donderdag 18 november 2010

Altijd in ontwikkeling (schrijfveer wat betekent mijn naam)

Nadat ik een paar jaar geleden de opleiding tot doktersassistente had afgerond stortte ik in. Compleet. Ik was van baan veranderd en niet zo’n beetje ook. Vanuit de papieren financiele verzekeringswereld rolde ik zo, hup, de ziekenhuiswereld in. De tweejarige opleiding tot doktersassistente had ik in een jaar tijd afgerond. Inclusief stages, presentaties en verslaglegging.

Ik kon niet eens trots zijn op mezelf. Een wandeling naar de brievenbus kostte me de grootste moeite. Wanneer dat klusje geklaard was, kon ik uren slapen. Niets vond ik meer leuk, de moeite waard. Zelfs lezen, normaal gesproken de fijnste hobby ter wereld, kon me niet meer boeien. Wanneer ik met goede moed toch een boek pakte, raakte ik na een bladzijde de draad al kwijt. Nu wist ik het zeker: ik was eindelijk gek geworden.

Naarmate de tijd vorderde, leerde ik met therapie en opvang van goede vrienden, dat ik niet gek was, maar dat mijn hoofd overwerkt was. Langzaam, tergend soms, ging het iets beter met me. Met telkens twee stappen vooruit plus eentje terug. Die stap achteruit kon me overigens volledig opnieuw de put intrekken. Tot ik door had, dat een stapje terug op zijn tijd ook goed is. Om letterlijk afstand te nemen.

In mijn burn-out periode had ik veel tijd om na te denken. De vraag waarom juist ik een burn-out had verdiend werd daarmee niet beantwoord. Door me op andere dingen te richten kwam ik erachter, dat ik door het maken van de stageverslagen een oude liefde in mijn leven had teruggevonden, namelijk het schrijven. Ik begon een dagboek. De verhalen uit die tijd sprongen van de hak op de tak en gingen soms nergens over, maar gaven me kracht en door de maanden heen stevigheid en houvast. Ik kwam erachter dat mijn brein overwerkt was geraakt doordat ik als eigenaar ervan simpelweg het woord “nee” niet in mijn woordenboek had gehad.

Mede door het schrijfwerk kroop ik uit de put. Tijdens het hele proces van burn-out zijn werd ik me bewust van het groeien, als mens. Ik ontdekte dat je als dertiger nog helemaal niet klaar bent met groeien, dat je dan nog niet alles hoeft te wetenlangrijker nog: niet kunt weten. Het mooiste van mens zijn is de eigenschap te kunnen blijven groeien. Eindeloos.

Die ontdekking liet me niet meer los. Ik besefte dat ik in het levensproces constant “under construction”, zou blijven, ofwel in aanbouw. Een mens, met de mogelijkheid steeds opnieuw te leren en te groeien door ervaringen en gebeurtenissen. In maart 2008, op mijn 38e verjaardag, trakteerde ik mezelf op een nieuwe tattoo. Op een prominente plek aanwezig, namelijk rond de pols. Als permanent souvenir en als dagelijkse reminder zodat ik de vinger aan de pols houd bij mezelf.

Deze tattoo is een van de mooiste cadeaus uit mijn leven en herinnert mij aan het belangrijkste wat ik heb geleerd van mijn burn-out. Ik ben niet perfect en dat hoeft ook helemaal niet.
Ik ben In Ontwikkeling. Aangenaam.

3 opmerkingen: