dinsdag 27 november 2012

Snotteren





Nu zat ik toch potdomme ook alweer te snotteren bij de laatste aflevering van 'Moeder ik wil bij de revue' . Die prachtig verstild gespeelde scène waarin Huub Stapel als norse vader volschiet als zijn zoon op het toneel speciaal voor hem 'Het dorp' zingt. Mooi serie trouwens, met veel liefde gemaakt en schitterende decors uit de jaren '50.
Maar ja, dat gejank hè. Ik mijd 'Het kleine huis op de prairie', te heavy qua
plot. Mensen die plotseling genezen, hun huis verkopen, een verbouwing cadeau krijgen, op Schiphol een geliefde in de armen sluiten, - hoe houdt die Joris Linzen het trouwens droog, dat moet wel een keiharde zijn-memories najagen, spoorloos zijn en gevonden worden, het wordt me keer op keer teveel.
Naarmate de jaren verstrijken vallen er steeds meer gaten in mijn afweer.Waar ik vroeger met een cynische snier alle sentiment uit mijn leven joeg, schiet ik nu al vol als Astrid Kersenboom me welterusten wink winkt.. Ja, nu nog even gezellig doen naar de mensen, denk ik dan, maar straks  moet ze in haar eentje bij nacht en ontij naar een donker huis en dan ook nog voor de kaptafel al dat pleisterwerk van die bolle wangetjes schrapen.
En niet alleen de traanklieren maken overuren, ook voel ik het in mijn stuit en al mijn botten als het halve peloton een bocht mist of tijdens de volle sprint onderuit gaat en gehavend in een mêlee van verwrongen staal  tussen de hekken belandt.
En dan muziek, niet doen. Bach; 'Erbarme dich', levensgevaarlijk, Chet Baker met My funny valentine, gegarandeerd prijs.
  
Een gedicht voor de verjaardag van Mevr. P. en dat leest ze dan om 12 uur, ik zie een zachte trek over haar lippen glijden , haar ogen sluieren en hup daar ga ik weer.
De man die ik oorspronkelijk voor ogen had, knoestige bonk met een teflonlaag, bestand tegen alle listen en lagen van het leven, rots in de branding, zelfverzekerd, succesvol en handig, versplintert zienderogen.
Wat overblijft breekt om de haverklap, drijft weg en zwelgt in herfsttinten.

Het is de voortjagende tijd die me parten speelt. De dagen vliegen, 
het lot bepaalt, en alles is eindig en weerloos, net als ik
En eigenlijk vind ik dat zo langzaamaan wel best.
 

6 opmerkingen:

  1. NOU IK ZOU HET MAAR NIET "wel best" vinden, het is nu nog hanteerbaar en leest ook best goed weg, maar( ik zeg dit omdat ik het herken, zelfs een traantje bij de Revue//die winkel en die bovenwoning!!en het fantastisch goede spel!)het zal er niet vanzelf beter op worden.Als het in het echte leven gebeurt is t OK maar ik jaag het niet na via knoppen en schermen( En Chet Baker ligt er dan ook al jaren uit...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach, wat lief. Je wordt steeds aaibaarder.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja zie je wel, dan krijg je dát...;-)..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb het niet droog gehouden tijdens het lezen, van het lachen dan.

    "Snotterfreek", zou mijn moeder zeggen. Ik niet hoor...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb het gelukkig alleen bij de tekenfilms van Walt Disney. Maar voor de rest erg herkenbaar. Fijn stukje voor de volgende bijeenkomst van onze mannenpraatgroep. Nu nog een advertentie voor tissues ernaast...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Aad kerel, jij zegt het, ik dacht het van die tissues.
    Ik zeg het maar alvast, als jullie aan de botox gaan haak ik af.

    BeantwoordenVerwijderen