zondag 5 juni 2011

Het stuk dat ik niet schrijf

Stilletjes zit ze in de schommelstoel op het overkapte terras. Erbuiten druilt het, de begroeiing in de tuin heeft haar oorspronkelijke groene kleur weer teruggekregen. De geraniums, petunia's en de vergeet-mij-nietjes in de bloembakken vieren een kleurig feestje voor de schuurdeur. 

Nog eventjes en dan sluimert ze weg, ik zie het aan de plots opgetreden kromming van haar schouders. Ik weet het precies, kin naar beneden en het gezicht iets naar links. De verbouwing hakt erin. Niet alleen bij mij, ook bij haar. Het is ook niet niks, afstand moeten doen van je spulletjes en je favoriete tuimelstoel. Ik weet dat de verbouwing een tijdelijke bedoening is met mijn eenenveertig jaar. Zij is het dubbele van mij. Tijdelijk heeft voor haar een totaal ander begrip.

Hoewel we de eerste weken lacherig waren en soms wat druilerig over verloren of verkeerd opgeborgen zaken, komt nu de ernst van de zaak om de hoek kijken. Onafhankelijk van elkaar realiseren we ons, dat dit een van onze laatste - misschien wel de laatste- gezamenlijke zomer zal zijn. Ik ben dit jaar precies op de helft van waar zij nu is. Deze weken van alternatief kamperen staan daarom zowel voor nieuw begin als voor afscheid.

Het gezamenlijk wonen in de groeve is een rijke periode van samen eten, samen koffie drinken, samen afwassen en samen de spullen opbergen. En luisteren, vooral veel luisteren. Natuurlijk berg ik haar spulletjes verkeerd op en zij de mijne. Elke volgende ochtend zoeken we daaardoor ook naarstig naar elkaars huishoudelijke zaken. Ik vertel haar mijn irritatie niet over de meer dan veertig vaatdoekjes die ik door de schuur geslingerd terug vind. Zij vindt die doekjes handig, doordat de stapel pannetjes of ander spul dat ze erop zet, dan niet wegglijdt. Bij mij horen pannetjes in de kast. Zij op haar beurt rept niet over de talloze kledingstukken van ons gezin, die in de groeve verspreid liggen. En ik luister naar reeds vertelde anekdotes.

Deze weken zijn warm, gezellig en dierbaar. Daarom spreek ik niet uit hoe verdrietig ik het vind, dat zij al om twee uur ’s middags aan het bier zit. In een vorig leven, toen we nog niet op deze manier samenwoonden, zag ik dat niet, hoorde ik het niet en rook ik het niet. Althans, toen had ik dat geblokkeerd. Maar helaas, dit laat zich niet verjagen.

Wanneer bier namelijk tot een uur of vijf wordt vermengd met rode wijn, maakt het haar tot aangeschoten wild. Mijn zintuigen staan op scherp, haar drankzucht maakt het kind in mij wakker. Vergeten kan ik niet. Toch moet ik verder, moet ik dat kind in mij tot een uur of zeven wegstoppen, dan is het over. Na de afwas van het avondeten, dat minder soepel verloopt dan de ochtendafwas. Wanneer ze naar boven vertrekt, wensen we elkaar een hartelijke en welgemeende nachtrust. We weten wat de ander zal doen en respecteren dit. De volgende ochtend is de rust weergekeerd en ook dat weten we allebei.  We wedijveren nog even wie als eerste de koffie klaarzet, voor de volgende ochtend.

Onze gezamenlijke vriend en vijand alcohol circuleert als een onuitgesproken tekstballon boven ons hoofd en allebei weten we, dat enige discussie hierover zinloos en bovendien gesloten is. Al wat ik nu nog kan doen, is voldoende groenten en fruit in mijn kookbeurt proppen. Tot zolang het kan. Want ik hou van haar. Ze is en blijft mijn moeder. 

Dit stuk verschijnt niet op mijn site. Daar heb ik zo mijn redenen voor. En daarom is dit het stuk wat ik officieel niet zal schrijven. Later als ik écht groot ben misschien nog wel.

9 opmerkingen:

  1. Mooi en droevig. Het woord groeve is heel schrijnend.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig en aangrijpend geschreven. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. mooi en knap ingehouden beschreven..het sijpelt wel tussen de zinnen door..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Adriaan: Groeve is een versmeling van grot en hoeve. Met de witgepleisterde muren en het zachte lamplicht 's avonds, is de schuur een gezellig grotje geworden ;-)

    Dank je voor jullie lieve reacties. Doet me goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Grappig hoe mensen verschillende associaties bij een woord kunnen hebben. Ik ken ''groeve'' vooral als de oudtestamentische aanduiding voor een graf. Maar uiteraard ben ik heel blij dat het in jullie groeve 's avonds wel gezellig is.

    nollyfle

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Je verhaal ontroert me. Houden van kan pijn doen.
    Prachtig gedaan, Odette.

    BeantwoordenVerwijderen