vrijdag 8 april 2011

Een heel stil ogenblik (SV)

Ik ben zeven jaar. Mijn moeder is ziek en ik logeer bij Tante Door. Op een dag, het is zondagmiddag nemen Nellie en Joke, dochters van Tante Door mij mee voor een bezoek aan mijn ouderlijk huis.

' De deur staat wijd open en er lopen allemaal mensen in en uit. Ik herken de grote voorkamer bijna niet terug. Moeders bed is weg. Op die plaats staat nu een tafel met daarbovenop een vierkant kistje. Daarin liggen, dicht naast elkaar, twee baby-jongetjes gekleed in watten pakjes. Alleen de gezichtjes en handjes kan ik zien. Heel klein. Zo teer! De oogjes gesloten. Wimpertjes fijn als spinrag schetsen een zachte schaduw op de wassen wangetjes. Paarlemoer met blauwe streepjes glinsteren de minuscule nageltjes op de ineen gestrengelde vingertjes. Ik houd mijn adem in, minutenlang, tot ik bijna stik. Alsof ik besef, dat dit beeldhouwwerk van God door geen ademtocht verstoord mag worden.'

Uit: Kala Kala (De vogel die vliegt).

8 opmerkingen:

  1. Oooch...ik schrik er van.
    Mooi onder woorden gebracht.
    kleine opmerking: op dat moment kon jij weten dat het jongetjes waren?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Is het ook echt de foto van toen? ongelooflijk en aangrijpend

    Die oude artikelen op trouw schrijf zijn niet meer te vinden via Google.
    (ik zocht even naar kala kala)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @reflexxus ja ik wist op dat moment dat het jongetjes waren. Een paar dagen eerder was mij verteld dat ik twee broertjes had gekregen. 's Morgens had ik het trots op school verteld, maar 's middags moest ik vertellen dat mijn broertjes inmiddels gestorven waren.
    @Schrips Kala Kala is een boekje (12 hoofdstukken) waarin ik veel van mijn jeugdherinneringen beschrijf. Nadat ik het naar verschillende uitgevers heb gestuurd en ondanks positieve reacties toch niemand vond die het uit wilde geven heb ik de hoofdstukken op Schrijf! gepubliceerd. Heldinne heeft het helemaal gelezen en kan het zich misschien nog wel herinneren. Toen Trouw voor de eerste keer een reorganisatie heeft gehouden zijn veel hoofdstukken verdwenen. Wat er nu van over is! God mag het weten. Ik heb me voorgenomen om een aparte pagina aan mijn blog toe te voegen waar ik het dan op kan publiceren. Ook met oude foto's. En ja het fotootje is origineel. Mijn vader heeft het gemaakt met een geleend fototoestel van de buurvrouw. Het is 1949 moet je weten. Mijn vader heeft het kistje met de kinderen buiten op straat gezet om genoeg licht te hebben. Misschien hadden ze nog geen flitslampjes?
    De kinderen hebben ongeveer 3 uur geleefd. En weet je toen ik voor mijn kinderen koos bedacht ik me dat de belangrijkheid van het leven niet gelegen was in de lengte. Dus dat ook een kind dat maar een paar uur leeft net zo belangrijk is omdat afgezet tegen de eeuwigheid we allemaal maar een zucht in de wind zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. tot mijn verrassing vond ik gisteren juist wel van alles terug vanuit de tweede Schrijftijd( na de eerste reorganisatie) door op de tekst van een gedicht te googlen. het waren dingen die ik er zelfs al een paar weken terug had afgehaald. ik zat opeens helemaal weer dààr.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een ongelooflijk stil ogenblik. Zo verdrietig. En wat heb je er mooi over geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat mooi dat je vader het kistje naar buiten bracht voor het licht. Ik denk dat het in die tijd allesbehalve vanzelfsprekend was om een foto van je dode kinderen te maken en al helemaal niet om ze daarvoor even buiten in het zonnetje te zetten.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Jeetje, wat indrukwekkend, Sagita...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dank voor jullie reacties. De schatjes zijn gedoopt en hebben een naam. De een heet Clemens en de ander Cocky, alleen weet ik niet meer wie Clemens en wie Cocky is. Ze groeiden samen op in de schoot van mijn moeder zeveneneenhalve maand lang. Waren in principe gezond, maar een heftige bloeding - voorliggende placenta - was er de oorzaak van dat ze niet zo als wij een langer leven was gegund.

    BeantwoordenVerwijderen