen klaar, de bankjes in twee rijen eromheen. Aan de hoge bomen rondom waren witte lampions aan lange touwtjes opgehangen, die langzaam wiegden in de wind.
Alle kinderen en bijna alle kleinkinderen spraken liefdevol over hun moeder en oma. Geerten, de oudste zoon, memoreerde haar heel mooi met allerlei anekdotes en herinneringen. Hoe alle kinderen wisten dat zij, als gezin, buitenbeentjes waren. Hoe Josiene bijvoorbeeld eens met een bakfiets (die ze ‘gevonden’ had) thuiskwam: leuk voor de kinderen om mee te spelen. Lara, die het even moeilijk had, toen ze haar eigen gedichtje voorlas over haar band met Josiene. Er zat veel pijn in. Om vervolgens hun mooie en bijzondere momenten met ons te delen. Harmke sprak vrij en uit het hoofd, heel ontspannen en lief.
Ook ik kwam aan de beurt om onze episteltjes voor te lezen. Het voegde iets toe hoorde ik later van anderen. Ik vond het fijn en belangrijk om namens de Herberg te kunnen spreken, ik voelde me echt een afgevaardigde, en dat jullie allemaal om me heen stonden.
Tussendoor werd er muziek afgespeeld, waar Flex van hield. Chet Baker ‘But not for me’, Neil Young ‘Heart of gould’, Beatles ‘Here comes the sun’, Bill Evans “Foolish heart’ en zo. Je kunt je er vast iets bij voorstellen, van de hele sfeer.
De zon brak al gauw door, en zo wandelden we door deze wonderschone begraafplaats, die op een betoverd duingebiedje leek, met overal dennen en loofbomen en zon en schaduw, en op alle heuvels graven en grafjes van jonge en oude mensen. Bij het graf sprak Harmke nog een keer. Ze vertelde onder meer dat Lara en zij een plekje op de begraafplaats hadden gezocht, en dat ze een klein stukje verderop het graf van Pim Fortuijn hadden gespot. Josiene was best wel fan van hem. Mama, dichter bij Pim kun je niet komen, had ze tegen haar gezegd.
Carin dank je wel! Ja je was meer dan een afgevaardigde, je hebt ons allemaal meegenomen in de vaart de volkeren! Dat van Flexxie in het bijzonder. Zo is het nu eenmaal, op een dag vertrekken we, worden weer sterrenstof.
BeantwoordenVerwijderenDank je Carin dat je ons hebt laten meebeleven. Moet een indrukwekkend geheel zijn geweest. Ik vind het knap dat een dochter tijdens de uitvaart ook de pijn die er ooit was laat zien en voelen. Ze had toch een bijzondere vrouw als moeder. Als je jong bent kun je daar niet altijd goed mee uit de voeten. Ik wens alle Herberggangers een goed weekend. Hopelijk treffen we elkaar nog hier, want ik ben niet van het appen.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi om te lezen dat Josiene’s uitvaart Flexxie-waardig was! Dankjewel Carin!
BeantwoordenVerwijderenArta
Jeetje mensen, wat ben ik hier lang niet geweest. De nieuwsbrief van Hella stuurde me jaren terug, richting Trouw Schrijf! Wat hebben we er een plezier gehad, wat viel er veel te ontdekken. En nu is Josiene niet meer onder ons. Met haar scherpzinnigheid, haar prachtige gedichten en observaties. Ik ga hier toch even terugbladeren.
BeantwoordenVerwijderen