woensdag 6 april 2011

Geen haast

Bijna dertien jaar geleden begon ons nieuwe leven. Na drie jaar pogingen om zwanger te worden, ging onze kinderwens in vervulling. Ons kind had alle tijd genomen om zich via een eicel en een zaadcel een weg naar mijn buik te vinden. Hij had simpelweg geen haast gehad.

Alle kwaaltjes die in het zwangerschapsboek voorkwamen, werden mijn deel. Niet leuk, niet gemakkelijk, maar het was voor het goede doel. Aan het eind van de zwangerschap was ik maar liefst dertig kilo gegroeid. Ik kon geen veter meer strikken en even snel een jas aanschieten lukte ook niet meer. Het woord haast heb ik met behulp van mijn ongeboren spruit uit mijn woordenboek moeten schrappen. Het ging met vallen en opstaan en verdween nooit echt uit mijn vocabulaire.

Twee weken na de houdbaarheidsdatum van mijn buik had onze spruit nog altijd geen haast. Toen de weeën als verrassing plotseling toch vanzelf op gang kwamen, ging ook dat proces in eerste instantie vrij rustig. Na twaalf uur modderen zakte het weeënspul af. Wederom toonde de aanstaande wereldburger aan, het begrip haast niet te kennen. In het ziekenhuis werd een weeënpomp aangesloten. Na een weeënstorm van nog eens acht uur werd de strijd die avond op de operatiekamer beslecht door middel van een acute keizersnee. Tienerelf had in het vruchtwater gepoept en aangezien hij zelf geen haast maakte om er zelf uit te klimmen, moest hij een handje worden geholpen.

Als peuter, kleuter en inmiddels als basisschoolkind kende onze B. geen enkele vorm van haast. Nooit brulde hij van honger of van ongeduld, eerder kon hij woest worden bij symptomen van aangedaan onrecht. Hoogstens op de vooravond van een verjaardag, een sinterklaasviering of Kerst sprak er iets van ongeduld uit zijn ogen.

Nu hij bijna twaalf is, kent tienerelf nog steeds het woord haast niet. Heel soms benijd ik hem, op andere momenten kan ik erom ontploffen. Bijvoorbeeld wanneer hij op een schooldag besluit dat de veters van zijn Nikes om vijf voor half negen opnieuw moeten worden gestrikt. Of als we een trip naar de stad willen plannen en een bus moeten halen. Die we steevast –onder gestamp en het geroep van lelijke woorden van mijn kant- missen.

Achteraf is het missen van zo’n bus toch wel ergens goed voor; meer dan eens komt het voor, dat er onverwachte visite langskomt of dat we een onverwacht telefoontje krijgen. Een gemiste bus beschouw ik daarom immiddels als een onverwachte kans.

Onthaasten. Ik heb het in de afgelopen twaalf jaar van mijn kind moeten leren. Nu is het andersom. Tienerelf staat aan de vooravond van zijn middelbare schoolcarriere. Hij kan niet wachten. Hij is eraan toe, ziet ernaar uit.
Zuchtend merk ik, dat ik voor de allereerste keer in mijn leven oprecht géén haast heb....

5 opmerkingen:

  1. Super herkenbaar verhaal. Ouders en kinderen fietsen elkaar achterstevoren voorbij. Wat zonde van de energie ........

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooie beschouwing in een fraai stukje..
    Maar ( als ik zo vrij mag zijn ) wordt het geen tijd voor tienerBINK, enne wil hij zelf nog wel
    in jouw stukjes figureren?
    Vaak zijn kinderen op die leeftijd daar nogal allergisch voor.

    Pasq.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Weer een mooie inkijk in jullie bestaan.
    Onthaasten...lijkt me lastig voor je, of heb ik het mis?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pasq: goed dat je het zegt. Tevoren overleg ik altijd even met 'm of ik plaats of niet. Binnenkort wordt hij van meneer van Twaalfhoven en dan houdt zijn verschijning in mijn stukken hoe dan ook op. Aanstaande brugklassers zijn allen zeer internetgericht en dat lijkt me voor "Van Twaalfhoven" niet gepast.

    Ferrara: ik kan moeilijk onthaasten met dat malle drukke hoofd van mij. Het gaat, met vallen en opstaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Odette wat een mooi verhaal over jou en je Tenerelf! En het loopt als een trein!

    BeantwoordenVerwijderen