Vandaag is het negen jaar geleden dat onze tweede zoon gecremeerd werd. Geboren 5 maart, gestorven 8 maart, gecremeerd 14 maart.
Er zijn heel veel foto's van hem die niet bestaan. Bij voorbeeld die waarop hij zijn negende verjaardag viert, lachend en gezond. Wat we wel hebben zijn foto's waarop te zien is hoe gehandicapt hij was en hoe hij aan allerlei slangen en draden gekoppeld in een couveuse ligt. Ook de foto waarop de rouwstoet met zijn lichaampje rond het speelpleintje bij ons voor de deur rijdt, waar hij met de andere kinderen uit de straat zijn jeugd had moeten doorbrengen, bestaat niet, want dat rondje hebben we tot mijn spijt niet gereden. Evenmin is er de foto waarop te zien is hoe de rouwstoet zich als een soort illegale optocht hobbelend over een zandpad door de bossen bij Bilthoven naar het crematorium moest begeven, omdat de miljonairs die de aanpalende villawijk bewoonden bij de rechter geklaagd hadden over het vele verdriet dat aan hun deur voorbijging. Ook de foto waarop wij zelf de as uitstrooien ontbreekt, omdat wij dit, ook tot mijn spijt, door anderen, op de Noordzee hebben laten verrichten.
Gelukkig ontbreekt niet de foto waarop hij, nog steeds gekoppeld aan slangen en draden, bij zijn grote broer van bijna vier jaar oud op schoot ligt, die hem zelf wilde vasthouden en aaien op wat achteraf de avond voor zijn nachtelijk overlijden zou blijken te zijn. Wat ook niet ontbreekt, is de foto waarop die grote broer na de crematie moederziel alleen op een heel groot grasveld staat te wachten tot alle volwassenen klaar zijn met elkaar te troosten en afscheid te nemen.
De laatste foto die niet bestaat is die waarop zichtbaar is hoe grote broer gedurende de hele uitvaartplechtigheid stampvoetend door de aula heen en weer banjerde, iedereen afwerend die hem wilde troosten of helpen.
Ieder jaar bekijk ik in deze periode alle wel bestaande foto's van die tien dagen en verbaas me erover dat de herinneringen vervagen, terwijl het verdriet zo scherp blijft.
Wat een vreselijk verdriet. Ik ben er stil van, maar wil toch een reactie plaatsen. Ik wens je heel veel troost en sterkte, vooral in deze dagen. Ongelooflijk knap hoe je dit beschrijft.
BeantwoordenVerwijderenDat is het allerergste.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je er nu een welbestaande tekst van hebt gemaakt zodat wij die beelden met je mogen delen.
ik heb van mijn dochtertje (ze werd 8,5 maand) geen enkele foto maar wel in mijn hoofd.
BeantwoordenVerwijderenja, de pijn blijft van een scheurend soort.
Om stil van te worden, Adriaan.
BeantwoordenVerwijderenMaar misschien als kleine troost:
Tijd
Ze zeggen wel
De tijd heelt alle wonden
maar wie zo spreekt
heeft zelf nooit ondervonden
of kan maar
voor een ogenblik doorgronden
Hoe of je telkens weer
opnieuw in tweeën splijt
in leven nu
en in die ooit verloren tijd
Een helder, schril verdriet
dat nooit meer slijt.
Pasquali
Tranen, Pasquali
BeantwoordenVerwijderenAdriaan wat heb je dat onvoltooide leven van je zoontje verschrikkelijk mooi onder woorden gebracht! En Pasquali wat een mooie reactie!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig, ontroerend verhaal, Adriaan.
BeantwoordenVerwijderenWat een vreselijk verdrietig verhaal Adriaan! Zonder foto wel een beeld. Ik vind het ongelooflijk knap hoe je dit hebt kunnen opschrijven.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Odette
Voor Pasquali: -off topic- Met dit prachtige gedicht voor Adriaan bewijs je (voor mij althans) een ware woordkunstenaar te zijn.
BeantwoordenVerwijderenZowel met je snelgedichten/sonnetten en je hysterisch leuke woordspelingen maar zeker ook door dit prachtige troostende gedicht.
Dank jullie wel voor alle reacties. Die schrijfveren zijn soms zo gek nog niet.
BeantwoordenVerwijderenjagnat
Adriaan, ik lees het nu pas en ben zwaar onder de indruk! Ook van de warme reacties!
BeantwoordenVerwijderenMooi, wat schrijfveren met 's mens' geest kunnen doen...