zaterdag 26 maart 2011

Meenemen

'We komen er niet uit, visboer.'
De vrouw voor me spreekt met een licht Oost-Europees accent, waardoor het woordje 'uit' een fraai, langerekt 'oooi' meekrijgt.
Toch oogt ze bepaald niet als het prototype Poolse of Russische bruid die ik in tijdschriften of bij andere gelegenheden weleens voorbij zie komen.
Geen bontkraag, overdadige flonkeringen en uitbundig geblondeerde lokken, maar een chique zwart mantelpak, strakgesneden pony en een zware donkere designbril zoals je ze tegenwoordig overal tegenkomt, ook op gezichten die de last ervan eigenlijk niet kunnen dragen omdat ze erdoor in totale nietszeggendheid verdwijnen.
Receptioniste op een reclamebureau, of hoofd van een modellenagency schat ik zo in.
'Hij', hierbij knikt ze haar hoofd zonder om te kijken achterover in de richting van een kalende senior die zich bij de stoeprand verdekt heeft opgesteld en zijn blik nadrukkelijk op het voorbijrazende verkeer gericht houdt.
'Hij wil altijd meenemen en ik wil hier opeten.' Door haar hardop geuite innerlijke tweespalt geeft ze het nuttigen van een haring iets bijzonders mee.
Een culinair tintje. Alsof ze moet kiezen tussen een onsje Beluga kaviaar en een moot blauwvin tonijn.
'Dus nemen we ze allebei maar mee. Want hij wil niet wachten tot ik het op heb.'
Ze glimlacht er vertederd bij alsof ze het die arme sukkel achter haar voor één keer niet echt kwalijk neemt en in een opwelling van goedertierenheid besluit zijn zin te doen.
'Dus u capituleert mevrouw?'
Ik kan het in dat soort omstandigheden blijkbaar niet laten om te tonen dat ik, hoewel in jogingbroek en afgetrapt leren jasje, niet van de straat ben.
Ze kijkt me verrast aan en laat een kirrrend lachje los.
'Oh já, ja,maar alleen voor deze ene keer hoor, straks luistert hij weer naar mij.'
Daar is het weer, dat verrukkelijke ' loooistert.'
'Dat is dan vier Euro.'
De haringman houdt het pakketje met de bestelling ongeduldig omhoog. Dit soort flauwekul stagneert de omzet, zie ik hem denken.
Ze betaalt uit een klein zwart knipbeursje met zilveren sluiting , maakt na gedane zaken geroutineerd een elegante halve draai en verlaat de kraam.
Zich ten volle bewust van alle blikken die elke beweging van haar zwijgend volgen. We blijven in stilte achter, doordrongen van onze eigen alledaagsheid.

'Nou, dat was dan dat.' De haringman trekt een gezicht met een hoog 'doe maar gewoon' gehalte.
Dan richt hij zich met een strenge blik tot mij.
Nou , en u, staat u ook te twijfelen?
'Nee meneer. Ik neem ze meteen mee.'
Terwijl hij mijn onderdanige buiginkje beantwoordt, incasseert de haringman meteen de volle winst van deze aflevering;
'Mooi zo, en meteen wegwezen, want we hebben nog meer te doen.'
Tot volgende week.

5 opmerkingen:

  1. ''We blijven in stilte achter, doordrongen van onze eigen alledaagsheid.'' Wow, prachtig....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ah nee he, Pas in joggingbroek en afgetrapt leren jasje. Hier moet ik echt van bijkomen. Ik geloof er geen barst van. Hoe leuk de Tjatana ook is.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Die zin van Adriaan sprong er voor mij ook uit.

    Je bent een observatie-talent, Pasquali, en hebt nog steeds het vermogen jezelf nu en dan (Ja, het wordt steeds moeilijker :-D) te overtreffen.



    dingsyl

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Leuk hoe hij een beetje medeplichtig wordt nu! Soort feuilleton wordt het haast.
    zvj: "omdat ze erdoor in totale nietszeggendheid verdwijnen" zou ik weglaten

    BeantwoordenVerwijderen