donderdag 28 april 2011

Verzet maakt het groter

Terwijl er een achtergebleven gebied in mijn hersenen roept dat ik die verbouwing niet wil, groeit het verzet en groeit de berg onopgeloste problemen ergens anders in mijn hoofd. De potten met kamerplanten en mijn voorraad kaarsenhouders groeien op mijn nek, net als de schilderijen die van de muur af moeten en een veilige plaats moeten krijgen. Om over het servies en de pannen nog maar niet te spreken.

In de schuur ontdek ik een verzameling verhuisdozen. Zuchtend besluit ik dat ik er niet aan ontkom. Klein beginnen dan maar. Voorzichtig haal ik alle schilderijen en fotolijstjes van de wanden, om ze voorzichtig op of langs de tafel te plaatsen. Dat gaat gemakkelijk, aangezien sommige lijsten in de buurt van de keuken nooit van de wand zijn geweest en aardig plakken. Ik vervloek de open keuken.

Even later vis ik de twee koetslantaarns van oma’s buffetkast, die een liefdevolle eerste plek in de kartonnen doos krijgen. Oma’s zilveren theelepels passen precies in de lantaarns, zie ik verheugd. Wie weet, krijg ik eindelijk gevoel voor inpakken. Dat gebeurt ook, want als ik mijn verzameling vreemdgevormde kaarsenhouders om en om op zijn kop in de doos plaats merk ik, dat ook hierin ruimte te besparen is. Heel stiekem word ik er vrolijk van.

Het inpakken is direct ook een mooi excuus om de snuisterijen, die zich in de loop der jaren bovenop de kast hebben verzameld, eens kritisch te bekijken. Een beoordelingsrondje. Die houten eierdopjes, beschilderd met een intussen ondefinieerbaar geworden kleur plakaatverf, wil ik daar mijn gekookte eieren nog wel in opdienen? Nee dus. De bontgekleurde espressokopjes uit Italie verhuizen ook naar de kliko . Ik heb niet eens een espressoapparaat. Sterker nog: ik lust niet eens espresso. Hopsakee, rinkelend verdwijnen de kopjes en de dopjes naar de onderste helft van de kliko.

Een pastapot. Heb ik dat zelf bedacht? Wat vreemd. Ik laat mijn voorraad ongebruikte pastasoorten namelijk gewoon in de zakken zitten, met een afsluitclipje van de zweedse Meubelgigant. Want soms verkopen ze daar ook heel handige zaken. Een tapastoren met opdienschaaltjes verdwijnt ook rammelend in de kliko. Weg ermee, ik maak nooit tapas, ik zou niet weten hoe het moet en bovendien heb ik er de zin en de tijd niet voor.
De stapel in de kliko groeit, net als mijn grijns.

De komende tijd wil ik af en toe wel een kaarsje kunnen branden. Voor als ik het niet meer zie zitten. Wacht eens even, de laatste kerst kwam lief thuis met een mooie houten doos, met een deksel waar je een foto tussen kunt klemmen. Voor drie flessen wijn, maar iets anders past er natuurlijk ook in. Na wat gezoek (inclusief het gebruik van enkele krachttermen) heb ik gevonden wat ik zocht. Voorzichtig stapel ik de wierookstokjes, samen met het ying-yang houdertje en wat waxinelichtjes en natuurlijk de lucifers, in het houten kistje. Vervolgens verhuis ik het kistje naar de buitenkast, op het overdekte terras. Ik ben klaar voor ongezellige avonden.

Twee uur later parkeer ik een doos vol spullen boven op zolder, samen met drieëntwintig grote en kleine lijsten met foto's en schilderijen, die ik voorzichtig tegen de achterwand parkeer. Het moet wel heel gek lopen, wil de zaak sneuvelen. Tevreden klauter ik naar beneden en constateer dat niet alleen de muren lichter zijn geworden.

Alles wat een begin heeft,
heeft ook een einde.
Sluit daar vrede mee en alles komt goed.
(Boeddha)

3 opmerkingen:

  1. Ik voel het lichter worden ....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik lees hier nog een keer en weer met een grijns. Knap hoor!

    Veel werk "verzet"

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik leer gewoon van jouw ordenend vermogen. Ben momenteel ook zo bezig alles wat in mijn huis is, in categorieen onder te brengen. En wat durf ik weg te gooien??

    BeantwoordenVerwijderen