Poli(s)assistente (schrijf over verzekeren)

Alles is te verzekeren. In mijn jaren als jonge acceptant bij een verzekeringsmaatschappij kreeg ik ooit een DeLorean te verzekeren. Een roestvrijstalen sportauto, een exemplaar uit de film “Back tot the future”.

De tussenpersoon die het risico aanbood wist me haarfijn te vertellen dat de auto van hetzelfde materiaal was gemaakt als mijn aanrecht. Ik, destijds ook niet helemaal voor een gat te vangen, wist de verzekeringsmeneer fijntjes uit te leggen, dat een roestvrijstalen aanrecht zo ontzettend 1985 was en dat ik beschikte over een kunststof aanrecht.

Een auto “all risk” verzekeren terwijl de auto al negen jaar oud was, al had ie een nieuw kenteken, moest je niet bij mij proberen. Sommige uitvoeringen van auto’s zijn namelijk maar tot een bepaald bouwjaar gemaakt en dat wist ik, ook al was ik maar een simpel meiske van net twintig. Kwestie van de juiste scholing; ik had een half jaar in een goede garage gewerkt waar de meest nieuwe auto’s werden voorzien van een LPG-installatie. Binnen twee maanden kende ik elk merk en type auto uit mijn hoofd en wist ik hoe de combinatie van cijfers en letters in een kenteken werd gemaakt.

Een ander verzekeringsrisico was het verzekeren van een luxueuze sportauto van de mannelijke helft van een superhouseduo uit de jaren ’90. Op dat moment was ik niet bekend met de racefratsen van het discojoch. Amper had ik de auto in dekking genomen of de jeugdige muziekman reed de bolide ganz kaputt am Deutsche Autobahn. Zulke risico’s neem je als jonge acceptant maar een keer.

Van autoverzekeringen verhuisde ik wat jaren later via de huis- tuin en keukenverzekeringen naar arbeidsongeschiktheidsverzekeringen voor ondernemers. Op slag werd ik verliefd op het eigenzinnige karakter van de ondernemers die ik bediende. Eindelijk mensen die mij snapten en ik hen. Een timmerman met een rugblessure, help die maar eens aan een passende verzekering. Of een accountant met geheugenverlies. Als volleerde verzekeringscoupeuse leerde ik voor elke persoon een passende verzekeringsjas aan te meten.

Later verzekerde ik directeuren van bv’s met holdings en onderbeeveetjes. Zelden heb ik zulke vreemde financiële goochelkunsten gezien. Het liefst wilde men natuurlijk het maximale risico tegen de minimale premie verzekeren. Het beoordelen van het financiële arbeidsongeschiktheidsrisico verschoof naar het beoordelen van het medische risico. De medische benamingen verwarden me en dus leerde ik voor medisch secretaresse. Het Latijn bleef lonken en dus waagde ik de sprong naar het ziekenhuis.

Van een snelle verzekeringsvrouw veranderde ik een bedaarde doktersassistente die regelmatig pas op de plaats moest maken en vaak een bijdehant antwoord moest inslikken. Van risico’s spreiden ging ik naar het risico van het werken met mensen. Personen die kunnen reageren, boos kunnen worden, verdriet kunnen hebben en die onbedaarlijk kunnen lachen. Verzekeringstechnisch werd intermenselijk.

De financiele papieren wereld is trouwens nooit helemaal uit mijn leven verdwenen; bij verzekeringsproblemen van patienten word ik regelmatig ingeschakeld als polistolk, voor het vertalen van de kleine lettertjes. Daarnaast ga ik binnenkort om tafel met mijn hypotheekboer, voor het aanpassen van het financiele woningspul, inclusief levensverzekering, opstalverzekering, inboedelpolis en natuurlijk de aansprakelijkheidsverzekering. Met de aanstaande funderingsreparatie geen overbodige luxe.

Eens kijken of mijn zorgpolis in 2011 de kosten van mijn nog aan te stellen psycholoog verzekert, in verband met het mogelijke risico van overspanning wegens funderingspiekeren. Ik vrees van niet.