Een uitstapje

Het is bijna gedaan met de herfst en ik ben er dit jaar nog niet één zondag naartoe gegaan. Naar zo'n bos. Te nat, te koud, te winderig, te Buitenhof en badjas. Maar nu moet ik er nodig heen, geen tijd meer te verliezen. Straks staan de eerste ijsmeesters alweer met een Black en Dekker in de sloot te prakken.
Mevrouw Pasquali heeft genoeg natuur aan die ene majestueuze boom voor ons raam die nu snel zijn laatste blad verliest en kan er absoluut niet tegen om massa's middelbare slenteraars en leuke jonge gezinnetjes in het wild tegemoet te treden. En zeker niet op zondag.

Ik weet genoeg. Geen 3e kopjes koffie meer of tergend slaapverwekkende 10.000 schaatsmeters op tv. Nu even een individuele actie!
Het is een dag met opklaringen dus mooi laag strijklicht. Ik ga niet alleen een frisse neus halen, ik ga ook nog eens de bosfoto van het jaar maken.
Maar niet zonder het raadplegen van de routeplanner. Want je kunt wel principieel Tom Tom loos zijn ( een oude padvinder vindt altijd zijn weg..) maar het blijft handig om te weten of je op de snelweg links of rechtsaf moet slaan.
Ver weg zie ik vanuit de auto lange rijen bomen, egaal bruin afgetekend tegen de blauwe lucht. Zoals op de schilderijen van Van Ruysdael.
Mollige wolken hangen als luie honden langs de horizon, dit alles omlijst door Thelonious Monk in de CD speler. Ik hoor er niet alleen qua culturele voorkeur, maar straks ook qua natuurervaring weer helemaal bij.
Gelukkig heb ik het nummer van de afslag naar het bos onthouden, maar de plaatsnamen op de beloofde kruising van de N zus en zo komen me onbekend voor.
Rechts, besluit ik. Na een kilometer of 10 wordt het landschap, in tegenstelling tot mijn verwachtingen, steeds vlakker, het uitzicht opener.
Waar zijn de bomen? Waar is de verfrommelde wegenkaart van Geheel Nederland en de Benelux, uitgave Shell, midden jaren '80? Nergens.
Ik besluit op intuïtie verder te rijden langs pittoreske binnenweggetjes en sla linksaf.
Er bestaan karrensporen waar voertuigen elkaar slechts met de grootst mogelijke omzichtigheid kunnen passeren en dan alleen nog door allebei aan de eigen kant half in de zachte berm te gaan hangen.
Die heb ik moeiteloos gevonden.
De voorwielaandrijving giert, ik hoor modder tegen de zijkant van de auto spatten. Even overweeg ik bij een oude boerderij aan te bellen en de weg naar een bos te vragen.
Maar daar kan ik niet mee thuis komen.

De middag verstrijkt. Voort gaat het. Totdat een blauw bord plotseling zo genadig is me de weg te wijzen naar B , dat ik me van heel vroeger nog als authentiek bosdorpje herinner.
Bij binnenkomst rijd ik langs pannenkoekenhuizen, smikkelcorners, auberges waar het haardvuur brandt, een Oud Hollandsche oliebollenkraam en allerhande toeristische aanwijzingen.
Waar is de ongerepte wildernis uit mijn herinnering.
Uit mijn ooghoek zie ik een veelbelovend laantje. Het leidt naar de bomvolle parkeerplaats van een theehuis, waar alle natuurliefhebbers van het hele land vandaag zijn neergestreken om er hun warme appelpunten naar binnen te werken.
Als de zon een eerste vermoeden van schemering geeft, sop ik haastig door een dik dek van kleddernatte bladeren, op zoek naar dat ene fotomoment dat mijn uitstapje rechtvaardigt.
Verderop tussen de bomen glinstert nog licht op een spiegelglad vennetje.
Om dat te bereiken moet ik het pad verlaten en me als volleerd woudloper een weg banen door tak en struik. Dat moet geen probleem zijn. Staatsbosbeheer heeft vanwege de afwatering ooit smalle minislootjes in het bos gegraven. Die heb ik gezien. Soepel spring ik over de eerste hindernis om vervolgens in een door wild gras verborgen poel tot stilstand te komen.

Eenmaal thuis kijkt mevrouw Pasquali even op van haar computerscherm;
Lekker gewandeld?