Draadjesvlees

Op houten klompen die ooit geel waren maar door het grind versleten tot een vaalgrijze kleur, ren ik door de tuin naar binnen. Het is november, herfstig en kil. Voordat ik de bijkeuken in kan klauteren, moet ik eerst een grote opstap nemen. Eenmaal binnen schop ik mijn houten plaaggeesten uit. Dat gaat niet gemakkelijk met die geitenwollen sokken. Mijn kindervoeten zwellen erin op tot maat reus zodat mijn klompen te klein zijn.

Heel voorzichtig stap ik verder de bijkeuken in. Naast de deur staat de gevreesde blauwe tank gevuld met water waarin mijn kwelgeesten rondzwemmen. Vaders palingen. De gladjakkers willen nog wel eens onaangekondigd uit die tank springen om te glibberen op de vloer. Vader vangt ze in zelfgefabriceerde fuiken en eens per maand eten we die kronkelige krengen. Gerookt, in het olievat dat achter in de tuin verstopt staat.

De enige persoon in huis behalve vader die onze huiselijke palingen waardeert, is oma. Ze is niet te beroerd om zo af en toe een verdwaalde glibberaar op te pakken. Dat gaat vooral op geleide van luid gegil van mij en van mijn moeder. Oma is ook de buurvrouw; gezamenlijk bewonen we een plakhuis, een twee-onder-een-kap. Via de bijkeuken kan ik binnendoor wegglippen van mijn ouders naar oma. Reuzemakkelijk wanneer mijn ouders spruitjes willen eten en ik niet. Gelukkig mag ik altijd een toetje doen bij oma.

In de bijkeuken hangt de geur van peut. Gelukkig, de oliekachel brandt. Daarboven ga ik zo eens mijn sokken ophangen, dan zijn ze straks lekker warm. Ik ruik trouwens meer, dan alleen petroleum. Wanneer ik oma’s keuken binnenkijk, maakt mijn hart een sprongetje. Oma’s petroleumstelletje brandt zachtjes. Er bovenop staat de God van alle pannen: oma’s juspan. Ik weet niet wat mijn moeder heeft gekookt vanavond maar ik eet draadjesvlees.

Ik open de deur van oma’s keuken en tegelijkertijd passeer ik een tijdgrens. Oma’s keukenkasten hebben houten handvatten waaraan een klos is bevestigt. Wanneer je daar aan draait, gaat het deurtje open of juist dicht. Soms knerpt en piept het een beetje. Bij de deur naar de trap hangt een zwart schijfje. Wanneer je eraan draait hoor je “knip” of “knap” en gaat het licht aan, of uit. Ik ruik vers gesneden snijbonen. Oma heeft een apparaatje voor die groene stelten. Zo’n molentje, waar je met een slingertje aan kunt draaien. Handig hoor want aan de onderkant van het molentje vallen die snijbonen er dan in keurige reepjes uit.

Zachtjes klop ik op de kamerdeur en na wat gemorrel met de deurklink stap ik binnen. Oma zit in de voorkamer, in een groen fluwelen kuipstoeltje, bij het raam. Ze heeft haar jasschort nog aan. Met de bloemetjes, die ik zo mooi vind. Binnen geeft de haard zachte vlammetjes. Naast oma staat de theepot, die al van de muts is ontdaan. Voorzichtig stap ik over de rails van de glas-in-lood deuren, die de achterkamer van de voorkamer scheiden. Oma schenkt een kopje thee voor me in, met suiker en natuurlijk een wolkje melk. Thuis vind ik dat niet lekker. Ik zink weg in de oorfeautuil waarin ik in mijn eentje nog verstoppertje kan spelen. “Detteke”, zegt oma. “Heb je al aan de pan geroken?”

Ergens vanuit een andere kant van het huis klinkt een irritant hard zoemend geluid. Het zwelt aan tot een luidruchtig digitaal gepiep. Halfwakker schiet ik overeind van de bank en veeg geschrokken wat water uit mijn mondhoeken. Dat is waar ook, vanavond eten we draadjesvlees. Ik loop naar de keuken, gebouwd op de plaats waar ooit oma’s keuken stond. De kookwekker mag uit. Nieuwsgierig inspecteer ik de vlam van mijn petroleumstelletje.
Zachtjes rammelt de deksel van mijn juspan haar eigen deuntje.