woensdag 25 mei 2011

Kraamstilte

“Het is anders geworden,” zucht de haringman met een droevig gezicht. Zijn vrouw zwijgt instemmend, terwijl ze de augurkjes op het plankje verder mishandelt. Alsof zij er iets aan kunnen doen. Ik bestel een haring mét uitjes en augurk. Goed voor het hart en de bloedvaten. Dat kan ik wel gebruiken tijdens onze verbouwing.

“Weet u wat het is mevrouw,” zegt de haringman,  “het is zo stil geworden. Vroeger hadden we een vaste bezoeker, een meneer met elke dag een bestelling. Vaste tijd, vaste prik. Op zich best een aardige man hoor, maar wel een beetje vreemd, als u begrijpt wat ik bedoel. Altijd had ie een schrijfschriftje op zak. En een pen natuurlijk. En maar krabbelen hè.  En weet u mevrouw, hij bemóeide zich werkelijk overal mee. Toen ik dat blauwe plastic bankje voor de klandizie kocht, had hij zelfs daar nog commentaar op.”
"Ze zouden het moeten verbieden meneer," zeg ik gevat. Natuurlijk wil ik geen ruzie met de haringman, zolang hij dat fileermes vastheeft.

“Nou komt het gekke," zegt de haringman op samenzweerderige toon. "Sinds dat akkefietje van die plastic bank is hij verdwenen, dat pennenmannetje,” zegt de haringman met neergeslagen mondhoeken. “En weet u, ik moet teogeven dat ik hem mis. Hij was eigenlijk best gezellig. En hij kwam tenminste elke dag langs." Zijn vrouw snuit haar neus en snuift daarna luidruchtig. "Handel is en blijft ook handel hè, bij jou," snerpt ze haar man toe. Ergens vanuit haar ooghoek druppelt een traan die te weinig energie lijkt te hebben om nog via haar wang verder naar beneden af te zakken.

Het blauwe plastic zitbankje voor de haringtent staat er verloren bij. Geen bips die het in zn hoofd haalt om plaats te nemen. Het is dan ook veel te smal maar dat durf ik die haringman natuurlijk niet te zeggen. Eigenlijk durf ik er niet zo goed op te gaan zitten. Het zou makkelijk moeten kunnen, want sinds die verbouwing heb ik het gewicht van een overjarige kleuter, maar je weet maar nooit . Naast het bankje hangt een parasol droevig te wapperen in een zelfgemaakte houder. Het oogt best aardig, maar het is het nèt niet. En tussen ons gezegd en gezwegen: die haring smaakt me ook niet. Er mist wat.
"Die parasol heeft ie trouwens nog niet eens gezien," voegt de haringman nog wat toe aan zijn betoog.

Nijdig wipt de haringvrouw de zojuist gesneden voorraad gesneden augurkjes in het witte emmertje, dat nog op de toonbank ligt. De haringman zucht eens diep. “Moet dat nou?” vraagt hij nors, terwijl hij met een blik waarvan palingen vanzelf dood  in een emmer neervallen, aankijkt.
“Ja," zegt Ada. "Dat moet. Toevallig mis ik meneer Pasquali. Want dàt waren nog eens tijden”.
 
Dit schrijfseltje is uiteraard niet van de meester zelf. Het is slechts een afgietsel. De onderliggende boodschap is echter niet verzonnen; ik mis je, Pasquali!

5 opmerkingen:

  1. Mooi gedaan, mevrouw Odali ... Odette bedoel ik! (en eens, met de boodschap)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Terwijl met de dag minder mensen hier kunnen inloggen word ik ook nog eens op het verkeerde been gezet. Als je het ''mevrouw'' uit het begin tot het einde zou hebben bewaard, zou het heel lang geduurd hebben, voor ik het doorhad. Leuk gedaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik zou er ook zomaar ingetuind zijn. Waar is Pasquali?
    Ik kan trouwens wel reageren op blogs, maar het lukt niet om me aan te melden op dit blog. Stom genoeg krijg ik mezelf niet afgemeld als "Marja" en dus ook niet aangemeld als "trouwschrijvers".

    Mag ik een haring met uitjes?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik vond dat mishandelen van augurkjes (au!- gurkjes) heel Pasquali en leuk.Maar bij"onze verbouwing" had ik het door..(.en nam P. ooit eerder augurkjes bij de haring?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank voor de schitterende invalbeurt mw O..!

    Pasq.

    BeantwoordenVerwijderen