Het licht dat ik meende te zien
aan het einde van de tunnel
het onwetend deinen
en nietsvermoedend soezen
in een kinderwagen
ik suis met mijn step
door de wind
geroutineerd gebruik ik
het rempedaal
ik fiets van huis naar school
en van het kastje naar de muur
en stuiter met een opgevoerde solex
over kinderhoofdjes
verslind het asfalt op vakanties
vlieg naar mijn bestemmingen
altijd op zoek naar bagage
files verken ik in het wandeltempo
dat nu mijn rolstoel heeft
een luide stem roept door de mist
woorden zonder betekenis
een warme vrouwenstem zegt mij
dat ik niet moet vergeten uit te checken
ik hoor nog het omfloerst geknerp
van rubberwielen aan een draagbaar
waarop mijn kist zich doelbewust verplaatst
over het grind op de begraafplaats
een handvol voetstappen daarachter.
Prachtig. Hiermee is alles gezegd.
BeantwoordenVerwijderenNou, niet alles, hoop ik, want ik wil morgen ook nog wat kunnen schrijven ;-)
BeantwoordenVerwijderenshelegul
Nee, toch zeker!, Adriaan? tot en met de kinderhoofdjes (mits je stenen bedoelt) ga ik mee.
BeantwoordenVerwijderenvitals! (zie je wel!)
mooi gevonden, die handvol voetstappen
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heeft Adriaan op doorreis deze pleisterplaats weer gevonden en mogen we even bij hem aanschuiven. Ik heb genoten, mooi hoor die laatste zin. Maar die opgevooerde solex sprak me ook erg aan.
BeantwoordenVerwijderenEn je eigen reactie, zo helemaal Adriaan.
O gelukkig Adriaan geeft antwoord op al mijn vragen. (zie laatste reactie in de herberg). Ja jaloers makend die onverstoorbare rust van de doden in hun graf. Niets meer van doen met belastingen, met burocratie. Gewoon een lange neus naar ons allen die aan alle wetten proberen te voldoen.
BeantwoordenVerwijderen