Een afgrond, dieper dan de zee

Voorzichtig hangt mijn voet boven de drempel. De deurklink draait zachtjes in mijn hand.

Precies een jaar geleden pakte ik mijn persoonlijke spulletjes op het werk in, om huiswaarts te keren en voorlopig niet meer  terug te komen. Er ging geen ontslag aan vooraf; het zorgverlof ging in. Tussen de toegangsdeur en de fietsenstalling gaapte een akelig zwarte lijn me tegemoet. Wegfietsen betekende toegeven aan het feit, dat ik binnen afzienbare tijd zou verwezen.  

Niet dat er een andere mogelijkheid was. Een slokdarm met daarin een carcinoom gaat op een gegeven moment afsluiten. Met andere woorden: er kan niets meer passeren. Niks meer erin en niks meer eruit. Behalve kolossale hoeveelheden slijm. De morfine had zijn intrede gedaan, samen met de hallucinaties en de wanen. Ja, er was zicht op. Dat ene. Dat onuitspreekbare, onmenselijke stukje van een traject waaraan helaas wel een begin zit maar waarvan je de finale niet wilt meemaken en ongevraagd cadeau krijgt.

De fietstocht vanuit het ziekenhuis terug naar huis werd een marathon. De tocht duurde eindeloos.  Niet zozeer qua tijd, ook qua ruimte. Gevoelsmatig stapte ik over op een andere planeet en nam afscheid van een wereld, welke tot dan toe nog redelijk normaal geweest was. Eenmaal op de fiets gezeten drong het plots tot me door, dat niet alleen de tocht naar huis een moeilijk en zwaar pad zou worden. Ook wist ik, dat ik veel alleen zou zijn, al had ik mams nog naast me.  Geen moment heb ik daarover gepiekerd. Liever alleen mèt, dan samen zonder.

Thuisgekomen plaatste ik mijn fiets tegen de gevel van het huis. Een snelle sigaret, nee twee. Een diepe zucht en dan op, naar binnen. In de wetenschap, dat niets ooit meer hetzelfde zou worden, zou voelen of zou zijn. Nooit meer zorgeloos zijn. Niet meer werken, geen alledaagse contacten meer met mijn collega’s.  De absolute zekerheid hebbende, dat wanneer ik de fiets ooit weer zou pakken om naar het werk te vertrekken, mijn oude wereld niet meer bestond, alles anders zou zijn.

Voorzichtig hangt mijn voet boven de drempel. Het voelt, als een enorme afgrond.