Schaduwdans

Het eerste daglicht verandert, in het trage tempo van de verdwijnende schemer, de inktzwarte lege bladzijde van de nacht in een Victoriaanse balzaal. Gedwee bewegen de schaduwen mee tot proporties die ik mij herinner van gisteren. Een ander land, een ander huis, een ander bed. Doodstil blijf ik liggen en volg een schaduw op het plafond, waarvan de oorsprong maar niet vindbaar lijkt te zijn.


Het ene moment is hij groot en breed, een seconde later weer nauwelijks zichtbaar. Soms omarmt hij de sierlijk vormgegeven ornamenten om ze vervolgens weer arrogant de rug toe te keren en de feloranje muren te betasten. Gebiologeerd blijf ik naar het plafondballet staren, maar de danser zelf geeft zich niet bloot.

Zou dit echt een spookhuis zijn? Lacherig vertelde de buurvrouw gisteren dat dit verhaal de ronde doet. Vanuit diezelfde bron weet ik dat de vorige bewoner door een auto-ongeluk om het leven is gekomen, maar dat hij duidelijk zijn stempel op dit huis heeft gedrukt, is toch geen reden om zomaar plafonddansen uit te gaan voeren? Ik besluit het eens goed in de gaten te houden. Het meubilair blijft echter de hele week keurig op zijn plaats staan. Ook knipperen er geen lampen onverklaarbaar en het enige hoorbare getik blijkt van de verwarmingsketel te zijn.

Gaandeweg leren wij de man steeds beter kennen. Gezien de woning met zijn achtergebleven meubelen moet hij van antiek gehouden hebben. De restauraties die zijn uitgevoerd passen bij de Victoriaanse stijl van het huis. Een houten anderhalve meter brede trap, de karakteristieke stootranden aan de muur, maar vooral het pleisterwerk aan de plafonds zijn van een onbeschrijflijke schoonheid. Over de bijzondere kleurstellingen op de muren moet ook serieus nagedacht zijn. De achtergebleven gereedschappen in de garage verraden een technisch beroep. Het beeld van een rijzige, serieuze vijftiger zet zich vast in mijn hoofd.

Elke dag wordt dat beeld opnieuw bijgesteld. De vondst van handboeien, bekleed met roze pluche, in een prachtig antiek ladekastje geven de man krullen. Het pikante filmpje in de dvd-speler maakt hem blond, nee, rossig. En jonger. Hij verandert in een veertiger. Lang en slank. Na nog een gesprek met de buren horen we weer nieuwe verhalen. Hij was een echt ‘party-animal’, gaf regelmatig luidruchtige tuinfeesten. De garage verderop in de straat was van hem en hij had een voorliefde voor klompen, waarmee hij keihard van de trap af klepperde. De laatste treden sprong hij. Bom, bom, bom, bom….Knal. Minstens tien keer op een dag.
Eind dertig is mijn conclusie en weliswaar dood, maar geen spook.

Toch kijk ik elke ochtend uit naar mijn privé-voorstelling. Gracieus beweegt de schaduwdanser boven mijn hoofd. Elke dag een ander ritme. Tot de laatste dag. Tevergeefs speur ik het hele plafond af. Niks. “Ik heb gisteren al het spinrag van de slaapkamer weggehaald”, vertelt mijn reisgenoot later. Opgelucht onderdruk ik een gevoel van teleurstelling. Mijn schaduw van het verleden blijkt een ordinair stofnest te zijn geweest.