zaterdag 27 november 2010

Sinterklaaspapier

Ik zit in de slaapkamerkast van mijn ouders. De kast is min of meer half vakkundig onder het dak van het huis getimmerd. In het voorste deel kun je staan, achterin kan dat niet. Daarom heeft vader regelmatig rode en blauwe plekken op zijn hoofd.

Om me heen hangt de bonte verzameling kledingjuwelen van mijn moeder. Lange rokken, van wol en met stroken, gezellig naast de blouses en de sjaals. Helemaal achterin de kast, op de vloer onder het schuine dak van het huis, liggen mijn moeders lederen schatten. Haar knielaarzen, mét hak. Die moet ik hebben vandaag. Niet dat ik haar maat heb, maar ze zitten zo lekker. Hoge hakken en warm gevoerd. Helemaal leuk voor mijn verkleedplan.

Wanneer ik de laarzen voorzichtig van hun plaats pak, zie ik iets anders dat mijn aandacht trekt. Sinterklaaspapier. Het bestaat niet, het kan niet, het is oktober. Hoe kan dat? Vorig jaar zeker vergeten af te leveren door de goedheiligman. Mijn hart jubelt, mijn verstand twijfelt. Zal ik... mag ik? Zou moeder het weten, dat hier zo’n schat ligt verborgen in haar eigen kledingkast? Met bevende handen neem ik een pakje in mijn hand. Mijn naam staat erop. Dus is het voor mij, besluit ik kordaat. Aan de hand van de vorm probeer ik te raden wat het voor kado is.

Mijn verstand verliest het van het oergevoel dat pakketjes ervoor gemaakt zijn om te openen en dus gaat het sinterklaaspapier voorzichtig los. Een ballet-Cindy grijnst me tegemoet, gekleed in roze tutu en met roze balletschoentjes aan. Van pure opwinding en schrik frommel ik het papier weer dicht, gooi het pakje in de richting waar het vandaan kwam en ik struikel de kast uit.

Wanneer ik Cindy op 5 december ’s avonds legaal uit haar verpakking peuter, kan ik niets anders dan beschaamd met rode wangen mompelen “Dank je Sinterklaasje”.

2 opmerkingen:

  1. Kijk, en dat herinner ik me nog héél goed dat de kleine Odette het pakje had opengemaakt dat Piet 'toevallig' bij de familie Ontwikkeling even in die kast had neergelegd omdat het niet meer in de zak paste.
    We hadden Cindy bijna aan een ander kind gegeven,
    maar ik ben toch blij dat we dat niet gedaan hebben.En jij ook, denk ik.

    Sint Nicolaas

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Sint Nicolaas,

    Ik heb noooit meer illegaal gespiekt. Want met spieken kun je je pakje op de dag zelf niet meer enthousiast openmaken. En dat voelt niet zo fijn, Uwe Sintelijkheid.

    Nu ik u toch spreek, (internetwerken) kunt u niet iets regelen voor min funderingsproblematiek? Met wat bouw- en woningpieten hier in huis kom ik al een heel eind. Ik beloof, dat ik goed voor ze zal zorgen (dagelijkse portie pepernoten) en u heeft ze echt, heus, in september 2011 weer terug.

    In afwachting van hopelijk goede berichten.

    Odette

    BeantwoordenVerwijderen