Nu heb ik geen probleem

Terwijl ik bij zit te komen van de opschudding gisteren (zie http://bit.ly/fzr2od) sla ik de schrijfveer van vandaag op. Eerst moet ik onbedaarlijk lachen, wanneer ik de titel lees. Vervolgens moet ik heel hard huilen. Een half uur later zijn de tranen gedroogd, is het geheel wat ingeklonken (hoe toepasselijk) en kan ik weer glimlachen.

Wat nou, problemen. Ik ben gezond van lijf en leden, mijn lief is ziektevrij, mijn zoon loopt vrolijk rond terwijl hij voorjaarsvakantie heeft. Onze honden lopen gezelllig kwispelend rond, terwijl ik tegen ze praat hoor ik de staartjes driftig bonken op de rand van de bank. Mijn moeder van 82 zit buiten te genieten in haar schommelstoel, uit de wind en in de zon.

Ze zijn er wel, de problemen. Maar in de context van de schrijfveer beschouwd zijn ze van later orde. Ze komen later deze week pas om de hoek kijken, wanneer we de schuur en de garage moeten leegmaken voor ons tijdelijke onderkomen. En ook daar vinden we wel weer wat op. Het wordt tijd om afscheid te nemen van spulletjes die bij elke opruimbeurt opnieuw door onze handen glijden en telkens weer worden opgeborgen onder het mom dat ze ooit wel weer van pas komen. Terwijl we die spullen -ongebruikt en wel- helemaal niet missen in het dagelijks leven.

Het hypotheekprobleem ligt klaar om te worden opgelost. Onze hypotheekmeneer heeft aangegeven, als een tijger over de geldverstrekker te waken om de tijdlijn in de gaten te houden. De notaris is reeds ingeschakeld. Mijn liefste vriendin heeft aangeboden, om voor ons te koken. De naaste buren, inmiddels hard op weg dierbare vrienden te worden, gaan ons helpen met de verbouwing zoals als wij momenteel met hun huis doen.

Het slopen van de wanden en van de vloer is van later zorg. Een probleem van ergens halverwege volgende week, of die erna. Wanneer ik het zo bekijk, ziet het leven er ineens heel anders uit.
Nee, nu heb ik geen probleem.